"Τα παιδιά του παραδείσου" (Bacheha-Ye aseman ο πρωτότυπος τίτλος) είναι μία σπουδαία ταινία από το μακρινό Ιράν, του πολύ σημαντικού σκηνοθέτη, Ματζίντ Ματζιντί (Majid Majidi). Μια εκ των έσω ματιά για τα τεράστια προβλήματα που μαστίζουν τις χώρες του τρίτου κόσμου. Το ιδιαίτερα δύσκολο παρών που βιώνουν οι χώρες αυτές και οι κάτοικοι τους, αλλά και το ακόμη πιο δυσοίωνο μέλλον, όπως αυτό προβλέπεται αν δεν αλλάξει κάτι, θεαματικά προς το καλύτερο.
Ο μέσος θεατής, ο ανυποψίαστος περί των συνθηκών που επικρατούν σήμερα σε χώρες όπως το Ιράν, δε μπορεί παρά να συγκινηθεί αλλά και να προβληματιστεί έντονα γύρω από το τί συμβαίνει λίγο πιο πέρα από την ευημερία της Δύσης.
Ο Ιρανός σκηνοθέτης κινηματογραφεί με ρεαλισμό (τα στοιχεία νεορεαλισμού θυμίζουν έντονα τον "Κλέφτη ποδηλάτων" του Ντε Σίκα), παραθέτοντας μια ευαίσθητη και ανθρώπινη ματιά πάνω στα προβλήματα που βιώνει η χώρα του. Οι δύο νεαροί πρωταγωνιστές, ο 9χρονος Αλί (Μοχάμεντ Αμίρ Ναντζί) και η μικρότερη αδελφή του, Ζόρα (Αμίρ Φαρόκ Χασεμιαν), είναι αρκετά συμπαθείς και κερδίζουν και αυτοί την τρυφερή και συγκινητική προσέγγιση από τον θεατή. Άλλωστε η ταινία παρουσιάζει δυναμικά τα παιδιά, σε αντίθεση με τους ενήλικες. Και το κάνει, επειδή είναι μία ταινία για τα παιδιά. Αυτά αγκαλιάζει ο σκηνοθέτης, πάνω σε αυτά ρίχνει όλη την ανθρώπινη ματιά του. Και φυσικά αποσπά τρομερές ερμηνείες από ερασιτέχνες ηθοποιούς. Μεγάλο τρικ κάνει εδώ ο Ιρανός, με το οποίο "εκμαιεύει" τις δυνατές ερμηνείες των νεαρών ηθοποιών που διαθέτουν αφοπλιστική αθωότητα.
Σεκάνς ανθολογίας αποτελεί ο γώνας δρόμου των παιδιών στο πάρκο, στο τέλος αυτού του πανέμορφου, λιτού, ανθρώπινου φιλμ, που κλείνει επιδεικτικά το μάτι σε πολλές υψηλού μπάτζετ, χολυγουντιανές ταινίες, που βασίζονται σε φθηνούς εντυπωσιασμούς και τεχνητούς εφησυχασμούς.
Ένα καταπληκτικό φιλμ, διάρκειας μόλις 87΄, που έφτασε να προταθεί για Oscar καλύτερης ξένης ταινίας (για πρώτη φορά ταινία από το Ιράν κερδίζει τέτοια υποψηφιότητα) για να το χάσει τελικά από τον Μπενίνι και το ανεκδιήγητο "Η Ζωή είναι Ωραία". Κέρδισε ωστόσο το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μόντρεαλ.
Υπόθεση:
Τα παπούτσια της Ζοχρε χάθηκαν. Τα έχασε ο μεγαλύτερος αδελφό της ο Αλί. Είναι πολύ φτωχοί για να αγοράσουν καινούρια και η Ζοχρε μένει ξυπόλυτη, μέχρι που τα δυο παιδιά έχουν μια ιδέα. Να μοιραστούν τα παπούτσια του Αλί. Θα συναντιούνται και θα αλλάζουν τα παπούτσια όταν το κάθε ένα από αυτά θα πηγαίνει στο σχολείο. Θα πετύχει το σχέδιο τους; Βαθιά συναισθήματα, όπως η λύπη της Ζοχρε, η αγωνία του Αλί, η σχέση μεταξύ των δύο αδελφών κάνουν την ταινία συγκινητική αλλά και ευχάριστη για τον θεατή.
Πρόκειται για μία πεσιμιστικά αισιόδοξη ταινία, καθώς ο Ματζιντί μέσα από τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τη δυστυχία, αναδεικνύει έντονα συναισθήματα και σημαντικές ανθρώπινες αξίες όπως -κυρίως- η αγάπη και η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια, ο σεβασμός, η επικοινωνία. Κι όλα αυτά, ο σπουδαίος σκηνοθέτης τα αναδεικνύει μέσα από ένα απλό, άψυχο αντικείμενο. Ένα ζευγάρι παπούτσια...
ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ:
1997, AFI FEST, υποψηφιότητα για Grand Jury Prize. 1999, ACADEMY AWARDS, USA, υποψηφιότητα για OSCAR Best Foreign Language Film. 1997, FAJR FILM FESTIVAL, βραβείο Best Film. 1997, LUCAS INTERNATIONAL FESTIVAL OF FILMS FOR CHILDREN, βραβείο Children’s Section. 1997, MONTREAL WORLD FILM FESTIVAL, βραβεία FIPRESCI, Grand Prix, Prize of the Jury, Public Prize, μεταξύ άλλων πολλών..
Τι αληθινός, λιτός, ανθρώπινος, ζωντανός και πολύ συναρπαστικός κινηματογράφος!
Βαθμολογία: 7,5/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου