Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Dolls, Takeshi Kitano, 2002


 Με αυτή την πολύ όμορφη ταινία του σπουδαίου Ιάπωνα κινηματογραφιστή (και όχι μόνο) θα σας αφήσω για το πρώτο μέρος των διακοπών μου -φεύγω αύριο για 10 ημέρες-.
 "Dolls" ή στα ελληνικά «Κούκλες», ο τίτλος αυτού του φιλμ από τον πολυτάλαντο Takeshi Kitano και το 2002. Ο Κιτάνο είναι ένας πραγματικά πολύπλευρος καλλιτέχνης, αφού εκτός από σκηνοθέτης είναι και ζωγράφος, ποιητής, συγγραφέας, γλύπτης, παρουσιαστής τηλεοπτικών εκπομπών (εντάξει το τελευταίο μπορείτε να το παρακάμψετε) μεταξύ άλλων!
 Εδώ, με τις «Κούκλες» αφήνει στην άκρη τη σκληρότητα και τη βία, γνώριμα στοιχεία των προηγούμενων ταινιών του (Brother, Boiling Point, Violent Cop) και μας παρουσιάζει τρεις υπέροχες ιστορίες αγάπης.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Τρεις σύγχρονες ιστορίες αιώνιας αγάπης, εμπνευσμένες από τις κούκλες του παραδοσιακού ιαπωνικού θεάτρου Μπουνράκου. Στην πρώτη ιστορία ο Ματσουμότο και η Σαγουάκο είναι ένα ευτυχισμένο ζευγάρι, που σχεδιάζει να παντρευτεί. Μετά από οικογενειακές πιέσεις ο νεαρός άνδρας κάνει μια τραγική επιλογή οδηγόντας τη σύντροφό του να χάσει κάθε νόημα από τη ζωή της. Περιπλανιέται σαν χαμένη, δεμένη με τον αγαπημένο της με ένα μακρύ κόκκινο σκοινί. Στη δεύτερη ιστορία ο Χίρο είναι ένας ηλικιωμένος και άρρωστος αρχηγός της Ιαπωνικής μαφίας. Είναι ένας άνθρωπος με δύναμη και εξουσία, που βασανίζεται από τη μοναξιά. Καταλήγει να περιφέρεται στο πάρκο όπου, τριάντα χρόνια πριν, συνήθιζε να συναντιέται με την αγαπημένη του. Στην τρίτη ιστορία η Χαρούνα περνάει τον καιρό της σε μια απομονωμένη παραλία. Το πρόσωπό της καλύπτεται με επιδέσμους, λόγω ενός ατυχήματος. Πριν το ατύχημα ήταν μια δημοφιλής σταρ με χιλιάδες θαυμαστές. Ένας από αυτούς ο Νουκούι θα αποδείξει ότι είναι ο πιο αφοσιωμένος απο αυτούς...

 Αντλώντας έμπνευση από το παραδοσιακό Ιαπωνικό κουκλοθέατρο Μπουνράκου ο Κιτάνο παρουσιάζει τις τρεις ιστορίες αγάπης με υπέροχη κινηματογράφιση, πλούσιο λυρισμό και διάχυτη μελαγχολία, εντυπωσιακά φωτισμένη φωτογραφία και φυσικά με πάμπολλες πανέμορφες εικόνες που παραπέμπουν στην Ιαπωνία (ειδικά οι ανθισμένες κερασιές).


 Τρεις μη ρεαλιστικές ιστορίες που ωστόσο δείχνουν αληθινές παρουσιάζονται σα παραμύθι απ' τον Κιτάνο, ο οποίος βάζει τους ηθοποιούς του να ερμηνεύουν τους ρόλους τους σαν ανθρώπινες μαριονέτες. Εκπληκτικό!

