Lock, Stock and two smoking Barrels, Guy Ritchie, 1998

 Η ξέφρενη κωμωδία του Γκάι Ρίτσι (Guy Ritchie) στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο το 1998, με τον "πετσοκομένο" ελληνικό τίτλο «Δύο Καπνισμένες Κάνες».

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Τέσσερις φίλοι απ' το Λονδίνο, ο Mπαίηκον, ο Σόουπ, ο Tομ και ο Έντι, μαζεύουν όλα τους τα χρήματα και τα δίνουν στον Έντι, για να τα παίξει στα χαρτιά με τον Xάρυ, έναν παραγωγό πορνό ταινιών με σκοπό να τον μαδήσει. H παρτίδα όμως καταλήγει άσχημα και ο Έντι χάνει μισό εκατομμύριο λίρες, τις οποίες θα πρέπει να πληρώσει μέσα σε μια εβδομάδα αλλιώς, μετά τη λήξη της προθεσμίας πληρωμής του χρέους κάθε μέρα που θα περνά θα του κόβεται και ένα δάχτυλο. H εναλλακτική λύση, για να μη χάσει τα δάχτυλά του, είναι να παραχωρήσει ο πατέρας του (Sting) στον Xάρυ την ιδιοκτησία του μπαρ που έχει στην κατοχή του, πληρώνοντας μ' αυτόν τον τρόπο το χρέος του γιου του. Eν τω μεταξύ, ο πατέρας του Έντι που έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία και είναι συλλέκτης παλιών όπλων, στέλνει δύο μπράβους του να κλέψουν δύο σπάνια όπλα μεγάλης αξίας από το σπίτι ενός αριστοκράτη.

 H συνέχεια είναι ένα οδοιπορικό γεμάτο από περιπετειώδεις εκπλήξεις και απρόβλεπτες καταστάσεις όπου ο Έντι και η παρέα του μπλέκονται σε μια ιστορία με υπόγειες διαδρομές, ναρκωτικά, κομμένα δάχτυλα, καταδιώξεις, απαγωγές, παλιά όπλα, πορνοπαραγωγούς και ανθρώπους του υποκόσμου. Tο "Lock, Stock and Two Smoking Barrels" είναι μια παράξενη και γοητευτική γκαγκστερική ταινία, γυρισμένη στην άγρια πλευρά της πόλης, με κωμικά στοιχεία και ανατρεπτικό χιούμορ.

 Ο "σύζυγος της Μαντόνα" (έτσι ήταν γνωστός πριν γυρίσει την ταινία ο Γκάι Ρίτσι) με την επιτυχία που γνώρισε αυτό το φιλμ απέκτησε παγκόσμια αναγνώριση και φήμη, ενώ παράλληλα μας χάρισε μία από τις ωραιότερες μαύρες κωμωδίες της δεκαετίας.

 Και μπορεί να πρόκειται για γκανγκστερική κωμωδία, ωστόσο πολλοί είναι εκείνοι που κατατάσσουν το φιλμ στην κατηγορία ταινιών με χαρτιά. Όχι άστοχα, αν λάβουμε υπόψιν την παρτίδα πόκερ εξαιτίας της οποίας γινόμαστε μάρτυρες στο κουβάρι των αλλόκοτων καταστάσεων που ξετυλίγεται κατόπιν.
 Συγκεκριμένα ο «περπατημένος» και γοητευτικός Έντι πηγαίνει στο μεγαλύτερο παιχνίδι χαρτιών της ζωής του με τα λεφτά που έχει μαζέψει ο ίδιος και οι φίλοι του. Όμως το παιχνίδι είναι στημένο και έτσι ο Έντι καταλήγει να χρωστάει μισό εκατομμύριο στο βασιλιά του πορνό και γενικά κακό τύπο Χάτσετ Χάρι. Ο Έντι έχει μια βδομάδα για να βρει το ποσό πριν αρχίσει να χάνει τα δάχτυλα του, εκτός αν πείσει τον πατέρα του να παραδώσει ως αντάλλαγμα το αγαπημένο του μπαρ. Ίσως όμως ο Έντι και οι φίλοι του να μπορέσουν να βρουν ένα καλύτερο σχέδιο. Οι τέσσερις τους θα επιμείνουν σ΄αυτό ακόμα και όταν ξεσπάσει όλη η κόλαση γύρω τους.

 Ο Guy Ritchie αν και έχει κάνει λίγες ταινίες, μετρημένες στα δάχτυλα των δύο χεριών, θεωρείται δικαίως εις εκ των καλύτερων Βρετανών σκηνοθετών. Με το ιδιαίτερο προσωπικό του στυλ έχει αποκτήσει το δικό του κοινό θεατών.
Εδώ, σε ηλικία 30 ετών και στο ντεμπούτο του, μετά τη μικρού μήκους "The Hard Case", που λειτούργησε σαν prequel των «Καπνισμένων Κανών», ο ταλαντούχος κινηματογραφιστής συστήνεται με ένα άκρως πρωτοποριακό σενάριο (το υπογράφει ο ίδιος πέραν της σκηνοθεσίας) που εξέπληξε κριτικούς και θεατές και ιδιαίτερα τους λάτρεις του βρετανικού στυλ, από τις παραδόσεις και τις ιδιαιτερότητες μέχρι το χιούμορ κλπ.

 Μεγάλη δύναμη που στηρίζει το όλο εγχείρημα ο Ρίτσι αντλεί από την εξαιρετική μουσική, η οποία προεξάρχοντος του "Hundred Mile High City" των Ocean Color Scene είναι εξαιρετική. Οι ηθοποιοί εξαιρετικοί και μάλιστα δίχως κάποιο λαμπρό όνομα στο καστ (ένα μικρό ρόλο έχει ο αστέρας της Rock, Sting υποδυόμενος τον πατέρα ενός εκ των παιδιών), η ατμόσφαιρα των 90s αναδύεται υπέροχα για τυχόν νοσταλγούς (εδώ μεγάλο μερίδιο επιτυχίας αναλογεί στην καταπληκτική φωτογραφία), η πλοκή παίρνει απίστευτες, τρελές διαστάσεις (ατελείωτα κυνηγητά, βία, δολοφονίες, εκβιασμοί, ναρκωτικά, λονδρέζικος υπόκοσμος, γκάφες, ανατροπές), οι βιτριολικές ατάκες την ενισχύουν ακόμη περισσότερο, το βρετανικό χιούμορ έξοχο, ο κυνισμός διάχυτος, ενώ η δράση είναι ασταμάτητη!

 Παράλληλα ο... δαιμόνιος Ρίτσι χρησιμοποιεί αρκετά tricks, για να εμπλουτίσει ακόμη καλύτερα, να διανθίσει το πόνημά του, με κυριότερο το still image ("παγωμένη εικόνα": τεχνική με την οποία μπορεί ο θεατής να αντιληφθεί, να απορροφήσει την ουσία του θέματος ή τα συναισθήματα των χαρακτήρων που εσκεμμένα «παγώνουν») αλλά και τα "κλασικά" slow motion.

 Κι αν η ταινία πηγαίνει πολύ καλά έρχεται ένα ακόμη καλύτερο φινάλε, που δεν είναι "αμερικανιά" αλλά ούτε και διδακτικό, απλώς κατάλληλο.
Προτείνω ανεπιφύλακτα τις «Δύο Καπνισμένες Κάνες», ως την καλύτερη δουλειά ενός σκηνοθέτη που έδειξε το ταλέντο του αλλά δυστυχώς στη συνέχεια κινήθηκε στη μετριότητα, αλλά και ως μία θαυμάσια μαύρη κωμωδία, από τις καλύτερες του είδους εδώ και πολλά χρόνια. Ωστόσο θα απέτρεπα να την παρακολουθήσει κάποιος που δεν του αρέσει οτιδήποτε βρετανικό: από τις συνήθειες και -κυρίως- το χιούμορ μέχρι την απίστευτη προφορά και τη γενικότερη ατμόσφαιρα. Από την άλλη όσοι είναι πιο οικείοι με την ιστορία και/ή την παράδοση της Αγγλίας, της Σκωτίας και της Ιρλανδίας θεωρώ πως σχεδόν σίγουρα θα ενθουσιαστούν!

 Βαθμολογία: 8/10