Γερμανογαλλική ταινία του σπουδαίου Γερμανού σκηνοθέτη Βιμ Βέντερς (Wim Wenders) και του 1977, στην πιο ιδιαίτερη διασκευή του δημοφιλούς μυθιστορήματος της Πατρίσια Χάισμιθ «Ripley' s Game» και θέμα μία συγκινητική ιστορία για την αντρική φιλία.
Η υπόθεση της ταινίας:
Ο Τομ Ρίπλεϊ είναι ένας Αμερικανός, που ζει στην Ευρώπη. Ο Ρίπλεϊ συνεργάζεται με έναν πλαστογράφο έργων τέχνης στο Αμβούργο, αποκτώντας έτσι σχέσεις με ανθρώπους του υποκόσμου. Ένας από αυτούς, ο Ραούλ Μινό, τον πλησιάζει μια μέρα και του προτείνει μια διαφορετική δουλειά. Όχι το συνηθισμένο εμπόριο πλαστών έργων, στο οποίο ειδικευόταν ο Ρίπλεϊ, αλλά τη δολοφονία ενός άντρα! Του ζητά λοιπόν να γίνει εκτελεστής και να σκοτώσει έναν μαφιόζο εχθρό του. Ο Ρίπλεϊ καταστρώνει τότε ένα σατανικό σχέδιο: σκέφτεται να μπλέξει στην υπόθεση τον Τζόναθαν Ζίμερμαν, έναν ήρεμο οικογενειάρχη και τεχνίτη κορνίζας, που γνωρίζει τυχαία σε μια δημοπρασία. Όταν ο Ρίπλεϊ μαθαίνει ότι ο Τζόναθαν είναι βαριά άρρωστος, παραποιεί τα ιατρικά στοιχεία ώστε να δείχνουν ότι δεν έχει καθόλου χρόνο ζωής, για τον πείσει να διαπράξει φόνο. Ο Τζόναθαν ανακαλύπτει μια εντελώς καινούργια πτυχή του εαυτού του και δελεάζεται από το μεγάλο χρηματικό ποσό που του προσφέρει ο Μινό για να εξασφαλίσει την οικογένειά του. Και, μη γνωρίζοντας τίποτα για την ανάμειξη του Ρίπλεϊ σε αυτή τη δολοπλοκία, γίνεται σιγά σιγά φίλος με τον Ρίπλεϊ, σε μια περίεργη όσο και μοιραία φιλία και για τους δύο...
Επίκεντρο της ταινίας η θανατερή (με ή χωρίς εισαγωγικά) φιλία δύο αντρών. Ο ένας είναι καταδικασμένος σε θάνατο εξαιτίας ανίατης ασθένειας από την οποία έχει προσβεβληθεί και ο άλλος καταδικάζει τον πρώτο ακόμη περισσότερο, αφού τον χρησιμοποιεί σε ένα ύπουλο σχέδιο, όμως στην πορεία θα γίνει ο φύλακας άγγελός του, ο Αμερικανός φίλος του.
Καθ' όλη τη διάρκεια του φιλμ γινόμαστε κοινωνοί της μεγάλης αγωνίας, του έντονου φόβου, της διαρκούς φθοράς και εν τέλει της φιλίας, που θα αναπτυχθεί ανάμεσα στους δύο εντελώς διαφορετικούς άντρες, που έχουν σα μοναδικό κοινό σημείο το υπαρξιακό αδιέξοδο.
Ο Βιμ Βέντερς, στην καλύτερη δεκαετία του (αυτή των '70s) κινηματογραφεί με τη δική του, ξεχωριστή ματιά το ιδιαίτερο μυθιστόρημα της Πατρίσια Χάισμιθ και δημιουργώντας μία γκανγκστερική νουάρ ατμόσφαιρα αποτίει φόρο τιμής στο αμερικανικό σινεμά, ενώ περιγράφει έξοχα και συγκινητικά την ιστορία μίας αντρικής φιλίας, που αναπτύσσεται κάτω από πολύ περίεργες συνθήκες. Όλα αυτά υπό το πρίσμα της γνώριμης δεξιοτεχνικής με σινεφίλ προεκτάσεις σκηνοθεσίας του σπουδαίου Γερμανού. Οι αργοί ρυθμοί αναδύουν την όμορφη ατμόσφαιρα, στη διαμόρφωση της οποίας συντελούν η υπέροχη φωτογραφία, η ωραία μουσική και το φανταστικό χρώμα.
Επί της ουσίας ο Βέντερς χρησιμοποιεί τη διάσημη αστυνομική υπόθεση του βιβλίου της Χάισμιθ μόνον ως αφετηρία στην ταινία του, καθώς στη συνέχεια επικεντρώνεται στον κεντρικό ήρωα σκιαγραφώντας το προσωπικό του, υπαρξιακό δράμα. Το οποίο τονίζεται μέσα από τη μαεστρική σκηνοθεσία του Γερμανού, τη σκηνογραφία, τους κλειστούς χώρους, τις μεγαλουπόλεις (όπου μέσα από την παρουσίαση της Γερμανίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ ο Βέντερς κάνει πολιτικό σχόλιο για τις σχέσεις Αμερικής-Ευρώπης μετά τον Β' Π.Π) κ.ά.
Ο Μπρούνο Γκανζ δίνει μία πολύ δυνατή ερμηνεία στον κεντρικό ρόλο, καθώς εξωτερικεύει έξοχα την τραγικότητα του ήρωα που υποδύεται. Πολύ καλός είναι και ο Ντένις Χόπερ. Ωστόσο, με τους αργούς ρυθμούς χάνεται κάπου στο δεύτερο μισό το όλο εγχείρημα, ενώ σου αφήνει μία γεύση απογοήτευσης, καθώς είχε το υλικό για να αναδείξει ένα αριστούργημα, κάτι που δυστυχώς δεν πέτυχε. Να τονιστεί ότι η δράση είναι περιορισμένη και αυτό ηθελημένα από το Βέντερς, ο οποίος επιθυμεί να κινηματογραφήσει αφαιρετικά τη δομή του αστυνομικού μυθιστορήματος προς όφελος της μελέτης και παρουσίασης των αποτελεσμάτων των πράξεων αυτής.
Επτά σκηνοθέτες παρελαύνουν στην ταινία, δείχνοντας ακόμη έναν τρόπο που ο Βέντερς αποτίει φόρο τιμής στον ίδιο τον κινηματογράφο, κάτι που κάνει εξ ολοκλήρου με την «Κατάσταση των πραγμάτων».
Ο «Αμερικανός Φίλος» είναι σίγουρα μία πολύ καλή ταινία, αλλά απέχει από τα μεγάλα αριστουργήματα του Βέντερς, «Παρίσι, Τέξας» και «Τα φτερά του Έρωτα».
Βαθμολογία: 8/10
Άψογη σκηνοθεσία, εικαστική τελειότητα και καλογραμμένοι χαρακτήρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά οι βασανιστικά αργοί ρυθμοί και το ψυχρό στιλ του Βέντερς, πιστεύω, ότι δεν άφησε την ταινία να απογειωθεί, ούτε να συγκινήσει.
Βέβαια, δεν τρελαίνομαι και για τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη. Αντικειμενικά είναι σίγουρα σπουδαίος αλλά μόνο οι ταινίες που αναφέρεις και το "Η Αλίκη στις Πόλεις" μου άρεσαν πραγματικά.
Καλή ταινία, γεμάτη υπαρξιακές αναζητήσεις, με άψογη κινηματογράφιση, υπέροχη φωτογραφία, αλλά κάπως ψυχρή, με αργούς ρυθμούς και λίγη δράση όπου με κούρασαν λιγάκι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο «Παρίσι, Τέξας» είναι μακράν ότι καλύτερο έχει κάνει. Το «Τα φτερά του Έρωτα» συμπαθητικό αλλά βαρετό.
3: Καλή
0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα
Καλησπερα Hulot, δε διαφωνω με το σχολιο σου και να σου πω οτι ουτε εγω ειμαι φαν του Βεντερς, αλλα οπως και εσυ, τον παραδεχομαι αφου αντικειμενικα, οπως σωστα λες, αναγνωριζω πως ειναι μεγαλος σκηνοθετης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑργυρη, ετσι ειναι, οι αργοι ρυθμοι κουραζουν σε καποια σημεια, αλλα εστω κι ετσι αυτη η μεταφορα του βιβλιου (αν και ελαχιστα αναφερεται σε αυτο) στη μεγαλη οθονη μου αρεσε απο καθε αμερικανικη η γαλλικη (Γυμνοι στον Ηλιο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνω για «Παρισι, Τεξας», οπως και για την ταινια που λεει ο Hulot, ενω ωραια ειναι και η «Κατασταση των πραγματων».
Τελικά με αυτον τον ήρωα τον Τόμ Ρίπλει ασχολήθηκαν πολλοί(ΒΈΝΤΕΡς,Καβάνι,Κλεμάν)αλλά για μένα μόνο ο Minghella κατάφερε να κάνει μια καλή ταινία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε Mike το ομολογώ.Ο Βέντερς έχει κάνει αριστουργήματα(Παρίσι-Τέξας,Φτερά του Ερωτα),αδιάφορες ταινίες(Ενας Αμερικανός Φίλος,Dont come Knocking),μερικές που έχουν ενδιαφέρον(Until the end of the world,Faraway so close),και μερικές που δεν βλέπονται(Million dollar hotel,The end of violence).Ανισος σκηνοθέτης αλλά ποιός μπορεί να ξεχάσει τα Φτερά του Ερωτα???Γιαυτο και μόνο τον θαυμάζω!!
Ασχοληθηκαν πολλοι επειδη ειναι καταπληκτικο βιβλιο και ωραιος (αν και αμφιλεγομενος) ηρωας. Και του Μιγκελα ηταν καλο, αλλα αυτο εδω με αγγιξε περισσοτερο. Με τα υπολοιπα συμφωνω, εκτος του "Million Dollar Hotel", το οποιο ειχε καποιες καλες στιγμες και αρκετο χαβαλε (σε καμια περιπτωση ομως ταινια υψηλου επιπεδου).
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ καλή ταινία ! Δε θυμάμαι να με κούρασε. Οι αργοί ρυθμοί και η έλλειψη δράσης σε κάποιες περιπτώσεις λειτουργούν θετικά, όταν γίνονται με μελετημένο τρόπο, όπως εδώ. Όντως η ερμηνεία του Gantz επισκιάζει τον Hopper.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα οι καλύτερες μεταφορές του Ρίπλει είναι αυτή, και του Minghella, με τον Minghella να υπερτερεί λίγο.
curious_ape009 ειναι σωστο αυτο που λες και με εκφραζει γενικα στις ταινιες που εχουν αργους ρυθμους, ωστοσο δεν πετυχαινουν ολοι θετικο αποτελεσμα, ενω λειτουργει και αρνητικα για ορισμενους θεατες, οι οποιοι κουραζονται απο την ελλειψη δρασης..
ΑπάντησηΔιαγραφήθα συμφωνησω με τον curious περι ρυθμου...
ΑπάντησηΔιαγραφήεμενα μου αρεσε περισσοτερο απο το Παρίσι, Τέξας και Τα φτερά του Έρωτα
πολυ δυνατος ο βεντερς στα 70ς
Καλησπερα tentas,
ΑπάντησηΔιαγραφήπραγματικα δυνατος, οπου στα 70s βρισκεται στα καλυτερα του. Ποτε δεν υπηρξα φαν του Βεντερς, αν και τον παραδεχομαι ως σημαντικο σκηνοθετη. Για μενα το «Παρισι, Τεξας» ειναι κορυφαιο αριστουργημα, απο τις ταινιες που δεν (ξανα)γυριζονται ευκολα..