Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2019

Οι 15 καλύτερες ταινίες του 2018 (Μέρος 2ο)


 Μετά το 1ο μέρος των ταινιών, που ξεχώρισα σε μια μέτρια κινηματογραφική χρονιά, πάμε στο 2ο μέρος, στις 10 ουσιαστικά καλύτερες ταινίες για το 2018. Υπενθυμίζω, (βολική) προϋπόθεση οι ταινίες να κυκλοφόρησαν σε ελληνική αίθουσα, από 01/01 έως 31/12 2018.


 10) Visages Villages (Faces Places), Agnes Varda:
 Η φοβερή... γιαγιά και πρωτοπόρος της Nouvelle Vague Ανιές Βαρντά, στα 90(!) της χρόνια παίρνει τους δρόμους της γαλλικής επαρχίας, παρέα με τον εκκεντρικό 33χρονο φωτογράφο και συν-σκηνοθέτη της, JR, στο φορτηγάκι διαμορφωμένο σε φωτογραφικό θάλαμο του τελευταίου, για να δημιουργήσει αυτό το ιδιαίτερο, γοητευτικό ντοκιμαντέρ, ένα ολόφρεσκο σινεφίλ πορτρέτο καθημερινών ανθρώπων (και των ιστοριών που κουβαλούν). Οι ανθρώπινες ιστορίες, αλλά και εκείνες των χωριών, αναδεικνύονται μέσα από αυθόρμητες ωραίες συζητήσεις και αποτυπώνονται σε γιγάντια πορτρέτα, που κατόπιν σαν άλλα γκράφιτι κοσμούν δημόσια και εγκαταλελειμμένα κτήρια, τοίχους κλπ προσδίδοντας μια γοητεία στο ήδη φυσική ομορφιά της γαλλικής υπαίθρου. 
Λιτό, ανθρώπινο, απολαυστικό. Διαμαντάκι!

 09) Zama, Lucrecia Martel:
 Από τις πλέον ιδιαίτερες ταινίες της χρονιάς, από τη Λατινική Αμερική (Αργεντινή), βασισμένο σε μια σημαντική νουβέλα της δεκαετίας του 1950, αφηγείται το στόρι του ισπανού αξιωματικού Ζάμα (ένας καφκικομπεκετικός χαρακτήρας), που περιμένει τη μετάθεσή του στο Μπουένος Άιρες. Ένα πολυετές όραμα της διεθνώς αναγνωρίσιμης Μαρτέλ μετατρέπεται μέσω μίας άκρως ελλειπτικής αφήγησης και αργών ρυθμών σε μια μαγευτική, αινιγματική, υπνωτιστική, γοητευτική ταινία, που απαιτεί υπομονή, την οποία ανταμείβει γενναιόδωρα στο φινάλε. Κινηματογραφική εμπειρία από τις λίγες!

 08) Three Billboards Outside Ebbing, Missouri, Martin McDonagh:
 Μητέρα «τρελαίνεται» όταν οι αστυνομικές έρευνες για τον εντοπισμό του βιαστή-δολοφόνου της κόρης της παραμένουν άκαρπες μετά από μήνες και αφού νοικιάζει και "στολίζει" με μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση τις πινακίδες του τίτλου, παίρνει το νόμο στα χέρια της ζητώντας εκδίκηση. Ξεκινώντας από μια πρωτότυπη ιστορία, ο σημαντικός ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας στήνει δυναμικά μια ιστορία εκδίκησης, που παίρνει διαστάσεις σαιξπηρικής τραγωδίας, θέτοντας ευθέως όλα τα ερωτήματα του είδους και παίρνοντας από την ΜακΝτόρμαντ μια εξαιρετική ερμηνεία (αποτυπωμένη στο πρόσωπό της η οδύνη), αλλά ανοίγει πολλά μέτωπα και μην υποστηρίζοντάς τα όλα εξίσου χάνει την ευκαιρία (ατοπήματα στο πολυεπίπεδο σενάριο) να φτιάξει το αριστούργημα της 10ετίας. 

 07) Cold War, Pawel Pawlikowski:
 Η θυελλώδης ερωτική σχέση ανάμεσα σε έναν μαέστρο και μια ανερχόμενη πανέμορφη τραγουδίστρια, δύο εντελώς διαφορετικών χαρακτήρων, σε βάθος 15ετίας ξεκινάει στη μεταπολεμική Πολωνία και "ταξιδεύει" στην Ευρώπη του Ψυχρού Πολέμου. Έχοντας για σύμμαχο μια υπέροχη άκρως μελωδική μουσική, ο βραβευμένος σκηνοθέτης με μοναδικό στιλ και απαράμιλλη δεξιοτεχνία αναβιώνει την παθιασμένη σχέση των ίδιων των γονιών του (κρατάει και τα ονόματα), στην προσπάθεια του ζευγαριού να μείνει μαζί ξεπερνώντας πάσης φύσεως εμπόδια και (προσωπικά σύνορα), στο πιο καθηλωτικά, στυλιζαρισμένα σκηνοθετημένο ασπρόμαυρο φιλμ των τελευταίων (πολλών) ετών.

 06) No Date, No Signature, Vahid Jalilvand:
 Ακόμη ένα διαμαντάκι από το υπέροχο κινηματογραφικά Ιράν. Και ο Τζαλιλβάντ, έχοντας λογικά σαν πρότυπο τον σπουδαίο Ασγκάρ Φαραντί, υφαίνει ένα ενδιαφέρον κοινωνικό θρίλερ έχοντας στο επίκεντρο του στόρι τί άλλο ένα (ηθικό) δίλημμα, με αφορμή ένα αυτοκινητιστικό. Μια μοντέρνα ματιά της σύγχρονης αστικής Τεχεράνης, όπου μέσω ενός υποδειγματικού σεναρίου και μιας εξαίσιας μελέτης χαρακτήρων ξετυλίγεται το κουβάρι της προσωπικής ηθικής, αλλά και της σημαντικότατης συλλογικής ευθύνης.



 05) Dogman, Matteo Garrone:
 Ο Γκαρόνε ξανακάνει ταινία για το Έγκλημα, χωρίς τη Μαφία, οι γκανγκστερικοί "τρόποι" της οποίας ωστόσο επιστρατεύονται στα νότια ιταλικά προάστια σε μία άνιση μάχη κυριολεκτικά για την επιβίωση. Ο Μαρτσέλο (μία ερμηνεία πέρα και πάνω από κάθε κριτική από τον Μαρτσέλο Φόντε), ένας ντοστογιεφσκικός μικροκαμωμένος, ήσυχος και υποτακτικός φροντιστής σκύλων, που παράλληλα αγαπάει τα ζώα αλλά και διακινεί μικροποσότητες ναρκωτικών, αφού φτάσει στο «αμήν» από την αδικία που υφίσταται, ως νέος Δαβίδ θα αντιμετωπίσει τον... Γολιάθ παλιό του φίλο, τραμπούκο, εγκληματία, που δεν παύει να τον κακομεταχειρίζεται και εκμεταλλεύεται. Παρακμιακά τοπία, σπίτια καλύβες και ανθρώπινα ερείπια συνθέτουν το παζλ της ηθικά (και όχι μόνο) ξεπεσμένης σύγχρονης αστικής Ιταλίας, με τα κάθε λογής "αδέσποτα" να προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια ολότελα σάπια κοινωνία με κανόνες ζούγκλας και έτοιμα να πληρώσουν κάθε κόστος για να τα καταφέρουν. Σπουδαίο!

 04) Shoplifters, Hirokazu Koreeda:
 Μία οικογένεια μικροκακοποιών... παίρνει ένα παραιτημένο και κακοποιημένο από τους γονείς του κοριτσάκι προσφέροντάς του μια νέα ζωή και πιστεύοντας ότι δεν κάνουν κάτι κακό. Ο ανθρωπιστής Ιάπωνας παρουσιάζει τρυφερά μία εναλλακτική, αντισυμβατική οικογένεια, καταδικασμένη φυσικά να μην στεριώσει. Τα ερωτήματα σχετικά με το τί είναι και τί όχι ηθικό, σωστό, καλό, κακό, αποδεκτό, νόμιμο, παράνομο πέφτουν βροχή, και οι "Κλέφτες Καταστημάτων" του Κόρε-Έντα δείχνουν ευτυχισμένοι στη δική τους μικρή κοινωνία, μακρυά από την... άλλη, την ενίοτε παράλογη ή και άδικη . Βαθιά ουμανιστικό!



 03) The Rider, Chloe Zhao:
 Ένα πανέμορφο ταξίδι επαναπροσδιορισμού από την κινεζικής καταγωγής Ζάο, από τις πραγματικά τελευταία σπουδαίες στιγμές του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά. Πρώην ταλαντούχος καβαλάρης ροντέο εξαιτίας σοβαρού τραυματισμού καλείται να μείνει μακρυά από αυτό που αγαπάει και να ψάξει ένα καινούργιο νόημα στη ζωή του. Ένα έξοχο ρεαλιστικό νεο-γουέστερν (ή αντί~), μία μελαγχολική ιστορία για έναν ολόκληρο κόσμο που χάνεται, εντός του οποίου όμως ορισμένα πράγματα παραμένουν αναλλοίωτα και ένα ντοκουμενταρίστικου ύφους σχόλιο πάνω στο αμερικανικό όνειρο και των κάθε λογής στερεοτύπων. 

 02) Phantom Thread, Paul Thomas Anderson:
 Είναι πραγματικά απίστευτο το τι έχουν κάνει εδώ Τόμας Άντερσον και Ντέι Λούις. Με ένα σχεδόν αδιάφορο θέμα καταφέρουν να φτιάξουν ένα μικρό αριστούργημα! Επί της ουσίας βέβαια ο τρομερός αμερικανός σκηνοθέτης υφαίνει με "αόρατες κλωστές" μια ταινία όχι για τους μόδιστρους, τη μόδα, τα φορέματα κλπ, αλλά για μία παθιασμένη σχέση ανάμεσα στον κορυφαίο μόδιστρο και μια νεαρή μούσα του. Μια σχέση που ξεκινάει με τον μόδιστρο Ρέινολντς «δυναμικό» και τη νεαρή Άλμα «αθώα». Οι ρόλοι όμως θα αντιστραφούν, η ψυχανάλυση θα έρθει στο επίκεντρο, ο μόδιστρος θα προσκολλάται στο παλιό, το κλασικό ενώ ουσιαστικά η αγάπη που τρέφει δεν είναι άλλο από το μεγάλο του φετίχ προς την (κατ' αυτόν) ιδεατή γυναικεία ομορφιά και η Άλμα θα πατάει όλο και πιο γερά στα πόδια της, αλλάζοντας τις ισορροπίες σε αυτό το κομψοτεχνημένο, φινετσάτο κυνήγι εξουσίας. Ο Άντερσον κλείνοντας και το μάτι διαρκώς στον Χίτσκοκ «κεντάει» σε όλο το καλλιτεχνικό μέρος της ταινίας και ο Ντέι Λούις, που θαρρείς πως σε όλη του τη ζωή έραβε φορέματα, δίνει ακόμη μία «σικάτη» ερμηνεία.



 01) Roma, Alfonso Cuaron:
 Με διαφορά η κορυφαία ταινία της χρονιάς! Ένα ασύλληπτο καλλιτεχνικό επίτευγμα από τον Κουαρόν, αυτοβιογραφικό, με τρομερή δουλειά στον ήχο, πλάνα εικαστικής τελειότητας, συνεχείς σινεφίλ αναφορές, για μια (αδιάφορη) προβλέψιμη καθημερινότητα μιας μεξικάνικης μεσοαστικής οικογένειας του 1970, που όμως μετατρέπεται σε ΤΕΧΝΗ στα χέρια του μεξικανού μάστορα. Από το πρώτο κι όλας πλάνο αρχίζουν τα... μαγικά του Κουαρόν, ο οποίος παραδίδει μαθήματα σκηνοθεσίας με λίγα νερά, σαπουνάδες και πλακάκια! Κατόπιν, λυρισμός, (νεο)ρεαλισμός, αντιθέσεις, κοινωνικά σχόλια, διάχυτοι συμβολισμοί, νοσταλγία, ορισμένες φανταστικές σκηνές (συγκρούσεις αστυνομίας-διαδηλωτών, οικογένεια αγκαλιά μαζί με την Κλεό μπροστά από την τηλεόραση, θάλασσα, μαιευτήριο, συνάντηση γιατρού-υπηρέτριας, κλπ) και εκπληκτικές εναλλαγές της κάμερας συνθέτουν την υπέροχη, ασπρόμαυρη, δεξιοτεχνικά σκηνοθετημένη instant classic ROMA.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου