Σε μία μέτρια κινηματογραφικά χρονιά, ευτυχώς υπήρξαν τουλάχιστον κάποιες ευχάριστες εκπλήξεις, ταινίες ιδιαίτερες, πρωτότυπες, ξεχωριστές με κάποιον τρόπο. Παρακάτω παραθέτω 15 εξ αυτών, με σειρά αξιολόγησης, αλλά και την αυστηρή -και βολική- προϋπόθεση να πήραν διανομή στην Ελλάδα από 1 Ιανουαρίου έως 31 Δεκεμβρίου του 2018.
15) Den Skyldige (The Guilty), Gustav Moller:
Ένα δυνατό σκηνοθετικό ντεμπούτο από τη Δανία, αυτό το θρίλερ δωματίου, έξοχα σκηνοθετημένο, με καλογραμμένο σενάριο, αναλλοίωτο σασπένς, ανατροπές και στιβαρή πρωταγωνιστική ερμηνεία, ενός αστυνομικού, που όντας κατηγορούμενος για κάτι έχει περιοριστεί από την εξωτερική δράση σε ένα γραφείο και προσπαθεί μέσω τηλεφώνου να πιάσει τον... ένοχο, αποτελεί σίγουρα μία από τις εκπλήξεις, στο φινάλε της περασμένης σεζόν. Λαμπρό επίσης υπόδειγμα του πώς μπορεί να γίνει μια καλή ταινία με ελάχιστο μπάτζετ!
14) L' Insulte, Ziad Doueiri:
Μία ασήμαντη αφορμή οδηγεί έναν Λιβανέζο φανατικό Χριστιανό και έναν Παλαιστίνιο πρόσφυγα στα δικαστήρια, εκεί όπου ξετυλίγεται μαεστρικά, από τον ανήσυχο πολιτικά σκηνοθέτη, η σύγχρονη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα στην πολύπαθη Βηρυτό. Προκαταλήψεις, μίσος, βαθιά τραύματα, που δεν έχουν επουλωθεί, πολιτικές παρεμβάσεις και αναθεώρηση ιδεολογιών, αλλά και ολόκληρης της ζωής, μέσα από την εκδίκαση μιας φαινομενικά απλής (και σαχλής) υπόθεσης. Αν σε έχει απασχολήσει το Μεσανατολικό, θα σε ενθουσιάσει η ταινία (παρά τη "χολιγουντοποίσή" της). Αν όχι, σου παρουσιάζεται μια καλή ευκαιρία να μάθεις πολλά, μέσα από μια αντικειμενική ματιά, για μία εμφύλια διαμάχη δύο ολωσδιόλου διαφορετικών φυλών-κουλτουρών-θρησκειών-ηθών.
13) Foxtrot, Samuel Maoz:
Από τις "αδικημένες" ταινίες της προηγούμενης σεζόν, μία σπουδή πάνω στα (πολλαπλά) απρόβλεπτα της μοίρας, από τον σκηνοθέτη του κλειστοφοβικού «Λιβάνου», η "οδύσσεια" ενός ζευγαριού, που πληροφορείται από αξιωματικούς του ισραηλινού στρατού πως ο γιος τους σκοτώθηκε εν ώρα υπηρεσίας. Θρήνος, σιωπές, θυμός, πόνος, άρνηση, ξέσπασμα. Και μετά, ανατροπές. Ύβρις-τιμωρία-κάθαρση. Κι όλα αυτά δοσμένα συγκινητικά στο γεμάτο συμβολισμούς σουρεαλιστικό πλαίσιο, από το σημείο (φυλάκιο) της τραγωδίας, με τον σημαντικό αυτόν σκηνοθέτη να στήνει τόσο περίτεχνα τη βυθισμένη στο θρήνο χορογραφία της απώλειας. Κι ας είναι "τραβηγμένη" σε σημεία...
12) Beast, Michael Pearce:
Ακόμη ένα αξιοσημείωτο ντεμπούτο! Ο πρωτοεμφανιζόμενος βρετανός σκηνοθέτης στήνει επιδέξια ένα ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου, με ιδιότυπο love story, σκοτεινά ατμοσφαιρικό και εφιαλτικά ονειρικό, και καθηλωτικές ερμηνείες. Μία ήρεμη, απομονωμένη τοπική κοινωνία ταράσσεται από το... κτήνος που βιάζει και δολοφονεί γυναίκες. Όχι ολόκληρη πάντως, καθώς η (ερμηνευτικά) υπέροχη ιρλανδή πρωταγωνίστρια ελκύεται επικίνδυνα από εκείνο. Οι δυο τους τόσο μα τόσο διαφορετικοί, όμως στο τέλος δείχνουν(;) πια τόσο ίδιοι...
11) Lady Bird, Greta Gerwig:
Ένα φρέσκο, εντελώς διαφορετικό coming of age movie, που απόλυτα λογικά ενθουσίασε την πλειονότητα του νεανικού (και όχι μόνο) κοινού και μία αδιανόητα "φυσική" ερμηνεία από την ταλαντούχα Saoirse Ronan, για μία χαριτωμένη τρυφερή αυτοβιογραφική ιστορία ενηλικίωσης, η οποία μπορεί να μην αποφεύγει τα γνωστά κλισέ, εντούτοις κατορθώνει μέσα από την αυτοψυχανάλυση να σε γυρίσει πίσω στη δική σου προσωπική περίοδο ενηλικίωσης, σε βαθμό μερικής ταύτισης με τη νεαρή πρωταγωνίστρια. Με καλογραμμένους διαλόγους και τη σχέση κόρης-μητέρας στο επίκεντρο, η Gerwig ανοίγει φτερά για μία κραυγή απόδρασης, αλλά και ένα ολόφρεσκο, πρωτότυπο, γοητευτικό ανεξάρτητο σινεμά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου