Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2020

Οι 10 καλύτερες ταινίες του 2019


 Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν, η οποία ολοκληρώθηκε πριν από λίγες ημέρες, που κυκλοφόρησαν στις ελληνικές αίθουσες από τη 1/1/2019 έως τις 31/12/2019:


 10) Οι Αδελφοί Σίστερς (The Sisters Brothers), του Ζακ Οντιάρ: Ο Ζακ Οντιάρ στην πρώτη του αγγλόφωνη ταινία μας δίνει ένα υπέροχα διαφορετικό γουέστερν, με καλογραμμένους χαρακτήρες, έξυπνους διαλόγους και ωραίο χιούμορ, χωρίς βασικό ήρωα, ή καλούς - κακούς , ενώ αναζητά τις ρίζες της μαμάς Αμερικής μέσα από μια ποιητική μελαγχολία.


 09) Καπερναούμ (Capernaum), της Ναντίν Λαμπακί: Μία συγκλονιστική ταινία, που αγνοήθηκε από την πλειονότητα των κριτικών (γιατί άραγε;), δήθεν για λόγους εκμαίευσης συγκίνησης και "χρησιμοποίησης" μικρών παιδιών για αυτόν τον σκοπό. Συγγνώμη, αλλά η Λιβανέζα Ναντίν Λαμπακί κινηματογραφεί εξόχως ντοκουμενταρίστικα μια άκρως ρεαλιστική άθλια πραγματικότητα της χώρας της, στην ανατριχιαστική μάχη ενός μικρού παιδιού για επιβίωση. Και αδυναμίες φυσικά υπάρχουν, δεν στερούν όμως από την ταινία το δυναμισμό ενός κοινωνικού σινεμά.

 08) Πόνος και Δόξα (Dolor y Gloria), του Πέδρο Αλμοδόβαρ: Ο πιο αυτοβιογραφικός Αλμοδόβαρ, σε ένα βαθύ απολογισμό του έργου και της ζωής του, με όλες του τις εμμονές, τη μελαγχολία, την αίσθηση νοσταλγίας, τους φόβους, τους πόνους, τις μνήμες, τα φαντάσματα του παρελθόντος, τα πάθη, τις επιρροές, τα καλλιτεχνικά αδιέξοδα, τη μοναξιά και τη φθορά του χρόνου, με έναν υπέροχο Μπαντέρας ως ιδανικό alter ego του και μια ειλικρινή αυτοψυχαναλυτική διάθεση.

 07) Δυστυχώς Απουσιάζατε (Sorry We Missed You), του Κεν Λόουτς: Ο ακούραστος δημιουργός συνεχίζει το σπουδαίο πολιτικό του και ανθρωπιστικό έργο με μία ταινία καταγγελία στο άδικο καπιταλιστικό σύστημα "ελαστικής εργασίας", αλλά ουσιαστικά σκλαβωμένης εκμετάλλευσης, ανάλγητων εταιρειών, που αραδιάζουν ένα σωρό παραμύθια και μετράνε τα πάντα με νούμερα. Ας μην πλησιάζει καν πρωτύτερα αριστουργήματά του, αρκεί που το σινεμά του 83χρονου Λόουτς είναι σταθερά ουμανιστικό.

 06)  Ντιέγκο Μαραντόνα (Diego Maradona), του Ασίφ Καπάντια: Ένα ντοκιμαντέρ για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, τον ασυμβίβαστο επαναστάτη, το κωλόπαιδο από το Μπουένος Άιρες, την αυτοκαταστροφική ιδιοφυΐα,  τον... Θεό. Και μια ταινία, που ξεφεύγει από τις γραμμές του γηπέδου για να ιδωθεί μέσα από την κάμερα του εξαίρετου ντοκιμαντερίστα Ασίφ Καπάντια ως ένα αγωνιώδες ντέρμπι δύο ουσιαστικά προσωπικοτήτων του Αργεντινού Μύθου, του ποδοσφαιριστή θρύλου Μαραντόνα και του ανθρώπου Ντιέγκο. Σπουδαίο!



 05) Tα Αγρια Αγόρια (Les Garçons Sauvages), του Μπερτράν Μαντικό: Το ονειρικό, εφιαλτικό, ποιητικό, ηδονιστικό, παραισθησιογόνο ντεμπούτο του Γάλλου Μπερτράν Μαντικό είναι ένα πραγματικά σπάνιο έργο τέχνης, ένα αταξινόμητα εντυπωσιακό φιλμ, με διάχυτες σινεφίλ αναφορές, ενδιαφέρουσες αντιθέσεις, εικαστική έκρηξη, ετερόκλητες λογοτεχνικές επιρροές, ένα άγριας ομορφιάς αβάν γκαρντ κομψοτέχνημα.

 04) Αποδημητικά Πουλιά (Pajaros de Verano / Birds of Passage), των Cristina Gallego, Ciro GuerraΗ καταιγιστικά βίαιη σύγκρουση των παραδοσιακών αξιών με την απληστία της νέας εποχής δοσμένη ως τραγωδία, στα βάθη της κολομβιανής ερήμου των 60s, 70s και 80s, γυρισμένη στιλιζαρισμένα σε πολύχρωμη σινεμασκόπ ως μία γκανγκστερική ταινία, που επιλέγει το εμπόριο ναρκωτικών, την ωμή βία και την εμφύλια σύρραξη για να διαλύσει μία παραδοσιακή, γεμάτη αξίες φυλή ιθαγενών, σε ένα επικό φιλμ, που όμοιό του δύσκολα μπορείς να θυμηθείς.


 03) Παράσιτα (Parasite), του Μπονγκ Τζουν-χο: Ο (πρώτος νοτιοκορεατικός) Χρυσός Φοίνικας των Καννών είναι ένα εξαιρετικό πάντρεμα οικογενειακού δράματος, μαύρης κωμωδίας, αλληγορίας, πολιτικής σάτιρας και καυστικής κοινωνικής καταγγελίας, που βρίθει από έξυπνες ανατροπές, ωραία σεναριακά ευρήματα και συναισθηματικές εναλλαγές. Μία εκ των αληθινά μεγάλων ταινιών της χρονιάς.

 02) Ο Ιρλανδός (The Irishman), του Μάρτιν Σκορσέζε: Η πολυσυζητημένη επική ταινία του 77χρονου Σκορσέζε είναι η εντυπωσιακά αφηγηματική ιστορία της μαφίας στη μεταπολεμική Αμερική παράλληλα με τις πολιτικές εξελίξεις περίπου 40 ετών, από τον «Ιρλανδό» εκτελεστή, ερμηνευτικό ογκόλιθο Ντε Νίρο, αλλά και μια νέα ανάγνωση του γκανγκστερικού είδους από τον σπουδαίο δημιουργό, καθώς, πιο αδυσώπητος κι από τον χειρότερο αρχιμαφιόζο αναδεικνύεται ο... χρόνος. Αυτόματα κλασικό αριστούργημα.


 01) Ένας Ελέφαντας Στέκεται Ακίνητος (An Elephant Sitting Still), του Χου Μπο: Ταινίες, που βλέπουμε κάθε 10-15 χρόνια και αν! Έργο ζωής, αυτό το φιλόδοξο αριστούργημα του 29χρονου αυτόχειρα με την ολοκλήρωση των γυρισμάτων Χου Μπο, μία σπαρακτική κραυγή , καταδικασμένη να μείνει στην κινηματογραφική ιστορία. Μία συγκλονιστική πικρή ελεγεία  για το διασταυρούμενο 24ωρο οδοιπορικό προς αναζήτηση ενός μυθικού συμβόλου ελπίδας (ακίνητος ελέφαντας) τεσσάρων απόκληρων της παρακμιακά ακίνητης κινεζικής κοινωνίας, μέσα από μαγικά μονοπλάνα, που αποπνέουν μαυρίλα, μιζέρια, αδικία, απόγνωση, μοιρολατρία ίσως, μα πέρα για πέρα (σκοτεινό/ μεταφυσικό) ρεαλισμό, αλλά κι ένα εικαστικά πανέμορφο και ανθρώπινα αισιόδοξο φινάλε.

4 σχόλια:

  1. 🌺🎄Περασα να ευχηθω ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ με υγεια και ολα τα καλα στο σπιτι σου 🎄🌹Πολυ καλες προτασεις Τον Ιρλανδο τον ειδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλη χρονια και σε σενα, παλιοφιλε!
    Να εισαι καλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πεντε ακομη πολυ καλες ταινιες, που, αν προστεθουν, συγκροτρουν τη 15αδα της χρονιας:

    Joker, του Τοντ Φιλιπς
    Το Παιχνιδι με τη Φωτια (Burning), του Λι Τσανγκ-ντογκ
    Δυση Ηλιου (Sunset), του Λαζλο Νεμες
    Ιστορια Γαμου (Marriage Story), του Νοα Μπαουμπακ
    Μεσοκαλοκαιρο (Midsommar), του Αρι Αστερ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. https://m.youtube.com/watch?feature=share&v=vrLgy3TnrLI

    Νέο κανάλι για ταινίες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή