Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2018

Οι 15 καλύτερες ταινίες του 2017 (1ο μέρος)


 Το 2017 ήταν μια σπάνια, εξαιρετική κινηματογραφική χρονιά, ίσως η καλύτερη των τελευταίων πολλών ετών. Οι σπουδαίες ταινίες που είδαμε και οι εντυπωσιακές / ιδιαίτερες κινηματογραφικές εμπειρίες που αποκομίσαμε σε μα άκρως σινεφίλ χρονιά, με ώθησαν στο να επιστρέψω με θέρμη στο, δυστυχώς, παρατημένο τα τελευταία τρία χρόνια προσωπικό ιστολόγιο, για να μοιραστώ μαζί σας (αν έχετε παραμείνει εδώ τριγύρω!) τα φιλμ που ξεχώρισα, δημιουργώντας μέσω των... λατρεμένων λιστών ένα Top-15 ακολουθούμενο από ένα συνοπτικό σχόλιο.
 Αυστηρή προϋπόθεση, οι ταινίες να πήραν διανομή στην Ελλάδα αποκλειστικά εντός του 2017, κάτι που αφήνει εκτός π.χ. το αριστουργηματικό «Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι».
 Στο δε εγγύς μέλλον θα προσπαθήσω να επιστρέψω με αναλυτικά κείμενα για κάποιες εξ αυτών.
 Αλλά δίχως περαιτέρω φλυαρία, ας ξεκινήσουμε με το πρώτο μέρος του (πάντα) προσωπικού Top-15 καλύτερων ταινιών, για το 2017, με σειρά προτιμήσεως:



15) Blade Runner 2049, Denis Villeneuve:
 Ατμοσφαιρικό σίκουελ της θρυλικής ταινίας του Ρίντλεϊ Σκοτ - ορόσημο στην ιστορία του sci-fi. Σαφώς υποδεέστερο (μοιραία θα μπούμε στη διαδικασία της σύγκρισης, αν και ευτυχώς ο Βιλνέβ δεν κάνει κάποιο ριμέικ) του ασύγκριτου προκατόχου του, καθώς παρά τα εντυπωσιακά εφέ και την πανέμορφη φωτογραφία αδυνατεί, λόγω εποχής, να «επικοινωνήσει» τη θεματική του στην καρδιά της τεχνολογικά εξαρτημένης πια κοινωνίας. 

14) Geumul (Το Δίχτυ), Kim Ki-duk:
 Ο αγαπημένος Νοτιοκορεάτης μετά τις τελευταίες απογοητεύσεις βρίσκει ξανά τον καλό του εαυτό και με τη γνώριμη σκηνοθετική του βιρτουοζιτέ υπογράφει ένα πολιτικό-υπαρξιακό θρίλερ ρίχνοντας τα δίχτυα του στη κοινωνικόοικονομικόπολιτικότεχνολογική άβυσσο που χωρίζει Βόρεια και Νότια Κορέα. Τα οποία δίχτυα της κριτικής του απλώνει προς αμφότερες τις πλευρές στέλνοντας προς πάσα κατεύθυνση με απλό άλλα όχι απλοϊκό τρόπο τα μηνύματά του.
 

13) Dunkirk, Christopher Nolan:
 Ο σημαντικός αμερικανός σκηνοθέτης καταπιάνεται με ένα συγκεκριμένο κομμάτι του Β' Π' Π', την απόφαση των Βρετανών να διασώσουν 400.000 στρατιώτες, "εγκλωβισμένους" στο Λιμάνι της Δουνκέρνης, τελευταίο οχυρό των Συμμάχων απέναντι στην περικύκλωση των ναζί. Μια καθολική (στην αποστολή εκκένωσης συμμετείχαν ακόμη και πολίτες, πρόθυμοι με κάθε πλωτό μέσο να βοηθήσουν!) ηρωική πράξη αυτοθυσίας, στα πρόθυρα μια φαινομενικής ήττας και παράδοσης στον «εχθρό» (έτσι αποκαλείται, δεν κατονομάζεται ενώ η παρουσία του δεν είναι παρά έμμεση προκαλώντας έτσι μια διαρκή απειλή) μετουσιώνεται σε μία δυνατή κινηματογραφική εμπειρία στα χέρια του Νόλαν, ο οποίος ωστόσο προτιμάει την αποθέωση της εικόνας από π.χ. την ιστορική τοποθέτηση ή την ταύτιση του θεατή με τους ήρωες.
 

12) Moonlight, Barry Jenkins:
 Μία από τις εκπλήξεις της χρονιάς, αυτό το μελαγχολικό ταξίδι ενηλικίωσης και την πορεία προς τον αυτοπροσδιορισμό παράλληλα με την αναζήτηση του έρωτα (ένα συγκινητικά διαφορετικό gay movie) και το κυνήγι του ονείρου μιας καλύτερης ζωής, σκιαγραφείται ως ένα λυρικό πορτρέτο απεικόνισης της αέναης πάλης ενός νεαρού μαύρου άνδρα να βρει τη θέση του στην Αμερική του σήμερα.
 

11) The Salesman, Asghar Farhadi:
 Ο σπουδαιότερος εκπρόσωπος του σύγχρονου ιρανικού σινεμά επανεξετάζει αλληγορικά τον αριστουργηματικό «Θάνατο του Εμποράκου» του Άρθουρ Μίλερ, μέσα από ένα ερασιτεχνικό θεατρικό ανέβασμα σε αντιπαραβολή με την «αμερικανοποίηση» της Τεχεράνης, σκηνοθετώντας με απαράμιλλη δεξιοτεχνία ένα οικογενειακό δράμα, με επίκεντρο το δάσκαλο Εμάντ ως άλλος τραγικός μιλερικός «Γουίλι», εδώ να προσπαθεί να σώσει την οικογένειά του αλλά και να αναμορφώσει την πόλη του.



3 σχόλια:

  1. Τι ευχάριστη έκπληξη ήταν αυτή, φίλε Mike! Δυστυχώς πάνε οι παλιές καλές εποχές του ανέμελου blogging. Τώρα οι περισσότεροι έχουν χαθεί για πολλούς και διάφορους λόγους. Εγώ είμαι πάντα εδώ για να σχολιάσω. Και πώς να μην σχολιάσω βέβαια όταν κάνεις ανάρτηση για κάτι που τρελαίνομαι: τις λίστες! (και τις βαθμολογίες μην ξεχνιόμαστε)
    Με τις ταινίες του 2107 μέχρις στιγμής (διότι σίγουρα έχω κι άλλες να δω) δεν ξετρελάθηκα να σου πω την αλήθεια . Του 2016 μου άρεσαν περισσότερο (εγώ βέβαια το πάω με βάση το έτος παραγωγής και όχι με την ημερομηνία εξόδου στις ελληνικές αίθουσες).

    15) Blade Runner 2049: Δεν με ικανοποίησε η εξέλιξη της ιστορίας όσο θα ήθελα, ωστόσο είναι αρκετά ανώτερο από την πλειοψηφία των sci-fi της σημερινής εποχής. Εξάλλου κάθε σοβαρή απόπειρα ταινίας της λεγόμενης “σκεπτόμενης” Επ. Φαντασίας την αγκαλιάζουμε με θέρμη. Προτιμώ αρκετά περισσότερο το χαμηλό προφίλ του “Arrival’ από τον επικό (αναπόφευκτο όμως) τόνο του “ Blade Runner 2049” (κάνω την σύγκριση αυτή μιας και οι δυο ταινίες είναι του ίδιου σκηνοθέτη και του ίδιου κινηματογραφικού είδους). Καλά ο Denis Villeneuve είναι σκηνοθετάρα. Έχω πάθει πλάκα μαζί του.
    3,5/5: Αρκετά καλή

    14) Geumul : Δεν την έχω δει, ωστόσο την έχω στην watchlist μου. Για τις τελευταίες απογοητεύσεις που λες για τον Kim Ki-duk δεν μπορώ να έχω λόγο γιατί δεν τις έχω δει (η τελευταία του ταινία που είδα ήταν το “Pieta” όπου το βρήκα καλό) αλλά για να το λες εσύ σου έχω εμπιστοσύνη. Τώρα όσον αφορά αυτήν την “κοινωνικόοικονομικόπολιτικότεχνολογική” άβυσσο που χωρίζει Βόρεια και Νότια Κορέα να είσαι σίγουρος ότι δεν θα υπήρχε αν δεν είχαν βάλει το “χεράκι” τους αυτοί οι Αμερικάνοι.

    13) Dunkirk: Δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Θα συμφωνήσω απόλυτα με τις τελευταίες σου δυο γραμμές περί της αποθέωσης της εικόνας έναντι της ιστορικής τοποθέτησης ή της ταύτισης του θεατή με τους ήρωες. Ένα άλλο που με κούρασε ήταν η ακατάπαυστη χρήση της μουσικής όπου για μένα ήταν ξεκάθαρα μια “επιχείρηση” κάλυψης των σεναριακών αδυναμιών. Επίσης θεωρώ ότι ξεχείλωνε σε μεγάλο βαθμό τις σκηνές δράσης. Βέβαια άσχετα από το γεγονός ότι δεν μου άρεσε και τόσο, εκτιμώ την προσπάθειά του γιατί πολύ απλά δεν μας παρέδωσε άλλη μια τυποποιημένη πολεμική περιπέτεια (διάβασα/άκουσα ότι γύρισε την ταινία χωρίς να χρησιμοποιήσει ψηφιακά εφέ, όπου εάν ισχύει αυτό είναι σπουδαίο επίτευγμα και μπράβο του). Μου φαίνεται ότι ο Νόλαν έχει αρχίσει και παγιδεύεται στην μεγαλομανία του όχι τόσο κινηματογραφικά αλλά όσο θεματικά στα όρια μάλιστα του διδακτισμού (η δύναμη της αγάπης, της οικογένειας, της αυτοθυσίας και άλλων οικουμενικών αξιών).
    2/5: Έτσι κι έτσι

    12) Moonlight: Το πραγματικά ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά (που φέτος μας έδωσε άλλη μια εξαιρετική ταινία, το “ The Florida Project ”) μας χαρίζει ένα αριστούργημα. Είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα gay movie. Αφοπλιστικότατο και συγκινητικότατο.
    5/5: Αριστούργημα

    11) The Salesman: Αν ήταν η πρώτη ή δεύτερη ταινία που έβλεπα του (πολυαγαπημένου μου) Farhadi τότε πολύ πιθανόν να μου άρεσε πολύ. Αλλά έχοντας δει όλες του τις ταινίες πλέον δεν μου έκανε φοβερή εντύπωση. Ένιωθα ότι τα έχω ξαναδεί όλα αυτά. Ωστόσο αυτή η ιδιοφυής μαεστρία του να ντύνει τα προσωπικά/κοινωνικά δράματά του με μια συνεχώς εντεινόμενη αγωνία είναι μοναδική.
    3/5: Καλή

    Περιμένω με ανυπομονησία και τις υπόλοιπες ταινίες τoυ Top 15… Χάρηκα πολύ που τα ξαναείπαμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καταρχας χαιρομαι κι απο την πλευρα μου, που τα ξαναλεμε, παλιοφιλε!

    Δε σου κρυβω οτι δημιουργωντας το ποστ, θυμηθηκα την τρελα που εχεις με τις λιστες! Δυστυχως δεν υπαρχει πια ο χρονος για "ανεμελο μπλογκινγκ", αν και, τελικα, μηπως ολα ειναι μια ιδεα;

    Αν θυμασαι (ή ψαξεις εδω), τελευταιο ετος που εκανα λιστα (καλυτερες και χειροτερες) ηταν το... 2010! Οπως τοτε ετσι και τωρα ενθουσιαστηκα με τις ταινιες της χρονιας.

    Ευχαριστω πολυ για την επισκεψη και το σχολιο, οπου σημειωνω τα εξης:

    Οντως σκηνοθεταρα ο Βιλνεβ, συμφωνω για το πολιτικο σχολιο για Κορεα-ΗΠΑ, ο Νολαν κανει μεγαλη μαγκια, που σε πολεμικη ταινια χρησιμοποιει σχεδον μονο πρακτικα εφε!, το Florida Project θα ηταν στη λιστα, αν επαιρνε διανομη εντος του ετους, βλεπω ενθουσιαστηκες με Moonlight, οκ σιγουρα αξιζει ως ενα βαθμο, ο δε Φαραντι αυτος κι αν ειναι σκηνοθεταρα, κανει σινεμα που αγαπαμε! θεωρω βεβαια τον Εμπορακο πιο αδυναμο απο τα προγενεστερα αριστουργηματα του.

    Σκεφθομαι να κλεισω τη λιστα στο 2ο ποστ, σε λιγες μερες, για να μην ξεχειλωσει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χαχα, με θυμήθηκες εε! Είναι αλήθεια ότι έχω ταυτιστεί με τις λίστες. Δεν ξέρω αν είναι τόσο θέμα χρόνου (όπου εννοείται υφίσταται) όσο περισσότερο θέμα διάθεσης εξαιτίας της κρίσης. Βέβαια από την άλλη πρέπει να πάψουμε να δικαιολογούμε τα πάντα σο όνομα της κρίσης και να αποφεύγουμε τις ευθύνες μας. Πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να κοιτάξουμε τα λάθη μας (αυτό όσον αφορά το δικό μας κομμάτι διότι ο εξωτερικός παράγοντας είναι άλλο θέμα).
    Ναι καταενθουσιάστηκα με το “Moonlight” όπου γενικά δύσκολα βάζω βαθμολογία 5/5. Μόλις το 3,42% (δηλαδή 238 ταινίες) των ταινιών που έχω δει, έχω βάλει την ανώτατη βαθμολογία. Βλέπεις εκτός από τις λίστες μου αρέσουν και οι βαθμολογίες καθώς και τα στατιστικά.
    Εννοείται ότι και ο Φαραντι είναι σκηνοθετάρα και όπως είπες κι εσύ “κάνει σινεμά που αγαπάμε” με το ιδιαίτερο του πάντα ύφος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή