"Η Πόλη του Θεού" (City of God) είναι μία πάρα πολύ σκληρή και σοκαριστική ταινία. Ο σκηνοθέτης, Fernando Meirelles, ο σημαντικότερος ίσως σκηνοθέτης της χώρας του -μετά τον Βάλτερ Σάλες-, σκηνοθετώντας με έναν ντοκουμενταρίστικο και άκρως ρεαλιστικό τρόπο, μας οδηγεί στο Ρίο Ντε Τζανέιρο και την Πόλη του Θεού. Ένα τόσο όμορφο όνομα που όμως ανήκει σε μία από τις πιο φτωχές και ξεχασμένες απ' το "Θεό", περιοχές του Rio de Janeiro. Τί ειρωνία;!
Αυτή την τεράστια, πανέμορφη πόλη της Βραζιλία, ένα μαγευτικό θέρετρο για τους τουρίστες απ' όλο τον κόσμο, που όμως απαρτίζεται από πάμπολλους καταυλισμούς όπως το City of God, που ασφυκτιούν απ' τη φτώχεια και την ανέχεια. Που η ανήλικη εγκληματικότητα ανθεί και εξαπλώνεται ταχέως. Που το εμπόριο ναρκωτικών, φαντάζει ως η μοναδική λύση που θα βγάλει τα μικρά παιδιά απ' το αδιέξοδο της πείνας και της μιζέριας. Που η ένταξη σε συμμορία ανηλίκων σφραγίζεται με αίμα και θεωρείται πιστοποίηση του ανδρισμού. Και που απ' το ξεκίνημα κάθε συμμορίας ανοίγουν πολλοί διαφορετικοί κύκλοι αίματος. Και που κανένας δεν κλείνει εύκολα. Για να μην πω ότι δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ...
Η υπόθεση της ταινίας:
Καλωσήρθατε στην πιο διάσημη φτωχογειτονιά του κόσμου: στην Πόλη του Θεού του Ρίο ντε Τζανέιρο. Μια γειτονιά που ακόμα και οι πολεμικοί ανταποκριτές φοβούνται να εξερευνήσουν, όπου η αστυνομία σπάνια επισκέπτεται, όπου όσοι ζουν εκεί σπάνια φτάνουν την ηλικία των είκοσι. Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, αποκαλύπτει τη σκοτεινή πλευρά της βραζιλιάνικης ζωής του δρόμου με μια φλογερή και εκρηκτική ενέργεια.
Βασισμένο στο 800 σελίδων βιβλίο του Paulo Lins, αποκλειστικά με ερασιτέχνες ηθοποιούς (περισσότερους από 200!), μια τρομερά γρήγορη κάμερα, πανέξυπνα flashback, έντονη, πανέμρφη φωτογραφία, εξαιρετική αφήγηση της πορείας των 30 χρόνων ιστορίας του γκέτο μέσα σε δύο ώρες ασταμάτητης δράσης, βίας, άνθισης της ανήλικης εγκληματικότητας και έξοχες ερμηνείες είναι τα βασικά στοιχεία του συγκλονιστικού αυτού φιλμ.
Ο Μεϊρέγιες δεν σοκάρει... για να σοκάρει. Δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να μας παρουσιάσει ακριβώς τα καθέκαστα στη σημερινή Βραζιλία. Να μας δείξει πραγματικά σοκαριστικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα καθημερνά εδώ και χρόνια στο "παραδεισένιο" Ρίο ντε Τζανέιρο. Σκηνές στη θέαση των οποίων ένας αμύητος θεατής θα ταρακουνηθεί γερά. Και ένας μυημένος μεν, ασυμβίβαστος με την ωμότητα δε, θα βιώσει μία σκληρή εμπειρία που θα θυμάται για καιρό!
Σκεφτείτε μόνο ότι η ταινία "ανάγκασε" το νεοεκλεχθέντα πρόεδρο της Βραζιλίας Luiz Inacio Lula da Silva να δηλώσει χαρακτηριστικά “αποτελεί πράγματι την κραυγή της χώρας για αλλαγή”!
Θα καταγράψω μόνο δύο σοκαριστικές σεκάνς, μία λεκτικής και μία ωμής βίας. Τα λόγια φυσικά ανήκουν στον μικρό πρωταγωνιστή που λέει με τρομερό θράσος και περηφάνεια: "Kλέβω, σνιφάρω, σκοτώνω. Δεν είμαι παιδί. Είμαι άντρας!"
Νομίζω η φράση αυτή όταν ακούγεται από τα χείλη ενός ανηλίκου παραείναι σοκαριστική! Και η δεύτερη, έχει να κάνει με την ένταξη του μικρού στη συμμορία. Ο όρος; Να εκτελέσει ένα συνομήλικο -9χρονο- φίλο του!
Ο Βραζιλιάνος σκηνοθέτης κλείνει το μάτι στους Ταραντίνο και Σκορσέζε και αποτυπώνει επί της οθόνης μία ειλικρινέστατη, αποκρουστικά βίαιη και σοκαριστικά γοητευτική ματιά πάνω στο γκέτο της Πόλης του Θεού. Που δεν είναι άλλη απ' την νεανική εγκληματικότητα, τις συμμορίες ανηλίκων, την εκμετάλευση, τα ναρκωτικά, την πορνεία, τις δολοφονίες, την βαρβαρότητα που επισκιάζει μία απριόρι χαμένη παιδική αθωότητα.
Η ταινία ήταν υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας και για 4 Όσκαρ, ενώ προτάθηκε για πάρα πολλές βραβεύσεις και κέρδισε μερικές εξ' αυτών με κυριότερη το βραβείο BAFTA καλύτερου φιλμ το 2003.
Βαθμολογία: 8/10
Μια όντως εκκωφαντική ταινία. Κατακραυγή των τριτοκοσμικών μακελιών της φτωχο-βραζιλίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝτοκουμέντο. Το μόνο που με προβληματίζει, ως προς τη ρεαλιστική αποτύπωση που (και εσύ) εκθειάζεις, είναι η έντονη χρήση των θερμών φωτών στη φωτογραφία. Ένα μάλλον αταίριαστο φορμαλιστικό στοιχείο, προς χάρην της έμφασης!
Συγχαρητήρια και πάλι για την πολύ καλή δουλειά σου εδώ!
Ισως φιλε kioy να το παρακανει ο Meirelles αλλα δε νομιζω οτι εκμαιευει τον εντυπωσιασμο. Απλως ειναι τετοια η επιθυμια του να αποτυπωσει εναν τρομακτικο ρεαλισμο, που "αναγκαζεται" να χρησιμοποιησει ολα τα δυνατα μεσα. Αυτη ειναι η δικη μου αποψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σαι καλα για τα καλα σου λογια. Καλο βραδυ.