Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Anche Libero Va Bene, Kim Rossi Stuart, 2005


 Ακόμη ένα ενδιαφέρον σκηνοθετικό ντεμπούτο της δεκαετίας που διανύουμε. Πρόκειται για το «Anche Libero Va Bene» από την Ιταλία («Ανάμεσα» ο ελληνικός τίτλος) και τον Kim Rossi Stuart, πρώην ηθοποιό που εδώ δοκιμάζει την τύχη του και από την καρέκλα του σκηνοθέτη. Και κάνει ένα όμορφο, απλοϊκό οικογενειακό δράμα, μάλλον αρκετά ήπιων τόνων θα έλεγα, ενώ κρατάει και για τον ίδιο τον πρωταγωνιστικό ρόλο του πατέρα. Χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό, αυτό το φιλμ έρχεται να προστεθεί με 3-4 ακόμη σημαντικές ιταλικές ταινίες της δεκαετίας που επανέφεραν στο κινηματογραφική προσκήνιο τη γειτονική χώρα, που η αλήθεια είναι πως τα προηγούμενα χρόνια είχε απογοητεύσει πολύ...

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Ο δεκάχρονος Tommi (Alessandro Morace) μεγαλώνει σ' ένα διαμέρισμα μαζί με τον πατέρα του Renato (Kim Rossi Stuart) και τη μεγαλύτερη αδερφή του Viola (Marta Nobili). Του αρέσει να περνά χρόνο στη στέγη του σπιτιού τους παρατηρώντας από μακριά τους άλλους, ειδικά όταν ο χαρακτήρας του πατέρα του γίνεται εκρηκτικά βίαιος. Στο σχολείο δεν κάνει εύκολα παρέες και στην κολύμβηση δεν έχει μεγάλες φιλοδοξίες, παρ' όλο που είναι καλός. Η μητέρα του Stefania (Barbora Bobulova), τους έχει εγκαταλείψει ξαφνικά κάποια στιγμή στο παρελθόν, κάνοντας την επιβίωση δύσκολη και απαιτητική. Έτσι ξαφνικά θα ξαναεμφανιστεί μια μέρα, εισβάλλοντας και πάλι στη ζωή των τριών. Ο ερχομός της Stefania θα προσδώσει μια αμφίβολη αίσθηση ευτυχίας, που ο μικρός Tommi θα δυσκολευτεί να δεχτεί αμέσως..

 Σκηνοθετικό ντεμπούτο λοιπόν για τον Kim Rossi Stuart, μάλλον συμπαθητικό προς την πλειονότητα του κοινού, που ωστόσο δεν είχε εξ' αρχής βλέψεις για σπουδαία πράγματα. Με ήπιους τόνους και χωρίς να εκμαιεύει τη συγκίνηση με υπερβολές και υστερίες, είναι φανερό ότι ο σκηνοθέτης θέλει να δώσει βάση στους χαρακτήρες του και δη στον πατέρα, τον οποίο και υποδύεται ο ίδιος και την σχέση του με τον γιο του.
  Πατέρας, γιος και κόρη λοιπόν ζουν μόνοι τους αφού η μητέρα τους έχει εγκαταλήψει -για πολλοστή φορά-. Η «πόρνη» που παρατάει την οικογένειά της για τον πρώτο πλούσιο τυχόντα και ο «παρανοϊκός» που δεν έχει μια δουλειά της προκοπής για να ζήσει άνετα σύζυγο και παιδιά. Οι διαρκείς συγκρούσεις των γονιών πάντα σε βάρος των δύσμοιρων παιδιών. Οι καβγάδες τους και οι βίαιες συμπεριφορές τους καταπέλτες στις αθώες ψυχές των αγαπημένων τους τέκνων. Μόνο που η αγάπη τους αυτή είναι τόσο περίεργη, τόσο παράλογη και τόσο «βίαιη» απέναντι στα παιδιά...
 Οι τρεις τους πλέον μετά την εγκατάληψή τους από τη μάνα έχουν αναπτύξει μία ιδιαίτερη μα πάρα πολύ ισχυρή σχέση. Ο Ρενάτο (ο πατέρας) συχνά γίνεται αυταρχικός και υπέρ τα δέοντα αυστηρός αλλά λειτουργεί πάντοτε με γνόμωνα το καλό των παιδιών. Με εμφανή αδυναμία στον γιο του προσπαθεί να τον πείσει να καλλιεργήσει και να αξιοποιήσει το ταλέντο του στην κολύμβηση τη στιγμή που ο μικρός αγαπάει το ποδόσφαιρο.
  Και φυσικά τα αδέρφια είναι πολύ αγαπημένα. Η Βιόλα σαν μεγαλύτερη είναι προστατευτική απέναντι στον μικρό αδερφό της, ενώ διαρκώς τον «πειράζει». Και ο Τόμι βρισκόμενος στο μεταίχμιο παιδικής - εφηβικής ηλικίας, είναι ένα παιδί χαμηλών τόνων, που όταν καμιά φορά γίνεται οξύθυμος ανεβαίνει στην ταράτσα και παρακολουθεί ανθρώπους και καταστάσεις από απόσταση.
 Και ενώ οι τρεις τους προσπαθούν να ανταπεξέρχονται καθημερινά στις δυσκολίες και να ζουν όσο πιο αρμονικά γίνεται, η επιστροφή της μητέρας θα φέρει ανακατατάξεις. Ο ερχομός της Στεφανίας θα ξύσει παλιές πληγές (του Ρενάτο), ενώ παράλληλα θα γεννήσει νέες προσδοκίες στον σύζυγό της και στα παιδιά για μία αγαπημένη συνύπαρξη των τεσσάρων. Θα επαναδιεκδικήσει τα δικαιώματα της μάνας επάνω στα παιδιά θέλοντας να κερδίσει όσο μπορεί απ' τον χαμένο χρόνο. Η Βιόλα, σαν κορίτσι, θα την δεχτεί αμέσως και θα της δώσει μία ακόμη ευκαιρία δίχως να το σκεφτεί. Ο Τόμι απ' την άλλη, σαν αγόρι, θα είναι επιφυλακτικός. Θα κρατήσει αποστάσεις, δεν θα εκδηλώσει φανερά τα συναισθήματά του απέναντι στην αγαπημένη του μητέρα. Θα τα κρατήσει βαθιά μέσα του. Μέχρι το τέλος. Που η μάνα θα (ξανα)φύγει -όπως φαινόταν ξεκάθαρα- και θα του αφήσει ένα γράμμα..

 Είπαμε ότι ο Στιούαρτ ρίχνει το βάρος στη σχέση πατέρα-γιου. Και κατά συνέπεια το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας περιστρέφεται με άξονα τον μικρό Τόμι (Alessandro Morace). Ένα μικρό ρίσκο που «βγαίνει» στον σκηνοθέτη αφού ο μικρός τον δικαιώνει απόλυτα δίνοντας κατ' εμέ την καλύτερη ερμηνεία εξ' όλων!

 Ένα πολύ καλό, ρεαλιστικό οικογενειακό δράμα που δίνει βάση στους χαρακτήρες, δεν προχωρά σε εκμαίευση συναισθημάτων, χωρίς φλυαρίες και διδάγματα, μπορεί να μην τολμά το κάτι παραπάνω, αφού δεν ξεφεύγει καν από το διαμέρισμα της οικογένειας και να μην διεκδηκεί δάφνες υψηλής ποιότητας, ωστόσο παρουσιάζει μία ρεαλιστική οικογενειακή κατάσταση, εστιάζοντας στη σχέση πατέρα-γιου (χαρακτηριστική η αγκαλιά τους στο φινάλε), με απόλυτη απλότητα και ηρεμία που ενισχύει την άποψη ότι ο (παλιός) καλός, αυθεντικός ιταλικός κινηματογράφος είναι εδώ!

 Βαθμολογία: 6,5/10

4 σχόλια:

  1. Μα γιατί είχε ξεπέσει τόσο ο ιταλικός κινηματογράφος?Κάτι είναι και αυτό πάντως.Κάτι το Il divo κάτι το Gomorra..κάτι άρχισε να κινείται!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ελα μου ντε... κριμα παντως γιατι το ιταλικο σινεμα παλαιοτερων δεκαετιων, προσωπικα μου αρεσε παρα πολυ...

    Αυτες που αναφερεις παντως ξεχωρισαν εδω και πολλα χρονια και ειχαν βγει με διαστημα λιγων ημερων η μια απ' την αλλη..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. δεν ήταν κακό σαν έργο...βέβαια το συγκρίνω με ότι μπούρδα έχει βγει τελευταία και δυστυχώς ειναι πολλές!!!!

    Καλή Κυριακή φίλτατε :)
    χχχ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Απλο και ομορφο σινεμα. Σιγουρα κυκλοφορουν πολλες μετριοτητες τελευταια, αλλα παντοτε θα βρισκεις και καλες ταινιες.

    Επισης, καλη Κυριακη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή