Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

The Nightmare Before Christmas, Tim Burton, 1993




 "The Nightmare Before Christmas", "Ο Χριστουγεννιάτικος Εφιάλτης" του Tim Burton θεωρώ ότι είναι ότι πρέπει για αυτές τις μέρες, μετά φυσικά από το κινηματογραφικό ασπρόμαυρο αριστούργημα του Frank Capra, "It' s a Wonderful Life" με την απόλυτη, πανέμορφη Χριστουγεννιάτικη ιστορία του.

 Εδώ, ο μεγάλος παραμυθάς Tim Burton, επιμελείται αυτού του ανατρεπτικού, θεότρελου animation μιούζικαλ του 1993. Την σκηνοθεσία την αναλαμβάνει... κάποιος Henry Selick, αλλά δικαίως την... δόξα δέχεται ο Burton. Άλλωστε, είναι ο παραγωγός και εις εκ των σεναριογράφων. Ενώ βέβαια έχει την όλη ιδέα καθώς και την επιμέλεια πάνω απ' τον... σκηνοθέτη Henry Selick!

 Βέβαια, 13 χρόνια μετά την πρώτη προβολή της ταινίας, εν έτει 2006, ο Burton θα αναλάβει -και- τη σκηνοθεσία της επανέκδοσης του φιλμ, σε 3D μορφή τούτη τη φορά!

 Στην πρώτη λοιπόν, αρχική έκδοση του 1993, ο Burton φτιάχνει τους χαρακτήρες, την ιστορία και ο Selick σκηνοθετεί, δεξιοτεχνικά μπορώ να πω, με τεχνική stop motion animation (Οι χαρακτήρες δεν είναι σχεδιασμένοι σε χαρτί, αλλά είναι κατασκευασμένοι, όπως τα σκηνικά. Οι ήρωες έχουν πραγματικές διαστάσεις, βρίσκονται σε πραγματικό σκηνικό, με πραγματικό φωτισμό, τα πιο βασικά στοιχεία της εν λόγω τεχνικής) και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Και πώς να μην ήταν βέβαια, όταν χρειάστηκαν 3 ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί η ταινία! Ναι, από το 1990 έπιασε δουλειά ο Tim Burton, ο οποίος επικαλούμενος έλλειψη χρόνου παρέδωσε τα ηνία της σκηνοθεσίας στον Selick. Έτσι και οι δύο έβαλαν τον καλύτερό τους εαυτό και τρία χρόνια μετά, αυτό το Χριστουγεννιάτικο "έπος" πλέον, πήρε σάρκα και οστά!



 Η υπόθεση της ταινίας:
Το κοινό μεταφέρεται στο τρισδιάστατο κέντρο ενός στοιχειωμένου σπιτιού, σε μια πόλη μεταμφιέσεων του Βασιλιά Κολοκύθα, Τζακ Σκέλιγκτον, που προσπαθεί να κυριαρχήσει πανηγυρικά στην περίοδο των Χριστουγέννων και να αλλάξει τους ρυθμούς της πόλης. Ενάντια στη συμβουλή της Σάλλι, της μοναχικής ζαβολιάρας κούκλας, που έχει κρυφά αισθήματα για αυτόν, ο Τζακ βάζει σε δράση τρία άτομα για το έθιμο του Halloween - τους Λοκ, Σοκ και Μπάρελ - για να τον βοηθήσουν να απαγάγει τον Αγιο Βασίλη. Όμως, ακόμα και όταν ο Τζακ συνειδητοποιεί το λάθος του, θα πρέπει να παλέψει με τον κακό Ούγκι Μπούγκι, πριν επαναφέρει τα πράγματα και αποκαταστήσει τη γιορτινή διάθεση της πόλης...


  Μία γιορτινή ταινία που περιέχει τα πάντα: παραμύθι, κέφι, τραγούδι, μουσική, χιούμορ, γέλιο, δράση, μυστήριο, ειρωνία, υπέροχα τεχνολογικά εφέ, εορταστική ατμόσφαιρα, αστείρευτη δημιουργικότητα, μαγεία...

 Το αξέχαστο soundtrack της ταινίας, βραβευμένο με Grammy, διαθέτει 10 τραγούδια του υποψήφιου για Όσκαρ Ντάνι Έλφμαν («Corpse Bride», «Big Fish»), τα οποία ερμηνεύει η φωνή του Τζακ.

  Χριστούγεννα και Εφιάλτης... πάνε μαζί; Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα βροντοφωνάζαμε "οχι", αλλά με τον Tim Burton απέναντι νομίζω ότι όχι μόνο... πάνε αλλά μας παρουσιάζονται με τέτοιο μοναδικό τρόπο απ' τον Αμερικανό παραμυθά ώστε γίνονται... ένα και το αυτό και αποτελούν το εφιαλτικά ατμοσφαιρικό must των γιορτών!

 Βαθμολογία: 8,5/10

 * Καλές γιορτές σε όλες και όλους σας, καλή χρονιά να έχουμε, με υγεία και αγάπη! 
 Εύχομαι ο νέος χρόνος να φέρει στον καθένα σας ξεχωριστά, ότι επιθυμεί. Ευτυχισμένο το 2011!

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

It' s a Wonderful Life, Frank Capra, 1946




 Στο πνεύμα των ημερών είναι αφιερωμένη αυτή εδώ η ταινία του Frank Capra και του 1946.
 Σήμερα, με πάνω από 60 χρόνια ζωής παραμένει τόσο "φρέσκια", τόσο όμορφη και τόσο αισιόδοξη!

Μια ταινία που προβάλεται πολύ συχνά τέτοια εποχή -και- στην ελληνική τηλεόραση και οπωσδήποτε αποτελεί την νούμερο 1 επιλογή (μην ξεχνάμε φυσικά και τον "Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη" του μεγάλου παραμυθά Tim Burton!) για τις γιορτές των Χριστουγέννων.
 Ξεχωρίζει τόσο για την πανέμορφη ιστορία της, όσο και για την άρτια κινηματογραφική δομή της. Την εκπληκτική σκηνοθεσία του Κάπρα, τη μεγάλη ερμηνεία του James Stewart, τις υπόλοιπες πολύ καλές ερμηνείες (Donna Reed, Lionel Barrymore), το σενάριο φυσικά, το μοντάζ... δεν υστερεί πουθενά! Μάλιστα, θα τολμούσα να πω ότι όλα αυτά τα στοιχεία κάνουν την ταινία ένα μικρό κινηματογραφικό αριστούργημα!

 Η υπόθεση της ταινίας:
Ο George Bailey είναι ένας καλόκαρδος άνθρωπος που νοιάζεται πάντα για τους συνανθρώπους του. Την παραμονή των Χριστουγέννων ο George, απογοητευμένος και πιεσμένος από οικονομικά χρέη, είναι έτοιμος να βάλει τέλος στη ζωή του. Τότε εμφανίζεται ο φύλακας άγγελός του για να του δείξει πόσο πολύτιμος είναι για τη ζωή πολλών ανθρώπων και ότι αξίζει πολλά περισσότερα απ’ ότι ο ίδιος νομίζει...

 

Μερικές "ατάκες" του φύλακα άγγελου του Τζορτζ είναι πράγματι μνημειώδεις:

"Δεν είναι παράξενο; Η ζωή κάποιου επηρεάζει πολλές άλλες ζωές. Όταν αυτός λείπει, αφήνει ένα μεγάλο κενό. Έζησες μια υπέροχη ζωή. Δε βλέπεις ότι είναι λάθος να τη χαραμίσεις;" και φυσικά:

"Κανείς δεν είναι φτωχός όταν έχει κοντά του άτομα που τον αγαπάνε." 

Σε αυτή τη φράση συνοψίζεται και το υπέροχο νόημα της ταινίας, των ημερών αυτών αλλά και... μιας υπέροχης ζωής!


 
5 υποψηφιότητες στα Oscar (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, Α' ανδρικού ρόλου,μοντάζ και ήχου) και το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (AFI) την συμπεριέλαβε στον κατάλογο με τις 100 καλύτερες ταινίες!

Βαθμολογία: 10/10!


Καλά Χριστούγεννα εύχομαι σε όλες και όλους σας, να περάσετε πάρα πολύ όμορφα, με υγεία, χαρά, αγάπη, ευτυχία!

Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Lebanon, Samuel Maoz, 2009


 "Lebanon" («Λίβανος») από τον νεοεμφανιζόμενο Samuel Maoz. Ένα ιδιαίτερο, ντοκουμενταρίστικο φιλμ, για την πρώτη μέρα από τον πόλεμο του Λιβάνου, γυρισμένο εξ ολοκλήρου μέσα από ένα τανκ. Μία ταινία-σοκ που κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι στο 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Ιούνιος 1982: Ο πρώτος πόλεμος στο Λίβανο. Ένα τανκ και μια διμοιρία στρατιωτών είναι προς αναζήτηση μιας εχθρικής πόλης που έχει ήδη βομβαρδιστεί από τις Ισραηλιτικές Δυνάμεις. Αυτή η απλή αποστολή όμως, θα εξελιχθεί σε εφιάλτη και θα καταλήξει σε παγίδα θανάτου. Τα τέσσερα μέλη του τανκ βρίσκονται σε μια βίαιη κατάσταση και δεν μπορούν να αντιδράσουν. Σε αυτό το χάος του πολέμου, κινητήριες δυνάμεις τους είναι ο φόβος και το ένστικτο της επιβίωσης. Τα τέσσερα παιδιά που είναι ηλικίας μόνο 20 ετών, χάνουν την αθωότητά τους με τον πιο σκληρό τρόπο και καταστρέφονται ψυχολογικά...

 Ο Samuel Maoz στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο προχωράει σε ένα αναμφισβήτητα πρωτοποριακό, σίγουρα δύσκολο και οπωσδήποτε εντυπωσιακό εγχείρημα. Εσωκλείνει τον θεατή επί μιάμιση ώρα σε ένα τανκ και τον πνίγει με την ομολογουμένως ασφυκτική ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι περιστάσεις. Δηλαδή ο πόλεμος. Δηλαδή όχι καθαυτός ο πόλεμος, αλλά οι αγωνιώδεις και κατά σημεία μάταιες προσπάθειες των εσώκλειστων στρατιωτών να ξεφύγουν, να αποδράσουν από τις αιωρούμενες απειλές αυτής της απαίσιας, ηλίθιας και εντελώς απάνθρωπης κατάστασης, που λέγεται πόλεμος.
 Το όλο εγχείρημα του Maoz αποκτά ακόμη μεγαλύτερη αίγλη και, αν θέλετε, μεγαλύτερη δόση αληθοφάνειας όσον αφορά στην αφήγηση των γεγονότων, από το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης επί της ουσίας ξαναζεί στην οθόνη τα δικά του, προσωπικά βιώματα από τον πρώτο πόλεμο του Λιβάνου, το μακρινό -ή όχι και τόσο- καλοκαίρι του 1982.
 Όλα όσα παρακολουθούμε, όλα όσα μας δείχνει ο Maoz, είναι φιλτραρισμένα μέσα από το μοναδικό μέσο παρατήρησης του έξω κόσμου από το τανκ, το περισκόπιο του οχήματος. Μέσα από αυτό οι στρατιώτες βλέπουν, αφουγκράζονται, νιώθουν, γνωρίζουν τον έξω κόσμο, την κόλαση. Μέσα από αυτό ο ίδιος ο σκηνοθέτης θυμάται πώς και τί έβλεπε κι ένιωθε εκείνη την πρώτη εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο. Πώς ο ίδιος μαζί με την ομάδα του βίωναν ώρα με την ώρα, λεπτό με το λεπτό τους φόβους, τις αγωνίες, τα άγχη και εν τέλει την σωματική και ψυχική κόπωση μέχρι την οριστική κατάρρευση σε αυτή την «παγίδα θανάτου», όπως χαρακτηριστικά και πολύ εύστοχα ονομάστηκε.
 Άλλωστε η συγκλονιστική φράση με την οποία επιλέγει να ξεκινήσει την ταινία του ο Ισραηλινός σκηνοθέτης «Ο άντρας είναι το ατσάλι, το όχημα είναι μόνο σίδερα», αποτυπώνει ακριβώς αυτή την ψυχική δύναμη που χρειαζόταν για να βγουν από αυτή την παγίδα οι τέσσερις στρατιώτες. Ναι, ατσάλι... Αρχίδια! Για τι ατσάλι μιλάμε αναφερόμενοι σε 20 χρονών παιδιά;;

 Και φυσικά η φαινομενικά εύκολα αποστολή των τεσσάρων εξελίσσεται σε έναν τρομερό εφιάλτη δίχως τελειωμό, δίχως έστω μία ελπίδα επιβίωσης από αυτή την παγίδα θανάτου που στήνει η πνιγηρή, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα μέσα στο τεθωρακισμένο, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο ψυχολογικό αδιέξοδο των στρατιωτών, που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι τίποτα άλλο από θύματα ενός συστήματος, που τους πνίγει, τους καταστρέφει.
 Από τις πολλές συγκλονιστικές σκηνές ξεχωρίζει έντονα μία. Εκείνη που ο Σμουλγκ, ακολουθώντας το ένστικτο της επιβίωσης, σκοτώνει, με κρύα καρδιά και ξεσπώντας σε λυγμούς η αλήθεια, για να σώσει το τομάρι του. Μαντέψτε: ο Σμουλγκ δεν είναι άλλος από τον Maoz, ο οποίος σε ηλικία 20 ετών οδηγήθηκε μέσα από την τρομακτική περιρρέουσα πολεμική κατάσταση στον φόνο.
 «Στις 6 Ιουνίου 1982, στις έξι και τέταρτο το πρωί, σκότωσα έναν άνθρωπο για πρώτη φορά στην ζωή μου. Δεν το έκανα από επιλογή και δεν με διέταξε κανείς, απλά αντέδρασα βρισκόμενος σε αυτοάμυνα. Δεν υπήρχε συναισθηματικό ή πνευματικό κίνητρο, παρά μόνο το βασικό ένστικτο της επιβίωσης που δεν λαμβάνει υπόψη κανέναν ανθρώπινο παράγοντα, ένα ένστικτο που πιέζει τον άνθρωπο υπό την απειλή του θανάτου. Τότε ήμουν μόνο 20 χρονών...» θυμάται με αφοπλιστική ειλικρίνεια σε ένα σημείωμα ο Maoz.
 Για την οποία πολεμική κατάσταση και γενικά ολόκληρο τον πόλεμο δεν ενδιαφέρεται απόλυτα ο Maoz. Εκείνο που θέλει να δείξει είναι ακριβώς τα συναισθήματα που γεννούνται σε αυτό τον σπαραχτικό μικρόκοσμο εντός των λαμαρινών του τανκ.

 Πολύ δυνατό αντιπολεμικό δράμα, γυρισμένο με εκπληκτικό σκηνοθετικό ρεαλισμό, με σκοτεινή, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, που γεννά αδιέξοδα, με τον θάνατο να πλανάται τριγύρω και τον παραλογισμό του πολέμου μέσα από τα δραματοποιημένα αυτοβιογραφικά βιώματα του σκηνοθέτη. Τα οποία ήταν τόσο σοκαριστικά που ο Ισραηλινός χρειάστηκε 25 ολόκληρα χρόνια για να τα ξεπεράσει(;) και να γυρίσει την ταινία.

 Κατά την άποψή μου πάντοτε, μπορούμε να κάνουμε λόγο για ένα μικρό αριστούργημα. Ίσως μάλιστα να το πήγαινα ένα βήμα παρακάτω κατατάσσοντας τον «Λίβανο» σε μία λίστα με τις καλύτερες (10, 15 ίσως;) -αντι-πολεμικές ταινίες όλων των εποχών.

 Βαθμολογία: 8,5/10

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Vodka Lemon, Hiner Saleem, 2003


 «Βότκα Λεμόνι», μία όμορφη, γλυκόπικρη κομεντί απ' τον γεννημένο στο ιρακινό Κουρδιστάν σκηνοθέτη, Χινέρ Σαλέεμ (Hiner Saleem) και το 2003. Ένα μικρό διαμαντάκι απ' την Αρμενία, με την χρηματοδότηση ωστόσο γαλλικών κεφαλαίων.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Ο Hamo, ένας συνταξιούχος του Σοβιετικού στρατού που ζει σε ένα Κουρδικό χωριό της Αρμενίας, περιμένει μάταια οικονομική ενίσχυση από το μικρότερο γιο του που ζει στη Γαλλία, καθώς πρέπει να τα βγάζει πέρα με 7 δολάρια το μήνα. Η γυναίκα του έχει πεθάνει και επισκέπτεται καθημερινά τον τάφο της στο νεκροταφείο, όπου γνωρίζει μια όμορφη χήρα τη Ντίνα. Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια σχέση. Ο Hamo για να ζήσει ξεπουλά την περιουσία του.

 Βρισκόμαστε στην περίοδο λίγο μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό της Νότιας Αρμενίας ζει ο Χάμο. Η γυναίκα του έχει πρόσφατα πεθάνει και η οικονομική του κατάσταση είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Προσπαθεί να επιβιώσει ο ίδιος και η οικογένειά του με μια μικρή σύνταξη, ενώ περιμένει νέα - και μάταια και κάποια χρήματα - από τον ένα του γιο, που είναι οικονομικός μετανάστης στο Παρίσι. Ο Χάμο επισκέπτεται συχνά τον τάφο της γυναίκας του και μια μέρα στο νεκροταφείο γνωρίζει μια χήρα, τη Νίνα, τακτική και αυτή επισκέπτρια, στον τάφο του άντρα της. Εκείνη, εργάζεται σε ένα από τα λίγα μπαρ που έχουν απομείνει στην περιοχή. Μεταξύ τους δημιουργείται μια αμοιβαία έλξη, ωστόσο κανείς δεν είναι έτοιμος να κάνει το πρώτο βήμα..
 Πολύ απλά θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης του συνταξιούχου πρωταγωνιστή, αλλά και των κατοίκων ενός απομακρυσμένου κουρδικού χωριού, στα χιονισμένα βουνά του Καυκάσου. Προσοχή όμως! Το γεγονός ότι στις περιλήψεις αλλά και παντού θα διαβάσετε για Αρμενία δεν σημαίνει ότι το κεντρικό θέμα της ταινίας είναι οι Αρμένιοι. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τους Κούρδους «Γιαζιντι», οι οποίοι δεν αντικατοπτρίζουν την κουλτούρα της Αρμενίας, παρά την ενσάρκωση των ρόλων από Αρμένιους -ερασιτέχνες ή μη- ηθοποιούς. Χαρακτηριστική απόδειξη η μη παρουσία σταυρών στο νεκροταφείο, δείγμα της μουσουλμανικής αντίληψης που υιοθετούν οι Κούρδοι, αυτή η μειονότητα στα σύνορα των Αρμένικων βουνών..

 Από κει και πέρα η ταινία είναι καθαρά ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα, που ξεχώρισε στο φεστιβάλ Βενετίας του 2003, χάρις στο πολύ ιδιαίτερο χιούμορ της, την παρουσίαση διαφορετικών -σε σχέση με τη Δύση- λαών και κουλτούρων, που μάχονται καθημερινά για την επιβίωση, την αξιοπρέπεια και πολλά άλλα πράγματα που εμείς κακώς θεωρούμε δεδομένα, αλλά που φυσικά ΔΕΝ είναι.
 Καταστάσεις αλλόκοτες και εξωφρενικές, ίντριγκες και συνωμοσίες, μελαγχολική αναπόληση ενός καλύτερου παρελθόντος και ελπιδοφόρα όνειρα για ένα ευοίωνο μέλλον, αργοί ρυθμοί και επαναλαμβανόμενα μοτίβα μίας πικρής μα και ενίοτε γλυκιάς αφήγησης. Όλα αυτά συνδυάζονται όμορφα με το πάλλευκο τοπίο και την ενδιαφέρουσα μουσική, στοιχεία που βελτιώνουν το καλλιτεχνικό κομμάτι της ταινίας.

  Μία πολύ απλή και ανθρώπινη ιστορία για την προσπάθεια των Αρμενίων να αντιμετωπίσουν την νέα καπιταλιστική πραγματικότητα μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, που δεν εκμαιεύει αλλά κερδίζει την ειλικρινή συγκίνηση του θεατή και κέρδισε τις εντυπώσεις στο φεστιβάλ Βενετίας το 2003 και μαζί, το βραβείο καλύτερης ταινίας.
 Στο τέλος πάντως αφήνει σίγουρα μία αισιόδοξη διάθεση.

  Θα κάναμε λόγο για ένα μικρό διαμαντάκι, αλλά ορισμένες τραβηγμένες καταστάσεις και αλλόκοτα πράγματα κρίνουν το τελικό αποτέλεσμα μάλλον ως άνισο, κάτι που με τη σειρά του μειώνει και την συνολική αξία της κατά τα άλλα αρκετά ενδιαφέρουσας ταινίας.

 Βραβείο San Marco Καλύτερης Ταινίας στο Τμήμα «Κόντρα στο Ρεύμα» του Φεστιβάλ Βενετίας.

 Βαθμολογία: 5,5/10

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Les herbes folles, Alain Resnais, 2009






 «Αγριόχορτα» ("Wild Grass"), απ' τον 87χρονο «έφηβο» του γαλλικού σινεμά Αλέν Ρενέ (Alains Resnais). Το σενάριο βασίζεται στο μυθιστόρημα "L’ incident" του Κριστιάν Γκαγί. Ένα εξαιρετικά σκηνοθετημένο ιδιαίτερο ρομάντζο, που ακροβατεί μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας!

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Ένα πορτοφόλι που χάθηκε και βρέθηκε, ανοίγει την πόρτα –μια χαραμάδα– για να ζήσουν ο Ζορζ και η Μαργκερίτ μια ρομαντική περιπέτεια. Αφού ο Ζορζ εξέτασε την ταυτότητα του ιδιοκτήτη του κόκκινου πορτοφολιού, δεν είναι απλή υπόθεση γι’ αυτόν να το παραδώσει στην αστυνομία. Απ’ την πλευρά της, η Μαργκερίτ δεν μπορεί να πάρει πίσω το πορτοφόλι της χωρίς να τη φάει η περιέργεια για το ποιος το βρήκε. Κι ενώ ασχολούνται με το πρωτόκολλο της απόδοσης και αποδοχής ευχαριστιών, η ταραχή γλιστρά μέσα από τη χαραμάδα και κατακλύζει την καθημερινότητά τους.
Μια εξαιρετική ταινία του 87χρονου Alain Resnais που τα πολλά του χρόνια το μόνο που του προσφέρουν είναι πείρα και μια πιο θαρραλέα ματιά απέναντι στη ζωή, στα θετικά και τα αρνητικά της
.

  Ο βετεράνος του Γαλλικού σινεμά, σπουδαίος σκηνοθέτης Αλέν Ρενέ (Alain Resnais), έχοντας χαράξει το δικό του δρόμο στην κινηματογραφική ιστορία και 50 ολόκληρα χρόνια μετά την εκπληκτική ταινία «Χιροσίμα Αγάπη μου», κάνει αυτό εδώ το ιδιαίτερο ρομάντζο, που ακροβατεί ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Τα «Αγριόχορτα», μία όμορφη ταινία, πλούσια σε συναισθήματα. Βέβαια πέρα απ' την καταπληκτική σκηνοθεσία, το στόρι του Ρενέ δεν έχει κάτι αξιοσημείωτο, με τον Γάλλο συχνά να επαναλαμβάνεται -ευτυχώς δίχως να κουράσει-, αλλά δεν παύει να μας εκπλήσσει με την δημιουργικότητά του, παρά το προχωρημένο της ηλικίας.

 Καταρχήν ο τίτλος: «Αγριόχορτα». Με τα αγριόχορτα παρομοιάζει ο Ρενέ το θέμα της ιστορίας του, τον περίεργο έρωτα ανάμεσα σε δύο ώριμους ανθρώπους, που εκδηλώνεται και αναπτύσσεται τρόπον τινά «άγρια», με θράσος, αυθάδεια και επιμονή.

 Και κατόπιν η ιστορία: Τα πάντα αρχίζουν από ένα εντελώς τυχαίο περιστατικό. Ένας πενηντάρης βρίσκει το πορτοφόλι μιας γυναίκας, που είναι περίπου συνομήλική του και έχει πάθος με τα αεροπλάνα. Το παραδίδει στην αστυνομία και στη συνέχεια πολιορκεί την κάτοχό του, ζητώντας μια συνάντηση για να γνωριστούν.
 Η ανύπαντρη Μαργκερίτ (Σαμπίν Αζεμά), που είναι μέσης ηλικίας οδοντίατρος με πάθος για τα αεροπλάνα, βγαίνει από το μοναδικό κατάστημα υποδημάτων στο Παρίσι στο οποίο βρίσκει παπούτσια που να ταιριάζουν στα πόδια της και πέφτει θύμα κλοπής. Ένας τσαντάκιας θα της αρπάξει την τσάντα και θα χαθεί μέσα στο πλήθος. Ωστόσο το πορτοφόλι της θα καταλήξει σε ένα πάρκινγκ και μάλιστα πεταμένο μπροστά απ' το αυτοκίνητο του Ζορζ (Αντρέ Ντισολιέ). Ο τελευταίος, επίσης μέσης ηλικίας, αλλά παντρεμένος με δύο παιδιά και πάθος για το σινεμά θα το μαζέψει και θα εξετάσει λεπτομερώς την ταυτότητα και τις φωτογραφίες της γυναίκας στην οποία ανήκει, πριν αποφασίσει να το παραδώσει στην αστυνομία.

 Αφού όμως κάνει την παράδοση θα επιχειρήσει με άξεστους τρόπους και απωθητική αυθάδεια να γνωρίσει τη μυστηριώδη γυναίκα. Αρχικά θα είναι απλώς ενοχλητικός, αλλά σύντομα θα γίνει εκνευριστικά φορτικός, με αποτέλεσμα να την αναγκάσει να τον καταγγείλει στην αστυνομία για παρενόχληση. Έτσι ο Ζορζ θα κάνει πίσω και το μπαλάκι θα πάει στη Μαργκερίτ, η οποία με τη σειρά της θα δείξει ενδιαφέρον και θα μπει εκείνη στη ζωή και την καθημερινότητα του Ζορζ.

 Και ο Αλέν Ρενέ παρουσιάζει αυτό το ιδιαίτερο ερωτικό παιχνίδι, μεταπηδώντας απ' το ένα συναίσθημα στο άλλο και καταγράφοντας το ψυχολογικό δράμα των ηρώων του, απ' το οποίο ουσιαστικά απουσιάζει η ψυχολογία, μιας και το ζευγάρι της ιστορίας ότι κάνει το κάνει χωρίς το παραμικρό ψυχολογικό κίνητρο, αλλά με μοναδικό κινητήριο μοχλό την ερωτική επιθυμία και τη διάθεση για ζωή.

 Τέλος η συνεχής περιγραφή των χαρακτήρων απ' τον αφηγητή και η όμορφη μουσική του Mark Snow συνθέτουν το παζλ του υπέροχου αυτού υπερβατικού και τρυφερού παραμυθιού για ενήλικες, του Γάλλου σκηνοθέτη.

 Ειδικό βραβείο στο φεστιβάλ των Καννών και ειδικό βραβείο στον Alain Resnais για την προσφορά του στον κινηματογράφο.

 Βαθμολογία: 6,5/10

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Heat, Michael Mann, 1995



 Μεταφορά απ' το άλλο μπλογκ, με την «Ένταση» του Μάικλ Μαν:

 «Η Ένταση» ("Heat") είναι μια εκπληκτική αστυνομική περιπέτεια που κρατά αμείωτη την αγωνία και το ενδιαφέρον του θεατή, με βάση τη συνεχή ροή της, την απίστευτη σκηνοθεσία του Michael Mann (μοναδικής εικαστικής ομορφιάς η αρχική σεκάνς της ληστείας), αλλά και αποσπώντας δύο σπουδαίες ερμηνείες δύο εκ των μεγαλύτερων ηθοποιών της γενιάς τους.
 Και σκεφτείτε μονάχα πως οι δυο τους συναντώνται μόνον σε δύο σκηνές!

 Στην "Ένταση" λοιπόν βλέπουμε τη σύγκρουση δύο κόσμων. Δύο κόσμων όχι τόσο διαφορετικών, που όμως απλά βρίσκονται σε διαφορετικό στρατόπεδο.
 Απ΄ τη μία ο Neil McCauley(Robert De Niro). Ο ιδιοφυής επικεφαλής μιας σπείρας κλεφτών τραπεζών.
 Απ΄ την άλλη ο Vincent Hanna(Al Pacino), πολύ καλός αστυνομικός που βρίσκεται στο κατώφλι του Κόλεϊ.
 Το κυνήγι ανελέητο, η σύγκρουση αναπόφευκτη. Η δε, τελευταία σεκάνς, καθηλωτική, απλά συγκαταλέγεται μέσα στις καλύτερες όλων των εποχών.

 Δίχως τους Μαν, Ντε Νίρο, Πατσίνο, η «Ένταση» θα αποτελούσε κοινή αστυνομική περιπέτεια!
 Υπερβολή; Δε νομίζω!

 Βαθμολογία: 9,5/10

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Katalin Varga, Peter Strickland, 2009


 "Katalin Varga", με τον ελληνικό τίτλο «Η Εκδίκηση της Κάταλιν Βάργκα», αυτή εδώ η ενδιαφέρουσα συμπαραγωγή Ρουμανίας-Ηνωμένου Βασιλείου-Ουγγαρίας και του νεοεμφανιζόμενου ελληνικής καταγωγής Βρετανού σκηνοθέτη Peter Strickland.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Μια γυναίκα και το βλαστάρι της, εκδιωγμένοι από τον άντρα της, διανύουν με κάρο πλαγιές της Transylvania. Ο λόγος που ο σύζυγός της την έδιωξε άγνωστος, ο προορισμός του ταξιδιού της νεφελώδης και η φύση της απειλής που πλανάται στον αέρα αβέβαιη...

 Εξόριστη από τον ίδιο της τον άνδρα και από το χωριό της, η Κάταλιν Βάργκα δεν έχει άλλη ελπίδα παρά να ξεκινήσει μια αναζήτηση ώστε να βρει τον αληθινό πατέρα του γιου της, Ορμπάν. Παίρνοντας τον Ορμπάν μαζί της, η Κάταλιν διασχίζει τα Καρπάθια και αποφασίζει να ανοίξει ξανά ένα μελανό κεφάλαιο του παρελθόντος της, με σκοπό να πάρει εκδίκηση. Η αναζήτησή της θα την οδηγήσει σε έναν τόπο, όπου 11 χρόνια πριν είχε υποσχεθεί στον εαυτό της ότι δεν θα ξαναγυρνούσε ποτέ.

  Ο Peter Strickland κάνει εδώ το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Είχαν προηγηθεί αρκετές ταινίες μικρού μήκους, καθώς και θεατρικές και μουσικές δουλειές, ενώ το "Katalin Varga" γυρίστηκε σε διάστημα μεγαλύτερο των 3 ετών και με πολύ μικρό budget, μιας και ο προϋπολογισμός ήταν 30 χιλ. δολάρια, χρήματα που ο Strickland είχε από μία κληρονομιά. Στην πορεία αυτά τελείωσαν, εξ ου και η μακρόχρονη καθυστέρηση, όμως τελικά συμπλήρωσε τα απαιτούμενα και ολοκλήρωσε το φιλμ!

 Ο ελληνικής καταγωγής Βρετανός σκηνοθέτης μεταφέρει το «Έγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι στα μαγευτικά τοπία των Καρπαθίων και σκηνοθετεί με την κάμερα στο χέρι, με πανέμορφη, σχεδόν υπνωτική για το μεγαλύτερο μέρος, ατμόσφαιρα και με φυσικούς ως επί το πλείστον ήχους, που δημιουργούν ένα ιδιαίτερο soundrack.
 «Ιδιαίτερη» πάντως είναι γενικά η ταινία. Πρόκειται για σινεμά που απευθύνεται σε λίγους, ή αν θέλετε σε συγκεκριμένο σινεφίλ κοινό, σε απαιτητικούς θεατές, που ακολουθούν με θρησκευτική ευλάβεια το σινεμά του δημιουργού. Ναι, ακόμη και σήμερα, στις «ψηφιακές» μέρες της αλματώδους τεχνολογικής ανάπτυξης, των multiplex και των 3D, εξακολουθεί να υπάρχει αυτό το αυθεντικό κινηματογραφικό είδος, που αγαπήσαμε από προηγούμενες δεκαετίες! 
 Και ο ρεαλιστής και αντισυμβατικός Στρίκλαντ, ως πιστός υπηρέτης αυτού του σινεμά έρχεται να μας εκπλήξει ευχάριστα με αυτό το road revenge movie, που έχει σα κύρια θεματική μία ιστορία εκδίκησης, την εκδίκηση της ομώνυμης πρωταγωνίστριας, της Κάταλιν Βάργκα.

 Η Κάταλιν (μία εκπληκτική Χίλντα Πέτερ) είχε θάψει μέσα της ένα προσωπικό μυστικό. Ο μικρός της γιος, τον οποίο μεγαλώνει μαζί με τον σύζυγό της, δεν είναι δικό του παιδί, αλλά νόθο, που προήλθε από μία τραυματική εμπειρία των νεανικών της χρόνων, έναν βιασμό. Το γεγονός ότι θα το κρατήσει κρυφό απ' τον άντρα της δε σημαίνει τίποτα περισσότερο ή διαφορετικό, απ' το ότι το έκανε επειδή δεν μπορούσε να πάει κόντρα στους άγραφους νόμους της μικρής κοινωνίας που ζουν, στην οποία δεν θα γινόταν ποτέ αποδεκτό, ενώ η οικογένεια δεν θα γλίτωνε τον διαρκή σχολιασμό και εξευτελισμό των οπισθοδρομικών κατοίκων.
 Το μυστικό θα μαθευτεί λοιπόν και ο σύζυγος, παρά την εμφανή αμοιβαία αγάπη του ζευγαριού, θα λυγίσει μπροστά στην επιβαλλόμενη απ' την τοπική αγροτική κοινωνία, συζυγική τιμή και θα προτρέψει/υποχρεώσει τη γυναίκα του να πάρει το 10χρονο αγοράκι της και να φύγει απ' το χωριό.
 Κι εκείνη, μαζί με το μικρό Ορμπάν και ένα κάρο θα ξεκινήσει μία μακρά περιπλάνηση στα άγρια βουνά, τις καταπράσινες πλαγιές και τα πανέμορφα ποτάμια της Transylvania.
 Αμέσως βάζει σε εφαρμογή το σχέδιο της: να εκδικηθεί. Κάτι που δεν είχε σκεφτεί ποτέ και που άλλωστε δεν είχε χρειαστεί, όσο το μυστικό της κρατιόταν βαθιά κρυμμένο. Πλέον όμως ο δρόμος για αυτήν είναι μονάχα ένας: να συναντήσει τους δύο θύτες (αρχικά το συνεργό του βιαστή της και κατόπιν τον ίδιο τον πατέρα του μικρού) και να τους εκδικηθεί. 
 Και για να πετύχει το σκοπό της δε διστάζει να χρησιμοποιήσει ουσιαστικά τον αγαπημένο της γιο, στον οποίο λέει πως πάνε να συναντήσουν την άρρωστη γιαγιά του.
 Πολύ σύντομα θα συναντήσει τον Γκέρκελι, το «τέρας» εκείνο που παρακολουθούσε σε κατάσταση μέθης τον βιασμό του δράστη και δεν έκανε το παραμικρό να τον αποτρέψει. Αυτό για την Κάταλιν φυσικά τον καθιστά συνυπεύθυνο και συνένοχο. Και εφαρμόζοντας τους νόμους της αυτοδικίας θα τον σκοτώσει, θα κρύψει το πτώμα σε ένα θάμνο και θα συνεχίσει προς τον τελικό της προορισμό.
 Όταν όμως βρεθεί τετ α τετ με τον βιαστή, θα έρθει αντιμέτωπη με μία απρόσμενη εξέλιξη. Ο μικρός Όρμπαν θα συμπαθήσει τον «άγνωστο» Άταν και θα αναπτυχθεί μία φιλική σχέση μεταξύ πατέρα και γιου, πράγμα που θα αναγκάσει την Κάταλιν να κάνει πίσω στο σχέδιο εκδίκησης!


 Ωστόσο θα αποκαλύψει την αλήθεια στον Άταν, μέσα από μία εκπληκτική σεκάνς εξομολόγησης του μυστικού που την καταδιώκει, προς τον Άταν και τη γυναίκα του (φυσικά δε γνωρίζει τίποτα), σε μία βάρκα, όπου η ηρωίδα θα παίξει συναρπαστικά το ψυχολογικό παιχνίδι θύτη-θύματος!
 Λίγο αργότερα θα βρεθούν οι δυο τους (θύτης-θύμα) σε μία ακόμη δυνατή σεκάνς, με τον Άταν γεμάτο τύψεις να ζητά συγχώρεση και τη Κάταλιν να παραμερίζει τα χριστιανικά της πιστεύω, μπροστά στην ολοκλήρωση της εκδίκησης, ώστε να μπορέσει να απελευθερωθεί και να επιστρέψει ξανά στον άντρα και την οικογένεια της.
 Τελικά όντως δεν θα τον σκοτώσει, ωστόσο το προηγούμενο έγκλημα που έκανε δεν θα μείνει ατιμώρητο. Οι συγγενείς του δολοφονηθέντος Γκέρκελι θα την βρουν και σε μία σκληρή τελική σεκάνς θα την τιμωρήσουν, για να εκδικηθούν με τη σειρά τους. Σε ένα φινάλε, σοκαριστικά αναμενόμενο, όπου ο Στρίκλαντ δεν παίρνει θέση υπέρ ή κατά της εκδίκησης και της αυτοδικίας, αλλά οπωσδήποτε οδηγεί την ηρωίδα αλλά και τον θεατή στην κάθαρση.


 Η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας είναι πέρα από κριτική. Το πρόσωπο της, ανέκφραστο αλλά με πολύ έντονα χαρακτηριστικά και γεμάτο οργή, γεμίζει με συναισθήματα το φιλμ, που είναι πλημμυρισμένο από δαύτα και δεν πολυνοιάζεται για την ανάπτυξη των χαρακτήρων, ενώ οι έννοιες του καλού και του κακού είναι αδιευκρίνιστες και ανεξερεύνητες. Επίσης έντονο είναι το θρησκευτικό στοιχείο, καθώς όλες οι πράξεις των ηρώων βασίζονται σε θρησκευτικά πιστεύω, αλλά και δικαιολογούνται με βάση αυτά, ενώ πιο αναλυτικά η θρησκεία βρίσκεται παντού στο φιλμ: στα καταπράσινα, ανθισμένα τοπία, στην εστίαση στον Άνθρωπο και τη Φύση, δύο δημιουργήματα του Θεού, στο βιασμό, που παρεκκλίνει απ' τη Φύση, στην εκδίκηση που με τη σειρά της παρεκκλίνει απ' τον Λόγο του Κυρίου, ο κύκλος βίας, που ανοίγει και κλείνει με θάνατο, ο Παράδεισος αλλά και η Κόλαση!

 Τέλος μία ατμόσφαιρα νουάρ περιπλανάται στην ταινία, ενώ και τα φλασμπάκ λειτουργούν καταλυτικά στο ξεδίπλωμα του κουβαριού της ιστορίας, αλλά και ενισχύουν την ψυχρή, μπλε ατμόσφαιρα των άγριων τοπίων, που αποτυπώνεται υπέροχα μέσα απ' την εκπληκτική φωτογραφία του Ούγγρου Μαρκ Γκιόρι.

 «Η Εκδίκηση της Κάταλιν Βάργκα» απέσπασε την Αργυρή Άρκτο Καλλιτεχνικής Συμβολής στο 59ο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Βερολίνου και το βραβείο ευρωπαϊκής ανακάλυψης της χρονιάς στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου.

 Βαθμολογία: 7,5/10

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Kagemusha, Akira Kurosawa, 1980


 «Καγκεμούσα, ο Ίσκιος του Πολεμιστή» ("Kagemusha the Shadow Warrior" ο αγγλικός τίτλος και "影武者" ο αυθεντικός), από τον Akira Kurosawa και το 1980. Ένα πραγματικά σπουδαίο φιλμ, που ακολουθεί κατά πόδας τα μεγάλα αριστουργήματα ("Rashomon", "RAN", "Throne of Blood", "Seven Samurai", "Ikiru", "Yume") του κορυφαίου Ιάπωνα σκηνοθέτη. Μία επική ταινία, που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών του 1980, ενώ προτάθηκε και για 2 Όσκαρ (Σκηνικών, Ξενόγλωσσης Ταινίας) την επόμενη χρονιά.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Ιαπωνία, 16ος Αιώνας. Ο Σίνγκεν Τακέντα, ένας πανίσχυρος πολέμαρχος, έχει ταυτίσει το όνομά του με το ρητό: "γρήγορος σαν τον άνεμο, σιωπηλός σαν το δάσος, μανιώδης σαν τη φωτιά". Καθώς βρίσκεται ένα βήμα πριν το θάνατο, όντας τραυματισμένος από τις μάχες, ο Σίνγκεν δίνει εντολή να βρεθεί ένας σωσίας του για να τον αντικαταστήσει. Με αυτόν τον τρόπο θα μείνει ο θάνατός του κρυφός και οι εχθροί του δεν θα επιτεθούν στη φυλή του. Ο Καγκεμούσα, ο ίσκιος του πολεμιστή, είναι ένας μικροεγκληματίας που πρέπει να μεταμορφωθεί σε σπουδαίο ηγέτη και να διοικήσει 25.000 στρατιώτες Σαμουράι.

 Βρισκόμαστε στην Ιαπωνία γύρω στα 1572 και τον εμφύλιο, όπου ένας από τους τρεις ισχυρούς πολέμαρχους, ο Σίνγκεν Τακέντα, τραυματίζεται θανάσιμα. Μπροστά στον κίνδυνο να ηττηθεί ο Οίκος, οι Τακέντα μετά από εντολή του ίδιου του Σίνγκεν βρίσκουν ένα σωσία και κρύβουν το γεγονός από τους εχθρούς. Με αυτόν τον τρόπο θα μείνει ο θάνατος του κρυφός και οι εχθροί του δεν θα επιτεθούν στη φυλή του. Ο Καγκεμούσα, ένας μικροκακοποιός, παίρνει τη θέση του άρχοντα και καλείται να μεταμορφωθεί σε ηγέτη.

  Ο Καγκεμούσα είναι ολόιδιος με το νεκρό άρχοντα Σίγκεν. Άλλωστε Kagemusha στα Ιαπωνικά σημαίνει «σωσίας» και αυτό είναι το κύριο θέμα της ταινίας. Ο σωσίας, που παίρνει τη θέση του αρχηγού του Οίκου Τακέντα.
 Και όλο το φιλμ περιστρέφεται γύρω απ' τον Kagemusha. Στην αρχή θα αρκεί μονάχα η παρουσία του, με σκοπό να ξεγελαστούν οι εχθροί, και δεν θα χρειάζεται να κάνει τίποτe άλλο, ούτε να αναλάβει πρωτοβουλίες, ούτε να καθοδηγήσει τη φυλή.
 Όμως η συνέχεια θα είναι εντελώς διαφορετική. Ο πόλεμος συνεχίζεται και οι Τακέντα σύντομα θα κερδίσουν μία μάχη, με αποτέλεσμα ο Kagemusha να γίνεται ολοένα και πιο απαραίτητος και να πρέπει να ηγηθεί του Οίκου.
 Αλλά το εντυπωσιακό είναι ότι σιγά σιγά αρχίζει και μοιάζει όλο και περισσότερο στον αποθανόντα αρχηγό!

 Ο μέγας Kurosawa κινηματογραφεί εδώ, εν έτει 1980, μία επική παραγωγή, με ένα πλουσιότατο καστ, χιλιάδες κομπάρσους, πάρα πολλά άλογα, πανέμορφες εικόνες και άκρως εντυπωσιακές σκηνές. Φυσικά έχει στο πλευρό του τη σημαντικότατη βοήθεια των George Lucas, Francis Ford Coppola, που είναι εκτελεστικοί παραγωγοί του φιλμ, αλλά και την υπέροχη μουσική του Shinichiro Ikebe.

 Ακόμη ο Ιάπωνας σκηνοθέτης καταπιάνεται με δύο αγαπημένα του θέματα, την εξουσία και τον πόλεμο και συγκεκριμένα με το τι παιχνίδια παίζει η πρώτη (σε βάρος του δύσμοιρου Καγκεμούσα, που παγιδεύεται στα γρανάζια της) και τι ανοησία (πέραν του αυτονόητου δραματικού μέρους) είναι ο δεύτερος, κάτι που αποτυπώνεται περίτρανα στο φινάλε του φιλμ. Ενώ τονίζεται και η προσωπική τραγωδία, που βιώνει ο "Ίσκιος του Πολεμιστή", ο οποίος θα συμμετάσχει σε ένα παιχνίδι ερήμην του και εις βάρος του, θα παγιδευτεί μέσα σε αυτό και θα καταλήξει στο πουθενά, όταν πια θα είναι άχρηστος να εξυπηρετήσει άλλο τα συμφέροντα του συστήματος...

 Πρόκειται για μία σπουδαία ταινία, που στέκεται επάξια δίπλα στα κορυφαία αριστουργήματα του Akira Kurosawa και η οποία του έδωσε τον χρυσό Φοίνικα στις Κάννες (1980), αλλά και δύο υποψηφιότητες για Oscar (1981).

 Βαθμολογία: 8,5/10

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Fateless, Lajos Koltai, 2005


 Είναι ευρέως γνωστό ως "Fateless", με τον original, ουγγρικό τίτλο "Sorstalanság" και μεταφρασμένο στα ελληνικά «Ένας άνθρωπος δίχως πεπρωμένο» αυτό εδώ το διαμαντάκι απ' τον καταξιωμένο κινηματογραφιστή Lajos Koltai, που επαναφέρει απ' τα αζήτητα το ουγγρικό σινεμά! 
 Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο του Ούγγρου συγγραφέα Imre Kertesz «Το μυθιστόρημα ενός ανθρώπου δίχως πεπρωμένο» (έχει κυκλοφορήσει στην χώρα μας από τις εκδόσεις Καστανιώτη), ο οποίος βραβεύτηκε το 2002 με το νόμπελ λογοτεχνίας.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Στη σκιά του Ολοκαυτώματος, ένα δεκατετράχρονο αγόρι εβραιο-ουγγρικής καταγωγής βιώνει την φρίκη και τον παραλογισμό και επιζεί, για να διηγηθεί μία από τις μελανότερες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας. Από την Ουγγαρία μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο νεαρός Γιούρι Κόουβς γίνεται σιωπηρός μάρτυρας της υπέρτατης κτηνωδίας. Εκεί όμως που η ανθρώπινη ζωή απαξιώνεται και το αύριο μοιάζει εξίσου αβέβαιο με το σήμερα, ο ήρωας θα καταφέρει να απομονώσει λίγες αλλά υπαρκτές στιγμές συμπαράστασης και αλληλεγγύης ανάμεσα σε αυτόν και τους συγκρατούμενους του. Με ευστροφία, επιμονή και με τα προσωπικά του όρια να ξεπερνιούνται ξανά και ξανά, ο Γιούρι θα περάσει το κατώφλι του θανάτου και θα επιστρέψει στη ζωή σχεδόν από θαύμα, μονάχα για να βιώσει την αμηχανία και την απόρριψη μίας ελευθερωμένης κοινωνίας, που αδυνατεί να συμβιβαστεί με το στίγμα της φρικτής του εμπειρίας. Για εκείνον όμως, αυτό που οι αδαείς αποκαλούν φρικτό, θα παραμένει πάντα ένα κομμάτι της παιδικής του ψυχής, καλά φυλαγμένο μέσα του.
 Βασισμένη στο αυτοβιογραφικό (ο ουγγρικής καταγωγής Εβραίος συγγραφέας είχε περάσει από στρατόπεδο συγκέντρωσης) και βραβευμένο με νόμπελ λογοτεχνίας βιβλίο του Imre Kertesz, η ταινία αυτή εξετάζει με διαφορετική κινηματογραφική άποψη το Ολοκαύτωμα. Επομένως μπορεί το θέμα να έχει πιθανώς «εξαντληθεί» κινηματογραφικά, αλλά o Ούγγρος σκηνοθέτης κερδίζει τον θεατή.
 Ο Koltai, που εδώ πραγματοποιεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο (λίγο αργά, μετά τα 60 του), υπήρξε σπουδαίος φωτογράφος στο σινεμά, έχοντας επιμεληθεί τη φωτογραφία αρκετών σημαντικών ταινιών, ενώ ήταν υποψήφιος και για Όσκαρ φωτογραφίας στη «Μαλένα» του Τορνατόρε.
 Η φωτογραφία, για να ξεκινήσουμε από αυτή, είναι απίστευτα εντυπωσιακή, με εκπληκτικά, σπάνια χρώματα.
 Η σκηνοθεσία του Κολτάι είναι αρκετά καλή και γενικά τα τεχνικά χαρακτηριστικά της ταινίας είναι σχεδόν εξαιρετικά. Ο μικρός πρωταγωνιστής (Μάρσελ Νάγκι) δίνει μία μεστή ερμηνεία και είναι πραγματική αποκάλυψη, όπου μέσα απ' τα μάτια του (60 χρόνια μετά πια) παρακολουθούμε την μεταφορά του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που σηματοδοτεί το άγριο και εφιαλτικό πέρασμα απ' την αθωότητα στην τρομακτική πραγματικότητα και την αληθινή κτηνωδία, καθώς θα υποχρεωθεί σε καταναγκαστικά έργα και θα ζήσει μέσα στο απόλυτο σκοτάδι προσπαθώντας να επιβιώσει κάτω από σκληρές και πολλάκις απάνθρωπες συνθήκες, φτάνοντας ένα βήμα απ' το θάνατο.
 Εδώ είναι και η πρωτοπορία του Ούγγρου κινηματογραφιστή, όπου επιλέγει τον ανήλικο πιτσιρικά για να (μας) διηγηθεί τα γεγονότα. Ακόμη, ο Κολτάι προσπαθεί να εσωτερικεύσει την τραγική διάσταση της πραγματικότητας και να μην μεγαλοποιήσει τρόπον τινά τα ήδη ρεαλιστικά βιώματα του μικρού, επιθυμώντας να μείνει όσο μπορεί στην αφήγηση της ιστορίας και να μην γλυστρίσει προς την εύκολη συγκίνηση, την προπαγάνδα (ακόμη κι αν πρόκειται για τα γνωστά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας), την τέρψη και ευδαιμονία του θεατή. Το αποτέλεσμα; Επιτυχές φυσικά!
 Στο τέλος ο πιτσιρικάς θα επιστρέψει στην απελευθερωμένη πια Βουδαπέστη και θα προσπαθήσει να εξηγήσει, να κατανοήσει γιατί πέρασε όλα αυτά. Φυσικά όχι μόνο δεν θα δώσει εαυτόν καμία απάντηση, αλλά θα φορτωθεί με ακόμη περισσότερα ερωτήματα από τους μεγάλους, που θα τον ζαλίσουν σχετικά με το "πώς τα πέρασε στην κόλαση" και "πόσο φρικτά ήταν εκεί", αναφερόμενοι με «συμπόνοια» στα βιώματα του μικρού που στοίχειωσαν αλλά επί της ουσίας συνέδεσαν απαρέγκλιτα την εφηβική του ηλικία, κάνοντας τον έτσι να κλειστεί στον εαυτό του και να τα θάψει (ή καλύτερα να φυλάξει) όλα εντός του.

 Εντάξει, μπορεί σε κάποια σημεία να κουράζουν τα αργά πλάνα και ίσως να ευσταθούν οι κριτικές περί τεχνοκρατίας απ' τον Κολτάι, αλλά προσωπικά δεν βρήκα κάποιο άλλο αρνητικό στο "Fateless", καθώς επαναλαμβάνω, τα τεχνικά μέρη είναι άψογα.
 Οι περιγραφές των ναζιστικών στρατοπέδων αποτυπώνονται θαρρεί κανείς σε πίνακες ζωγραφικής, οι μαγευτικές μελωδίες του Ennio Morricone δένουν υπέροχα με τον «απόμακρο» χαρακτήρα του νεαρού Γιούρι και το "Fateless" είναι για πολλούς η Ευρωπαϊκή απάντηση στη «Λίστα του Σίντλερ», ή ο αντίποδας του «Η Ζωή είναι Ωραία». 
 Εγώ πάλι δεν παίρνω θέση επ' αυτού. Έστω κι αν τουλάχιστον η δεύτερη τοποθέτηση, φαντάζει ευσταθής. Θα επιμείνω πάντως ότι ο Κολτάι δίνει μία άλλη άποψη για το Ολοκαύτωμα και η ταινία του καταλαμβάνει μία ξεχωριστή θέση στην κινηματογραφική ιστορία. 

 Το "Fateless" είναι μία πανάκριβη παραγωγή, αφού το κόστος της ανήλθε σε 12 εκατομμύρια δολάρια, κάτι που την καθιστά την πιο ακριβή ουγγρική κινηματογραφική παραγωγή και μία από τις ακριβότερες ευρωπαϊκές γενικότερα. 
 Η ταινία συμμετείχε επίσημα στο Φεστιβάλ Βερολίνου, 2005.


 Βαθμολογία: 8,5/10

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Battle in Heaven, Carlos Reygadas, 2005


 Με αυθεντικό τίτλο "Batalla en el Cielo", αλλά ευρέως γνωστό ως "Battle in Heaven" και μεταφρασμένο στα ελληνικά «Δυστυχισμένοι στον Παράδεισο», μία παρολίγον μεγάλη έκπληξη απ' το Μεξικό και τον Carlos Reygadas. Μία σινεφίλ και αρκετά φιλόδοξη ταινία, που είχε όλα τα φόντα να αγγίξει τα όρια του αριστουργήματος, αλλά που δυστυχώς βρίθει από εξόφθαλμες αδυναμίες.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Ο Μάρκος, μίζερος σοφέρ ενός στρατηγού θα απαγάγει ένα παιδί, σε συνεργασία με τη γυναίκα του με σκοπό να ζητήσουν λύτρα. Όμως δε θα χειριστούν σωστά την υπόθεση και το παιδί θα πεθάνει γεμίζοντας τον τύψεις. Η Άννα, κόρη του στρατηγού, νέα και όμορφη ζει στο δικό της κόσμο και δε θα διστάσει να εκπορνευτεί, μόνο και μόνο για την ευχαρίστηση που της προσφέρει η ιδέα. Μάρκος και Άννα, θα δημιουργήσουν μια ιδιότυπη σεξουαλική σχέση. Το βλάσφημο αριστούργημα ενός από τους πιο ακραίους δημιουργούς του καιρού μας, αποτέλεσε μια από τις πιο προκλητικές ταινίες, κυρίως λόγω των ωμών σκηνών σεξ, του Φεστιβάλ των Καννών και συζητήθηκε όσο καμία άλλη.

 Το Μεξικό έχει μεγάλη παράδοση στο ανεξάρτητο σινεμά, με δημιουργούς που μας έχουν χαρίσει σπουδαίες στιγμές, ενισχύοντας σημαντικά την κατηγορία ταινιών "Σινεφίλ". Οι Bunuel, Jodorowsky, Inarritu, del Toro, Cuaron, Reygadas, σπουδαίοι σκηνοθέτες μεταξύ άλλων Μεξικανών, έχουν χαράξει τη δική τους πορεία στον χώρο.
 Ο τελευταίος είναι και ο δημιουργός του "Battle of Heaven". Απ' τους ακραία ιδιαίτερους δημιουργούς της γενιάς του και σίγουρα ο πλέον συζητημένος σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική τότε (μετά την προβολή αυτού του φιλμ), σκηνοθετεί εδώ, στην μόλις 3η ταινία του μετά τo "Maxhumain" του 1999 και το αμφιλεγόμενο "Japon" του 2002 ένα προκλητικό, φεστιβαλικών διαστάσεων φιλμ, με ωραίες ρεαλιστικές ερωτικές σκηνές, που ωστόσο αγγίζουν τα όρια του πορνό, γεμάτο με εμμονές στο γυμνό ανθρώπινο σώμα, αλλά και την ίδια τη σεξουαλική πράξη.

 Πολλές φορές, ή καλύτερα σχεδόν πάντα, η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε ένα αριστούργημα και μία μετριότητα, ή σε ένα πορνογράφημα και μία τέχνη υψηλών προδιαγραφών είναι πάρα μα πάρα πολύ λεπτή. Ο Κάρλος Ρεϊγάδας μέσα στην τρέλα και την καύλα του να ανάγει σε ύψιστη Τέχνη μία εξόχως στυλιζαρισμένη ανθρώπινη δραματουργία, δυστυχώς ξεπερνάει αυτή τη γραμμή.

 Σενάριο ουσιαστικά δεν υπάρχει, η δραματουργική ανάπτυξη μπορεί να χωλαίνει και η εξέλιξη να είναι αργή, χωρίς συνοχή και με αρκετά μονοπλάνα μεγάλης διάρκειας, αλλά τα πολλά αφηγηματικά κενά υποδεικνύουν ποιητικό σινεμά, ο λυρισμός ρέει άφθονος στα πλάνα, η (όποια τελοσπάντων) συγκίνηση έρχεται μόνη της, δίχως υπερβολές και μελοδραματισμούς, ενώ η παρακμή της σύγχρονης καθολικής μεξικανικής κοινωνίας παρουσιάζεται στην πλήρη μορφή της και «ξεσκίζεται» απ' τον Ρεϊγάδας, με αφορμή μία απαγωγή, που αποτελεί σύνηθες φαινόμενο στο Μεξικό του σήμερα.

 Στο επίκεντρο μπαίνουν κοινωνικοί θεσμοί και σύμβολα, όπως η θρησκεία, η πατρίδα, η σημαία, η μεγαλοαστική τάξη, η εκκλησία, ο στρατός κλπ., αλλά παράλληλα βλέπουμε τη σύγκρουση που βιώνει ο πρωταγωνιστής, στη μάχη που δίνει διχασμένος μεταξύ της ίδιας του της φύσης και των πράξεων του. Αντιμετωπίζει διλήμματα και σκέψεις γύρω από θέματα όπως η ατομικότητα, οι διάφορες διακρίσεις (ηλικία, φύλλο, καταγωγή, κοινωνική τάξη κ.α), η σεξουαλική έκφραση μεταξύ άλλων, για να καταλήξει στο ότι ο θάνατος είναι η μόνη λύση, αυτο-τιμωρία και έντιμη πράξη για όσα ανέντιμα έκανε έως τώρα. Ουσιαστικά -μας λέει ο πρωταγωνιστής και κατ' επέκταση ο σκηνοθέτης- με τον θάνατο αντιλαμβάνεται πως πρέπει ο ίδιος να πληρώσει το αντίτιμο των πράξεων του, των επιλογών που έκανε με ελεύθερη βούληση, αντί να οδηγηθεί στη δικαιοσύνη και την φυλακή, απ' όπου το Σύστημα θα τον επαναφέρει δήθεν αλλαγμένο στην ίδια διεφθαρμένη κοινωνία!

 Όσο για τις ερωτικές σκηνές, που αγγίζουν τα όρια του πορνό (από πολλούς κατηγορήθηκαν ως τέτοιο), ουσιαστικά μιλάμε για δύο όλες κι όλες σκηνές σε ολόκληρο το φιλμ. Την εναρκτήρια σεκάνς και την τελευταία. Το περιεχόμενο, κοινό. Η πεολειχία, για την οποία ξέσπασε θύελλα διαμαρτυριών και επιθέσεων προς την ταινία και φυσικά τον ίδιο τον σκηνοθέτη.
 Οι δύο αυτές σκηνές λοιπόν, της πεολειχίας, γυρίστηκαν με σκοπό όχι να διεγείρουν το θεατή ως καθαρά σεξουαλικές πράξεις, αλλά να τον προσεγγίσουν συναισθηματικά. Το ζευγάρι μπορεί να είναι τόσο κοντά αλλά αδυνατεί ξεκάθαρα να επικοινωνήσει. Μόνο μέσω της ερωτικής επαφής θα καταφέρουν να έρθουν πραγματικά κοντά ο ένας με τον άλλο, να μειώσουν την απόσταση και το μεταξύ τους χάσμα.

 Το "Battle in Heaven", που συμμετείχε στα φεστιβάλ Τορόντο και Σάντανς, πέρα από αυτό των Καννών, θεωρώ πως θα μπορούσε να αποφύγει τις χτυπητές αδυναμίες που κατά την άποψη μου το αφήνουν στη μετριότητα και να θεωρηθεί ως ένα σινεφίλ διαμαντάκι, μιας και η πρόθεση του Ρεϊγάδας είναι ξεκάθαρη: να δημιουργήσει υψίστου βαθμού Τέχνη, έστω μέσα απ' την -σεξουαλική- πρόκληση.

 Βαθμολογία: 6,5/10

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Sommaren med Monika, Ingmar Bergman, 1952


 «Καλοκαίρι με τη Μόνικα» ("Summer with Monika"), απ' τις πρώτες σημαντικές ταινίες του μεγάλου Σουηδού σκηνοθέτη Ingmar Bergman και του 1952. Αποτελεί ταινία-σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου, ενώ ουσιαστικά το «Καλοκαίρι με τη Μόνικα» ήταν το φιλμ που έφερε διεθνή αναγνώριση και καταξίωση στον σπουδαίο δημιουργό.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Ο Χάρι και η Μόνικα γνωρίζονται σε ένα μπαρ και πηγαίνουν μαζί στον κινηματογράφο. Εκείνη ονειρεύεται να αποδράσει από τη μιζέρια του σπιτιού της και το μεθύστακα πατέρα της. Ο Χάρι από τη μεριά του θα ήθελε να την καλέσει στο διαμέρισμά του, αλλά επειδή φοβάται την αυταρχική θεία του προτιμά να φύγουν με τη βάρκα του. Η αρχική ευφορία που τους δίνει η προσωρινή φυγή από τα προβλήματα, σιγά-σιγά αρχίζει να μετατρέπεται σε εφιάλτη από την έλλειψη χρημάτων και την έλευση ενός αντίζηλου. Τελικά οι δυο τους θα παντρευτούν και θα κάνουν ένα παιδί, αλλά η Μόνικα δεν θα αντέξει τη συμβατική οικογενειακή ζωή και θα τον εγκαταλείψει.

 Απ' την μία ο ντροπαλός και ρεαλιστής Χάρι (Λαρς Έκμποργκ), 19 ετών, εργάζεται σε αποθήκη γυαλικών και απ' την άλλη η ατίθαση και ανώριμη Μόνικα (Χάριετ Άντερσον), 17 ετών, σε αποθήκη λαχανικών. Οι δυο τους θα γνωριστούν σε ένα καφέ-μπαρ και στην αρχή θα κουβεντιάζουν και θα πηγαίνουν σινεμά, ενώ περιέργως δεν θα αργήσουν να ερωτευθούν. Σύντομα θα αποφασίσουν να πραγματοποιήσουν μία νεανική τρέλα: να αφήσουν πίσω τις μίζερες ζωές τους και να δραπετεύσουν μαζί, έστω και για λίγα εικοσιτετράωρα, μέσα σε μία βάρκα κάτω απ' τα αστέρια..
 Δυστυχώς όμως πολύ σύντομα θα ξεμείνουν από τρόφιμα και χρήματα και θα αναγκαστούν να επιστρέψουν στην άσχημη και δυσάρεστη καθημερινότητά τους και το εχθρικό περιβάλλον των σπιτιών τους. Έτσι όχι μόνο δεν θα καταφέρουν να σπάσουν τα δεσμά της κοινωνίας και να επαναστατήσουν, αλλά θα φτάσουν μέχρι τον γάμο και τις όποιες υποταγές έχει αυτός στο σύστημα που πολεμούσαν μέχρι πρότινος, για να οδηγηθούν τελικά στη διάλυση..

 Το «Καλοκαίρι με τη Μόνικα» θεωρείται ως η πρώτη ώριμη ταινία του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, ενώ αποτελεί σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου, αφού θεωρείται ο πρόδρομος ενός σπουδαίου Ευρωπαϊκού κινηματογραφικού ρεύματος, της nouvelle vague.
 Την ομώνυμη πρωταγωνίστρια (Μόνικα) υποδύεται μία εκπληκτική Χάριετ Άντερσον, σε μία απ' τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας της εδώ, σε ρόλο που δεν απέχει ιδιαίτερα απ' τον πραγματικό της εαυτό. Σεκάνς ανθολογίας που άφησε εποχή, αυτή όπου η Άντερσον κλείνει το μάτι στους θεατές κοιτώντας κατάματα την κάμερα.
 Η φωτογραφία του Γκούναρ Φίσερ είναι μαυρόασπρη και υποβλητική, ενώ ο Μπέργκμαν σκηνοθετεί ρεαλιστικά την αρχή και το τέλος της ταινίας και σκιαγραφεί άκρως ποιητικά και ρομαντικά το ενδιάμεσο, που αφορά στην καλοκαιρινή απόδραση με το εμπλεκόμενο ειδύλλιο. Αν και ασπρόμαυρη πάντως η ταινία είναι γεμάτη χρώματα, έρωτα, ζωή και απεικονίζει έξοχα το πέρασμα απ' την αθωότητα και την ανεμελιά της εφηβίας στην σκληρή πραγματικότητα της ενηλικίωσης.

 Συνολικά πάντως πρόκειται για ρεαλιστική ταινία με ένα αντικομφορμιστικό σενάριο, που δεν έγινε αποδεκτό απ' τον πουριτανισμό της εποχής. Αποδεκτές τότε δεν έγιναν και κάποιες ερωτικές σκηνές, που σήμερα θεωρούνται πολύ soft.

  Το «Καλοκαίρι με τη Μόνικα» αποτελεί μία απ' τις διασημότερες ταινίες της πρώτης μπεργκμανικής περιόδου, αλλά και ταινία-σταθμό για το σινεμά, όπως προαναφέρθηκε. Σήμερα βλέπεται ευχάριστα και σίγουρα είναι λίγο ξεπερασμένη, αλλά κρατάει την φρεσκάδα της και τον ρομαντισμό της.

 Βαθμολογία: 7,5/10

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

A Bittersweet Life, Ji-woon Kim, 2005


 «Γλυκόπικρη Ζωή» ο ελληνικός τίτλος ("Dalkomhan Insaeng" ο πρωτότυπος) αυτής εδώ της εξαιρετικής γκανγκστερικής με την αισθητική του φιλμ νουάρ ταινίας του ταλαντούχου Νοτιοκορεάτη Ji-woon Kim ("A Tale of Two Sisters", "The Quiet Family"). 

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Σεούλ, Νότια Κορέα. Ο Σαν Γου δεν είναι ένας συνηθισμένος διευθυντής ξενοδοχείου. Πάντα αποφασιστικός και αποτελεσματικός, είναι και το δεξί χέρι του «αφεντικού» του υποκόσμου, Κανγκ. Ο σκληρός Κανγκ έχει μία αδυναμία: τη νεαρή αγαπημένη του, Χι Σου. Υποπτευόμενος ότι τον απατά, αναθέτει στον Σαν Γου να διαλευκάνει την υπόθεση. Όταν, όμως, ο Σαν Γου ανακαλύψει την Χι Σου στον πλευρό ενός άλλου νεαρού, αποφασίζει να μην τους σκοτώσει... Για πρώτη φορά στη ζωή του, ο Σαν Γου δεν εκτελεί τις εντολές του αφεντικού του! Ο Κανγκ τότε γίνεται έξαλλος και διατάζει τη συμμορία του να κυνηγήσει τον Σαν Γου και να τον σκοτώσει...

 Το Νοτιοκορεάτικο σινεμά έχει μεγάλη ιστορία και επίσης έχει να μας χαρίσει εξαιρετικά δείγματα γραφής. Ένα απ' αυτά είναι και η «Γλυκόπικρη Ζωή» του ταλαντούχου σκηνοθέτη Τζι-Γουν Κιμ. Υπόκοσμος, Μαφία, βία, καταιγιστική δράση, λουτρό αίματος, ωμότητα, εκδίκηση, γρήγοροι ρυθμοί, μοιραία γυναίκα, χιούμορ, συναισθήματα, αισθητική φιλμ νουάρ είναι μερικά απ' τα στοιχεία που συναντάμε σε αυτό το φιλμ, η υπερβολή του οποίου (στο σενάριο και στις σεκάνς της βίας) αποδεικνύει την πρόθεση του σκηνοθέτη να παρουσιάσει το όλο εγχείρημα όχι τόσο ρεαλιστικά όσο κάτω από το πρίσμα της διασκέδασης! 

 Ο πρωταγωνιστής και αντι-ήρωας Σαν Γου είναι διευθυντής ενός ξενοδοχείου. Αλλά αυτό είναι η βιτρίνα του, καθώς επί της ουσίας πρόκειται για έναν μπράβο και συγκεκριμένα το δεξί χέρι του σκληρού και άκαρδου αρχιμαφιόζου Κανγκ.
 Ο Σαν Γου είναι πιστό σκυλί απέναντι στο μεγάλο αφεντικό του και εκτελεί πάντοτε τις εντολές του κατά γράμμα. Όμως θα έρθει η στιγμή που θα τον αψηφίσει για πρώτη φορά στη ζωή του.
 Ο φαινόμενος και φερόμενος ως τέρας, Κανγκ, έχει μία ανθρώπινη αδυναμία. Τη νεαρή Χι Σου, με την οποία έχει μια σχέση, αλλά όπως φαίνεται απ' την πλευρά του έχει αναπτυχθεί μία αίσθηση ιδιοκτησίας αλλά και ζήλειας. Όταν θα φύγει για δουλειές και υποπτευόμενος ότι η Χι Σου τον απατά θα αναθέσει στον Σαν Γου να την παρακολουθεί και αν όντως επαληθεύσει τις υποψίες του να μην διστάσει να τους σκοτώσει.
 Ο Σαν Γου πολύ γρήγορα θα μάθει την αλήθεια επιβεβαιώνονατς τις υποψίες του Κανγκ. Θα τους πιάσει μέσα στο σπίτι της Χι Σου αλλά θα τους λυπηθεί και θα τους χαρίσει τη ζωή. Αυτό ήταν!
 Ο Κανγκ θα το μάθει και θα γίνει έξαλλος. Θα νιώσει προδομένος απ' τον πιστό έως τότε Σαν Γου και μία διένεξη θα ξεκινήσει ανάμεσα στους δύο άντρες. Πρόκειται αρχικά για προσωπικό ζήτημα, που αργότερα θα εξελιχθεί σε έναν κύκλο βίας, άκρως στυλιζαρισμένο απ' τον Νοτιοκορεάτη δημιουργό, με καταιγιστική δράση, σκληρή ωμότητα, δίψα για εκδίκηση και θα ολοκληρωθεί με ένα λουτρό άιματος σε μία εκπληκτική τελική σεκάνς.
 Παράλληλα και μέσα σε όλο αυτό τον κύκλο βίας ξεχωρίζει το ωραίο λεπτό χιούμορ του Τζι-Γουν, οι γρήγοροι ρυθμοί, το άψογο μοντάζ, η άρτια μουσική κάλυψη αλλά και η υπέροχη αισθητική των φιλμ νουάρ.

 Μία πολύ όμορφη και δεξιοτεχνικά σκηνοθετημένη ταινία, που ωστόσο δεν έχει να προσφέρει πολλά στους ήδη μηυμένους σε παρόμοιες ταινίες ωμής βίας του Νοτιοκορεάτικου σινεμά, μιας και παρουσιάζει όχι κάτι διαφορετικό από τόσα και τόσα φιλμ της ίδιας θεματικής ενότητας.

 Βαθμολογία: 7,5/10

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Monsieur Klein, Joseph Losey, 1976


 Ο κύριος Κλάιν (Mr. Klein ο αγγλικός τίτλος) είναι μία γαλλική ταινία απ' τα 70s σε σκηνοθεσία του Αμερικανού Joseph Losey, με έναν Alain Delon σε ρόλο διαφορετικό από εκείνους που τον έχουμε συνηθίσει. Μία αρκετά καλή ταινία, που κέρδισε 3 βραβεία ενώ είχε προταθεί συνολικά για 5 με σημαντικότερο τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Παρίσι, 1942. Ο Robert Klein αδυνατεί να βρει κάτι στραβό στην διαμορφωθείσα κατάσταση των πραγμάτων, με την Γαλλία να βρίσκεται υπό καθεστώς κατοχής από την Γερμανία.Έχει ένα καλά επιπλωμένο διαμέρισμα, μια ερωμένη, και τις επιχειρήσεις του να ανθούν. Οι Εβραίοι λόγω των διακρίσεων που αντιμετωπίζουν εξαιτίας των νόμων που πέρασε η γαλλική κυβέρνηση είναι απελπισμένοι και πωλούν πολύτιμα έργα τέχνης - έτσι είναι εύκολο για αυτόν να τα αποκτά σε τιμές ευκαιρίας...

  Βρισκόμαστε στο Παρίσι του 1942. Ένας έμπορος τέχνης (τον υποδύεται έξοχα ο Αλέν Ντελόν) δείχνει παγερά αδιάφορος απέναντι στην επικρατούσα κατάσταση. Η χώρα του, η Γαλλία βρίσκεται υπό Γερμανική κατοχή και τα προβλήματα είναι πάρα πολλά και είναι γνωστά σε εμάς μόνον ιστορικά, αφού ο σκηνοθέτης προτιμά να ασχοληθεί αποκλειστικά με την σκιαγράφηση του χαρακτήρα του ήρωά του.
 Ο Ρομπέρ Κλάιν λοιπόν, περί ου ο λόγος, ένας καθαρόαιμος, ήρεμος άνθρωπος θεωρεί πως όλα βαίνουν καλώς γύρω του και κοιτάει να περνάει καλά στη ζωή του με την ερωμένη του, αλλά και να εκμεταλλευτεί την όλη κατάσταση και τις ανάγκες των Εβραίων, για να βγάλει χρήματα αγοράζοντας σε εξευτελιστικά χαμηλές τιμές πολύτιμα και πανάκριβα έργα τέχνης, τα οποία επανεκδίδει στο όνομά του μία εβραϊκή εφημερίδα.
 Σύντομα όμως θα μπλέξει πολύ άσχημα, όταν διαπιστώσει ότι υπάρχει κι άλλος που κάνει ακριβώς την ίδια κομπίνα, είναι Εβραίος και χρησιμοποιεί το δικό του όνομα!
 Και τότε ο Mr. Klein θα αναζητήσει βοήθεια απ' τις αρχές. Αλλά όταν δεν θα μπορέσει να βοηθηθεί από κανέναν κι από πουθενά θα αποφασίσει να ψάξει μόνος του να βρει τον μυστήριο άντρα.

 Και θα αρχίσει να ζει όλο και πιο έντονα έναν τρομακτικό, καφκικό εφιάλτη απ' τον οποίο προσπαθεί να βγει ζωντανός. Γιατί τα όρια πλέον μεταξύ πραγματικού και φανταστικού γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα...

 Βαθμολογία: 7,5/10

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Η Εαρινή Σύναξη των Αγροφυλάκων, Δήμος Αβδελιώδης, 1999


 «Η Εαρινή Σύναξη των Αγροφυλάκων» αποτελεί μία ξεχωριστή στιγμή στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού σινεμά. Απ' τον Δήμο Αβδελιώδη («Αθέμιτος Ανταγωνισμός», «Το Δέντρο που Πληγώναμε», «Η Νίκη της Σαμοθράκης») και το 1999 μία άκρως πρωτότυπη, άκρως ενδιαφέρουσα και πολυβραβευμένη ταινία με έξοχο σενάριο και καταπληκτική φωτογραφία.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Χίος, 1960. Το συμβούλιο της Κοινότητας Θολοποταμίου, λόγω του αιφνίδιου θανάτου τού εκεί αγροφύλακα, ζητεί πιεστικά από τον αγρονόμο της περιοχής, να διορίσει νέο στη θέση του εκλιπόντος. Οι διαθέσιμοι αγροφύλακες αρνούνται να πάνε σε αυτό το χωριό, επηρεασμένοι από την κακή του φήμη και από το γεγονός ότι ο συνάδελφός τους έχασε τη ζωή του εκεί εν ώρα υπηρεσίας. Όταν το Κοινοτικό Συμβούλιο επαναφέρει το αίτημά του προσφέροντας  μεγαλύτερο μισθό σ’ αυτόν που θα δεχθεί, εμφανίζονται  τέσσερις υποψήφιοι για τη θέση…

 Ο Δήμος Αβδελιώδης κατάγεται απ' τη Χίο και έτσι η αναφορά στο εν λόγω νησί δεν είναι τυχαία. Επιπλέον ο ίδιος ο σκηνοθέτης δήλωσε ότι η ταινία είναι βασισμένη σε εφηβικά βιώματά του στο νησί.
 Επί της ουσίας παρακολουθούμε 4 αγροφύλακες σε κάποιο χωριό της Χίου να εναλάσσονται όπως και οι τέσσερις εποχές.
 Και ο Αβδελιώδης σκηνοθετεί λιτά, αυθεντικά και ποιητικά και γεμίζει τις περίπου τρεις ώρες της ταινίας, που παρεπιμπτόντως κυλάνε ευχάριστα και καθόλου κουραστικά, με έξυπνους διαλόγους, πολλά συναισθήματα, πανέμορφα κάδρα, εικόνες γεμάτες ελληνική ύπαιθρο και γνήσια εγχώρια παράδοση, αλλά και μουσική που δένει άρτια με τα τοπία και τα συμβάντα που παρακολουθούμε.
 Οι ηθοποιοί είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία ερασιτέχνες και το αποτέλεσμα είναι η εξαιρετική αισθητική που πηγάζει απ' το φιλμ. Τέσσερις διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι, με διαφορετικούς χαρακτήρες, διαφορετικά πάθη και αδυναμίες. Καθείς εξ αυτών αντιστοιχεί σε καθεμιά εκ των τεσσάρων εποχών του χρόνου, ενώ εξαιρετικά έρχεται και δένει η υπέροχη μουσική του Βιβάλντι, μιας και οι μαγικές «4 Εποχές» στολίζουν μοναδικά τις εικόνες των εποχών του χρόνου.
  Τέλος η φύση, ως έτερη πρωταγωνίστρια της ταινίας μας μαγεύει με τις ομορφιές αλλά και τις κλιματολογικές μεταπτώσεις της.

 Η ταινία βρήκε πολύ μεγάλη απήχηση στη Θεσσαλονίκη όπου και βραβεύτηκε με τα βραβεία κοινού και σκηνοθεσίας, αλλά και στην Αθήνα, ενώ θεωρείται δικαίως μία σπουδαία στιγμή στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Οπωσδήποτε η καλύτερη ελληνική των '90s και ίσως και της επόμενης δεκαετίας.

 Βαθμολογία: 8/10

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

The Italian Job, Peter Collinson, 1969


 "The Italian Job", ή «Ληστεία αλά ιταλικά» απ' τον Peter Collinson και το 1963. Μία πολύ καλή και ευχάριστη ταινία, που ουσιαστικά έκανε διάσημο τον Michael Caine. Γυρίστηκε ένα αξιόλογο ομότιτλο remake το 2003 απ' τον Gary Grey.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Ο Τσάρλι Κρόκερ (Μάικλ Κέιν) μόλις έχει αποφυλακιστεί και ετοιμάζει ένα μεγαλοφυές σχέδιο
για αυτό που θα μείνει στην Ιστορία ως "το κόλπο του αιώνα". Με την παρότρυνση και τη βοήθεια
μιας εγκληματικής ιδιοφυΐας, του κυρίου Μπέικερ (Νόελ Κάουαρντ), ο Τσάρλι οργανώνει μια
ομάδα από κορυφαίους κακοποιούς για να ληστέψουν τέσσερα εκατομμύρια δολάρια κυριολεκτικά
"κάτω από τη μύτη" της αστυνομίας του Τορίνο. Με την ιταλική αστυνομία αλλά και τη Μαφία να τους καταδιώκουν, ο Τσάρλι ανακαλύπτει ότι το να αρπάξουν τα χρήματα δεν είναι και τόσο δύσκολο. Το πρόβλημα είναι το πώς θα ξεφύγουν με αυτά...


 Ο Τσάρλι λοιπόν (ένας πολύ καλός Μάικλ Κέιν) αποφυλακίζεται και αναλαμβάνει να πραγματοποιήσει το σχέδιο ενός πρώην συνεργάτη του: να ληστέψει ένα φορτίο ράβδων χρυσού που η κυβέρνηση της Κίνας στέλνει στο Τορίνο, ως αντάλλαγμα της συνεργασίας της με την εταιρεία Φίατ.
 Αμέσως μετά την αποφυλάκιση του τον μαζεύει η φιλενάδα του με το κλεμμένο αυτοκίνητο που ανήκει στον Πακιστανό πρέσβη. "Είμαι έξω απ' τη φυλακή 5' και ήδη βρίσκομαι μέσα σε ένα καυτό αμάξι" αναφωνεί ο Τσάρλι μόλις το αντιληφθεί!
 Στη συνέχεια μαζεύει την ομάδα των κορυφαίων κακοποιών και βάζει μπροστά το μεγάλο σχέδιο, το "κόλπο του αιώνα". "Δουλεύουμε σαν ομάδα και αυτό σημαίνει ότι θα κάνετε αυτό που σας λέω" λέει με νόημα ο Τσάρλι, ο αρχηγός!
 Το σχέδιο του όντως είναι τρομερό και πάει κατευχήν, μέχρι το τρομερά αγωνιώδες και «ανοιχτό» φινάλε που δίνει μπόνους στο φιλμ!

 Και ο Πήτερ Κόλινσον σκηνοθετεί μία απολαυστικότατη περιπέτεια και παράλληλα μία κλασική πια ταινία απ' τα '60s. Πρόκειται για μία ευχάριστη κωμωδία ασταμάτητης δράσης, ενώ έχει δικαίως καταγραφεί για την πιο τρελή καταδίωξη με αυτοκίνητα στην ιστορία του κινηματογράφου!

 Η «Ληστεία αλά ιταλικά» έχει αναγνωριστεί προσφάτως ως μία απ' τις 30 καλύτερες αγγλικές ταινίες όλων των εποχών. Οπωσδήποτε πάντως πρόκειται για μία άκρως ευχάριστη και διασκεδαστική ταινία.

 Βαθμολογία: 7,5/10

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

La Tourneuse De Pages, Denis Dercourt, 2006


 Μία ακόμη ενδιαφέρουσα γαλλική ταινία απ' τον Denis Dercourt και το 2006. Ουσιαστικά πρόκειται για ιστορία εκδίκησης με αρκετές ωστόσο σεναριακές υπερβολές, αλλά μία εκπληκτική ατμόσφαιρα και την υπέροχη μουσική ενορχήστρωση του Jérôme Lemonnier στο επίκεντρο.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Η δεκάχρονη μαθήτρια πιάνου Melanie Prouvost (Deborah Francois), κόρη φτωχής οικογένειας, μελετά σκληρά για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Εθνικό Ωδείο. Την κρίσιμη ημέρα και κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς της, μία κριτής, η διάσημη πιανίστρια Ariane Fouchecourt (Catherine Frot), την αποσυντονίζει υπογράφοντας ένα αυτόγραφο με αποτέλεσμα να καταστρέψει όποιες ελπίδες είχε για εισαγωγή. Η Melanie απογοητεύεται και εγκαταλείπει οριστικά το πιάνο. Περίπου δέκα χρόνια μετά, η ενήλικη Melanie βρίσκει δουλειά στο δικηγορικό γραφείο του Jean Fouchecourt (Pascal Greggory), γνωστού μεγαλοαστού δικηγόρου και συζύγου της Ariane. Η Ariane, μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που της κουρέλιασε την αυτοπεποίθηση, έχει αποσυρθεί στο σπίτι μελετώντας για μια περιοδεία ρεσιτάλ που θα την επαναφέρει στο προσκήνιο. Αδράζοντας μια ευκαιρία, η Melanie καταφέρνει να προσληφθεί ως γκουβερνάντα του γιου των Fouchecourt γεγονός που της επιτρέπει να βάλει σ' εφαρμογή το σχέδιο εκδίκησής της.

 Ουσιαστικά λοιπόν πρόκειται καθαρά για μία ιστορία εκδίκησης, την οποία ο Γάλλος σκηνοθέτης μετουσιώνει σε ένα ενδιαφέρον ψυχολογικό θρίλερ. Το σενάριο βασίζεται σε μία έξυπνη ιδέα, δυστυχώς όμως οι αρκετές υπερβολές που συναντάμε στην πορεία αποτελούν και την αδύναμη στιγμή της ταινίας.

 Όλα ξεκινούν με μία άτυχη και άδικη στιγμή για τη μικρή μας πρωταγωνίστρια, τη 10χρονη Melanie. Η οποία έχει ταλέντο στο πιάνο όμως την κρίσιμη ώρα των εισαγωγικών εξετάσεων -για την οποία ετοιμαζόταν χρόνια- η απαράδεκτη συμπεριφορά της διάσημης πιανίστας Fouchecourt που βρίσκεται στην κριτική επιτροπή (δίνει αυτόγραφο σε μία θαυμάστρια που μπούκαρε στην αίθουσα όπου διαγωνιζόταν η νεαρή ηρωίδα) της στερεί την μεγάλη της ευκαιρία να πραγματοποιήσει τα όνειρά της, κάνοντας την να θέλει να σταματήσει το πιάνο δηλητηριάζοντας την αθώα παιδική ψυχή της.
 Αυτό ήταν. Η μικρή, διαλυμένη ψυχολογικά σκέφτεται πλέον μονάχα ένα πράγμα: πώς θα πάρει εκδίκηση!

 Και κάπου εδώ αρχίζουν οι υπερβολές του σεναρίου. Μετά από πάμπολλες και υπερβολικές συμπτώσεις η ενήλικη πλέον Μελανί μπαίνει στο σπίτι της πιανίστας - στόχου της Αριάν, αφού πρώτα δούλεψε για λίγο στο δικηγορικό γραφείο του μεγαλοδικηγόρου και συζύγου της, Ζαν και κέρδισε τη συμπάθεια του!
 Στο σπίτι των Φουσεκούρ η Μελανί προσλαμβάνεται για να προσέχει τον γιο τους. Στην πορεία όμως η εύθραυστη και ώριμη κα Φουσεκούρ θα αντιληφθεί το μουσικό ταλέντο της γοητευτικής και ντροπαλής Μελανί και θα της ζητήσει να γίνει η προσωπική της βοηθός, ξεφυλλίζοντας τις σελίδες απ' τις παρτιτούρες όταν θα παίζει πιάνο. Πολύ γρήγορα θα καταφέρει να κερδίσει τη συμπάθεια και την εμπιστοσύνη της, ενώ θα την κάνει να τη δει και ερωτικά.
 Και τότε η ηρωίδα μας θα προχωρήσει στο τελικό σχέδιο της εκδίκησης...

 Η 19χρονη Ντέμπορα Φρανσουά είναι πολύ καλή στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ξεδιπλώνοντας το αναμφισβήτητο ταλέντο της. Καλή η ερμηνεία και απ' την Κατρίν Φρο.

 Και ο Ντενί Ντερκούρ σκηνοθετεί συγκρατημένα μία ιστορία ταξικής εκδίκησης μαζί με τις ψυχολογικές διαστάσεις που παίρνει και αφορά στη σχέση των δύο πρωταγωνιστριών. Επιπλέον αντλεί μεγάλη δύναμη ως επαγγελματίας μουσικός και δημιουργεί την κατάλληλη (μουσική) όμορφη ατμόσφαιρα.

 Έχουμε δει παρόμοιες ταινίες με γυναίκες - τιμωρούς άγγελους, βουτηγμένες όμως στο αίμα. Ενώ ο Ντερκούρ προτιμάει να φτάσει στην τελική κατάρρευση του στόχου της πρωταγωνίστριας - εκδικήτριας δίχως σταγόνα αίματος. Αρκείται στο να παρουσιάσει σταδιακά και απολύτως προβλέψιμα την ψυχολογική διάλυση της Φουσεκούρ και παράλληλα τον «θρίαμβο» της Melanie.

 Βαθμολογία: 6/10

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Ας παίξουμε ένα μπλογκοπαίχνιδο...

Τις τελευταίες εβδομάδες κυκλοφορεί ένα ακόμη παιχνίδι στη μπλογκόσφαιρα. Οι κανόνες του είναι απλοί:

 1) αναφέρεις αυτόν/-ούς που σε κάλεσε/-αν
 2) γράφεις 10 πράγματα που αγαπάς
 3) προσκαλείς 10 φίλους να «παίξουν»

 Ας ξεκινήσω λοιπόν αναφέροντας αυτόν που με κάλεσε: είναι ο SΚΡΟΥΤΖΑΚΟΣ, http://scroodgejkok.blogspot.com/.

 Και θα συνεχίσω με τη λίστα 10 πραγμάτων που αγαπώ. Η σειρά είναι τυχαία και δεν έχει να κάνει με ζήτημα προτίμησης ή μεγαλύτερης ευχαρίστησης του ενός απ' το άλλο:

 1) την ευγένεια & την ειλικρίνεια
 2) το καλό φαγητό συνοδευόμενο με το αντίστοιχα καλό κρασί
 3) τη μουσική
 4) τον κινηματογράφο
 5) τον αθλητισμό δίχως τον άκρατο επαγγελματισμό
 6) τα ταξίδια
 7) τον Παναθηναϊκό
 8) την καλή λογοτεχνία & το θέατρο
 9) τους επαναστάτες
 10) το έξυπνο χιούμορ

 Τέλος, θα καλέσω με τη σειρά μου 10 μπλόγκερς:

 1) http://pansofix.blogspot.com/
 2) http://louloudikanelas.blogspot.com/
 3) http://ascrispasitgets.blogspot.com/
 4) http://cinetv-world.blogspot.com/
 5) http://paper-celluloid.blogspot.com/
 6) http://365-meres-to-xrono-tainies.blogspot.com/
 7) http://moviesofothers.blogspot.com/
 8) http://www.cineacademy.blogspot.com/
 9) http://singapore-n-sling.blogspot.com/
 10) http://simadiakairwn.blogspot.com/

 * Αρχικά είχα ενδοιασμούς σχετικά με το να λάβω μέρος στο «παιχνίδι» αυτό, αλλά τελικά νικήθηκαν, μιας και...
 ...at the end it's just only another silly game :)

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Chinatown, Roman Polanski, 1974

 Μεταφορά απ' το άλλο μπλογκ με την "Chinatown" του Roman Polanski:

 Μία σπουδαία ταινία από τα ΄70s. Για πολλούς η επιτομή των film noir. Για άλλους μέσα στις 30 καλύτερες Αμερικάνικες όλων των εποχών. Όπως και να χει η "Chinatown" αποτελεί το μεγάλο αριστούργημα του Πολάνσκι.

 Η υπόθεση της ταινίας:

 "Ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Jack Gittes προσλαμβάνεται από μία κύρια που ισχυρίζεται ότι είναι η κυρία Mulwray με σκοπό να επιβεβαιώσει τις ανησυχίες της ότι ο σύζυγός της διατηρεί εξωσυζυγική σχέση. Λίγο μετά και αφού η υπόθεση αποκτά απροσδόκητη δημοσιότητα , η αληθινή κυρία Mulwray επισκέπτεται τον Gittes απειλώντας τον ότι θα τον μηνύσει εξαιτίας της τροπής που πήρε η όλη ιστορία. Στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί τον εαυτό του και να ανακαλύψει τι πραγματικά συμβαίνει, ο ντετέκτιβ μπλέκεται σε μία πολύπλοκη ιστορία μυστηρίου που περιλαμβάνει τουλάχιστον ένα φόνο, ένα σκάνδαλο που αφορά την υδροδότηση της πόλης, τη διαφθορά των αστυνομικών οργάνων και μία υπόθεση αιμομιξίας. Η ιστορία τοποθετείται στο Λος Άντζελες της δεκαετίας του ’30 και βασίζεται σε πραγματικό σκάνδαλο που συγκλόνισε την πόλη και είχε σχέση με την καταστροφή που προκλήθηκε το 1928 από την κατάρρευση του φράγματος του Αγίου Φραγκίσκου στην ίδια περιοχή".

Αυτή είναι η υπόθεση της ταινίας βασισμένη στο εξαιρετικό, δαιδαλώδες και βραβευμένο με Oscar σενάριο του Robert Towne. Το μεγάλο ατού, το οποίο εκτοξεύεται στα χέρια του ιδιοφυούς σκηνοθέτη.
Καταπληκτικός -όπως πάντα- ο Νίκολσον, femme fatale η Ντάναγουεϊ, δυναμικός κακός ο... σκηνοθέτης Τζον Χιούστον, πραγματικά σπουδαία ταινία.

* Η "Chinatown" προτάθηκε για ακόμη 10 Όσκαρ.
* Το σενάριο του Towne προέβλεπε happy end, αλλά ο Polanski επέμεινε (εμφανώς επηρεασμένος από τα γεγονότα που συνέβαιναν τότε στη προσωπική του ζωή) στο 'μαύρο' φινάλε που είδαμε και τελικά έμεινε στην ιστορία. Από τα κορυφαία φινάλε ever!
* Η Chinatown είχε προβλεφθεί να ακολουθηθεί από 2 συνέχειες. Μόνο η δεύτερη εμφανίστηκε στις οθόνες (The Two Jakes, 1990) γυρισμένη από τον ίδιο τον Νίκολσον αλλά η εμπορική της αποτυχία απέτρεψε το να γυριστεί και η 3η συνέχεια.
* Για το ρόλο της Mrs.Mulwray είχε προταθεί αρχικά η Τζέιν Φόντα αλλά ο Polanski επέβαλε τη Ντάναγουεϊ.

Βαθμολογία: 9,5/10

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Αγέλαστος Πέτρα, Φίλιππος Κουτσαφτής, 2000


 Η  «Αγέλαστος Πέτρα» είναι μία ιδιαίτερη ελληνική ταινία, ένα ντοκυμαντέρ από τον Φίλιππο Κουτσαφτή και το 2000, με θέμα την πόλη της Ελευσίνας. Τα γυρίσματα διήρκεσαν 10 ολόκληρα χρόνια με την κάμερα να παρακολουθεί και να καταγράφει τις ζωές ορισμένων κατοίκων της Ελευσίνας, τη βιομηχανική ανάπτυξη και τις επιπτώσεις που επέφερε.

 Η υπόθεση ης ταινίας:
 Στην αγέλαστο πέτρα κάθησε η θεά Δήμητρα όταν έψαχνε την Περσεφόνη. Στην Ελευσίνα, την πόλη των αρχαίων Μυστών. Μια ταινία χωρίς αγγεία, ανασκαφές, αρχαιολόγους, και βρώμικα επαρχιακά δρομάκια. Η κάμερα, για δέκα σχεδόν χρόνια τριγυρνάει στην πόλη και τη γύρω περιοχή. Τη γη των Ελευσίνιων Μυστηρίων, την πόλη της Δήμητρας και της Περσεφόνης που μετατράπηκε τις τελευταίες δεκαετίες από το τσιμέντο και την μόλυνση σε μια από τις υποβαθμισμένες –περιβαλλοντικά και κοινωνικά– περιοχές της Αθήνας. Τιμήθηκε με το Πρώτο Bραβείο Tαινίας Tεκμηρίωσης στα Kρατικά Bραβεία Ποιότητας 2000, το Bραβείο καλύτερης ταινίας της Π.E.K.K., και Bραβείο Kοινού Φεστιβάλ Kινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

 Επί 10 ολόκληρα χρόνια, από το 1989 έως το 1999 ο Φίλιππος Κουτσαφτής καταγράφει τις ζωές ορισμένων κατοίκων της Ελευσίνας, τις συνήθειές τους, την καθημερινότητά τους. Και παράλληλα την αγωνία και την μάχη των ανθρώπων αυτών, ώστε να διατηρήσουν τα εναπομείναντα ιστορικά μνημεία της αρχαίας πόλης, για τα οποία ουδείς δίνει σημασία από τους υπεύθυνους της βιομηχανικής ανάπτυξης, που πάνω στα «ερείπια» θέλουν να χτίσουν τα μεγάλα βιομηχανικά εργοστάσια.



 Στην εικόνα φαίνεται ο Παναγιώτης Φαρμάκης, τον οποίο βλέπουμε ανάμεσα σε άλλους κατοίκους της Ελευσίνας. Όπως αναγράφεται και στη λεζάντα, «αφιέρωσε τη ζωή του στη διάσωση των αρχαίων μνημείων απ' τις μπουλντόζες... Σύμβολο ζωντανό της τραγωδίας του ελληνικού πολιτισμού».

 Ο Π. Φαρμάκης υπήρξε ο σημαντικότερος -μεταξύ των υπόλοιπων κατοίκων της πόλης- εκφραστής της μάχης για την επιβίωση του πολιτισμού μας. Ένα παράδειγμα προς όλους μας που έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης όταν βλέπουμε παρόμοια περιστατικά να συμβάινουν και δεν αντιδρούμε. Όταν βλέπουμε τον αρχαίο πολιτισμό μας να σκορπίζεται, να χάνεται και μένουμε απαθείς. Όταν οι εθνικοί φωστήρες μας ξεπουλάνε τα μνημεία της ιστορίας μας, όταν αντίστοιχα ογκώδη βιομηχανικά οικοδομήματα παίρνουν τη θέση «άχρηστων» κατ' ορισμένους πετρών και ερειπίων...

 Μία πραγματικά σπουδαία ταινία, ένα έργο ζωής, δίχως υπερβολή από τον Κουτσαφτή, με εικόνες σπαρακτικές που δείχνουν την αγωνία και το άγχος των κατοίκων να αποτρέψουν το μελλοντικό ιστορικό έγκλημα. Το μπάτζετ είναι πραγματικά πολύ μικρό, αλλά φυσικά το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό και πολύ μεγάλης αξίας.
 Ένα σπουδαίο έργο πολιτισμού, ιστορίας, μνήμης και ανθρώπινης αξιοπρέπειας, μέσα απ' τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ιστορίες που αφηγείται ο κάθε κάτοικος που επιλέγει ο σκηνοθέτης.

 Μία εντελώς διαφορετική ελληνική ταινία, αφού ποτέ πριν δεν είχε γυριστεί κάτι παρόμοιο.

 Η ταινία βραβεύτηκε στο 41ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης με τέσσερα βραβεία, μεταξύ των οποίων εκείνα του κοινού και της Πανελλήνιας Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου.

 Βαθμολογία: 8,5/10

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Boys don' t cry, Kimberly Peirce, 1999


 Ακόμη μία μεταφορά απ' το άλλο μπλογκ, "Boys don't cry":

Ελληνικός τίτλος "Οι άντρες δεν κλαίνε":
Μία σημαντική στιγμή στον ανεξάρτητο Αμερικανικό κινηματογράφο. Ένα acting movie με δυνατές ερμηνείες με πρώτη και καλύτερη τη Hilary Swank που δικαίως κέρδισε και το πρώτο της Oscar α΄ γυναικείου ρόλου, αλλά και τη Χρυσή Σφαίρα α΄ γυναικείου ρόλου.
 Η ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Brandon (οι συγγενείς της κοπέλας του Μπράντον μήνυσαν τους παραγωγούς!):
Ο Μπράντον Τήνα είναι ένας νεαρός άνδρας που γεννήθηκε σε σώμα γυναίκας. Πρέπει να τα βρει με τον εαυτό του (της), την στιγμή που φοβάται να αποδεχτεί τί είναι, ενώ έρχεται σε σύγκρουση με την κοινωνία και τους ανθρώπους(;) που την απαρτίζουν.

 Αρκετές σκηνές της ταινίας σοκάρουν. Αρκετά πράγματα βγαίνουν στη φόρα και έχουν να κάνουν με τον πουριτανισμό, την υποκρισία, την ψευτιά, τη μιζέρια και τη μικροψυχία που βγάζουν οι κάτοικοι των Αμερικανικών επαρχιών (στη Nebraska εδώ) ακόμη και σήμερα για να ξεσκεπάσουν τη δήθεν απελευθερωμένη νοοτροπία που οι ίδιοι θέλουν να πιστεύουν ότι τους διέπει!

Μία πολύ σημαντική ταινία που ανοίγει ασπίδα προστασίας γύρω από τη διαφορετικότητα και την αντιμετώπιση (πολύ συχνά σκληρή και απάνθρωπη) που βιώνουν κάποιοι άνθρωποι, που απλά και μόνο διαφέρουν, από τον κοινωνικό τους περίγυρο.

Μια ταινία που γεννά ποικίλα συναισθήματα: Προβληματισμό, λύπη, οργή, αγανάκτηση. Αλλά και ένα αίσθημα αδικίας για τις κοινωνίες της σημερινής εποχής.
Αρνητικό σημείο οι εμμονές της σκηνοθέτιδας, Kimberly Peirce, με τη βία. Πάντως το γεγονός ότι έκανε τη συγκεκριμένη ταινία για να σοκάρει δε νομίζω ότι κάνει την ταινία "κακή". Κάθε άλλο!

Προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Βαθμολογία: 8/10

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Hable con ella, Pedro Almodovar, 2002


 "Hable con ella" ή "Talk to Her" όπως είναι ο αγγλικός διεθνής τίτλος («Μίλα της» ο ελληνικός) απ' τον Pedro Almodovar και το 2002. Αυτόν το χαρισματικό Ισπανό σκηνοθέτη, που ωστόσο προσωπικά ποτέ δεν μου άρεσε το στυλ του, ενώ είναι και πολύ "κιτς" -ένας όρος που θεωρώ ότι αρμόζει στον Αλμοδόβαρ-. Παρ' όλα αυτά αυτή εδώ η ταινία ξεχωρίζει και αποτελεί μία απ' τις ώριμες στιγμές της φιλμογραφίας του.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Ο Benigno είναι ένας νεαρός νοσοκόμος ο οποίος περιποιείται την Alicia μια χορεύτρια που βρίσκεται σε κώμα. Ο Marco είναι ένας δημοσιογράφος ο οποίος βρίσκεται στο νοσοκομείο γιατί η φίλη του η Lydia, μια ταυρομάχος, βρίσκεται επίσης σε κώμα. Οι δυο άντρες συναντιούνται και ανάμεσά τους γεννιέται μια αληθινή φιλία. Ο πρώτος μιλάει στην ασθενή του γιατί πιστεύει ότι έτσι την κρατά στην ζωή και συμβουλεύει τον Marco να κάνει το ίδιο. Ο δεύτερος πιστεύει ότι κάτι τέτοιο δεν υφίσταται και δεν κάνει προσπάθειες να επικοινωνήσει με την φίλη του. Ο πρώτος πιο αισιόδοξος για την ζωή, πιστεύει ότι η επικοινωνία και ο λόγος κάνουν θαύματα ενώ ο δεύτερος πιο απαισιόδοξος θα αρχίσει να βλέπει την ζωή με άλλο μάτι.

 Ο Αλμοδόβαρ λοιπόν μετά από καιρό δεν κάνει μία "γυναικεία" ταινία. Έτσι όπως μας είχε συνηθίσει δηλαδή, να κάνει ταινίες για γυναίκες. Με εξαίρεση φυσικά το υπέροχο "Todo sobre mi Madre". Το "Μίλα της" έχει σα κύρια θεματική τους άντρες, την αντρική φιλία, αλλά και την αγάπη των αντρών προς τις γυναίκες, ενώ εξετάζεται και το θέμα του έρωτα, αλλά και της μοναξιάς.
 Πρωταγωνιστές είναι ο νοσηλευτής Μπενίνο και ο δημοσιογράφος Μάρκο. Πολύ καλές οι ερμηνείες των Javier Camara και Dario Grandinetti αντίστοιχα. Κανείς εκ των δύο δεν είναι πετυχημένος επαγγελματικά. Οι δυο τους (δε γνωρίζονται) κάθονται σε διπλανές θέσεις σε μία δραματική χορευτική παράσταση του Cafe Muller της Pina Bausch, στην εναρκτήρια σεκάνς της ταινίας. Ο Μάρκο, ευσυγκίνητος γαρ, δακρύζει παρακολουθώντας το χορόδραμα με τις δύο γυναίκες πρωταγωνίστριες κι ο Μπενίνο τυγχάνει και τον κοιτάει. Ξεκάθαρος συμβολισμός του Αλμοδόβαρ με τις γυναίκες που φυσικά θα είναι αυτές που θα δούμε στη συνέχεια της ταινίας, αλλά και τους -ίδιους- άντρες που θα τις κοιτάνε, όχι απ' το κάθισμα του θεάτρου, αλλά απ' το κρεββάτι του πόνου και θα τις βοηθάνε, όπως κάνει και ο άντρας στην παράσταση. Λίγο αργότερα θα συναντηθούν στο νοσοκομείο, που εργάζεται ο Μπενίνο και που φροντίζει την Αλίσια, μία νεαρή χορεύτρια που βρίσκεται σε κώμα 4 χρόνια. Ο Μπενίνο, που είναι κρυφά ερωτευμένος μαζί της συνηθίζει να της μιλάει πιστεύοντας ότι έτσι τη βοηθάει. Ο Μάρκο επισκέφτεται τη δική του αγαπημένη, τη Λύδια, μία ταυρομάχο που επίσης είναι σε κώμα (είχε χτυπηθεί από ταύρο). Όμως είναι γενικά απισιόδοξος προς τη ζωή και δεν πολυπιστεύει τις πρακτικές του Μπενίνο, με τον τελευταίο να τον παροτρύνει να αρχίσει κι εκείνος να της μιλάει..

 Ο Αλμοδόβαρ αφηγείται/παρουσιάζει την ιστορία πολύ ώριμα και συγκινητικά. Βέβαια δεν παραλείπει το γνώριμό του, κιτς στοιχείο όταν χρησιμοποιεί κάποια φλας μπακ και φλας φόργουορντ μεταφέροντάς μας τόσο στο παρελθόν και στις ζωές των γυναικών πριν πέσουν σε κώμα, όσο και στο μέλλον και το πώς θα ήταν οι ζωές και των τεσσάρων ηρώων με τις ασθενείς να είναι και πάλι καλά.

 Πολύ χρήσιμο στην αφήγηση αυτή και ωραίο δοσμένο είναι το έξυπνο χιούμορ του Αλμοδόβαρ, ενώ δε λείπει και αυτή η σατυρική ειρωνία του, με αποκορύφωση εκείνη την απίθανη σεκάνς με το απόσπασμα από μία ταινία του βωβού κινηματογράφου με τίτλο "Συρρικνωμένος εραστής" και τον πρωταγωνιστή (ένας "ζαρωμένος"," συρρικνωμένος" άντρας) να διεισδύει στο αιδοίο της ερωμένης του, όπου και φυσικά λόγω μεγέθους... χάνεται!

 Και παράλληλα μία δυνατή φιλία θα αναπτυχθεί ανάμεσα στους δύο άντρες. Και φυσικά αιτία γι' αυτό θα αποτελέσουν οι γυναίκες τους. Μπορεί φαινομενικά οι δύο γυναίκες να είναι "απούσες", καθώς βρίσκονται σε κώμα, αλλά ο Αλμοδόβαρ, ως γκέι αφενός και ως λάτρης της γυναικείας δύναμης αφετέρου, δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει μία ταινία βασισμένη σε άντρες. Μας λέει λοιπόν ότι οι γυναίκες μπορεί να "φυτοζωούν" αλλά είναι πιο "ζωντανές" από αυτό που φαίνεται. Κι αυτό γιατί η φαινομενικά "νεκρή" κατάστασή τους επηρρεάζει όσο τίποτε άλλο τους άντρες τους, που μένουν στάσιμοι παρατηρητές καθ' όλη τη διάρκεια (όπως και στο θέατρο), ενώ διαρκώς ξεσπάνε σε λυγμούς. Αν συνυπολογιστεί ότι ο Μπενίνο έχει δηλώσει πως είναι ομοφυλόφιλος για να του επιτραπεί να φροντίζει την αγαπημένη του, αλλά και τα επαγγέλματα των αντρών, τότε καταλαβαίνει κανείς ότι μόνο οι άντρες δε βρίσκονται στο προσκείμενο -και- σε αυτό το αλμοδοβαρικό φιλμ.

 Συνολικά και με εξαίρεση την "κοιλιά" που κάνει σε ένα σημείο, το "Μίλα της" ξαναλέω, είναι απ' τις καλύτερες ταινίες του Almodovar. Ανθρώπινη και συγκινητική, χωρίς τις προσωπικές εμμονές του σκηνοθέτη (τουλάχιστον όχι έντονες) και το κιτς στοιχείο που τον διακρίνει, με ένα πρωτότυπο και ιδιαίτερο θέμα, καλές ερμηνείες και ένα διαφορετικό φινάλε.

 Πολύ όμορφη είναι και η φωτογραφία της ταινίας, αλλά και η μουσική επένδυση του Alberto Inglesias.

 Το "Hable con ella" κέρδισε το Όσκαρ καλύτερου σεναρίου, ήταν υποψήφιο για εκείνο της σκηνοθεσίας, ενώ συνολικά είχε πάρα πολλές διακρίσεις και κατέκτησε αρκετά διεθνή βραβεία.

 Βαθμολογία: 7,5/10

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Rio Grande, John Ford, 1950


 Μεταφορών συνέχεια με το σπουδαίο γουέστερν του Τζον Φορντ, "Rio Grande":

 Με τον αυθεντικό τίλο "Rio Grande" και αμετάφραστο, κυκλοφορεί στα ελληνικά αυτό εδώ το σπουδαίο western του αξεπέραστου και μάστορα του είδους, John Ford και του 1950. Θα το βρείτε και ελληνιστί ως "Ρίο Γκράντε", αλλά κανονικά δεν έχει μεταφερθεί στην ελληνική γλώσσα. Anyway...

 Η υπόθεση της ταινίας:

Ο Κέρμπι Γιορκ είναι διοικητής στο απομακρυσμένο φρούριο του Rio Grande και μεταξύ νεοσύλλεκτων που εκπαιδεύει σκληρά για να αντιμετωπίσουν τους απειλητικούς Ινδιάνους Απάτσι.
Μεταξύ των νεοσύλλεκτων βρίσκεται και ο γιος του αλλά ο Κέρμπι δεν το ξέρει γιατί έχει να τον δει δεκαπέντε χρόνια. Όταν εμφανίζεται η πρώην γυναίκα του Κέρμπι για να πείσει το γιο της να εγκαταλείψει το επικίνδυνο οχυρό, η κατάσταση θα πάρει άλλη τροπή...


 Κλασικό πια, 60 ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη προβολή έχει περάσει στο πάνθεον του είδους και αποτελεί ένα απ' τα σημαντικότερα western του τεράστιου John Ford, αλλά και γενικότερα, αυτού του ιδιαίτερου κινηματογραφικού είδους, φυσικά.

 Με τον John Wayne στον πρωταγωνιστικό ρόλο και την Maureen O'Hara για το απαραίτητο, αλλά όχι και σαχλό όπως έχουμε παρακολουθήσει σε άλλα, ουκ ολίγα σχετικά φιλμ, ρομάντζο, η ταινία κερδίζει πόντους και από τις ερμηνείες. Φυσικά ξεχωρίζει για το δίδυμο John Ford - John Wayne, που μαζί γύρισαν δεκάδες ταινίες και αποτελούν ένα από τα πιο θρυλικά ζευγάρια σκηνοθέτη - πρωταγωνιστή στην ιστορία του κινηματογράφου.

 Είναι γουέστερν και είναι και στο κλασικό ύφος του είδους, επομένως περισσότερη ανάλυση δεν χρειάζεται.

 Εκτός βέβαια από μία σημαντικότατη πρόσθετη λεπτομέρεια:
 Το 1951 Ένωση Σεναριογράφων της Αμερικής ψήφισε το Rio Grande ως το πιο καλογραμμένο γουέστερν (σενάριο, Τζέιμς Κέβιν ΜανΓκίνες) !

 Κατά την άποψη μου, το "Rio Grande" βρίσκεται μέσα στις 5-6 καλύτερες στιγμές του Τζον Φορντ (που συνολικά γύρισε πάνω από 140 ταινίες(!) μαζί με τις μικρού μήκους), μαζί με "The Man Who Shot Liberty Valance", "The Searchers", "She Wore a Yellow Ribbon", "Fort Apache", "My Darling Clementine".


 Βαθμολογία: 8/10

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

The Pledge, Sean Penn, 2001



 Μεταφορά απ' το άλλο μπλογκ με την «Υπόσχεση» του Sean Penn:

"Η Υπόσχεση" είναι μια πολύ όμορφη ταινία ενός νέου σκηνοθέτη (Sean Penn), που έχει δείξει εξαίρετα δείγματα στις λίγες έως τώρα ταινίες του. Ο συμπαθής και ταλαντούχος ηθοποιός δοκιμάζει τις ικανότητες του στη σκηνοθεσία με το "The Indian Runner" (1991) για να ακολουθήσουν άλλες 3 ταινίες μέχρι σήμερα, "Crossing guard" (1995), "The Pledge" (2001) και το πολυβραβευμένο "Into the Wild" (2007).

"Η Υπόσχεση" βασισμένη στο πολύ καλό σενάριο των Τζέρι και Μέρι Όλσον Κρομολόφσκι, από τη νουβέλα του Φρίντριχ Ντίρενμα, είναι ένα πολύ δυνατό αστυνομικό θρίλερ, με καλό καστ: Βανέσα Ρεντγκρεϊβ, Έλεν Μίρεν, Μίκι Ρουρκ, Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, Ρόμπιν Ράιτ Πεν, Άαρον Έκχαρτ, Σαμ Σέπαρντ, Τζακ Νίκολσον.

"Ο Γκας Χάλμγκρεν, αρχηγός της τοπικής αστυνομίας (Τζακ Νίκολσον), κάπου στις μεσοδυτικές πολιτείες των Η.Π.Α., αναλαμβάνει την τελευταία του υπόθεση, πριν συνταξιοδοτηθεί... Πρόκειται για ένα διπλό έγκλημα: Βιασμός και άγρια δολοφονία ενός μικρού κοριτσιού! Ο ίδιος αναλαμβάνει το δύσκολο καθήκον να ενημερώσει τους δύστυχους γονείς και δίνει, μόνος του, μια υπόσχεση στον εαυτό του: Να συλλάβει, πάση θυσία, το δολοφόνο! Μετά από κάποια μαρτυρία, συλλαμβάνεται ένας ιθαγενής Ινδιάνος, ο οποίος κάτω από τρομερές πιέσεις, ομολογεί και στη συνέχεια... αυτοκτονεί! Όλοι πιστεύουν ότι έχει αποδοθεί πλέον, δικαιοσύνη… Ο Αρχηγός όμως, έχει πολλούς λόγους να πιστεύει ότι πραγματικός δολοφόνος κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος!"

Ο Τζακ Νίκολσον στον πρωταγωνιστικό ρόλο δίνει ακόμη μία αξεπέραστη ερμηνεία, πέρα από κάθε κριτική. Άλλωστε αποτελεί το μεγάλο ατού αυτής της δραματικής αστυνομικής περιπέτειας με την σπονδυλωτή, αργόσυρτη αφήγηση και ένα φινάλε που σίγουρα σου μένει για καιρό, σπάνιας ερμηνευτικής δεινότητας από τον συγκλονιστικό Νίκολσον!
Κατηγορήθηκε (εδώ στην Ελλάδα τουλάχιστον) για μισανθρωπισμό. Αν αυτός είναι ο λόγος που "Η Υπόσχεση" πέρασε σχεδόν απαρατήρητη από την χώρα μας... νομίζω ότι αδικείται κατάφωρα!

Βαθμολογία: 7/10

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

El Secreto de sus Ojos, Juan Jose Campanella, 2010


 "The Secret in their Eyes" («Το Μυστικό στα Μάτια της»), η ευχάριστη έκπληξη απ' την Αργεντινή και το σκηνοθέτη Juan Jose Campanella («Ο γιος της νύφης»), που κέρδισε πολλά βραβεία με κυριότερο το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Πραγματικά πρόκειται για πολύ καλή ταινία, αλλά προσωπικά διαφωνώ με τη μεγάλη διάκριση που πέτυχε, μιας και στις περσινές υποψηφιότητες υπήρχε η «Λευκή Κορδέλα», το μεγάλο αριστούργημα του Haneke. Anyway...

 Η υπόθεση της ταινίας:

 Ιούνιος 1974, Μπουένος Άιρες: ο αστυνομικός Μπενχαμίν Εσπόζιτο αναλαμβάνει τη διερεύνηση  της βάναυσης δολοφονίας μιας νεαρής γυναίκας, η οποία βρίσκεται νεκρή στο σπίτι της. Ο σύζυγός της Ρικάρντο Μοράλες είναι συγκλονισμένος από την είδηση και πιέζει τον Εσπόζιτο να του ορκιστεί ότι θα βρει τον δολοφόνο και θα τον οδηγήσει στη δικαιοσύνη. Ο Μπενχαμίν στηρίζεται στη βοήθεια του  συναδέλφου και φίλου του Πάμπλο, ο οποίος αν και αντιμετωπίζει πρόβλημα με το ποτό είναι ιδιαίτερα έμπειρος και σχολαστικός, και της νεαρής γοητευτικής προϊσταμένης του Ιρένε Μενέντεζ-Χέιστινγκς. Η Ιρένε έχει μόλις επιστρέψει στη χώρα μετά από σπουδές στην Αμερική και του έχει δείξει μια ιδιαίτερη συμπάθεια και εμπιστοσύνη. Ύστερα από εντατικές προσπάθειες, καταφέρνουν να συλλάβουν τον ύποπτο Ισίντορο Γκόμεζ και να τον οδηγήσουν στην ανάκριση. Οι διασυνδέσεις όμως του Γκόμεζ με το παρακράτος των μυστικών υπηρεσιών, στέκονται εμπόδιο στο έργο τους και παρότι η έρευνά τους δεν ολοκληρώνεται, αναγκάζονται να αρχειοθετήσουν το έγκλημα χωρίς να το εξιχνιάσουν.


  Ο Campanella εκπλήσσει ευχάριστα με αυτό το πολύ δυνατό εγκεφαλικό θρίλερ μυστηρίου. Το σενάριο δια χειρός Καμπανέγια είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα του Αργεντινού συγγραφέα Eduardo Sacheri, «La pregunta de sus  ojos». Η υπέροχη φωτογραφία του Φελίξ Μόντι «ζωντανεύει» την ατμόσφαιρα των 70s που τη συνοδεύουν οι κοινωνικοπολιτικές ματιές του Χουάν Χοσέ Καμπανέγια (σε μία Αργεντινή λίγο πριν το στρατιωτικό πραξικόπημα), οι ερμηνείες είναι καλές και η ανάπτυξη των χαρακτήρων δίνεται εξαιρετικά απ' το σκηνοθέτη.

 Η ιστορία εξελίσσεται σε δύο χρόνους. Το παρόν του 1999 και το παρελθόν του 1974. Φυσικά και το παρελθόν μας απασχολεί περισσότερο, αφού εκεί γυρνάει ο πρωταγωνιστής και πρώην ομοσπονδιακός πράκτορας, Benjamín Espósito (Ricardo Darin), για να λύσει το μυστήριο σχετικά με την υπόθεση βιασμού και δολοφονίας, που τον είχε επηρεάσει βαθιά και τον στοιχειώνει όλα αυτά τα 25 χρόνια, στην προσπάθεια που καταβάλει να γράψει -ως συγγραφές πια- το πρώτο του μυθιστόρημα.
 Παράλληλα παρακολουθούμε και το ιστορικό ενός χαμένου έρωτα, του ρομαντικού πρωταγωνιστή με την αφεντικίνα του Ιρένε, αλλά και την προσπάθεια επανασύνδεσης στο σήμερα.

 Οι χαρακτήρες είναι όλοι συμπαθείς (έχει φροντίσει ο σκηνοθέτης γι' αυτό), οι ρυθμοί είναι οκ, η ένταση κρατάει σε διάρκεια, το αστυνομικό σκέλος ενδιαφέρον, οι διάλογοι πολύ καλοί, το χιούμορ έξυπνο, όμως η λύση του μυστηρίου γίνεται όλο και πιο προβλέψιμη μέχρι τα τελικά «αποκαλυπτήρια», που απλώς επιβεβαιώνουν την κάθαρση που αναζητούσαν τόσο οι ήρωες όσο και οι θεατές.

 Συνολικά πρόκειται για μία πολύ καλή ταινία, όχι όμως κάποιο συγκλονιστικό αριστούργημα. Ταινία που θα τη δεις και θα τη συζητήσεις για καιρό, ειδικά κάποιες σεκάνς είναι αριστουργηματικές και σου μένουν, όμως δε θα σου αναπτύξει την επιθυμία να την παρακολουθήσεις ξανά. Τουλάχιστον αυτό συνέβη σε εμένα..

 Πληθώρα βραβεύσεων στην Αργεντινή αλλά και στο εξωτερικό, με σημαντικότερη στιγμή το Oscar ξενόγλωσσης ταινίας. Τεράστια εισπρακτική επιτυχία στην Αργεντινή (τη μεγαλύτερη όλων των εποχών), μεγάλη ταμειακή απήχηση και στην Ισπανία, ενώ ιδιαίτερα δημοφιλής έγινε σε όλη την Ευρώπη, όπου απέκτησε φανατικό κοινό.

 Βαθμολογία: 7,5/10

Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

All the president' s men, Alan J. Pakula, 1976



Επιστροφή απ' τη Μυτιλήνη, όπου πέρασα το πρώτο σκέλος των φετινών μου διακοπών και για πρώτο post μεταφέρω απ' το άλλο μπλογκ τη σπουδαία πολιτική ταινία του Alan Pakula, "All the President's Men":

Τα συγκλονιστικά γεγονότα που συντέλεσαν στην αποκάλυψη του σκανδάλου "Watergate" και οδήγησαν στην παραίτηση του Προέδρου Νίξον παρουσιάζονται εξαιρετικά σε μια μοναδική στο είδος της ταινία. Στο "Όλοι οι άνθρωποι τυ Προέδρου" του Άλαν Πάκουλα, ίσως το σημαντικότερο πολιτικό θρίλερ στην ιστορία του κινηματογράφου.

Με λίγα λόγια η ιστορία του περιβόητου σκανδάλου:
Όλα ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 1972. Στα γραφεία του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, συλλαμβάνονται κάποιοι διαρρήκτες που φέρουν επάνω τους "κοριούς" για υποκλοπές τηλεφωνημάτων. Ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον αρνείται κάθε ανάμιξη…
Στις 9 Αυγούστου 1974, παρά τις προσπάθειες του 37ου προέδρου των ΗΠΑ να αποφύγει την παραπομπή του στη δικαιοσύνη, εξαναγκάζεται σε παραίτηση. Αν και ο Λευκός Οίκος διέψευσε τα πάντα και ο Νίξον επανεξελέγη το Νοέμβριο του 1972 με μεγάλη πλειοψηφία, το Μάιο του 1973 άρχισαν οι αποκαλύψεις. Στην αρχή αποκαλύφθηκε η σχέση τριών κορυφαίων στελεχών της κυβέρνησης με τις υποκλοπές, οι οποίοι καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν. Στη συνέχεια παραιτήθηκε ο υπουργός Δικαιοσύνης Έλιοτ Ρίτσαρτνσον, εξαιτίας των πιέσεων που δέχτηκε και την προσπάθεια αποπομπής του ειδικού ανακριτή, Άρτσιμπαλντ Κοξ, ο οποίος είχε αναλάβει την υπόθεση. Όλα τα στοιχεία ενοχοποιούν το άμεσο περιβάλλον του Νίξον, άρα και τον ίδιο. Ο ομοσπονδιακός δικαστής Τζον Σιρίκα που κινεί τα νήματα διαλεύκανσης του μεγαλύτερου πολιτικού σκανδάλου στην ιστορία των ΗΠΑ, ανακηρύσσεται από το περιοδικό Τάιμ, ο άνθρωπος της χρονιάς. Ο αντιπρόεδρος, Τζέραλντ Φορντ, αναλαμβάνει την προεδρία μετά την παραίτηση Νίξον και μερικές εβδομάδες μετά, με προεδρικό διάταγμα απονέμει χάρη στον προκάτοχό του "για όσα αδικήματα ενδέχεται να διέπραξε από τις 20 Ιανουαρίου 1969 μέχρι τις 9 Αυγούστου 1974".

Οι δημοσιογράφοι που ξεσκέπασαν το σκάνδαλο:
Ο Καρλ Μπερνστάιν και ο Μπομπ Γούντγουορντ, ήταν δύο δημοσιογράφοι στην Ουάσινγκτον Ποστ. Οι δύο αυτοί άνθρωποι, ήταν που, ουσιαστικά με τις επίπονες έρευνές τους, έφεραν στο φως το σκάνδαλο. Αξιοποιώντας τα στοιχεία της πηγής τους, που οι εφημερίδες της εποχής ονόμαζαν Βαθύ Λαρύγγι, έκαναν έρευνα σε βάθος τα αποτελέσματα της οποίας έδειξαν την πόρτα εξόδου από την προεδρία στο Ρίτσαρντ Νίξον. Επί δεκαετίες οι δύο άνδρες αρνούνταν να αποκαλύψουν την ταυτότητα της πηγής τους, έχοντας δεσμευτεί πως θα την αποκαλύψουν μόνο μετά το θάνατό του. Την περασμένη Πέμπτη διαβάσαμε στις εφημερίδες πως ο μυστηριώδης άνθρωπος, που όλοι γνώριζαν ως Βαθύ Λαρύγγι, αποκαλύφθηκε ο ίδιος σε συνέντευξή του στο περιοδικό Βάνιτι Φέιρ. Ήταν ο Μαρκ Φελτ, 91 ετών σήμερα και πρώην υποδιευθυντής του Εφ Μπι Άι. Οι Μπερνστάιν και Γούντγουορντ, μετά την ομολογία του Φελτ, επιβεβαίωσαν την αλήθεια των λόγων του. Όπως είπε ο ίδιος στη συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό, ένας από τους λόγους που τον ώθησε στην πράξη του, ήταν η οικογένειά του που κατάφερε να τον πείσει πως η πράξη του είναι ηρωική και θα αποδειχτεί ωφέλιμη για τον ίδιο.


Η ιστορία λοιπόν είναι γνωστή στους περισσότερους. Αυτό όμως δεν αποθαρρύνει στο παραμικρό τον σκηνοθέτη, Άλαν Πάκουλα, από το να εμπλουτίσει το καταπληκτικό σενάριο που έχει στα χέρια του, με αμείωτη ένταση και αγωνία ως προς την έκβαση της υπόθεσης, και ξεδιπλώνοντας επί της οθόνης τις διαρκείς σεναριακές ανατροπές να κρατάει ζεστό το ενδιαφέρον του υποψιασμένου θεατή. Όσο δε, για εκείνους οι οποίοι παρακολουθήσουν το "All the president' s men" δίχως να είναι ενήμεροι των πραγματικών γεγονότων, αυτοί σίγουρα θα αποζημιωθούν με το παραπάνω! 
Και βέβαια, ο μεγάλος Αμερικανός σκηνοθέτης αντλεί δύναμη, πέρα από το εκπληκτικό -και βραβευμένο- σενάριο, κυρίως από το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Δύο σπουδαίοι ηθοποιοί, Ο Ντάστιν Χόφμαν και ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, υποδυόμενοι τους δύο δημοσιγράφους που ξεσκέπασαν το σκάνδαλο "Γουότεργκεϊτ", ξεδιπλώνουν το τεράστιο ταλέντο τους αφήνοντας εποχή ως ένα από τα καλύτερα δίδυμα στην ιστορία του Σινεμά. 

Βαθιά πολιτικό σινεμά, από τις σημαντικότερες και σπουδαιότερες πολιτικές ταινίες.


Βαθμολογία: 9/10