"Παράδεισος Τώρα". Διεθνώς αναγνωρισμένο και πολυβραβευμένο. Από τον Παλαιστίνιο σκηνοθέτη Hany Abu-Assad και το 2005. Ο Abu-Assad επιχειρεί ένα δύσκολο τόλμημα, να βάλει σε μία ζυγαριά τα αρνητικά αλλά και τα θετικά(!) της βίας και να μας παρουσιάσει τη σύγκριση και τα αποτελέσματα της. Pretty tough, hmm?
Κι όμως, το τόλμημα δικαιώνει τον σκηνοθέτη και το φιλμ είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακό!
Η υπόθεση της ταινίας:
Ο Said και ο Khaled, φίλοι από τότε που ήταν παιδιά, τώρα δουλεύουν σε συνεργείο στην Παλαιστίνη καταφέρνοντας απλά να επιβιώνουν. Οι δύο φίλοι είχαν στο παρελθόν προσφερθεί εθελοντικά για να εκτελέσουν μια επίθεση αυτοκτονίας. Ο φακός τους συναντά τη στιγμή που πληροφορούνται ότι η αποστολή τους θα πραγματοποιηθεί τις επόμενες 24 ώρες. Μετά την τελευταία τους βραδιά με τους δικούς τους και χωρίς να τους επιτρέπεται να αποχαιρετίσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, μεταφέρονται στα σύνορα ζωσμένοι με βόμβες. Στο έδαφος του Ισραήλ θα γνωρίσουν μία νεαρή γυναίκα που καταλαβαίνει τις προθέσεις τους και προσπαθεί να τους κάνει να αντιμετωπίσουν τις συνειδήσεις τους. Ο χρόνος λιγοστεύει, η πίεση συσσωρεύεται και η επιχείρηση δεν πάει σύμφωνα με το σχέδιο, αφού ο ένας χάνει τα ίχνη του άλλου...
Ένα πολύ δυνατό, σκληρά αληθινό, δραματικό φιλμ για ένα καίριο, ευαίσθητο πολιτικό ζήτημα. Ο Hany Abu-Assant μας παρουσιάζει το παράλογο ως μια γελοιογραφία διόλου αστεία και ασκεί κριτική σε μια αναγκαστική (ή καταναγκαστική;) ιντιφάντα.
Και με σαφώς τρυφερή ματιά απέναντι στο λαό του, αλλά διατηρώντας παράλληλα αμερόληπτη στάση, ο Παλαιστίνιος σκηνοθέτης δεν παρουσιάζει απλώς τα γεγονότα, αλλά παίρνει θέση, μοιράζοντας τις ευθύνες στο βαθμό και στα σημεία που αντιστοιχούν στον καθένα. "Φταίνε", μας λέει οι Ισραηλινοί κατά κύριο λόγο, αλλά "ευθύνονται" και οι δικοί του, οι Παλαιστίνιοι που ακόμη και σήμερα καθοδηγούνται από έναν αδικαιολόγητο, υπέρμετρο θρησκευτικό και πατριωτικό φανατισμό.
Οι ερμηνείες είναι ρεαλιστικές και πολύ πειστικές. Το θέμα της ταινίας είναι από μόνο του ικανό για να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον του θεατή και να τον κάνει να απορροφηθεί απ' την πλοκή.
Απόλυτα αληθές και το ιστορικό υπόβαθρο με όλα τα στοιχεία που μας παρουσιάζει εύστοχα ο Abu-Assad. Η πλοκή εξελίσσεται πολύ γρήγορα και ο σκηνοθέτης ενδιαφέρεται για την ιστορία, για την ουσία. Δεν εκμαιεύει τη συγκίνηση με φθηνούς συναισθηματισμούς, ενώ όπως προείπα είναι αντικειμενικός και δεν κάνει προπαγάνδα (αν και Παλαιστίνιος). Μεγάλος μάγκας δηλαδή!
Συνοπτικά, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο Hany Abu-Assad δημιουργεί ένα πορτρέτο μιας κοινωνίας που εδώ και χρόνια ταλανίζεται από ένα σωρό προβλήματα, και είναι γεμάτη από πολέμους, βία, αδικία, ανθρώπους - πιόνια, απόγνωση... Και που οι έννοιες της δικαιοσύνης, της λογικής και της ελευθερίας δεν στέκουν, δεν έχουν καμία υπόσταση...
Βαθμολογία: 5,5/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου