Mon Oncle, Jacques Tati, 1958

 "Ο Θείος μου", του Jacques Tati και του 1958. Αυτού του τρομερού Γάλλου που δημιουργώντας τον Monsieur Hulot μας χάρισε έναν απ' τους πιο συμπαθείς χαρακτήρες στην ιστορία του σινεμά!
  Εδώ, με το "Mon Oncle", λίγα χρόνια πριν το αριστουργηματικό "Playtime", υπογράφει την πιο αστεία ταινία του, κάνοντας παράλληλα ένα αιχμηρό, καυστικό σχόλιο για τη "μοντέρνα" ζωή και την τεχνολογική "πρόοδο". Πριν από 50 χρόνια παρακαλώ!
 Ο Ζακ Τατί, ο εμπνευστής του κυρίου Ιλό, του χαρακτήρα που χρησιμοποίησε σε όλες -τις λίγες- ταινίες που έκανε, ήταν παράλληλα ο σκηνοθέτης, ο σεναριογράφος και φυσικά ο πρωταγωνιστής, αυτός που έδινε σάρκα και οστά στον κύριο Ιλό, που ποτέ δεν μάθαμε το όνομά του!

  
Η υπόθεση της ταινίας:
 Ο κύριος Ιλό, που ζει ως γνήσιος μποέμ σε μια λαϊκή συνοικία, έρχεται να μείνει στο υπερμοντέρνο σπίτι της αδερφής του, όπου νιώθει άβολα μέσα σε αυτό το τεχνητό περιβάλλον του αλλοτριωτικού μοντερνισμού. Μια ταινία γεμάτη τρυφερότητα και όμορφα συναισθήματα, που υμνεί την απλή ζωή, τις ανθρώπινες σχέσεις και την αναρχία του ρεμπελιού.
 Ειδικό βραβείο στις Κάννες, πολλές διακρίσεις καθώς και το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας.

 Ο Ζακ Τατί λοιπόν τα βάζει με την τεχνολογία και τον μοντερνισμό. Θυμίζει τους "Μοντέρνους Καιρούς" του μέγα Chaplin με τη διαφορά που σε αντίθεση με τον Τσάπλιν που παρουσιάζει τα μηχανήματα σαν...  τέρατα που καταβροχθίζουν τους... κατασκευαστές τους, τους ανθρώπους, ο Γάλλος κωμικός επιτίθεται στους ίδιους τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν αυτά τα μηχανήματα για να "καλυτερεύσουν" τη ζωή τους. "Αμ δε!", τους λέει ειρωνικά ο Τατί / Ιλό. Όλα αυτά είναι άσκοπα και άχρηστα!


 Ο κύριος Ιλό λοιπόν θα επισκεφτεί το σπίτι της αδερφής του. Ένα μοντέρνο σπίτι, γεμάτο από καινούρια, αυτόματα μηχανήματα, διάφορα κουμπιά και τεχνολογικές διευκολύνσεις. Ξεκάθαρα πρόκειται για ένα περιβάλλον στο οποίο ο λαϊκός, μποέμ ήρωάς μας νιώθει άβολα, ασφυκτιά. Όλα του φαίνονται τόσο ξένα, τόσο παράταιρα, τόσο άχαρα και άχρηστα!

 Ένα σπίτι που βρίσκεται σε μία... ανώνυμη πόλη, σε μία φουτουριστική πόλη έτσι όπως την (προ)έβλεπε ο Τατί. Μία πόλη χαοτική, την οποία σκεπάζουν οι ενοχλητικοί θόρυβοι που προέρχονται από τί άλλο; Από τα μηχανήματα που την έχουν κατακλύσει!

 Στην όλη αυτή "γκρίζα" ατμόσφαιρα, εάν προσθέσουμε τα μουσικά κομμάτια απ' τον ακορντεόν, την εκπληκτική φωτογραφία, την ήδη υπάρχουσα νοσταλγική ατμόσφαιρα να αιωρείται πάνω από μια "θλιμένη", λαϊκή (φτωχο)περιοχή που ζει ο κ. Ιλό, με πολλούς κατοίκους να αντιμετωπίζουν φρικτές καθημερινές καταστάσεις, και απ' την άλλη τα κωμικοτραγικά που συμβαίνουν στην έπαυλη της αδερφής του Ιλό, σε μία φουτουριστική γειτονιά, έναν "εξελιγμένο" κόσμο τότε θα έχουμε ως αποτέλεσμα αυτό που ήθελε ο Ζακ Τατί να περάσει μέσα απ΄ τον "Θείο": Μια νοσταλγική, χιουμοριστική ματιά πάνω στην μπουρζουαζία και τον μοντερνισμό.

 Η δεκαετία του 1950 ήταν εκείνη που "έδειχνε" την δομική σύνθεση των Παριζιάνικων προαστίων. Και την αντίθεσή του εξέφρασε μέσα από αυτό το φιλμ ο Τατί.

 Σύμμαχο στην αντίσταση και απαξίωση της "εξελιγμένης" από τεχνολογικής άποψης ζωής, ο κύριος Ιλό θα έχει τον μικρό του ανηψιό, Gerard. Ο μικρός, επίσης νιώθει άβολα στο μοντέρνο, πολυτελές περιβάλλον το οποίο ζει, δεν δείχνει κανένα απολύτως ενδιαφέρον στα χρήματα και τις ανέσεις που του προσφέρει η μητέρα του, αλλά αντίθετα, εκείνο που τον ευχαριστεί είναι να περνάει ώρες μαζί με τον αγαπημένο του θείο. Που τον κάνει να γελάει, που τον γεμίζει με ανθρωπιά, ζεστασιά και αγάπη! Συναισθήματα που δεν μπορούν να του προσφέρουν οι πολυτέλειες που θαυμάζουν οι γονείς του και οι φαντασμένοι φίλοι τους! Στο πρόσωπο του θείου Ιλό, ο πιτσιρικάς θα συναντήσει επίσης, τον μοναδικό φίλο του. Τον μοναδικό άνθρωπο που τον καταλαβαίνει και τον αισθάνεται.

 Οι διάλογοι είναι ελάχιστοι εξυπηρετώντας έτσι την ξεκάθαρα μινιμαλιστική διάθεση με την οποία ο Τατί στέκεται απέναντι στην κατάσταση που μας περιγράφει. Δεν χριεάζονται κιόλας. Είναι τόσο σπουδαίος κωμικός του σώματος ο Γάλλος, που τα "λέει" όλα με τις κινήσεις του!

 Όπως σωματικά, εγκεφαλικά είναι και τα αστεία του. Μην περιμένετε ξεκαρδιστικές ατάκες με τις οποίες θα χτυπιέστε απ' τα γέλια. Το χιούμορ του Τατί είναι ειρωνικό, υπόγειο, πανέξυπνο, διακριτικό, εκπλεπτυσμένο, απολαυστικό!

 Ο Jacques Tati μας παρουσιάζει μια ξεχωριστή πρόταση στην κωμωδία όσο και στο σινεμά γενικότερα. Και είναι πανέμορφη, πανέξυπνη, γοητευτική, ιδιοφυής!


 Βαθμολογία: 9/10