Repulsion, Roman Polanski, 1965

 Η "Αποστροφή" (Repulsion) είναι μία σημαντική ταινία απ' τα 60s δια χειρός Roman Polanski, σε σκηνοθεσία δική του φυσικά και σενάριο Roman Polanski μαζί με Gérard Brach.
 Πρόκειται για το πρώτο μέρος της τριλογίας των ταινιών "διαμερίσματος" όπως τις ονόμασε ο ίδιος ο Πολάνσκι και η οποία είχε ακολουθηθεί με τον υπόγειο τρόμο που ανέδυε το ατμοσφαιρικό "Rosemary' s Baby" και ολοκληρώθηκε με τον εκπληκτικό, ντελιριακό "Ένοικο". Παράλληλα αποτελεί την πρώτη αγγλόφωνη δουλειά του σπουδαίου, Εβραϊκής καταγωγής, Γαλλοπολωνού σκηνοθέτη.

Το κοινό χαρακτηριστικό λοιπόν και των τριών ταινιών διαμερίσματος του Πολάνσκι είναι η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα. Της Catherine Deneuve εδώ, της Mia Farrow στο "Μωρό της Ρόζμαρι" και φυσικά του ίδιου του Roman Polanski στον "Ένοικο".

 Η υπόθεση της ταινίας:
Η πρώτη αγγλόφωνη δουλειά του Ρομάν Πολάνσκι είναι ένα αριστουργηματικό θρίλερ, που άφησε εποχή και προκάλεσε πολλές συζητήσεις.Η Κάρολ (Κατρίν Ντενέβ), μια όμορφη γυναίκα από το Βέλγιο, εργάζεται στο Λονδίνο και ζει στο ίδιο διαμέρισμα μαζί με την αδερφή της. Η ψυχολογική της κατάσταση αρχίζει να κλονίζεται από τα ασαφή αισθήματά της απέναντι στο σεξ και γενικότερα την ερωτική πράξη - πράγματα που βρίσκει ελκυστικά και απωθητικά ταυτόχρονα ... Το πρόβλημά της γίνεται εντονότερο από την παρουσία του εραστή της αδερφής της στο σπίτι. Οταν όμως η αδερφή της φεύγει για διακοπές, η Κάρολ μένει μόνη της και βυθίζεται σε έναν καταθλιπτικό κόσμο. Σύντομα θα αρχίσει να ζει εφιάλτες και ψευδαισθήσεις, όπου η ίδια γίνεται το θύμα αποπλανήσεων και βιασμών. Είναι όμως όλα αυτά στο μυαλό της;

  Ο Polanski σκηνοθετεί εκπληκτικά. Σε ασπρόμαυρο φόντο, με εκπληκτικές γωνίες λήψης, με αργούς, εντυπωσιακούς ρυθμούς, με μία υποβλητική μουσική υπόκρουση στον παλμό των εξελίξεων, με υπέροχο ντεκόρ αλλά και με την πολύτιμη συνεισφορά του φωτογράφου Gilbert Taylor δημιουργεί ένα εικαστικό αριστούργημα και μας χαρίζει μία σπουδαία ταινία ψυχολογικού τρόμου και εφιαλτικής ατμόσφαιρας. Στα χέρια του βέβαια διαθέτει ένα πολύ μεγάλο ατού. Φυσικά και αναφέρομαι στην υπέροχη, πανέμορφη, αισθησιακή Catherine Deneuve που εδώ δίνει μία ερμηνεία πέρα από οποιαδήποτε κριτική και πάνω από κάθε σύλληψη!


 Η ερωτική ζωή λοιπόν της Κάρολ (Κατρίν Ντενέβ) είναι... σχεδόν ανύπαρκτη. Δέχεται το επίμονο φλερτ του Κόλιν αλλά τον απορρίπτει αφού διακατέχεται από μία αρνητική προδιάθεση απέναντι στους άνδρες. Ή καλύτερα μια "αποστροφή"...
 Η αδερφή της, Κάρεν θα φύγει για δεκαπενθήμερη εκδρομή με τον παντρεμένο εραστή της και η Κάρολ θα μείνει μόνη της, θα κλειστεί στο σπίτι και θα τεθεί αντιμέτωπη με τα φαντάσματα και τους δαίμονές της. Αντρικά χέρια θα πετάγονται μέσα απ' τους τοίχους και θα χουφτώνουν την Κάρολ όταν εκείνη διασχίζει ανέμελη τους διαδρόμους του δωματίου, ενώ και οι ατομικοί ή ομαδικοί βιασμοί που βιώνει θα λαμβάνουν χώρα όταν η Κάρολ ξαπλώνει στο κρεββάτι της. Αλήθεια όλα αυτά πόσο σίγουροι μπορεί να είμαστε ότι αποτελούν κυήματα της φαντασίας της και πως δεν συμβαίνουν στην πραγματικότητα;
 Σιγά σιγά η Κάρολ θα οδηγηθεί στην τρέλα. Παγιδευμένη στους εφιάλτες της τα όρια πραγματικότητας και φαντασίας είναι κάτι παραπάνω από δυσδιάκριτα. Η ίδια είναι πιο μπερδεμένη από ποτέ. Θα φτάσει μέχρι το πιο στυγερό έγκλημα για να έχει τελικά μία
άσχημη και τραγική κατάληξη...

Και τί "μαγικό" τέλος απ' τον μεγάλο δημιουργό! Με το τέλος της ταινίας (ξανα)βλέπουμε την οικογενειακή φωτογραφία της Κάρολ, τότε που ήταν ένα μικρό κοριτσάκι. Αυτό που παρατηρούμε και στο οποίο θέλει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης να εστιάσουμε κάνοντας ζουμ με την κάμερα, είναι το πρόσωπο της μικρής Κάρολ. Αποτραβηγμένη, απομακρυσμένη απ' την οικογένεια, δείχνει φοβισμένη, τρομαγμένη.  Φαίνεται στο μάτι της η "αποστροφή" που δείχνει απέναντι στον πατέρα της. Γιατί άραγε; Μήπως είχε πέσει θύμα βιασμού από εκείνον; Μήπως τελικά αυτή είναι και η αιτίας της αποστροφής της απέναντι στους άνδρες ακόμη και σήμερα; Μήπως τελικά με το φινάλε ξεδιαλύνονται τα πάντα και δεν υπάρχει πια μυστήριο; Μήπως πάλι όχι, και πλέον είμαστε εμείς, οι θεατές, που ακολουθούμε μια τρελαμένη πορεία υπνωτισμένοι;

 Ο Πολάνσκι δεν απαντάει σε κανένα από τα παραπάνω ερωτήματα. Δεν χρειάζεται να το κάνει. Αφήνει το μυστήριο να αιωρείται, και προσδίδει μεγαλύτερη δόση μαγείας στο υποβλητικό, κλειστοφοβικό, αριστουργηματικό Repulsion.
 Και φυσικά είναι υπέροχες οι σουρεαλιστικές αναφορές του Πολάνσκι, συγκεκριμένα στον Luis Bunuel, τόσο με την εναρκτήρια σεκάνς με την ξυριστική λεπίδα όσο και με το τέλος και το ζουμ στη φωτογραφία και το μάτι!


Βαθμολογία: 8/10