Jungfrukällan, Ingmar Bergman, 1959

 Από τον σπουδαίο Σουηδό δραματουργό Ingmar Bergman και το 1959. «Η Πηγή των Παρθένων» είναι ο ελληνικός τίτλος, ενώ η ταινία είναι γνωστή και με τον αγγλικό τίτλο «The Virgin Spring». Ο Μπέργκμαν είχε γίνει διεθνώς γνωστός με την ταινία «Το καλοκαίρι με τη Μόνικα» (1953), για να ακολουθήσουν οι: «Χαμόγελα καλοκαιρινής νύχτας» (1955), «Η έβδομη σφραγίδα» (1957),  «Άγριες φράουλες» (1957) και «Η Πηγή των Παρθένων» με την οποία έκλεισε η δεκαετία του '50 και η πρώτη του περίοδος που αφορά κυρίως στην αναζήτηση του Θεού.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Στη Σουηδία του 14ου αιώνα, η νεαρή Κάριν, κόρη του κτηματία Τέρε βιάζεται και δολοφονείται στο δάσος από δυο βοσκούς υπό το βλέμμα του μικρού αδερφού τους. Οι δράστες ζητούν στη συνέχεια να φιλοξενηθούν στο σπίτι του Τέρε, αγνοώντας την ταυτότητα του, οι πράξεις τους όμως αποκαλύπτονται όταν προσπαθούν να πουλήσουν το χρυσοκέντητο φόρεμα που έκλεψαν από το νεκρό θύμα.Ο Τέρε ετοιμάζει μια τελετουργική εκδίκηση βασισμένη σε παγανιστικές και χριστιανικές δοξασίες. Διασκευή ενός σουηδικού μύθου, που έκανε μεγάλη αίσθηση εξ αιτίας του περιγραφικού ρεαλισμού της σκηνής του βιασμού.

 Μεσαιωνική αλληγορία που υφαίνεται γύρω από το θέμα του βιασμού και της δολοφονίας μιας νεαρής παρθένας στη Σουηδία του 14ου αιώνα. Η αριστουργηματική αυτή ταινία του Μπέργκμαν εικονογραφεί πιστά τον παλαιό Σουηδικό μύθο στον οποίο είναι βασισμένη, διακρίνεται για την έξοχη ασπρόμαυρη φωτογραφία της, ενώ ακόμη η σκηνοθεσία του σημαντικότερου Σκανδιναβού κινηματογραφιστή είναι εκπληκτική και η ερμηνεία του Μαξ Φον Σίντοφ στον ρόλο του πατέρα εκδικητή είναι συγκλονιστική.
 
 Και ο σπουδαίος Σουηδός σκηνοθέτης επαναφέρει στην οθόνη τον Μεσαίωνα, αντιπαραθέτει με μοναδικό τρόπο τις φυσικές ομορφιές με τις ανθρώπινες(;) θηριωδίες, τον χριστιανισμό με τον παγανισμό (σε μία εκπληκτική τελετή εκδίκησης που έχει στήσει ο πατέρας - τιμωρός Μαξ Φον Σίντοφ) και θέτει ερωτήματα και διλήμματα γύρω από την οικογένεια, την πίστη, την εφαρμογή των νόμων και την εκδίκηση, κάνοντας παράλληλα μία τρομερή σπουδή πάνω στο χρόνο, στα νιάτα και τα γηρατειά, στα αποθημένα, στην απώλεια της αθωότητας, στη συμπόνια και τη συγχώρεση, στη δικαιοσύνη, στη φύση του κακού και του καλού.


 Μία από τις σπουδαιότερες ταινίες του Ingmar Bergman και μία από τις δικές μου αγαπημένες.

 Η ταινία απέσπασε Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας (1961), Χρυσή Σφαίρα και Ειδικό Βραβείο Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών (1960)!

 Βαθμολογία: 9/10