Hable con ella, Pedro Almodovar, 2002

 "Hable con ella" ή "Talk to Her" όπως είναι ο αγγλικός διεθνής τίτλος («Μίλα της» ο ελληνικός) απ' τον Pedro Almodovar και το 2002. Αυτόν το χαρισματικό Ισπανό σκηνοθέτη, που ωστόσο προσωπικά ποτέ δεν μου άρεσε το στυλ του, ενώ είναι και πολύ "κιτς" -ένας όρος που θεωρώ ότι αρμόζει στον Αλμοδόβαρ-. Παρ' όλα αυτά αυτή εδώ η ταινία ξεχωρίζει και αποτελεί μία απ' τις ώριμες στιγμές της φιλμογραφίας του.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Ο Benigno είναι ένας νεαρός νοσοκόμος ο οποίος περιποιείται την Alicia μια χορεύτρια που βρίσκεται σε κώμα. Ο Marco είναι ένας δημοσιογράφος ο οποίος βρίσκεται στο νοσοκομείο γιατί η φίλη του η Lydia, μια ταυρομάχος, βρίσκεται επίσης σε κώμα. Οι δυο άντρες συναντιούνται και ανάμεσά τους γεννιέται μια αληθινή φιλία. Ο πρώτος μιλάει στην ασθενή του γιατί πιστεύει ότι έτσι την κρατά στην ζωή και συμβουλεύει τον Marco να κάνει το ίδιο. Ο δεύτερος πιστεύει ότι κάτι τέτοιο δεν υφίσταται και δεν κάνει προσπάθειες να επικοινωνήσει με την φίλη του. Ο πρώτος πιο αισιόδοξος για την ζωή, πιστεύει ότι η επικοινωνία και ο λόγος κάνουν θαύματα ενώ ο δεύτερος πιο απαισιόδοξος θα αρχίσει να βλέπει την ζωή με άλλο μάτι.

 Ο Αλμοδόβαρ λοιπόν μετά από καιρό δεν κάνει μία "γυναικεία" ταινία. Έτσι όπως μας είχε συνηθίσει δηλαδή, να κάνει ταινίες για γυναίκες. Με εξαίρεση φυσικά το υπέροχο "Todo sobre mi Madre". Το "Μίλα της" έχει σα κύρια θεματική τους άντρες, την αντρική φιλία, αλλά και την αγάπη των αντρών προς τις γυναίκες, ενώ εξετάζεται και το θέμα του έρωτα, αλλά και της μοναξιάς.
 Πρωταγωνιστές είναι ο νοσηλευτής Μπενίνο και ο δημοσιογράφος Μάρκο. Πολύ καλές οι ερμηνείες των Javier Camara και Dario Grandinetti αντίστοιχα. Κανείς εκ των δύο δεν είναι πετυχημένος επαγγελματικά. Οι δυο τους (δε γνωρίζονται) κάθονται σε διπλανές θέσεις σε μία δραματική χορευτική παράσταση του Cafe Muller της Pina Bausch, στην εναρκτήρια σεκάνς της ταινίας. Ο Μάρκο, ευσυγκίνητος γαρ, δακρύζει παρακολουθώντας το χορόδραμα με τις δύο γυναίκες πρωταγωνίστριες κι ο Μπενίνο τυγχάνει και τον κοιτάει. Ξεκάθαρος συμβολισμός του Αλμοδόβαρ με τις γυναίκες που φυσικά θα είναι αυτές που θα δούμε στη συνέχεια της ταινίας, αλλά και τους -ίδιους- άντρες που θα τις κοιτάνε, όχι απ' το κάθισμα του θεάτρου, αλλά απ' το κρεββάτι του πόνου και θα τις βοηθάνε, όπως κάνει και ο άντρας στην παράσταση. Λίγο αργότερα θα συναντηθούν στο νοσοκομείο, που εργάζεται ο Μπενίνο και που φροντίζει την Αλίσια, μία νεαρή χορεύτρια που βρίσκεται σε κώμα 4 χρόνια. Ο Μπενίνο, που είναι κρυφά ερωτευμένος μαζί της συνηθίζει να της μιλάει πιστεύοντας ότι έτσι τη βοηθάει. Ο Μάρκο επισκέφτεται τη δική του αγαπημένη, τη Λύδια, μία ταυρομάχο που επίσης είναι σε κώμα (είχε χτυπηθεί από ταύρο). Όμως είναι γενικά απισιόδοξος προς τη ζωή και δεν πολυπιστεύει τις πρακτικές του Μπενίνο, με τον τελευταίο να τον παροτρύνει να αρχίσει κι εκείνος να της μιλάει..

 Ο Αλμοδόβαρ αφηγείται/παρουσιάζει την ιστορία πολύ ώριμα και συγκινητικά. Βέβαια δεν παραλείπει το γνώριμό του, κιτς στοιχείο όταν χρησιμοποιεί κάποια φλας μπακ και φλας φόργουορντ μεταφέροντάς μας τόσο στο παρελθόν και στις ζωές των γυναικών πριν πέσουν σε κώμα, όσο και στο μέλλον και το πώς θα ήταν οι ζωές και των τεσσάρων ηρώων με τις ασθενείς να είναι και πάλι καλά.

 Πολύ χρήσιμο στην αφήγηση αυτή και ωραίο δοσμένο είναι το έξυπνο χιούμορ του Αλμοδόβαρ, ενώ δε λείπει και αυτή η σατυρική ειρωνία του, με αποκορύφωση εκείνη την απίθανη σεκάνς με το απόσπασμα από μία ταινία του βωβού κινηματογράφου με τίτλο "Συρρικνωμένος εραστής" και τον πρωταγωνιστή (ένας "ζαρωμένος"," συρρικνωμένος" άντρας) να διεισδύει στο αιδοίο της ερωμένης του, όπου και φυσικά λόγω μεγέθους... χάνεται!

 Και παράλληλα μία δυνατή φιλία θα αναπτυχθεί ανάμεσα στους δύο άντρες. Και φυσικά αιτία γι' αυτό θα αποτελέσουν οι γυναίκες τους. Μπορεί φαινομενικά οι δύο γυναίκες να είναι "απούσες", καθώς βρίσκονται σε κώμα, αλλά ο Αλμοδόβαρ, ως γκέι αφενός και ως λάτρης της γυναικείας δύναμης αφετέρου, δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει μία ταινία βασισμένη σε άντρες. Μας λέει λοιπόν ότι οι γυναίκες μπορεί να "φυτοζωούν" αλλά είναι πιο "ζωντανές" από αυτό που φαίνεται. Κι αυτό γιατί η φαινομενικά "νεκρή" κατάστασή τους επηρρεάζει όσο τίποτε άλλο τους άντρες τους, που μένουν στάσιμοι παρατηρητές καθ' όλη τη διάρκεια (όπως και στο θέατρο), ενώ διαρκώς ξεσπάνε σε λυγμούς. Αν συνυπολογιστεί ότι ο Μπενίνο έχει δηλώσει πως είναι ομοφυλόφιλος για να του επιτραπεί να φροντίζει την αγαπημένη του, αλλά και τα επαγγέλματα των αντρών, τότε καταλαβαίνει κανείς ότι μόνο οι άντρες δε βρίσκονται στο προσκείμενο -και- σε αυτό το αλμοδοβαρικό φιλμ.

 Συνολικά και με εξαίρεση την "κοιλιά" που κάνει σε ένα σημείο, το "Μίλα της" ξαναλέω, είναι απ' τις καλύτερες ταινίες του Almodovar. Ανθρώπινη και συγκινητική, χωρίς τις προσωπικές εμμονές του σκηνοθέτη (τουλάχιστον όχι έντονες) και το κιτς στοιχείο που τον διακρίνει, με ένα πρωτότυπο και ιδιαίτερο θέμα, καλές ερμηνείες και ένα διαφορετικό φινάλε.

 Πολύ όμορφη είναι και η φωτογραφία της ταινίας, αλλά και η μουσική επένδυση του Alberto Inglesias.

 Το "Hable con ella" κέρδισε το Όσκαρ καλύτερου σεναρίου, ήταν υποψήφιο για εκείνο της σκηνοθεσίας, ενώ συνολικά είχε πάρα πολλές διακρίσεις και κατέκτησε αρκετά διεθνή βραβεία.

 Βαθμολογία: 7,5/10