Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Pink Floyd: The Wall, Alan Parker, 1982



Η κινηματογραφική μεταφορά του διασημότερου μουσικού Album του θρυλικού συγκροτήματος των Pink Floyd, από τον δεξιοτέχνη Βρετανό σκηνοθέτη Alan Parker (Το Εξπρές του Μεσονυχτίου, ο Δαιμονισμένος Άγγελος) με τη βοήθεια του σχεδιαστή κινουμένων σχεδίων Gerald Scarfe.
27 χρόνια μετά την προβολή της και μοιάζει τόσο φρέσκια, λαμπερή, καταπληκτική ως σύλληψη, επαναστατική και τόσο μοναδική!

Η Υπόθεση:
Ο Pink μεγάλωσε μόνο με την υπερπροστατευτική μητέρα του, καθώς ο πατέρας του σκοτώθηκε στο καθήκον κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου. Λίγα χρόνια αργότερα θα τιμωρηθεί στο σχολείο γιατί άρχισε να γράφει ποιήματα. Τώρα πια εθισμένος στα ναρκωτικά, κι έχοντας σιχαθεί τη μουσική βιομηχανία, σιγά σιγά θα υψώσει ένα τείχος γύρω από τον εαυτό του για να προστατευτεί από τον έξω κόσμο. Δυστυχώς όμως, όσους τοίχους και να υψώσει κανείς, ποτέ δεν θα είναι τελείως προστατευμένος...
Οι Pink Floyd με το "Wall" αλλά και με τη συνολική μουσική τους, ενέπνευσαν και επηρέασαν ένα σωρό μεταγενέστερους καλλιτέχνες της Rock και Pop μουσικής σκηνής, σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Η υπέροχη λοιπόν αυτή, μελωδική, διαχρονική, εξαίσια μουσική επένδυση ντύνει θαυμάσια, λυρικά, ευχάριστα μελαγχολικά το φιλμ του Πάρκερ και μας ταξιδεύει στον πανέμορφο, πολύχρονο, πολυδιάστατο, μοναδικό κόσμο των Floyd.
Μοιραία η ανάλυση παραπέμπει στην μουσική, αλλά δε γίνεται αλλιώς. Δεν μπορεί το "The Wall" να μας περιορίσει σε κινηματογταφικά σχόλια αφού δεν έγινε μονάχα ταινία. Να θυμίσω εν τάχει: "The Wall": άλμπουμ, συναυλία στο Βερολίνο, όπερα, κονσέρτο και ταινία!
Μιλάμε για ένα album -για να επιστρέψω στη μουσική- που συζητήθηκε όσο κανένα άλλο, έπλασε συνειδήσεις, προσπάθησε να αλλάξει πράγματα και καταστάσεις και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της Αγγλίας και τις μετέπειτα μεθόδους διδασκαλίας!
 
Η οποιαδήποτε τέχνη περιγράφει περισσότερο παρά καθορίζει την εποχή της. Και αυτό έκαναν και οι Pink Floyd. Συγκεκριμένα με το ιστορικό "Wall", ο εμβληματικός ηγέτης των Πινκ Φλόιντ, και κύριος δημιουργός του ιστορικού τους άλμπουμ, Roger Waters (υπογράφει και το σενάριο για την ταινία του Πάρκερ) εξωτερικεύει όλες τις προσωπικές του ανησυχίες και τους προβληματισμούς του πάνω στα κοινωνικά θέματα της εποχής.

Οι Floyd, γράφοντας το The Wall, επιλέξανε μια ακραία περίπτωση, από αυτές που έχτισαν τη Βρετανία, στη μεταπολεμική περίοδο. Συνδυάζουν την απώλεια από τον μεγάλο πόλεμο, με την αυστηρή μητέρα, το κακοστημένο εκπαιδευτικό σύστημα, τη σεξουαλική απελευθέρωση, την άνοδο των ειδώλων της μουσικής και της βίας και τελικά το απολυταρχικό καθεστώς, μια εύκολη εναλλακτική της ανθρωπότητας.
 

 Κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία:
Από την αρχή που εκδόθηκε το άλμπουμ, ο Roger Waters είχε την ιδέα της απόδοσης του σε ταινία. Μάλιστα επέκτεινε το πρόγραμμα των εμφανίσεων του γκρουπ το 1980 για να συμπεριλάβει τις εικόνες των συναυλιών σε αυτή. Όταν ανέλαβε ο Alan Parker (μεγάλος φαν του γκρουπ) τη σκηνοθεσία, η όλη ιδέα ήταν να πρωταγωνιστήσει ο ίδιος ο Waters. Όμως στα δοκιμαστικά απέτυχε οικτρά και τη θέση του πήρε ο εξίσου διάσημος ροκ τραγουδιστής Bob Geldof, που επίσης δεν είχε καμία εμπειρία από ερμηνευτική. Τα τόσο ιδιαίτερα κινούμενα σχέδια, τα έφτιαξε ο Gerald Scarfe και από μόνα τους είναι εφιαλτικά αριστουργηματικά. Τα τραγούδια, άλλα διασκευαστήκανε (μεταξύ αυτών το διάσημο Another Brick in the Wall), άλλα μείνανε ως έχουν, άλλα εξαφανιστήκανε (Hey You), ενώ προστεθήκανε και λίγα ακόμα, που οι Floyd προσθέσανε σε επόμενα άλμπουμ. Δεν υπάρχει διάλογος, απλά οι εικόνες ακολουθούν τη μουσική. Κατά τα γυρίσματα, η κόντρα των δύο δημιουργών εντάθηκε τόσο πολύ, ώστε ο Parker απειλούσε συνεχώς με φυγή, αλλά και ο Waters ποτέ δεν παραδέχτηκε πως του αρέσει το αποτέλεσμα.
Στα παράδοξα, ο Bob Geldof στη βιογραφία του, μετά από χρόνια, διηγείται πως έμαθε για το σχέδιο, από τον παραγωγό, κατά την μετάβαση του σε ταξί και πως άμεσα εξήγησε πως δεν το ήθελε, γιατί αντιπαθούσε τη μουσική των Floyd. Ο Roger Waters δεν χρειάστηκε να το μάθει τόσο αργά, αφού ο οδηγός ήταν αδελφός του! Ακόμα στη σκηνή με το δικτατορικό παραλήρημα του ήρωα, ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε αληθινούς νεοναζί, για να υπάρχει περισσότερος ρεαλισμός. 

 Η ταινία έχει κερδίσει δύο βραβεία BAFTA, καλύτερου ήχου και καλύτερου τραγουδιού.

Ένα λυρικό, ποιητικό, εικαστικό και μουσικό αριστούργημα!


Βαθμολογία: 9/10

4 σχόλια:

  1. Φίλε Mike,τώρα ανακάλυψα το πολύ ωραίο μπλογκ σου!Συγχαρητήρια για το κείμενό σου!Αυτός ο Waters πάντως είναι από τις πιο ιδιάζουσες προσωπικότητες της σύγχρονης μουσικής και σίγουρα από τις πιο ιδιοφυείς!Μα να μην του αρέσει η ταινιάρα αυτή;;!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπερα Fauntleroy, τα ειχαμε πει στη σελιδα του zamuc περι... ορθογραφιας!

    Σ΄ ευχαριστω για τα καλα σου λογια.
    Ο Waters πραγματι πουλουσε λιγη τρελα, αλλα τι τα θες αδερφε, ετσι ηταν και ειναι ολες οι ιδιοφυιες!
    Εμεις τον γουσταρουμε παντως για την μουσικη του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή