Dolls, Takeshi Kitano, 2002

 Με αυτή την πολύ όμορφη ταινία του σπουδαίου Ιάπωνα κινηματογραφιστή (και όχι μόνο) θα σας αφήσω για το πρώτο μέρος των διακοπών μου -φεύγω αύριο για 10 ημέρες-.
 "Dolls" ή στα ελληνικά «Κούκλες», ο τίτλος αυτού του φιλμ από τον πολυτάλαντο Takeshi Kitano και το 2002. Ο Κιτάνο είναι ένας πραγματικά πολύπλευρος καλλιτέχνης, αφού εκτός από σκηνοθέτης είναι και ζωγράφος, ποιητής, συγγραφέας, γλύπτης, παρουσιαστής τηλεοπτικών εκπομπών (εντάξει το τελευταίο μπορείτε να το παρακάμψετε) μεταξύ άλλων!
 Εδώ, με τις «Κούκλες» αφήνει στην άκρη τη σκληρότητα και τη βία, γνώριμα στοιχεία των προηγούμενων ταινιών του (Brother, Boiling Point, Violent Cop) και μας παρουσιάζει τρεις υπέροχες ιστορίες αγάπης.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Τρεις σύγχρονες ιστορίες αιώνιας αγάπης, εμπνευσμένες από τις κούκλες του παραδοσιακού ιαπωνικού θεάτρου Μπουνράκου. Στην πρώτη ιστορία ο Ματσουμότο και η Σαγουάκο είναι ένα ευτυχισμένο ζευγάρι, που σχεδιάζει να παντρευτεί. Μετά από οικογενειακές πιέσεις ο νεαρός άνδρας κάνει μια τραγική επιλογή οδηγόντας τη σύντροφό του να χάσει κάθε νόημα από τη ζωή της. Περιπλανιέται σαν χαμένη, δεμένη με τον αγαπημένο της με ένα μακρύ κόκκινο σκοινί. Στη δεύτερη ιστορία ο Χίρο είναι ένας ηλικιωμένος και άρρωστος αρχηγός της Ιαπωνικής μαφίας. Είναι ένας άνθρωπος με δύναμη και εξουσία, που βασανίζεται από τη μοναξιά. Καταλήγει να περιφέρεται στο πάρκο όπου, τριάντα χρόνια πριν, συνήθιζε να συναντιέται με την αγαπημένη του. Στην τρίτη ιστορία η Χαρούνα περνάει τον καιρό της σε μια απομονωμένη παραλία. Το πρόσωπό της καλύπτεται με επιδέσμους, λόγω ενός ατυχήματος. Πριν το ατύχημα ήταν μια δημοφιλής σταρ με χιλιάδες θαυμαστές. Ένας από αυτούς ο Νουκούι θα αποδείξει ότι είναι ο πιο αφοσιωμένος απο αυτούς...

 Αντλώντας έμπνευση από το παραδοσιακό Ιαπωνικό κουκλοθέατρο Μπουνράκου ο Κιτάνο παρουσιάζει τις τρεις ιστορίες αγάπης με υπέροχη κινηματογράφιση, πλούσιο λυρισμό και διάχυτη μελαγχολία, εντυπωσιακά φωτισμένη φωτογραφία και φυσικά με πάμπολλες πανέμορφες εικόνες που παραπέμπουν στην Ιαπωνία (ειδικά οι ανθισμένες κερασιές).

 Τρεις μη ρεαλιστικές ιστορίες που ωστόσο δείχνουν αληθινές παρουσιάζονται σα παραμύθι απ' τον Κιτάνο, ο οποίος βάζει τους ηθοποιούς του να ερμηνεύουν τους ρόλους τους σαν ανθρώπινες μαριονέτες. Εκπληκτικό!

 Τρεις ιστορίες διαφορετικές, με κοινά όμως σημεία αναφοράς την Αγάπη και τη Φύση. Η πρώτη ως άπιαστο όνειρο, ανεκπλήρωτος πόθος ή εμφάνιση συναισθημάτων που πλημμυρίζουν τους ήρωες (έρωτας, ρομαντισμός, πίστη, αφοσοίωση, απώλεια, κλπ.) και πράξεις/ επιλογές συνοδευόμενες από τις επακόλουθες συνέπειες και η δεύτερη μέσα από τις χρωματιστές εικόνες και τα πανέμορφα τοπία που πλημμυρίζουν την οθόνη: ανθισμένες κερασιές, χιονισμένα βουνά, πεσμένα φύλλα, δέντρα, βράχοι, κύμματα κ.α..
 Και πίσω απ' την Αγάπη και τη Φύση κρύβεται η Μοίρα, η οποία καθοδηγεί τις Κούκλες - Μαριονέτες του Κιτάνο.
 Μπορεί οι "Κούκλες" να καθοδηγούνται απ' τη Μοίρα, όμως έχουν για οδηγό τον Έρωτα. Που τις προστατεύει, τις βοηθάει να ξεπεράσουν κάθε εμπόδιο, τις κρατάει ζωντανές και δυνατές κάτω από αντίξοες συνθήκες. Είναι εκεί για να υπενθυμίζει ότι όντας αληθινός, ειλικρινής, ανιδιοτελής και απόλυτος μπορεί να αποτελέσει τον κατάλληλο οδηγό για να ολοκληρώσουν οι "Κούκλες" τον προορισμό τους. Ακόμη κι αν στο μέσο της διαδρομής γίνει παράλογος ή ακόμη και καταστροφικός.

 Ο Ιάπωνας σκηνοθέτης ακροβατεί μεταξύ κωμωδίας και δράματος και υπογράφει με μελαγχολία και λυρισμό την καλύτερη ταινία του, ενώ το γεγονός ότι δεν επιφυλάσσει κάποιο happy end για καμία απ' τις ιστορίες του, δεν μειώνει στο ελάχιστο τη μαγεία που βγάζουν στο θεατή οι "Κούκλες".

 Βαθμολογία: 8,5/10