 Τρεις ιστορίες διαφορετικές, με κοινά όμως σημεία αναφοράς την Αγάπη και τη Φύση. Η πρώτη ως άπιαστο όνειρο, ανεκπλήρωτος πόθος ή εμφάνιση συναισθημάτων που πλημμυρίζουν τους ήρωες (έρωτας, ρομαντισμός, πίστη, αφοσοίωση, απώλεια, κλπ.) και πράξεις/ επιλογές συνοδευόμενες από τις επακόλουθες συνέπειες και η δεύτερη μέσα από τις χρωματιστές εικόνες και τα πανέμορφα τοπία που πλημμυρίζουν την οθόνη: ανθισμένες κερασιές, χιονισμένα βουνά, πεσμένα φύλλα, δέντρα, βράχοι, κύμματα κ.α..
 Και πίσω απ' την Αγάπη και τη Φύση κρύβεται η Μοίρα, η οποία καθοδηγεί τις Κούκλες - Μαριονέτες του Κιτάνο.
 Μπορεί οι "Κούκλες" να καθοδηγούνται απ' τη Μοίρα, όμως έχουν για οδηγό τον Έρωτα. Που τις προστατεύει, τις βοηθάει να ξεπεράσουν κάθε εμπόδιο, τις κρατάει ζωντανές και δυνατές κάτω από αντίξοες συνθήκες. Είναι εκεί για να υπενθυμίζει ότι όντας αληθινός, ειλικρινής, ανιδιοτελής και απόλυτος μπορεί να αποτελέσει τον κατάλληλο οδηγό για να ολοκληρώσουν οι "Κούκλες" τον προορισμό τους. Ακόμη κι αν στο μέσο της διαδρομής γίνει παράλογος ή ακόμη και καταστροφικός.

 Ο Ιάπωνας σκηνοθέτης ακροβατεί μεταξύ κωμωδίας και δράματος και υπογράφει με μελαγχολία και λυρισμό την καλύτερη ταινία του, ενώ το γεγονός ότι δεν επιφυλάσσει κάποιο happy end για καμία απ' τις ιστορίες του, δεν μειώνει στο ελάχιστο τη μαγεία που βγάζουν στο θεατή οι "Κούκλες".

 Βαθμολογία: 8,5/10

16 σχόλια:

  1. den exo dei to film...exo agorasei omos to soundtrack mias kai o Joe Hisaishi einai poli agapimenos mou! kalispera!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ωραιότατη ταινία αν και δεν θα την ξαναέβλεπα!Αντε καλή ξεκούραση να ξεκουραστεί το σινεφίλ μυαλό μας(εγώ αργώ ακόμα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πωωω, είδα την ανάρτηση και εξεπλάγην! Σπαρακτικός λυρισμός, υπερβατική αγάπη, βγαλμένη μέσα από τα παραμύθια, απίστευτη φωτογραφία και αιθέριο κάλλος εικόνων! Μπορεί να είναι λιγάκι αποκαρδιωτική αλλά εξυψώνει το συναίσθημα και δείχνει πού μπορεί να φτάσει ο έρωτας, πόσο αδίστακτα και αδυσώπητα μπορεί να σε μανιπιουλάρει. Φυσικά, εξαιρετική και η μουσική του μεγάλου Joe!

    Προσωπικά, αγαπημένη μου του Τακέσι είναι τα Πυροτεχνήματα, το αριστούργημά του, γιατί καλύπτει περισσότερα θέματα, αλλά και οι δύο είναι μέσα στις αγαπημένες μου ταινίες!!

    Ξέχασες να αναφέρεις ότι χορεύει και κλακέτες ο τρελός!:Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. leviathan ωραιος ο Hisaishi, πολυ ομορφο το soundrack, νασαι καλα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. academy ευχαριστω, καλα ηταν. Θα ξαναπαω καπου αρχες Σεπτεμβρη. Με το καλο να ξεκουραστεις κι εσυ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. faunt ωραιο συνοπτικο σχολιο. Και το "Fireworks" καλο ειναι και ολες οι ταινιες του Κιτανο.

    Χορευει και κλακετες ο «τρελος», ναι! χαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. εγώ πάντως βαρέθηκα... :p :)

    ΥΓ: Βαθμό δεν βάζω γιατί δεν το θυμάμαι καλά (κάπου ανάμεσα σε 4 και σε 6 το φαντάζομαι)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. οχι ρε τι βαρεθηκες...
    και μονο οι εικονες, η φωτογραφια και η μουσικη αρκουν για να σε απορροφισουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν ξέρω...!!! Πάντως σίγουρα έχω δει και πολύ πιο βαρετές ταινίες (καλύτερα να μην αναφέρω παραδείγματα:p)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ναι, ναι..
    καλυτερα να μην αναφερεις! :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μη με προκαλείς όμως γιατί θάβω πολύ εύκολα κάτι "αριστουργήματα"... :p :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μα δεν σε προκαλεσα!
    Τρελος ειμαι; Λες και δεν ξερω οτι μπορεις... και οτι εισαι ικανος να το κανεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ναι, δεν με προκάλεσες άμεσα... :p

    ΥΓ: :)) :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή