Il Divo, Paolo Sorrentino, 2008

 Πρόκειται για μία πολιτική ταινία-καταγγελία από έναν βιρτουόζο Ιταλό σκηνοθέτη, τον Paolo Sorrentino, ο οποίος το 2008 με το "Il Divo" "κέρδισε" τόσο τις Κάννες όσο και το απανταχού κινηματογραφόφιλο κοινό!

 Η ταινία αφορά στον 7 φορές(!) πρωθυπουργό της Ιταλίας, Τζούλιο Αντρεότι (Guilio Andreotti), τον πολυσυζητημένο και πλέον αμφιλεγόμενο πολιτικό της μεταπολεμικής Ιταλίας. Και ο Σορεντίνο βουτάει επικίνδυνα στα άδυτα της Μαφίας, παρουσιάζοντάς μας την "κρυφή γοητεία της εξουσίας"!

 Η υπόθεση της ταινίας:

Ισως λίγοι άνθρωποι κατάφεραν να διχάσουν τόσο πολύ το πολιτικό σκηνικό και την κοινή γνώμη μιας χώρας όσο ο Τζούλιο Αντρεότι, πρώην σεβάσμιος πολιτικός άνδρας της Ιταλίας που αποκαθηλώθηκε βάναυσα λόγω των αποκαλύψεων για τις διασυνδέσεις του με τη Μαφία. Πώς αυτός, ο επτά φορές πρωθυπουργός, ο ισόβιος γερουσιαστής και αποκαλούμενος «μέγας Τζούλιο», έφτασε στο μάτι του κυκλώνα; Μαγεμένος από το μυστήριο Αντρεότι, ο Πάολο Σορεντίνο προσπαθεί να το αποκωδικοποιήσει σε μια βιογραφία ντελιριακή, γεμάτη χιούμορ και απολαυστικές περιπλοκές, που δε διστάζει να καταδυθεί στα μυστικά της «βαθιάς» Ιταλίας. Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Κανών.

Ο Τζούλιο Αντρεότι δεν κοιμάται ποτέ γιατί έχει πολλή δουλειά, γράφει βιβλία, αρχειοθετεί τους φακέλους του, κάνει κοσμικές εμφανίσεις και, βέβαια, προσεύχεται. Ήρεμος, μουλωχτός, αδιαπέραστος. Ένας γεροντοκράτης που, εκτός απ' τον Θεό, δεν φοβάται κανέναν και τίποτα. Η μόνη του απόλαυση είναι η εξουσία. Μια εξουσία όπως ακριβώς του αρέσει. Σταθερή και ακίνητη. Όπου όλα, από τις εκλογικές μάχες και τις τρομοκρατικές απόπειρες μέχρι τις πιο βαριές κατηγορίες, γλιστρούν πάνω του ως ίχνη. Ο Αντρεότι μένει απαθής απέναντι σε όλα, ώσπου η πιο ισχυρή αντι-εξουσία της χώρας, η Μαφία, αποφασίζει να του κηρύξει τον πόλεμο στις αρχές της δεκαετίας του '90…

 Η Ιταλία τα τελευταία χρόνια σαν να είχε πέσει σε νάρκη κινηματογραφικά. Ευτυχώς όμως, ήρθε το 2008 που μας χάρισε δύο σημαντικές ταινίες. Πρώτα ήταν το "Gomorra", του Matteo Garrone, ένα σχεδόν ντοκουμενταρίστικο φιλμ, με μία ρεαλιστική ματιά για την εγκληματική δραστηριότητα της Ναπολιτάνικης Μαφίας Καμόρρα. Για να ακολουθήσει το "Il Divo". Μια βιογραφία του Τζούλιο Αντρεότι, του πιο αμφιλεγόμενου πολιτικού στη μεταπολεμική ιστορία της Ιταλίας!

 Πρόκειται για μία μεγάλη μαγκιά του σκηνοθέτη, Paolo Sorrentino. Κάνει μια βαθιά πολιτική ταινία, μία βιογραφία ενός πολιτικού που δίχασε όσο κανείς άλλος το πολιτικό σκηνικό αλλά και την κοινή γνώμη στην Ιταλία, αλλά δεν κάνει επιφανειακή δουλειά, μια απλή καταγραφή δηλαδή. Αντίθετα προχωράει σε καταγγελία, εισχωρεί στα άδυτα της Μαφίας, την οποία και συνδέει με την "δράση" του πολιτικού, με διόλου απίθανο σενάριο, αυτό της θέσεως σε κίνδυνο της ζωής του!

Και φυσικά πρέπει να απονεμηθούν τα εύσημα στον Σορεντίνο, για τη δυναμική σκηνοθεσία. Καθώς πριν την πολιτική ανάλυση, θα δούμε την ταινία κινηματογραφικά. Μερικά πλάνα λοιπόν είναι εκπληκτικά. Οι ευρυγώνιες λήψεις άκρως ευρηματικές. Η πλοκή εξελίσσεται μπροστά μας εγκεφαλικά από τον σκηνοθέτη, με πολύ γρήγορους ρυθμούς, ενώ η μουσική ντύνει όμορφα κάθε σεκάνς. Και η χρήση της ειρωνίας έχει έντονες φελινικές αποχρώσεις!
 Ο δε, Τόνι Σερβίλιο, με λεπτή, χαμηλή φωνή, ενίοτε μάλιστα εκνευριστική, ανέκφραστος, ερμηνεύει με μοναδική ψυχραιμία και έντονα θεατρικό τρόπο τον ρόλο του ως Αντρεότι. Και από την όψη μέχρι τον χαρακτήρα του και την λεπτή ειρωνία που διαθέτει θυμίζει πολύ έντονα τον Ιταλό πολιτικό!
Ο οποίος μάλιστα, Σερβίλιο (Αντρεότι), αφηγείται ο ίδιος τα ιστορικά γεγονότα που παρακολουθούμε, μέσα από την δική του οπτική γωνία (ωραίο εύρημα αυτό του Σορεντίνο!), κάτι που κάνει τον πολιτικό-τέρας ακόμη και... συμπαθή στα μάτια του θεατή!

Συγκεντρωμένα τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία για τον Τζούλιο Αντρεότι, που αναφέρονται και στην ταινία:

Γεννημένος στη Ρώμη στις 14 Ιανουαρίου 1919, ο Τζούλιο Αντρεότι είναι μια σημαντική πολιτική προσωπικότητα, συγγραφέας και δημοσιογράφος διεθνούς φήμης, καθώς και ένας από τους κύριους υποστηρικτές του Ιταλικού Χριστιανο -δημοκρατικού Κόμματος. Έχει κυριαρχήσει στην πολιτική σκηνή της Ιταλίας για 50 χρόνια: επτά φορές Πρωθυπουργός, οκτώ φορές Υπουργός Αμύνης, πέντε φορές Υπουργός Εξωτερικών, δύο φορές Υπουργός Οικονομικών, Υπουργός για τον Προϋπολογισμό και τον Οικονομικό Προγραμματισμό και Υπουργός Βιομηχανίας και Εμπορίου, μία φορά Υπουργός Εσωτερικών και Υπουργός Δημόσιας Διοίκησης. Το 1991 πήρε τον τίτλο του Γερουσιαστή Εφ' Όρου Ζωής. Ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα ενώ σπούδαζε νομικά στο πανεπιστήμιο. Ως μέλος της Ιταλικής Καθολικής Πανεπιστημιακής Ομοσπονδίας, γνώρισε τον Άλντο Μόρο, τον οποίο διαδέχθηκε ως εθνικός πρόεδρος της Ομοσπονδίας από το 1942 έως το 1944. Εξελέγη στη Συνταγματική Συνέλευση το 1946 και στο Κοινοβούλιο το 1948. Έχοντας εισέλθει στην κυβέρνηση το 1947, έγινε Υφυπουργός στο στενό Υπουργικό Συμβούλιο, κατά τη διάρκεια της τέταρτης θητείας του Ντε Γκασπέρι ως Πρωθυπουργός, και παρέμεινε στη θέση αυτή έως το 1954. Εξελέγη Πρωθυπουργός για πρώτη φορά το 1972 (η κυβέρνησή του, η οποία κράτησε μόνο εννιά μέρες, ήταν η πιο σύντομη στην ιστορία της Δημοκρατίας). Η τελευταία από τις επτά κυβερνήσεις του κατέβηκε από την εξουσία το 1992, λίγο περισσότερο από ένα χρόνο από την ημέρα που σχηματίστηκε. Από το 1993, ο Αντρεότι άρχισε να κατηγορείται, από αποστάτες της Μαφίας, πως είχε σχέσεις με την Κόζα Νόστρα. Η είδηση αυτή προκάλεσε ταραχή διεθνώς. Μετά την έγκριση της Ιταλικής Γερουσίας, η δίκη του Αντρεότι (αναμφισβήτητα μια από τις πιο σημαντικές δίκες όπου εμπλέκεται Ιταλός πολιτικός) ξεκίνησε το 1996. Το 1999 αθωώθηκε επειδή «το αδίκημα δεν υφίσταται», στην έφεση που έγινε το 2003 καταδικάστηκε για «γνήσιες, ακλόνητες και φιλικές σχέσεις με την Μαφία έως την άνοιξη του 1980», ένα έγκλημα που αργότερα παρεγράφη με εντολή. Ο Αντρεότι κατηγορήθηκε και δικάστηκε επίσης για το φόνο του δημοσιογράφου Μίνο Πεκορέλι: αθωώθηκε το 1999, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 24 ετών το 2002 και αθωώθηκε πλήρως το 2003 από τον Άρειο Πάγο.

 Απ' τις σημαντικότερες πολιτικές ταινίες τα τελευταία χρόνια!

 Βαθμολογία: 7/10