Hunger, Steve McQueen, 2008

 Το φιλμ "Hunger" είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Steve McQueen, ο οποίος είναι πάσης φύσεως έγχρωμος καλλιτέχνης, βρετανικής καταγωγής, που εδώ δοκιμάζει τις δυνάμεις του και στον κινηματογράφο και που με τον αξέχαστο Αμερικανό ηθοποιό τον συνδέει μονάχα η συνωνυμία..

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Σε μια φυλακή της Βόρειας Ιρλανδίας που μοιάζει με κόλαση, ο αγωνιστής του IRA Μπόμπι Σαντς θα επιδοθεί το 1981 σε μια απεργία πείνας μέχρις εσχάτων. Και ο 39χρονος καλλιτέχνης Στιβ ΜακΚουίν θα αποδώσει τις έξι τελευταίες εβδομάδες της ζωής του με ανατριχιαστικό ρεαλισμό, πετυχαίνοντας μια ανελέητη επίθεση στις αισθήσεις του θεατή. Συζητημένη όσο ελάχιστες ταινίες στο πρόσφατο φεστιβάλ των Καννών (όπου και βραβεύτηκε με τη Χρυσή Κάμερα για σκηνοθετικό ντεμπούτο) και με την ώθηση που κερδίζει από την ερμηνεία ζωής του καρατερίστα Michael Fassbender, η εμπειρία της παρακολούθησης του «Hunger» δε θα σβηστεί από τη μνήμη σας για πολύ καιρό. 


 Μία πολύ σκληρή ταινία με εικόνες που πραγματικά σοκάρουν. Ειδικά κάποιες σκηνές θα σας μείνουν για πολύ καιρό στη μνήμη, όπως ο διάλογος του Σαντς με τον ιερέα, η σκηνή στο μπάνιο, οι δίσκοι με τα φαγητά, το "μάζεμα" των νερών στον διάδρομο...
Πρόκειται για γεγονότα που περιγράφουν τις τελευταίες βδομάδες της ζωής του Μπόμπι Σαντς (τον ενσαρκώνει πολύ δυναμικά ο Michael Fassbender) στις φυλακές του Long Kesh, όπου οδηγεί τους συγκρατούμενους του, μέλη του IRA (ο ίδιος ο Σαντς δεν υπήρξε ποτέ μέλος του IRA, παρά του Ιρλανδικού απελευθερωτικού κινήματος που απλά είχε συνεργαστεί με τον IRA) σε απεργία πείνας το 1981 με τίμημα την ίδια τη ζωή αρκετών εξ΄αυτών. Ο στόχος είναι ένας: κατοχύρωση ανθρώπινων δικαιωμάτων, που με βάναυσο τρόπο στερούνται από τους σκληρούς μπάτσους της φυλακής.

 Ενός εκ των πιο σκληρών, παρακολουθούμε τη ζωή παράλληλα με αυτή των κρατουμένων. Έτσι, ο σκηνοθέτης μας δείχνει και την "άλλη πλευρά". Εκείνη που συνήθως κρύβεται πίσω από τον μανδύα συναισθηματισμού με τον οποίο ντύνουμε τους καλούς και αδύναμους "ήρωες". Σίγουρα αυτά που αντιμετωπίζει ο αστυνομικός(κάθε μέρα κοιτάει κάτω απ' το αυτοκίνητο του για τυχόν τοποθέτηση βόμβας) δεν συγκρίνονται με όσα περνάνε οι κρατούμενοι. Όμως έχει και αυτός μία ανθρώπινη πλευρά που θα πρέπει να εξεταστεί από εμάς και η οποία τίθεται σε καθημερινή δοκιμασία μέσα στο ανισόρροπο περιβάλλον της δουλειάς του.
 Με τις δύο αυτές παράλληλες απεικονίσεις, αλλά εστιάζοντας κυρίως στην εντός των φυλακών "ζωή", ο Στιβ ΜακΚουήν σκηνοθετεί άρτια και εικαστικά, ένα πολιτικό ντοκιμαντέρ για τον Ιρλανδικό αγώνα, δίχως να παίρνει θέση, αφήνοντας στην κρίση -και τις γνώσεις- του θεατή να προχωρήσει σε αναλύσεις και να ανάγει προσωπικά συμπεράσματα.

 Σαν επίλογο, συνοψίζοντας, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε έξοχο το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Στιβ ΜακΚουήν, δυνατή ερμηνεία του Φάσμπεντερ, σκληρή αλλά αληθινή απεικόνιση των γεγονότων και μία σπουδαία πολιτική, μη κατευθυνόμενη ταινία γύρω από τον επαναστατικό αγώνα του IRA.

 Τι είπε ο ίδιος ο σκηνοθέτης για την ταινία:

"Θέλω να δείξω πως ήταν να ζεις, να ακούς, να μυρίζεις και να αγγίζεις το «Κελί–Η» το 1981. Αυτό που θέλω να μεταδώσω (κοινωνήσω) είναι κάτι που δεν μπορείτε να βρείτε σε βιβλία ή αρχεία: το συνηθισμένο και το ασυνήθιστο του να ζεις σ’ αυτή τη φυλακή. Συγχρόνως, το έργο είναι και μια προσπάθεια να αποτυπωθεί με κάποιο τρόπο το τι είναι να πεθαίνει κανείς για ένα σκοπό.
Το Hunger για μένα έχει απήχηση στο σήμερα. Το σώμα σαν σύμβολο μιας πάλης πολιτικής, έχει αρχίσει να γίνεται ένα φαινόμενο όλο και περισσότερο γνώριμο. Είναι η τελευταία πράξη της απελπισίας: το ίδιο σου το κορμί γίνεται το τελευταίο σου καταφύγιο για διαμαρτυρία. Ο καθένας χρησιμοποιεί αυτό που έχει, με τρόπο σωστό ή λανθασμένο.
Είναι σημαντικό για μένα τα γεγονότα να παρουσιάζονται μέσα από τα μάτια τόσο των φυλακισμένων όσο και των φυλάκων τους. Στη διάρκεια του έργου πρέπει να δίνεται και χρόνος για περισυλλογή. Υπάρχει μια μακρά συζήτηση ανάμεσα στον Bobby Sands και ένα καθολικό παπά σχετικά με την απόφαση του Σαντς να προχωρήσει στην απεργία πείνας. Η ανταλλαγή επιχειρημάτων μετατρέπεται σε ένα φιλοσοφικό παιχνίδι σκακιού με μεγάλες προεκτάσεις. Πρέπει να συζητήσουν τη φύση της θυσίας. «Η ελευθερία είναι τα πάντα για μένα… το να δώσω τη ζωή μου δεν είναι μονάχα το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω, είναι και το μόνο σωστό». Στο τέλος μένουμε μόνοι με έναν άνδρα, που ζει τις τελευταίες του μέρες με τον πιο ακραίο τρόπο που θα μπορούσε –αλλά που βρίσκεται μια απόφαση μονάχα μακριά από το να αποφασίσει να παραδοθεί και να ζήσει. Η πιο απλή, αυτονόητη και φυσιολογική κίνηση μετατρέπεται σε οδύσσεια.
Στo «Hunger» δεν υπάρχει η απλουστευτική έννοια του «ήρωα», του «μάρτυρα» ή του «θύματος». Η πρόθεσή μου είναι να εγείρω ζωντανό διάλογο, αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους θεατές, να προκαλέσω και τη δική μας ηθική μέσω του έργου. " 
                                       Στηβ ΜακΚουήν – Μάιος 2008.

 Δείτε το οπωσδήποτε!

 Βαθμολογία: 7,5/10