Good Bye Lenin!, Wolfgang Becker, 2003

 To "Good Bye Lenin!" ("79qm DDR" ο Γερμανικός τίτλος) είναι μία έξοχη, δραματικών καταβολών σάτιρα από την Γερμανία, του 2003. Πρόκειται για ένα φιλμ που ξεχώρισε για το ευφυέστατο σενάριο και την μίξη χιουμοριστικών και δραματικών στιγμών. Του προσδόθηκε μέχρι και ο τίτλος της "νοσταλγίας" και όντως φαίνονται μες στην ταινία στοιχεία που αναπολούν παλαιότερες εποχές..

 Η υπόθεση της ταινίας:

 Βρισκόμαστε λίγο πριν την πτώση του τείχους του Βερολίνου, το φθινόπωρο του 1989. Η οικογένεια Kerner προσπαθεί να τα φέρει βόλτα μετά την «απόδραση» του πατέρα στη Δύση. Τις ιστορικές ημέρες που τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν, η μαμά Kerner παθαίνει καρδιακή προσβολή και πέφτει σε κώμα. Όταν ξυπνά μερικούς μήνες αργότερα, το τείχος έχει πέσει και το Ανατολικό Βερολίνο έχει ήδη αλλάξει ριζικά. Ο γιος της, ο Alex, προσπαθεί να αποφύγει κάθε σοκ που μπορεί να προκαλέσει χειρότερο κακό στη μητέρα του. Επειδή πάντοτε το Κομουνιστικό Κόμμα ήταν η ζωή της, αποφασίζει να μην της αναφέρει τίποτα και να αναπαραστήσει τον αλλοτινό κόσμο της Λαϊκής Δημοκρατίας, μέσα στα όρια του δωματίου της...

Το σενάριο (του συγγραφέα Μπερντ Λάιχτενμπεργκ μαζί με τον σκηνοθέτη) δείχνει και είναι πολύ δυνατό και πέρα για πέρα ιδιοφυές. Και ο σκηνοθέτης, Wolfgang Becker το αξιοποιεί στο έπακρο. Χτίζει με αυτό ένα υπέροχο mix κωμωδίας και δράματος, αποσπά καλές ερμηνείες από τους ηθοποιούς του, κυρίως απ' τους πρωταγωνιστές γιο-μάνα (Daniel Brühl και Katrin Saß) ενώ και η μουσική είναι εξαιρετική (ο Yann Tiersen "ζωγραφίζει" μουσικά για μία κόμη φορά).

 Η μαμά λοιπόν πέφτει σε κώμα ύστερα από μία επεισοδιακή διαδήλωση και ο γιατρός προειδοποιεί ότι δεχόμενη ένα νέο σοκ θα μπορούσε να αποδειχτεί μοιραίο... Έτσι λοιπόν και ενώ το Τείχος του Βερολίνου έπεσε το 1989, λίγους μήνες μετά ο γιος θα το "ξαναχτίσει" έχοντας στο νου του τα λόγια του γιατρού και θέλοντας φυσικά να προστατεύσει την μητέρα του. 8 μήνες μετά την πτώση, η μάνα θα επανέλθει απ' το κώμα και μαζί της θα επανέλθει και η -πριν την πτώση- ζωή της οικογένειας, τουλάχιστον μέσα στο δωμάτιο της. Κάτι για το οποίο έχουν φροντίζει τα παιδιά της, δημιουργώντας έναν ψεύτικο μικρόκοσμο που απέχει παρασάγκας απ' τον τρομακτικό, αληθινό, έξω κόσμο. Ο σύζυγος, τους είχει παρατήσει για την "Δύση", αλλά θα επιστρέψει ύστερα από παρέμβαση του γιου για να συμμετάσχει και εκείνος στο οικογενειακό δράμα.
 Γιατί στο δράμα στοχεύει περισσότερο ο σκηνοθέτης, δίνοντας μεγάλη βάση στα συναισθήματα των πρωταγωνιστών και τα οποία αλλάζουν στο άψε σβήσε!
 Απ' τα χαμόγελα και τις πλάκες στα δάκρυα, απ' τη χαρά στην λύπη και τη στενοχώρια.
Ίσως κάπου εδώ να υπεισέρχεται το νοσταλγικό στοιχείο, αφού οι αναμνήσεις δεν σταματούν να παρελαύνουν στην οθόνη, δημιουργώντας περισσότερο έναν ρεαλισμό καθώς πρόκειται για αληθινά γεγονότα, παρά για κάποια ιστορία με υπερβολικά στοιχεία.
 Η μητέρα λοιπόν αρχίζει και ζητάει αγαπημένα -απ' το παρελθόν- πράγματα, είτε φαγητά και ποτά είτε αντικείμενα. Και ο γιος που διακατέχεται από ανεξάντλητη εφευρετικότητα τρέχει και ψάχνει σε παλιά εργοστάσια και μαγαζιά να της φέρει, για παράδειγμα, τις αγαπημένες της πίκλες! Επίσης θα της βάλει στο... βίντεο κασέτες με μαγνητοσκοπημένες εκπομπές και δελτία ειδήσεων που προβάλλουν τις θέσεις του Κομουνισμού.
 Παράλληλα προσπαθεί να εξηγήσει στην μητέρα του "ανεξήγητα" πράγματα που συμβαίνουν, όπως το περίφημο τεράστιο πανό της Coca Cola, τα δυτικά αυτοκίνητα, τον δυτικό ραδιοφωνικό σταθμό και γενικά όλες οι δυτικές διαφημίσεις και προϊόντα που βλέπει στο δρόμο, στην τηλεόραση και ακούει στο ραδιόφωνο.
Αλλά κι ακόμη όταν ο γιος θα αναγκαστεί να της μιλήσει για την πτώση του Τείχους, θα της παρουσιάσει ένα σκηνοθετημένο βίντεο που υποστηρίζει ότι το Τείχος κατέρρευσε από την εξέγερση των δυτικών που συρρέουν κατά χιλιάδες στον σοσιαλιστικό παράδεισο. Κι έτσι, η μητέρα του ποτέ δεν θα μάθει την αλήθεια. Θα πεθάνει εφησυχασμένη έχοντας την ψευδαίσθηση ότι το καθεστώς ζει και δεν το απειλεί τίποτα και κανένας...

  Ο Becker δεν παίρνει θέση σε όλο αυτό. Δεν "διαλέγει" Ανατολή ή Δύση, δεν προτιμά έναν τρόπο ζωής (απ' τους δύο). Κάνει όμως τη μεγαλύτερη μαγκιά. Για τον Becker, ο ιδανικός κόσμος είναι ένας κόσμος συναποτελούμενος από Ανατολικά και Δυτικά στοιχεία. Τα καλύτερα απ' τους μεν και τους δε. Έτσι είναι!
 Για να φτάσουμε στην σπουδαιότερη σεκάνς του φιλμ, εκείνη που βλέπουμε το άγαλμα του Λένιν να ίπταται στον ουρανό, πάνω απ' την πόλη του Βερολίνου, κρεμασμένο απ' το ελικόπτερο!
 Οπωσδήποτε πολύ μεγάλη σκηνή, πλούσια σε εικαστική ομορφιά, διάχυτη με συμβολισμούς.


 Το Goodbye Lenin αποτελεί την μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στη Γερμανία τα τελευταία χρόνια. Παράλληλα προβλήθηκε σε 30 Ευρωπαϊκές χώρες και αγαπήθηκε απ' τη μεγάλη πλειονότητα του κοινού. Επίσης, τιμήθηκε και με οκτώ βραβεία της Γερμανικής Ακαδημίας κινηματογράφου, πολλά βραβεία Bafta, ενώ προτάθηκε και για Χρυσή Σφαίρα.

Σίγουρα μέσα στις καλύτερες της δεκαετίας. Αξίζει να το (ξανα)δείτε.
Διαμάντι για τη μουσική συλλογή αποτελεί το εξαιρετικό soundrack του Tiersen.

Βαθμολογία: 9/10