Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Pi, Darren Aronofsky, 1999


 Ακόμη μία μεταφορά ταινιών από το άλλο blog, με το "Pi" του Darren Aronofsky, πάλι από τον ανεξάρτητο Αμερικανικό κινηματογράφο:

 "Pi", ή "π", είναι το χαοτικό σύμπαν που δημιουργεί ο Darren Aronofsky (Requiem for a Dream, The Fountain) και που βλέπουμε μέσα απ' τα μάτια ενός επιστήμονα που ακροβατεί ανάμεσα στην τρέλα και την ευφυΐα. Αποτελεί σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον Aronofsky και κέρδισε πληθώρα διεθνών βραβείων.

Υπόθεση:
Ο Μαξ Κοέν, ένας ευφυής μαθηματικός, τα τελευταία δέκα χρόνια προσπαθεί να ξεκλειδώσει τον μυστικό κώδικα που διέπει το υλικό και άυλο σύμπαν.. Καθώς ο Μάξ πλησιάζει στη λύση, το χάος κατακλύζει τον κόσμο γύρω του και αγγίζει τα όρια της τρέλας. Ταυτόχρονα καταδιώκεται από μια χρηματιστηριακή εταιρεία της Wall Street και μια παραθρησκευτική(;!) ομάδα με την ελπίδα να χρησιμοποιήσουν τις γνώσεις του Μάξ προς όφελός τους. Ταλαντευόμενος στο χείλος του γκρεμού της ψυχικής του υγείας, πρέπει να διαλέξει μεταξύ τάξης και χάους, ιερού και βλάσφημου, γνώσης και αγνοίας και να αποφασίσει αν μπορεί να αντιμετωπίσει την επιβλητική δύναμη της ανακάλυψης του.

 Ασπρόμαυρο, δυνατό, πολύ γρήγορο, απαισιόδοξο, "τρελό" και πολλά άλλα είναι το "π".
Ο αριθμός "π" που ισούται χοντρικά με  3,14 και όπως είχε ανακαλύψει ο Πυθαγόρας μας βοηθά να υπολογίσουμε την περίμετρο του κύκλου. Κατ' επέκταση μας λέει ο Μαξ, τα μαθηματικά είναι η γλώσσα που μιλάει για τα πάντα. Που βρίσκεται παντού γύρω μας, στη γη, στη φύση. Που περιγράφει τα πάντα, που επεξηγεί τα πάντα. Αριθμοί, σύμβολα, πράξεις, ερμηνεύουν τον κόσμο...
 Απ' το πιο απλό και φαινομενικά αλληλένδετο με τα μαθηματικά, το χρηματιστήριο, μέχρι την τεχνολογία, τη θρησκεία, τις επιστήμες, το γεννητικό υλικό, τους πλανήτες!

 Ο Μαξ Κοέν, ένας εκπληκτικός Σων Γκουλέτ (Sean Gullette) με ερμηνεία πέρα και πάνω από οποιαδήποτε κριτική αφού μπαίνει με αληθινή τρέλα στο πετσί του ρόλο, είναι ένας επιστήμονας που ακροβατεί ανάμεσα στα δισδιάκρτια όρια της ευφυΐας και της τρέλας. Κλεισμένος στο διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη, αποκομμένος απ' τον έξω κόσμο δουλεύει μέρα νύχτα στον "Ευκλείδη", τον χειροποίητο υπολογιστή του ψάχνοντας να φτάσει στη λύση του μυστηρίου που κρύβεται πίσω απ' το "π". Κρύβει καλά το μυστικό του, αλλά γρήγορα θα μαθευτεί. Και όλοι θα αναζητούν απεγνωσμένα την "ιδιοφυΐα", θα τον περικυκλώσουν διάφοροι ενδιαφερόμενοι για να του αγοράσουν το μυστικό του. Και αυτός είναι ήδη άρρωστος. Είναι καταβεβλημένος από φόβο και η κατάστασή του επιδεινώνεται συνεχώς. Αρχίζει και χάνει το μυαλό του. Πλέον, από ένα σημείο και μετά κινδυνεύει η ίδια του η ζωή. Όμως δεν το βάζει κάτω. Θέλει να φτάσει μέχρι το τέλος. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλει ο μοναδικός φίλος του και πρώην μέντοράς του, να τον πείσει να κάνει πίσω.

 Ο Αρονόφσκι σκηνοθετεί με μεγάλη δύναμη. Ενισχύει τη χαοτική ατμόσφαιρα, με την ασπρόμαυρη φωτογραφία και τα μοναδικά κοντινά πλάνα αλλά και τα καρέ του. Παράλληλα δημιουργεί μία ένταση καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας και μία κλειστοφοβική ατμόσφαιρα με έναν -όχι απόλυτα-μινιμαλιστικό τρόπο αλλά σε κάθε περίπτωση με απίστευτη οικονομία. Και επίσης διαρκώς η κάμερα (πλην απειροελαχίστων εξαιρέσεων) είναι πάνω στον Μαξ. Βλέπουμε τα πάντα και τους πάντες μέσα απ' την οπτική γωνία του Μαξ. Διεισδύουμε σιγά σιγά στον δικό του κόσμο μέχρι να οδηγηθούμε στο τρομερό φινάλε!
Ακόμη μεγαλύτερη ενίσχυση προσφέρει η μουσική επένδυση. Σε συνεργασία με τον εκπληκτικό Clint Mansell, δημιουργούν μια σύνθεση απολύτως ταιριαστή με την εικόνα.

 Και ο μεγάλος αυτός σκηνοθέτης του ανεξάρτητου σινεμά, μας μιλάει για τις εμμονές. Τις εμμονές που μπορεί να έχει κάποιος και τις οδυνηρά τρομακτικές συνέπειες που μπορεί να έχουν τόσο στον ίδιο όσο και στους γύρω του. Συγκεκριμένα εδώ, ο Μαξ με την εμμονή που δείχνει στο να πετύχει το στόχο του, απομονώνεται αργά αλλά σταδιακά από την καθημερινότητά του, τις ανθρώπινες σχέσεις, την αγάπη, και εν τέλει την ίδια τη ζωή.

Το «π» κέρδισε πολλά βραβεία, σημαντικότερο εκ των οποίων το Βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Σάντανς το 1998.

Βαθμολογία: 8/10

20 σχόλια:

  1. έχω ακούσει πολλά για την ταινία αυτή, κάποτε, πριν χρόνια ήταν θέμα συζήτησης μια ολόκληρη βραδιά :))

    Σε φιλώ γλυκά !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ταινία που αν τη δεις δεν την ξεχνάς ποτέ! Από τις πιο παράξενες ταινίες , μια ταινία κατάδυση σε όνειρο -εφιάλτη , αυτή την αίσθηση μού είχε δώσει. Και σε στοιχειώνει αυτή η σταδιακή απομόνωση του Μαξ και μάλιστα σε μια μητρόπολη σαν τη Νέα Υόρκη! Την αγαπώ πολύ ακριβώς γι' αυτό που γράφεις, ότι μιλά για εμμονές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Παράνοια που άνοιξε τον δρόμο για το ''Ρέκβιεμ..''.Δεν με είχε ενθουσιάσει αλλά μου έχει μείνει σαν ταινία!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σταλαγματια και πως να μην συζητιεται επι ωρες αφου μπορεις με βαση τα μαθηματικα να μιλησεις για τη θρησκεια, την επιστημη και την ιστορια του κοσμου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. crispy προκειται για πολυ εγκεφαλικη, εφιαλτικη ταινια. Δυσκολα ξεχνιεται, αφου ειναι τοσα πραγματα για τα οποια μιλαει...
    Αλλα ειναι συγκλονιστικος κι ο Sean Gullette..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Academy και το "Ρεκβιεμ" ηταν ταινιαρα, χαοτικο επισης...
    Ειπαμε, το «pi» ειναι απ' τις ταινιες που σου μενουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. apo tis tainies pou mou exoun xefigei...prepei na to do! kalispera! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΤΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΩ ΔΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΩ ΓΝΩΜΗ.

    ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΜΙΑΣ ΚΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΑ:)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πολύ ενδιαφέρουσα ταινία αυτό το ασπρόμαυρο μινιμαλιστικό και αρκετά τρελό φιλμ του Αρονόφσκι όπου μου είχε κάνει εντύπωση η σκηνοθεσία, η οποία επικεντρώνανε συνέχεια με κοντινά πλάνα πάνω στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή. Πάντως, αν και το είχα δει αρκετά παλιά δεν με είχε ενθουσιάσει τόσο πολύ όσο βλέπω εσάς εδώ.

    3: Καλή

    0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα

    Υ.Γ.: Η ομάδα μας το ‘κανε το νταμπλ. Ελπίζω να μην ξανά περάσουν άλλα πέντε χρόνια για να πάρουμε πάλι το πρωτάθλημα. Αλλά πιστεύω άλλες συνθήκες υπήρχαν το 2005 και άλλες τώρα όπου έχουμε τις βάσεις για να χτίσουμε κάτι καλό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Θα συμφωνήσω με τον Αργύρη.Αρκετά καλή,αλλά δεν με τρέλανε κιόλας. Είναι λίγο χαοτικός ο Ντάρεν,κι όπως έχω ξαναπεί πολλές φορές στα μπλογκ, μού θυμίζει ώρες ώρες...αποτυχημένο Λιντς!!

    Υ.Γ:Έλα,μωρή βαζελάρα!!!!!:Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Leviathan σιγουρα αξιζει. Για το χαοτικο συμπαν του Aronofsky και τη συγκλονιστικη ερμηνεια του Gullette.

    Νασαι καλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. SΚΡΟΥΤΖΑΚΟ να σαι καλα, τυπικος παντα :p

    Καλη εβδομαδα να 'χεις με πολλα χαμογελα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. argiri ενταξει δεν προκειται και για κανα κινηματογραφικο αξεπεραστο αριστουργημα, απλα μας αρεσε και μας εμεινε για τους λογους που αναφερθηκαν.

    * Η Τριφυλλαρα σηκωσε το πιο δικαιο και αντρικειο νταμπλ των τελευταιων 13 χρονων μαζι με εκεινο του 2004. Η Αυτοκρατορια τωρα χτιζεται και η μαγια για μεγαλα πραγματα εχει μπει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. fauntleroy αποτυχημενoς Λιντς ε;;
    ε, οχι μωρε νταξει. Ανωτερος για την ωρα ο Λιντς, αλλα κι ο Αρονοφσκι κατι κανει :p :p :p

    * Τι "βαζελαρα" ειναι αυτα ρε συ... Τριφυλλαρα ναι, Παναθηναϊκαρα επισης.
    Παναθηναϊκοι ειμαστε οχι βαζελοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Στην Πηγή τουλάχιστον,πάρα πολύ αποτυχημένος...;)

    χαχα!Έλα μωρέ,πλάκα έχει!:Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Θα συμφωνήσω με τον Faunt για το “Fountain” το οποίο δεν μου άρεσε. Πιστεύω ότι ο Aronofsky χάθηκε μέσα στην ίδια του την ταινία όπως επίσης και από την υπέρμετρη "Λιντσική-Κιουμπρική" φιλοδοξία του. Σας κούφανα τώρα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Οπότε,να το κάνω Fountleroy??:P

    Θα με κούφαινες, αν έγραφες "Λιντσοκιουμπρική"!:Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Η «Πηγη» δεν με ενθουσιασε ουτε εμενα, οποτε σε αυτο θα συμφωνησουμε.

    Ρε Fountleroy, μηπως κι ο Λιντς σε μερικες ταινιες του ειναι... αποτυχημενος Λιντς;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Πάρα πολύ καλό το π !
    Ακόμα καλύτερο το Ρέκβιεμ.

    ...Και ναι, συμφωνώ οτι απο εκεί και πέρα, ο Αρονόφσκι ξεφούσκωσε. Η "πηγή" μάπα, και ο "παλαιστής" απλά μέτριος.
    Κρίμα, γιατί ο τύπος πιστεύω οτι αξίζει.
    Δεν κάνεις τυχαία 2 ταινιάρες. Μία ναι, αλλά 2, δεν είναι σύμπτωση.

    ...Για να δούμε τη συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Και για μενα αυτες οι 2 ειναι οι καλυτερες του. Ειναι παντως απ' τους καλυτερους σκηνοθετες του ανεξαρτητου Αμερ/κου σινεμα και οπως λες εχει μελλον μπροστα του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή