Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Boogie Nights, Paul Thomas Anderson, 1997


 Μεταφορών συνέχεια με την ταινία «Boogie Nights» του Paul Thomas Anderson:

 "Boogie Nights", "Ξέφρενες Νύχτες" στα ελληνικά, είναι ο τίτλος της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας του ολοένα εξελισσόμενου σε πολύ μεγάλο σκηνοθέτη του ανεξάρτητου Αμερικανικού σινεμά, Paul Thomas Anderson ("Hard Eight", "Magnolia", "Punch-Drunk Love" και φυσικά το αριστουργηματικό "There will be Blood").

Εδώ, με την μόλις δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, στα 27 του μόλις χρόνια(!) ο Anderson  θα γίνει παγκοσμίως γνωστός, ενώ θα κερδίσει κοινό και κριτικούς. Και μάλιστα όχι επειδή πρόκειται για καμία ταινιάρα, αλλά για το ιδιαίτερα τολμηρό θέμα της. Ο αθεόφοβος κάνει μια ταινία με θέμα τη μεγάλη βιομηχανία του πορνό και την τεράστια άνθιση που γνώρισε προς το τέλος της δεκαετίας του 1970 αλλά και την παρακμή της στις αρχές του 1980!

 Η υπόθεση της ταινίας, απλή:
  Η ακμή και η παρακμή της βιομηχανίας πορνογραφικών ταινιών μέσα από την ιστορία του Έντι Άνταμς, ενός άντρα με "πλούσια προσόντα" που γίνεται περιζήτητος πορνοστάρ, αλλά στη συνέχεια πέφτει στην αφάνεια, όταν ανατέλλει το άστρο ενός νεότερου.

 Ο Έντι Άνταμς λοιπόν, θα ήταν ένας ακόμη συνηθισμένος Αμερικανός έφηβος με μέτριο μέλλον, αν δεν διέθετε ένα απολύτως ξεχωριστό... ανατομικό χάρισμα.
Ο σκηνοθέτης μεγάλων επιτυχιών του πορνό, Τζακ Χόρνερ, εκτιμώντας το 'ταλέντο' του Έντι, βρίσκει στο πρόσωπό του τον σπουδαιότερο πρωταγωνιστή του, και σύντομα τον μεταμορφώνει σε σούπερ-σταρ της ανθηρής αυτής βιομηχανίας.
Ο Ντερκ Ντίγκλερ, όπως είναι το "καλλιτεχνικό" του ψευδώνυμο, θα ζήσει στην κόψη του ξυραφιού όλη την αίγλη του ερωτικού κινηματογράφου στη δεκαετία του '70 αλλά και την παρακμή στις αρχές της δεκαετίας του '80
.

Και εντός ενός δυόμιση ωρών ντελιριακού sex & drugs ο Αμερικανός σκηνοθέτης βουτάει στα άδυτα της πορνοβιομηχανίας και μας οδηγεί σε αλλόκοτα μονοπάτια ενός μυστήριου χώρου, μιας βιομηχανίας "θεάματος" που κρύβει όπως κάθε ανάλογος χώρος βέβαια, τα δικά της μυστικά...

 Τα 70s λοιπόν. Μία ιστορική δεκαετία. Λαμπερή, γεμάτη χρώματα, όμορφους ρυθμούς, ντίσκο μουσικές, και παράλληλα ροκ, ψυχεδέλεια, ρεμπελιά, ελεύθερο sex και σκληρά drugs. Η απόλυτη, "πολύχρωμη", ανέμελη ελευθερία!

 Και μέσα σε όλα, ξεπετάγεται μία νέα βιομηχανία, αυτή του πορνό. Αυτή που ανοίγει πολλές πόρτες σε όσους διαθέτουν τα κατάλληλα και απαιτούμενα προσόντα, και μοιράζει το χρήμα με το τσουβάλι. Αυτή, που εξασφαλίζει σε νεαρούς, "ταλαντούχους" ηθοποιούς, ένα μέλλον ευοίωνο, ανάμεσα σε μεγάλους σταρ και τους προσφέρει τόσα χρήματα και τέτοιες "πολυτέλειες" που όμοιές τους δεν είχαν τολμήσει να ονειρευτούν!


 Η πορνοβιομηχανία λοιπόν, που στα τέλη της δεκαετίας του '70 ξεπετάχτηκε, γνωρίζοντας τεράστια άνθιση. Και φυσικά διατηρώντας μία υπέροχη βιτρίνα. Μία βιτρίνα που πέρναγε προς τα έξω την λαμπερή και πολύχρωμη εικόνα της, με σκοπό φυσικά τη δημιουργία "ωραίου προτύπου". 
 Γιατί από μέσα, άπαντες, σκηνοθέτες, πρωταγωνιστές, παραγωγοί, όλοι βουτηγμένοι στην κοκαΐνη, το κρακ, το όπιο. Σε έναν κόσμο δικό τους, όπου σαν χαζοχαρούμενοι διαμορφώνουν την (ψευδ)αίσθηση ότι "όλα είναι ωραία και καλά", ενώ είναι ξεκάθαρο πως, όλοι οι εξωτερικοί παρατηρητές αυτού του "λαμπερού" κόσμου, νιώθουν αηδία και τον περιφρονούν.

«Έχω την αίσθηση ότι κάτω από αυτά τα jeans υπάρχει κάτι υπέροχο που περιμένει να φανερωθεί…», είναι η φράση την οποία... εκτοξεύει ο σκηνοθέτης Τζακ Χόρνερ (ένας εκπληκτικός Burt Reynolds!) στον νεαρό σερβιτόρο Έντι Άνταμς, και κάπως έτσι αρχίζουν όλα!


 Ο Άντερσον αποσπά μεγάλες ερμηνείες από όλο το καστ: Burt Reynolds, Julianne Moore, Mark Wahlberg, Plilip Seymour Hoffman, Heather Graham, αλλά και από τους υπόλοιπους. 
 Ακόμη, σκηνοθετεί μαεστρικά αποτυπώνοντας εξαιρετικά τα στοιχεία εκείνα που αναδεικνύουν την κουλτούρα της τότε εποχής. Όλα εύστοχα, τα κοστούμια, τα σκηνικά, οι συνήθειες, η μουσική που ακούμε, τα κλαμπ που βλέπουμε. Πιστή αναπαράσταση των 70s. Μεγάλος μάγκας ο Τόμας Άντερσον!


 Και μετά, ο Αμερικανός σκηνοθέτης παρά το τολμηρό θέμα που μας παρουσιάζει, δεν προχωράει και σε ανάλογες σκηνές. Δεν γυρίζει τσόντα άλλωστε. Αντίθετα, ενδιαφέρεται πολύ για τους ήρωές του και προσπαθεί να αναλύσει τους χαρακτήρες του. Αρχικά ο Ρέινολντς. Στοργικός, κοιτάει να είναι δίκαιος και σωστός με όλους, αφού ενδιαφέρεται πρώτα για τους ανθρώπους-συνεργάτες του και μετά για τις ταινίες του. Παράλληλα πιστεύει στις δυνατότητές του και παρά το γεγονός ότι είναι σκηνοθέτης πορνό, θέλει να γυρίσει μία "καλλιτεχνική τσόντα" με την οποία επιθυμεί να τον θυμάται ο κόσμος. Μετά ο Ουάλμπεργκ. Ο νεαρός απ' τη μία στιγμή στην άλλη γίνεται διάσημος και φτάνει στην απόλυτη καταξίωση ως big sex star, για να πάρουν τα μυαλά του αέρα, να γνωρίσει την παρακμή και να κάνει αγώνα δρόμου για να επιστρέψει και να οδηγηθεί στην προσωπική λύτρωση. Όμοια ακολουθούν και οι υπόλοιποι χαρακτήρες.


 Και ο Anderson, βαθιά επηρεασμένος από τον Martin Scorsese, δημιουργεί ένα παρόμοιο σύμπαν με αυτό του μεγάλου δημιουργού, αναλύοντας για πρώτη φορά τόσο ρεαλιστικά έναν κόσμο όπως είναι αυτός της πορνοβιομηχανίας κάτι που ποτέ πριν δεν δοκίμασε να κάνει κάποιος άλλος.


 Βαθμολογία: 8/10

16 σχόλια:

  1. Πολύ σημαντική ταινία,για τους λόγους που αναφέρεις και άλλους!Εξεπλάγην πάρα πολύ όταν κατάλαβα τι παίζει στην ταινία,γιατί την είδα χωρίς να ξέρω την υπόθεση!Μα καλά,λέω, τσόντα θα δούμε; Αλλά όσο προχωρούσε έβλεπα όλην την μαεστρία του Πολ και τους χαρακτήρες που είχε στήσει, και με την τελευταία σκηνή έμεινα μ@λ@κ@ς!Σαφής και προφανής αναφορά στον Σκορσέζε και το Οργισμένο Είδωλο!

    Ο Άντερσον αν φτιάξει καλύτερη ταινία από το Αίμα, εμένα να με φτύσετε!Η Μανόλια με είχε ψιλοαπογοητεύσει, δυστυχώς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ναι, τρομερος ο Anderson!
    Συμφωνω και επαυξανω για την Magnolia, για μενα η πιο αδυναμη στιγμη του..

    Το "Θα χυθει Αιμα" πολυ δυσκολα ξαναγινεται, ειχα ενθουσιαστει παρα πολυ με αυτο το φιλμ!

    ΥΓ.: Αυτο το μ@λ@κ@ς τι μαλακια ειναι;!

    Κοιτα να δεις, μεγαλα παιδια ειμαστε και απο εδω τουλαχιστον δε νομιζω να εχω προωθησει καποιο ειδος "καθωσπρεπισμου"...
    ...οποτε επειδη ειλικρινα δεν φαινεται ωραια ετσι οπως το 'γραψες, την επομενη φορα ξερεις... ελευθερα!

    Εκτος αν εσυ "αυτοσυγκρατεισαι" και δεν θες να εκστομιζεις (γραφεις) "κακες λεξουλες"...
    Παλιομ@λ@κ@ (βλεπεις ποσο ασχημο φαινεται)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΥΓ:χαχαχα!Πολλή διάσταση του έδωσες,ρε!Το έγραψα έτσι απλά για πλάκα, επειδή πολλοί το κάνουν και το κοροϊδεύω! Γράφω πολύ χειρότερα στα φόρουμ,πίστεψέ με!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ναι ρε οκ, ξερεις πλακα κανουμε, απλα ειναι τοσο ηλιθιο που αγγιζει τα ορια της γραφικοτητας...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολύ καλή ταινία από τον Paul Thomas Anderson, τον οποίο πιστεύω πάρα πολύ είτε ως σκηνοθέτη είτε ως σεναριογράφο. Εξαιρετικό το σενάριο, εξαιρετικοί όλοι οι ηθοποιοί (η αγαπημένη μου Τζούλιαν Μουρ σκίζει εδώ) όπως εξαιρετική είναι και η σκηνοθεσία του Anderson. Πολύ τολμηρό το εγχείρημά του όπου στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Όσο για την τελική σκηνή πιστεύω ότι η εικόνα μιλάει από μόνη της.
    Εγώ αντιθέτως θεωρώ το “μανόλια” ως την καλύτερή του στιγμή όπου ήταν η ταινία που με έκανε να τον αγαπήσω τόσο πολύ, ενώ ως την πιο αδύναμή του στιγμή θεωρώ το "Punch-Drunk Love" που το βρήκα αρκετά άνισο. Το "There will be Blood" ήταν αρκετά καλό αλλά δεν με ενθουσίασε πολύ.

    4: Πολύ καλή

    0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το boogie nights ήταν η πρώτη ταινία του Άντερσον που είχα δει! Έχει κάτι το ιδιαίτερο αυτός ο σκηνοθέτης. Από τη μια οι ταινίες του είναι έντονα ρεαλιστικές αλλά από την άλλη, μου δίνει την αίσθηση ότι χειρίζεται με μια διακριτική τρυφερότητα τους ήρωες των ταινιών του.
    Υ.Γ.: Το ότι είναι εξαιρετικός σκηνοθέτης αποδεικνύεται από το γεγονός ότι επιτυγχάνει μεγαλειώδεις ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς του - στο boogie nights μου άρεσε ιδιαίτερα η ερμηνεία της julianne moore.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σχεδόν αριστούργημα εξαιρετική σκηνοθεσία και το τελευταίο μισάωρο-κάθοδος στην κόλαση-εντελώς scorcesse!!Απίστευτη ερμηνεία της Julianne Moore απο τις ταινίες που χαράζονται ανεξίτηλα στην κινηματογραφική μνήμη.Οι σκηνές με τα δυναμιτάκια στο σπίτι του Βαρώνου και οι σκηνές της Julianne με την rollergirl πνιγμένες στην κκόκα είναι instant classic!!****1/2.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. argiri η Julianne Moore οντως εκπληκτικη. Καλυτερη του Anderson η Magnolia;; Οχι δα..
    Για Punch-Drunk Love συμφωνω. Το βρηκα εξαιρετικα μετριο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. crispy εγω ειχα δει πρωτα την Magnolia... αλλα ευτυχως μετα ειδα το There will be Blood στο σινεμα και μ' εκανε να αναζητησω τα υπολοιπα εργα του!
    Πραγματικα πολυ σημαντικος σκηνοθετης, με το boogie nights κανει μια μεγαλη ταινια με δυσκολο θεμα. Οσο για την Julianne Moore αναφερθηκε πολυ απ' οτι βλεπω και οχι αδικα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. academy σχεδον εξαιρετικη η σκηνοθεσια, σωστα!
    Ναι, η επιρροη απο τον μεγα Σκορσεζε ειναι εμφανεστατη, για την Moore τα ειπαμε, οι σκηνες που αναφερεις αλλα και καμια δυο ακομη, υπεροχες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Προφανώς για το "Μανόλια" διαφωνούμε πολύ. Για το "Punch-Drunk Love" πάντως συμφωνούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. OFF-TOPIC

    Μπράβο ρε φίλε για το blog! Δεν ήξερα ότι εκτός από αθλητικό έχεις και σινεφίλ blog! Μια και ασχολούμαι γενικά με διάφορα γύρω από την Ιαπωνία, έχεις να μου προτείνεις καμία καλό ιαπωνικό εργάκι, πέρα από τα κλασικά του Kurosawa; Ή να με παραπέμψεις σε κάποιο post σου; Το τελευταίο που είδα ήταν το Okuribito (Departures) που πήρε πέρυσι το Όσκαρ Ξενόγλωσσης και ήταν πολύ καλό, αν δεν το έχεις δει στο προτείνω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλησπερα φιλε, νασαι καλα. Αθλητισμος και σινεμα ειναι τα δυο αγαπημενα μου ενδιαφεροντα/παθη/ασχολιες, οπως θες πεστα. Κι αν ειχα περισσοτερο ελευθερο χρονο ισως ανοιγα και μπλογκ για την μουσικη, το σκακι, η οτιδηποτε αλλο μου αρεσει και ασχολουμαι. Ομως -για την ωρα τουλαχιστον- περιοριζομαι σε αυτα τα δυο..

    Τις "Αναχωρησεις" τις εχω δει, και ηταν πολυ καλη ταινια οντως!
    Για Ιαπωνικες ταινιες που ρωτας, στο κατω μερος του μπλογκ, υπαρχουν οι ετικετες με τους σκηνοθετες η τις χωρες παραγωγης. Μπορεις να βρεις εκει ταινιες απο Ιαπωνια, Κινα, Κορεα, η οποια αλλη χωρα σε ενδιαφερει και να ριξεις μια ματια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. το μανόλια είναι η καλύτερη του!
    πάντως το συγκεριμένο παραμένει η αγαπημένη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πρώτα από όλα να πω συγχαρητήρια για τη δουλειά που έχει γίνει εδώ και μόλις τώρα πήρα είδηση, μιλώντας φυσικά για το μπλογκ! Ιδιαίτερα "μέσα στα πράγματα" και με εναλλακτικές προτάσεις, δεν μπορώ παρά να ευχηθώ για την όσο το δυνατόν καλύτερη συνέχειά του. Keep walking.

    H συγκεκριμένη ταινία πάντως είναι για εμένα ό,τι καλύτερο έχει κάνει ο Άντερσον. Τη θεωρώ σχεδόν έπος με τον τρόπο που αποτυπώνει τα '70s και η σκηνή με τον πυροβολισμό του Μέισι που μεταφορικά ανακοινώνει τον θάνατο της φιλελεύθερης δεκαετίας που αναφέρθηκε προηγουμένως και δίνει χώρο για τα υπερ-συντηρητικά '80s αποδεικτικό στοιχείο της ευφυίας του δημιουργού της. Από ερμηνείες ποιον να ξεχωρίσω; Συγκινητικός ο Ρέινολντς, εντυπωσιακές τόσο η Μουρ όσο και η Γκρέιχαμ ως το νεανικό "alter ego" της, αλλά ο Γουόλμπεργκ μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση, δεν έχει ισοφαρίσει αυτήν την ερμηνεία για εμένα! Η άνοδος και η πτώση του δε θα αποτυπωνόταν το ίδιο συγκλονιστικά αν ο ίδιος δεν είχε αποδώσει τόσο δυνατά το πορτραίτο του αφελούς νεαρού που δεν πιστεύει ούε ο ίδιος την πρώιμη επιτυχία του για αυτό με τον εγωισμό του την καταστρέφει. Υπάρχει ακόμη ο ξεκαρδιστικός Ράιλι, ο Τσιντλ σε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες ρόλους τους, ο Χόφμαν που στα παρασκήνια κλεβει την παράσταση...

