Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2018

Οι 15 καλύτερες ταινίες του 2017 (2ο μέρος)


 Μετά το 1ο μέρος του προσωπικού Top-15 ταινιών της χρονιάς 2017 (θυμίζω, περιλαμβάνονται όσες ταινίες κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα αυστηρά από 01/01/2017 έως 31/12/2017), όπου κάλυψα τις εκτός 10άδας, ας δούμε τις 10 καλύτερες ταινίες μιας πολύ ξεχωριστής για το σινεμά χρονιάς:



 10) Kalandar Sogugu, Mustafa Kara:
 Με αργούς, υπνωτιστικούς αφηγηματικούς ρυθμούς, που στο φινάλε θα ανταμείψουν τον υπομονετικό θεατή, τον οποίο στην πορεία μαγνητίζει η καθηλωτική φωτογραφία, ο Καρά σκηνοθετεί εξόχως ατμοσφαιρικά και με εικαστική... τελειότητα τη σχέση ανθρώπου φύσης αλλά και την καθημερινή μάχη για επιβίωση, μιας πολυμελούς οικογένειας στα παγωμένα τουρκικά βουνά και καταγράφει συγκλονιστικά τις ακραίες ανισότητες μιας θλιβερής σημερινής πραγματικότητας.

 09) The Square, Ruben Östlund:
 Μια ακόμη έκπληξη, από τη βόρεια Ευρώπη, Σκανδιναβία, από τον σκηνοθέτη της εξαιρετικής «Ανωτέρας Βίας». Μία εξαιρετική σάτιρα των μίντια και της σύγχρονης τέχνης και σε δεύτερο στάδιο μια κριτική της "τέλειας" βορειοευρωπαϊκής καθημερινότητας αφού εξετάζει τις έννοιες της εμπιστοσύνης, της ανθρωπιάς, της ανιδιοτελούς βοήθειας. Κι όλα αυτά, με ωραίο χιούμορ, έντονο προβληματισμό και καμία πρόθεση για ηθικά διδάγματα. Σπουδαίο!

 08) Manchester by the Sea, Kenneth Lonergan:
 Μία εκ των κορυφαίων δραματικών ταινιών τα τελευταία χρόνια από τον θεατρικής καταβολής εξαιρετικό σεναριογράφο Κένεθ Λόνεργκαν, που αν και λίγο εκβιαστική ως προς τη συγκίνηση (μοναδικό μικρο-μειονέκτημα), απογειώνεται χάρις στην εξαίσια ερμηνεία του Κέισι Άφλεκ. Μια πικρή σπουδή πάνω στον πόνο της απώλειας, που κουβαλάς μια ζωή, εν είδει αυτοτιμωρίας. Σε σημεία, συγκλονιστικό!

 07) I Am Not Your Negro, Raoul Peck:
 Ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ, που ξεγυμνώνει σε όρους φυλετικού ρατσισμού τις ΗΠΑ, όχι των Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Μάλκομ Χ αλλά του σήμερα, του Τραμπ! Με τα αυθεντικά λόγια του σπουδαίου ακτιβιστή, συγγραφέα και διανοητή Τζέιμς Μπάλντουιν ως κραυγή για κοινωνική δικαιοσύνη και φυλετική ισότητα και πλάνα αρχείου που με καταγγελτική δύναμη και αναγωγή στο σήμερα καταδεικνύουν τα όσα δεν έχουν σταματήσει να υπομένουν οι μαύροι από τους «ανώτερους» λευκούς.

 06)  Paterson, Jim Jarmusch:
 Η πιο cool, feel-good ταινία της χρονιάς από έναν -ορισμός του- κουλ σκηνοθέτη. Ό,τι πιο κοντινό στον αδόκιμο όρο «ποίηση στο σινεμά» και η αποθέωση της ποίησης που ενυπάρχει σε κάθε πτυχή της ζωής, μέσα από την «ανούσια» καθημερινότητα ενός πέρα για πέρα αληθινού ήρωα. Μεγάλε Τζάρμους!

 05) Mother!, Darren Aronofsky:
 Με ένα αλληγορικό θρίλερ που βρίθει από βιβλικές αλληγορίες και διάχυτους συμβολισμούς αλλά και «καταδικασμένο» να διχάσει, επιστρέφει ο σημαντικός Αμερικανός. Οι βαθιές θρησκευτικές αναζητήσεις του Αρονόφσκι (στοιχείο που ενδεχομένως δεν του "συγχώρησαν" όσοι έθαψαν το φιλμ), που εκτός των άλλων τσακίζει κάθε κανόνα τυποποιημένης κινηματογράφησης για να κάνει μια καθολική ταινία δημιουργού, προβάλλουν μέσα από ένα πολανσκικής ατμόσφαιρας ψυχολογικό θρίλερ, συνοδευόμενες από τις βαθύτερες έγνοιες και υπαρξιακές ανησυχίες του ανθρώπου (ζωή, θάνατος, μητρότητα, προέλευση-δημιουργία). Ταινία από εκείνες που είναι καταδικασμένες να αναγνωριστούν με το πέρασμα των χρόνων...

 04) Toivon tuolla puolenς, Aki Kaurismäki:
 Ο,τι είχε να καταγγείλει και να πει στα σοβαρά για το προσφυγικό, ο Καουρισμάκι το έκανε στο σχεδόν αριστουργηματικό «Λιμάνι της Χάβρης». Εδώ, στην «Άλλη Όψη της Ελπίδας», ο αγαπημένος Φινλανδός γυρνάει το κουμπί και παρουσιάζει... από άλλη όψη (πάντα όμως με τη γνώριμη πανανθρώπινη οπτική του) το φλέγον αυτό ζήτημα, σπάζοντας (πολλή) πλάκα και επαναλαμβάνοντας ευχάριστα το λατρεμένο μοναδικό κινημ/κό του σύμπαν: ιδιαίτερο, ανορθόδοξο χιούμορ, κουλ, νουάρ, ανέκφραστοι χαρακτήρες, ρετρό ατμόσφαιρα, τρυφερότητα, μελαγχολική αισιοδοξία, ροκ εν ρολ και όλα αυτά ντυμένα με το γνωστό πέπλο ουμανισμού, που διέπει τη φιλμογραφία και τη ζωή του 60χρονου δημιουργού. Όποιος βλέποντας (και) αυτήν την ταινία του Καουρισμάκι δε βγει από την αίθουσα καλύτερος άνθρωπος, έχει χάσει κάθε όψη της ελπίδας...

 03) Neruda, Pablo Larrain:
 Μια απίθανη αντι-βιογραφία του σπουδαίου ποιητή από ένα διαρκώς εξελισσόμενο σκηνοθέτη. Μία αέναη αναζήτηση του πολιτικά διωκόμενου ποιητή, με άξονα πάντα αυτό που ξέρει να κάνει τόσο καλά και στο οποίο καταφεύγει και αντλεί δύναμη να συνεχίζει, προβάλλεται από τον Λαραΐν, μέσω της αστυνομικής πλοκής, με έναν έξοχο λυρισμό, έντονη θεατρικότητα, καταπληκτική μουσική, φαντασία και πάμπολλες αντιθέσεις, σε ένα παιχνίδι γάτας-ποντικιού και διαρκούς εναλλαγής ρόλων, με την ποίηση πάντα στο επίκεντρο, ακόμη και κατά την καταδίωξη. Υπέροχο!

 02)  Nelyubov, Andrey Zvyagintsev:
 Σκηνοθετάρα ο Ρώσος! Μπορεί η «Επιστροφή» να μας στοιχειώνει ακόμη αλλά αυτό δε σημαίνει πως ο Ζβιανγκιτσεφ δεν εξελίσσεται. Εδώ, δίχως οίκτο, ξεσκίζει τους δικούς του ανθρώπους και τη σημερινή ρωσική κοινωνία υφαίνοντας μία σκληρή, ανελέητη αλλά άκρως ρεαλιστική ηθογραφία χαρακτήρων και κάνοντας φόκους στην αλλά Αντονιόνι αλλοτρίωση του σημερινού δυτικού ανθρώπου και την ψυχική/συναισθηματική των ένδεια προς τέρψη των ψυχρών καταναλωτικών "αναγκών", μέσα από μία αφοπλιστική αντιπαράθεση της κενότητας των συναισθημάτων των γονιών προς το δικό τους παιδί απ΄ τη μία και της ανιδιοτελούς έγνοιας προς αυτό από την εθελοντική διασωστική ομάδα από την άλλη. Συγκλονιστικό!



 01) Teströl és lélekröl, Ildikó Enyedi:
 Η απρόσμενα θετική έκπληξη της χρονιάς! Από τον τίτλο κιόλας γινόμαστε μάρτυρες διαφόρων αντιθέσεων: Ψυχή-Σώμα, Όνειρο-Πραγματικότητα, ελεύθερα άγρια ζώα-φυλακισμένα, οδηγούμενα σε σφαγή οικόσιτα, παρθένα φύση-σκληρή βιομηχανία,  άνδρας-γυναίκα, σωματική δυσλειτουργία-ψυχική νόσος,ζωή-θάνατος. Και δύο διαφορετικά ολομόναχοι άνθρωποι θα (προσπαθήσουν να) έρθουν κοντά μέσω των κοινών ονείρων που βλέπουν, κάτι που αντιτίθεται ακόμη και των επιστημονικών κανόνων (ψυχολόγος) αποτελώντας το νέο κάδρο της σταθερής αναζήτησης διαφυγής σε μία ονειρική πραγματικότητα, από την Ενιέντι. Η οποία, βέβαια, διαφυγή δεν μπορεί παρά να είναι βίαιη, τρομακτική, επώδυνα λυτρωτική. Για να φτάσουμε όμως εκεί, έχουν προηγηθεί μία αλλόκοτα όμορφη και σιωπηλά φαντασμαγορική εναρκτήρια σεκάνς και, στην πορεία, μια εξόχως κινηματογραφημένη εκκεντρική ερωτική ιστορία, με σκοτεινό ρομαντισμό, διάχυτο λυρισμό, τρυφερότητα, αναγκαίες ενέσεις έξυπνου χιούμορ, θαυμάσια φωτογραφία και μια φοβερά εύστοχη επιλογή, αυτή της απίθανης Αλεξάντρα Μπορμπέλι, για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ονειρικό!


 Καλή κινηματογραφική χρονιά να έχουμε, αν και θεωρώ πως ήδη έχουμε δει δυνατές έως μεγάλες ταινίες και μες στο 2018, όντας ακόμη μόλις στο Φεβρουάριο: "Three Billboards Outside Ebbing, Missouri", "The Post", "1968", "Lerd", "Phantom Thread", "Call Me by Your Name", "The Shape of Water")!

4 σχόλια:

  1. 10) Kalandar Sogugu: Δεν την έχω δει αλλά την έχω στην watchlist μου. Να φανταστώ ότι κινείται στο ίδιο ύφος του «Winter Sleep» (το οποίο μου άρεσε αρκετά) του Nuri Bilge Ceylan έτσι δεν είναι;

    09) The Square: Δεν διαφωνώ με αυτά που λες αλλά δεν με άγγιξε, όπου γενικά συνήθως δεν με τρελαίνουν τέτοιου είδους ταινίες.
    2/5: Έτσι κι έτσι

    08) Manchester by the Sea: Σπαρακτική ταινία με καταστάσεις που σε λυγίζουν. Όντως υπάρχει μια εκβίαση στην συγκίνηση αλλά ευτυχώς είναι ελάχιστη, σε ένα κατά τα άλλα φυσικότατο και ρεαλιστικότατο δράμα με πολύ δυνατούς και αφοπλιστικούς διαλόγους. Εντάξει για την ερμηνεία του Κέισι Άφλεκ δεν υπάρχουν λόγια.
    4,5/5: Εξαιρετική

    07) I Am Not Your Negro: Δεν την έχω δει αλλά οπωσδήποτε θα την δω καθώς με ενδιαφέρουν πάρα πολύ αυτά τα θέματα. Βέβαια καλύτερο ντοκιμαντέρ από το άλλο “αντίπαλο” δέος της ίδιας χρονιάς του αριστουργηματικού “13th” δεν νομίζω να είναι.

    06) Paterson: Για τα δικά μου γούστα αλλά και δεδομένα, όπου δεν έχω καμία σχέση με την ποίηση και τα σχετικά γύρω από αυτήν, μου άρεσε αρκετά. Όντως μπράβο στον Τζάρμους που από απλά καθημερινά πράγματα έφτιαξε μια πολύ όμορφη ταινία.
    3/5: Καλή

    05) Mother!: Άμα θες με πιστεύεις αλλά την είδα μόνο και μόνο για να την κράξω (γιατί ήμουν σίγουρος ότι δεν θα μου άρεσε) ωστόσο στο τέλος όταν συμπληρώθηκαν όλα τα κομμάτια του εννοιολογικού παζλ, με κέρδισε (ως ένα βαθμό βέβαια). Κινηματογραφικά όντως ο Αρονόφσκι αποδομεί όλους του κανόνες με μια τολμηρότατη σκηνοθεσία (ειδικά ένα οργιαστικό περίπου 20λεπτο προς το τέλος θα μου μείνει πραγματικά αξέχαστο όπου συμβαίνουν τόσα πολλά και σε ρυθμούς πολυβόλου που ούτε τα μισά μπορείς να αντιληφθείς και τις ερμηνείες που κρύβονται πίσω από αυτά). Εγώ αντίθετα είμαι από εκείνους που λατρεύουν να αποδομούνται οι θρησκείες. Όντως ήταν “καταδικασμένη” εξαρχής να διχάσει όμως καλύτερα να κάνει τέτοιες ταινίες παρά ανιαρές σαν το “ Νώε”. Πολύ πιθανό επίσης όπως λες με το πέρασμα του χρόνου να επανεκτιμηθεί. Πάντως κακά τα ψέματα όπως άλλωστε και οι περισσότερες ταινίες του έτσι και σε αυτήν είναι βαρυφορτωμένη με κάθε λογής υπαρξιακές, φιλοσοφικές, θρησκευτικές αλληγορίες/συμβολισμούς/ανησυχίες κτλ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι σηκώνει πολύ συζήτηση αυτή η ταινία.
    2,5/5: Ενδιαφέρουσα – Συμπαθητική

    04) Toivon tuolla puolenς: Αν και είμαι κατά της λαθρομετανάστευσης και των διαφόρων παιχνιδιών που παίζονται γύρω από το προσφυγικό, ο Kaurismäki με κέρδισε με το μοναδικό του και πολύ ιδιαίτερο σύμπαν του, που πολύ εύστοχα αναφέρεις εσύ. Καλά το “Λιμάνι της Χάβρης” ήταν υπέροχο.
    3/5: Καλή

    03) Neruda: Σίγουρα πολύ μακριά από τις συμβατικές βιογραφίες. Μου άρεσε ο όρος που χρησιμοποίησες “αντι-βιογραφία” όπου αυτό ταιριάζει στην συγκεκριμένη ταινία. Είναι έτσι φτιαγμένη που έχεις την εντύπωση ότι όλα αυτά που βλέπεις είναι ένα όνειρο και όχι πραγματικότητα. Σίγουρα έχει αρκετές αρετές αλλά δεν με συνεπήρε. Αντιθέτως με την άλλη βιογραφία που γύρισε ο Pablo Larrain την ίδια χρονιά παρακαλώ την βρήκα συγκλονιστική (μιλάω για την “ Jackie”).
    2,5/5: Ενδιαφέρουσα – Συμπαθητική

    02) Nelyubov: Σίγουρα είναι σκηνοθετάρα. Δυστυχώς δεν ένιωσα σε τόσο μεγάλο βαθμό αυτά που ένιωσες εσύ βλέποντάς την. Σεναριακά δεν με κάλυψε όσο θα ήθελα διότι μου έδωσε την εντύπωση ότι έδινε περισσότερο βάρος στην διαδικασία αναζήτησης του παιδιού παρά στην τραγικότητα της ιστορίας. Δεν ξέρω ίσως δεν την “διάβασα” καλά…
    3/5: Καλή

    01) Teströl és lélekröl: Και μόνο για αυτήν την απίθανη ρομαντική ιστορία αξίζει την πρωτιά που της έβαλες. Μου αρέσουν αυτά που λες και φυσικά συμφωνώ παρόλα αυτά είχαν λιγότερη επίδραση σε εμένα. Πάντως εννοείται αξίζει να μνημονεύεται διότι σπάνια βλέπεις τόσο ιδιαίτερες ταινίες.
    3,5/5: Αρκετά καλή

    Αν και θα έλεγα ότι δεν είναι και πολύ κοντά στα γούστα μου γενικά μου αρέσει η λίστα σου καθώς έχει ποικιλομορφία. Καλή κινηματογραφική χρονιά και από εμένα και ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 10) Η Χειμερια Ναρκη ειναι μεγαλη ταινια, γενικα ενω το Κρυο της Τραπεζουντας εξαιρετικα γυρισμενη, ετσι οπως θα επρεπε να ειναι το σινεμα!
      09) Το υφος του Τετραγωνου ειναι λογικο να μην αγγιξει ολους το ιδιο. Μπορει κι εγω σε μεταγενεστερη επανεξεταση της λιστας, να μην το περιλαμβανα στη 10αδα.
      08) Συμφωνουμε.
      07) Δεν ειδα αυτο με τις φυλακες αλλα τουτο εδω ξεγυμνωνει την υποκρισια των ΗΠΑ για εναν αδιανοητο φυλετικο ρατσισμο, που καθε αλλο παρα εχει παυσει να υφισταται.
      06) Για μενα η κορυφαια ταινια του Τζαρμους μετα το αξεπεραστο αριστουργημα του (Ο Νεκρος).
      05) Ταινια για πολλη συζητηση...
      04) Ισως να μην ημουν αντικειμενικος, ως λατρης του Ακι, ομως η... αλλη οψη παρουσιασης ενος φλεγοντος ζητηματος, ειναι απο μονη της μεγαλη υποθεση. Ως προς τα πολιτικα παιχνιδια σε βαρος των ατυχων αυτων ανθρωπων, φυσικα υπαρχουν και ειναι κριμα.
      03) Αντι-βιογραφια, ναι, υπεροχη, ποιητικη! Τζακι δεν ειδα θεωρωντας την ακαδημαϊκη, ομως θα τη δω καποια στιγμη λογω Λαραϊν.
      02) Δεν τη διαβασες σωστα, φυσικα :p πλακα κανω, δεν υπαρχουν τετοια πραγματα..
      01) Πολυ ιδιαιτερη ταινια, απο αυτες που μακαρι να βλεπαμε συχνοτερα! Μονο για αυτο, οπως λες, μπηκε στην 1η θεση!

      Διαγραφή
    2. 7) Δες την οπωσδήποτε. Δεν είναι μόνο για τις φυλακές αλλά κάτι πολύ παραπάνω.

      03) Γενικά δεν με ενθουσιάζουν οι βιογραφικές ταινίες οπότε για να ενθουσιάστηκα δεν είναι καθόλου ακαδημαϊκή. Άμα δεν εμπιστεύεσαι εμένα,τουλάχιστον εμπιστεύσου τον Λαραϊν :p.

      Διαγραφή
    3. Θα δω αμφοτερες, σιγουρα.
      Εννοειται πως δεν τιθεται θεμα εμπιστοσυνης ή μη. Ολα αυτα τα χρονια αλλωστε, εδω μεσα, πολλες φορες εχουμε αλληλοπροτεινει ταινιες και αυτο, περαν της ανταλλαγης αποψεων/σχολιων, ηταν απο τα ωραια της μπλογκοσφαιρας!

      Διαγραφή