Dark Habits (Εntre tinieblas), Pedro Almodovar, 1983

 Ως «Αμαρτωλές Καλόγριες» είναι γνωστή στην Ελλάδα αυτή η ταινία ("Εntre tinieblas" ο αυθεντικός τίτλος) του Pedro Almodovar και του 1983.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Η ασεβής και σαρκαστική κωμωδία του βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη Πέδρο Αλμοδόβαρ επικεντρώνεται στη Γιολάντα, τραγουδίστρια σε νυχτερινό κλαμπ και ναρκομανή. Όταν ο φίλος της πεθαίνει απρόοπτα από υπερβολική δόση, αποφασίζει ότι θα ήταν καλύτερα να κρυφτεί από το να αντιμετωπίσει τους αστυνομικούς που την καταδιώκουν για να την ανακρίνουν. Καταλήγει σε ένα μοναστήρι που ειδικεύεται στο να σώζει γυναίκες από το δρόμο. Όμως αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο σύνολο από καλόγριες… 
 Στις ‘‘φευγάτες’’ αδερφές περιλαμβάνονται μια ηρωινομανής ηγουμένη που είναι ερωτευμένη με τη Γιολάντα, μια συγγραφέας διηγημάτων ελαφρού πορνό και μία που εκτρέφει τίγρεις στην πίσω αυλή. Όταν οι μοναχές αντιμετωπίζουν την πιθανότητα να κλείσει η μονή, αποφασίζουν να οργανώσουν ένα τρικούβερτο πάρτι με πρωταγωνίστρια τη Γιολάντα, ώστε να πείσουν τον ευεργέτη τους να μην τις εγκαταλείψει.

  Με τον κυριολεκτικά παραπλανητικό τίτλο «Αμαρτωλές Καλόγριες», που θυμίζει περισσότερο ταινία πορνό αποδίδεται στα ελληνικά το εν λόγω σατυρικό φιλμ του Αλμοδόβαρ.

  Η Γιολάντα λοιπόν, για να περάσουμε στο στόρι αυτής της ξέφρενης κωμωδίας, καταζητείται απ' την αστυνομία μετά το θάνατο του εραστή της. Βρίσκει καταφύγιο σ' ένα παράξενο τάγμα καλογριών, που δέχεται κάθε είδους αμαρτωλή ψυχή. Το απαρτίζουν: η Αδελφή Καταραμένη, που ανατρέφει μια τίγρη, η Αδελφή Αρουραίος, που γράφει κρυφά πορνογραφήματα, η Αδελφή Oχιά, που ράβει φανταχτερά εκκλησιαστικά ενδύματα και είναι ερωτευμένη με τον εφημέριο του μοναστηριού, η Αδελφή Κοπριά, που έχει μανία με τη μαγειρική και βλέπει οράματα με ή χωρίς τη βοήθεια παραισθησιογόνων, και, τέλος, η ηγουμένη, που είναι εθισμένη στην ηρωίνη. Το μοναστήρι βρίσκεται στα πρόθυρα της πτώχευσης από τότε που η προστάτιδά του σταμάτησε να το επιχορηγεί...

 Από το σενάριο καταλαβαίνει κανείς τη διάθεση που έχει ο Αλμοδόβαρ να σπάσει πλάκα. Γιατί αυτό ακριβώς κάνει εδώ ο Ισπανός σκηνοθέτης!
 Τοποθετώντας στο στόχαστρο της σάτιρας τη θρησκεία, μία από τις αγαπημένες του θεματικές ενότητες, που τον απασχολεί σχεδόν σε κάθε ταινία του, οπλίζει με κάθε απίθανη και παράλογη «αμαρτωλή» σκέψη και εκτελεί ανελέητα τις καλόγριες και τις γυναικείες μονές, αδιαφορώντας για τα αναμενόμενα(;) αρνητικά και/ή εχθρικά σχόλια που θα εισπράξει από τους «πιστούς». Ακόμη ερευνά (με σατυρικό ύφος πάντα) την καταπιεσμένη γυναικεία σεξουαλικότητα, ακόμη ένα θέμα που τον αφορά και με το οποίο «παίζει» κατά κόρον στη φιλμογραφία του.

 Η μόλις τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του «τρομερού παιδιού» του ισπανικού σινεμά είναι εκείνη που τον έκανε ευρέως γνωστό. Τα σημαντικά γυναικεία ονόματα του ισπανικού κινηματογράφου δίνουν καλές ερμηνείες (Marisa Paredes, Carmen Maura), με την Cristina Pascual σίγουρα να ξεχωρίζει στον πιο αβανταδόρικο ρόλο της καριέρας της.

 Η κιτς παρουσίαση των πραγματικά εξωφρενικών καταστάσεων που λαμβάνουν χώρα στο μοναστήρι από τον Αλμοδόβαρ όχι μόνο δεν ενοχλεί αλλά θα έλεγα ότι παρακολουθείται με ενδιαφέρον.

 Κλασικός Αλμοδόβαρ, κοινωνική και θρησκευτική σάτιρα, κιτς ύφος που οδηγεί σε σουρεάλ καταστάσεις, πρόκληση, γυναικεία ψυχολογία και σεξουαλικότητα. Όχι τίποτα σπουδαίο αλλά ό,τι πρέπει για τους φανς του Ισπανού!

 Βαθμολογία: 6/10