Koktebel, Boris Khlebnikov and Aleksei Popogrebsky, 2003

 Μία άγνωστη στο ευρύ κοινό, αλλά ωραία ταινία από τη Ρωσία και το 2003, "Ο Δρόμος για το Κοκτεμπέλ" δεν κυκλοφόρησε στα ελληνικά dvd club και δεν της δόθηκε η προσοχή που ίσως να άξιζε. "Roads to Koktebel" είναι ο διεθνώς γνωστός τίτλος και "Koktebel" ο Ρωσικός. Από τη συνεργασία δύο σκηνοθετών, του Boris Khlebnikov και του Aleksei Popogrebsky, στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία τους.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Μετά το θάνατο της γυναίκας του ένας άνεργος μηχανικός αεροδυναμικής ξεκινά από τη Μόσχα μαζί με τον εντεκάχρονο γιο του με προορισμό την παραθαλάσσια πόλη Κοκτεμπέλ στην Μαύρη Θάλασσα εκεί όπου ζει η αδερφή του. Χωρίς λεφτά και μεταφορικό μέσο πατέρας και γιος περιπλανιούνται στο αχανές ρωσικό τοπίο, αφήνοντας την τύχη να τους οδηγήσει.

 Ένα road movie λοιπόν, με πρωταγωνιστές έναν πατέρα και τον νεαρό ανήλικο γιο του, που μετά τα θάνατο της μητέρας θα ξεκινήσουν ένα μεγάλο ταξίδι, μία περιπλάνηση από την Μόσχα, με προορισμό το Κοκτεμπέλ, ένα παραθαλάσσιο θέρετρο στη Μαύρη Θάλασσα, για να συναντήσουν την θεία.
 Καλοστημένη δραματική ταινία, με όμορφο κινηματογραφικό στυλ, ατμοσφαιρική, που ξεχωρίζει για την υπέροχη, πλούσια σε λυρισμό φωτογραφία, με τα αχανή τοπία, αλλά πέραν τούτου δε νομίζω ότι αποτελεί κάποιο αριστούργημα. Πρόκειται για ακόμη μία ποιητική ρωσική ταινία, στο γνώριμο ύφος του κινηματογραφικού στυλ των χωρών αυτών (ανατολικό μπλοκ), που θα ελκύσει το ενδιαφέρον των φαν του συγκεκριμένου είδους, δίχως όμως να τους εντυπωσιάσει ή να τους προσφέρει κάποια έκπληξη.

 Μία περιπλάνηση πατέρα και γιου, διασχίζοντας τεράστιες εκτάσεις γης, χαοτικά και επιβλητικά τοπία και που κυριολεκτικά αφήνοντας την μοίρα να τους οδηγήσει.
 Από την μία ο πατέρας, που έχει πολύ μεγάλη υπομονή. Θέλει να φτάσουν στον τελικό προορισμό τους αλλά δε βιάζεται. Καθόλη την πορεία, όπου μπορεί, κάνει μερικές δουλειές για να βγάλει χρήματα που θα τους βοηθάνε στη συνέχεια του ταξιδιού.
 Και από την άλλη ο γιος. Που λογικά, αφού είναι μόλις 11 ετών, αδημονεί το ταξίδι αυτό να φτάσει στο τέλος του. Το μοναδικό πράγμα που σκέφτεται είναι να φτάσουν στο παραθαλάσσιο Κοκτεμπέλ για να μπορέσει να δει ανεμόπτερα να πετούν στον ουρανό...
 Το ταξίδι αυτό σημαίνει κάτι και για τους δύο. Ο πατέρας μέσα από την περιπλάνηση τους θα ψάξει να βρει τον παλιό του εαυτό και την χαμένη του αυτοεκτίμηση. Να αφήσει πίσω του, στην κυριολεξία, την παλία, αποτυχημένη ζωή του και να αποδείξει στον εαυτό του αλλά και στο γιο του ότι δεν "τελείωσε". Ότι μπορεί, αφού πρώτα βρει τα πατήματα του να ξανακρδίσει και την εμπιστοσύνη του παιδιού του.
 Αλλά και ο γιος θέλει να κερδίσει κάτι μέσα απ' το ταξίδι αυτό. Θέλει να πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο. Νε βρεθεί στη θάλασσα. Στο μαγικό (για τα μάτια του μικρού) Κοκτεμπέλ. Και στην εξαιρετική προοπτική που τους ανοίγει η περιοχή αυτή για μία καινούρια, πολύ καλύτερη ζωή.
 Και φυσικά, μαζί τους "ταξιδεύει" και η μητέρα. Οι μνήμες και των δύο για τη νεκρή σύζυγο - μητέρα συντροφεύουν πατέρα και γιο καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού.


 Φυσικά το ταξίδι δεν είναι εύκολο. Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Είναι γεμάτος δυσκολίες και διάφορα "αγκάθια". Από τα οποία θα "ματώσει" ο πατέρας, τις "πληγές" του οποίου θα αναλάβει μία νεαρή γιατρός, ο τελευταίος άνθρωπος που θα συναντήσουν κατά την περιπλάνηση τους. Οι δυο τους θα έρθουν κοντά, θα ερωτευθούν. Και ο μικρός θα ζηλέψει και θα νιώσει πάλι προδομένος. Και θα αποφασίσει να τελειώσει μόνος του το ταξίδι...

 Η σκιαγράφιση της σχέσης πατέρα - γιου δίνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από το σκηνοθετικό δίδυμο, αν και κατά τη γνώμη μου η συχνή εκμαίευση της συγκίνησης αποτελεί το αρνητικό σημείο της ταινίας.
 Ο γήινος ρεαλισμός από τη μία, με τις πανέμορφες εικόνες και τα μαγευτικά πλάνα των τοπίων, και οι συμβολισμοί από την άλλη, που είναι διάχυτοι μέσα στην ιστορία, κρυμμένοι κυρίως πίσω από τις ερμηνείες συνθέτουν το "Koktebel". Μία υπνωτική, παραβολική ταινία δρόμου, που αποτέλεσε την αποκάλυψη της FIPRESCI για το 2003. 

 Βαθμολογία: 6/10