    Πάντως θα διαφωνήσω ελαφρώς: Το ΜΑΝΟΛΙΑ είναι μεγάλη ταινία και θίγει θέματα που έχουν προβληματίσει πολύ το αμερικάνικο σινεμά (ο πατέρας-σκιά, οι χαμένες ευκαιρίες, ο καιρός που όλα τα αντιστρέφει, η τύχη και οι συμπτώσεις κ.α.) με καθόλου εύκολο τρόπο. Επίσης αγαπώ πολύ PUNCH-DRUNK LOVE: Τί ερμηνεία ήταν αυτή από τον Σάντλερ; Και κυρίως η σκηνοθεσία του Άντερσον αγγίζει τα όρια του απόλυτου φορμαλισμού-βιρτουοζιτέ. Τη Γουάτσον εδώ σχεδόν την ερωτεύτηκα!

    Το ΘΑ ΧΥΘΕΙ ΑΙΜΑ πρέπει να το ξαναδώ γιατί δεν το εκτίμησα πολύ στην πρώτη του θέαση. Μου φάνηκε επιφανειακό στην κριτική που ασκεί με το δίπολο των κύριων χαρακτήρων στον καπιταλισμό-και η ερμηνεία του Λιούις μου φάνηκε ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ επηρεασμένη από την ανάλογη που έδωσε ο Χιούστον στο ΤΣΑΪΝΑΤΑΟΥΝ για την οποία δεν ήταν καν υποψήφιος-απίστευτο; Πάντως η μουσική του Γκρίνγουντ των Radiohead ήταν πανέμορφη και "κολλητική" και ανέβασε για μένα επίπεδο στο φιλμ μαζί με την επιλογή συγκεκριμένων κλασσικών κομματιών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλησπερα W.,
    καταρχην καλωσηρθες και σ' ευχαριστω για τα καλα λογια. Οσο μπορω και δεν βαρεθω/κουραστω θα συνεχισω να γραφω..
    Για την ταινια τωρα, ειναι πολυ καλη, οι ερμηνειες εξαιρετικες και θα συμφωνησω για τον
    Γουολμπεργκ! Ενταξει, τον Ρεϊνολντς, τη Μουρ και τον Χοφμαν τους ξεραμε, ειναι πολυ καλοι ηθοποιοι και οι ερμηνειες τους ηταν αναμενομενα δυνατες. Ομως του Γουολμπεργκ ηταν ευχαριστη εκπληξη!
    Για τον Σαντλερ στο "Punch Drunk Love" επισης θα συμφωνησω, αλλα η ταινια δεν με ενθουσιασε..

    Για το "There Will be Blood" εχω πει πολλες φορες οτι το θεωρω μεγαλο αριστουργημα, ενω για την "Magnolia" επισης εχω τοποθετηθει, αρνητικα ωστοσο.. Βλεπω οτι αρεσει πολυ, αλλα οκ, γουστα ειναι αυτα. Οντως θιγει θεματα, αλλα η διαρκεια της ηταν αδικαιολογητα μεγαλη...

    ΥΓ.: Αν δεν κανω καποιο λαθος πρεπει να εισαι ο... πρωην costello;
    Στο λεω γιατι λιγο μετα που ξεκινησα το μπλογκ ειχα βρει το δικο σου και ειχα διαβασει ενα post που ανεφερες τους λογους αποχωρησης σου... Αργοτερα πρεπει να ξαναδιαβασα καποια ενδιαφεροντα posts, αλλα πλεον πρεπει να 'χεις σταματησει εδω και καιρο.. Κριμα παντως εκτος βεβαια αν οι λογοι ηταν σοβαροι.
    Ελπιζω να μην κανω καποιο τρομακτικο λαθος.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή