Kill Bill Volume 1 & Vol. 2, Quentin Tarantino, 2003, 2004

Ακόμη μία μεταφορά από το άλλο μπλογκ, με τα Kill Bill του Tarantino:

 

Πρόκειται για την πασίγνωστη και πολυσυζητημένη ιστορία εκδίκησης του Quentin Tarantino, ενός εκ των σημαντικοτέρων σκηνοθετών της γεννιάς του.
Μία ιστορία εκδίκησης λοιπόν, βουτηγμένη στο αίμα και αποτελούμενη από δύο μέρη, που γυρίστηκαν ως ξεχωριστές ταινίες σε διάστημα ενός έτους, το δεύτερο σαν συνέχεια του πρώτου. Η αλήθεια όμως είναι ότι αποτελούν ξεκάθαρα μία ταινία που τη βλέπεις στο σινεμά σε δύο μέρη με διάλειμμα ανάμεσα. Και δεν γίνεται να αναφερθούμε ξεχωριστά, κρίνοντάς τες σαν δύο διαφορετικά φιλμ.
 Πρόκειται σαφέστατα για μία ταινία, χωρισμένη σε δύο μέρη, που οι δυο ιστορίες αλληλοσυνδέονται και αλληλοσυμπληρώνονται για να αποτελέσουν εν τέλει μία όμορφη, συναρπαστική, κλασική στο ύφος του Ταραντίνο ταινία, "μπασταρδεμένη", αφού για μία ακόμη φορά ο τρελός αυτός τύπος ανακατεύει πάμπολλα είδη ταινιών, αναφέρεται σε ένα σωρό σκηνοθέτες, αποδίσει φόρο τιμής σε συναδέλφους του σκηνοθέτες, αλλά και μουσικούς, οι οποίοι τον σημάδεψαν. Εν τέλει θα έλεγα ότι δημιουργεί επιτέλους μία ταινία για τον ίδιο τον Κουέντιν Ταραντίο. Μια ταινία που ο σκηνοθέτης ονειρευόταν να κάνει εδώ και πολλά χρόνια.

Αλλά ας ξεκινήσουμε απ' το πρώτο μέρος της ταινίας:
Ένα άνευ προηγουμένου φονικό μόλις έλαβε χώρα σε μία μικρή εκκλησία στο Ελ Πάσο του Τέξας. Δολοφονήθηκαν άγρια όσοι παρευρίσκονταν στο γάμο που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, από μια ομάδα επαγγελματιών δολοφόνων. Στόχος κυρίως ήταν η έγκυος νύφη που αποφάσισε δίχως τη συγκατάθεση του αφεντικού και πρώην αγαπημένου της να αποσυρθεί από το οργανωμένο έγκλημα, καθώς και εκείνη υπήρξε στο πρόσφατο παρελθόν μια αδίστακτη φονική μηχανή. Η ανελέητη επίθεση των πρώην συναδέλφων της και η σφαίρα που της φύτεψε στο κεφάλι το πρώην αφεντικό της, ο Bill, παραδόξως δεν καταφέρνουν να τη σκοτώσουν. Πέφτει σε κώμα για τέσσερα χρόνια και όταν καταφέρνει να επανέλθει, έρχεται σε επαφή με την οδυνηρή πραγματικότητα της απώλειας του μωρού που είχε στη κοιλιά της αλλά και της ζωής που έχει πλέον χάσει οριστικά. Με το ένστικτο του γεννημένου φονιά να μη την έχει εγκαταλείψει όμως, η "Νύφη" θα αναζητήσει εκείνους που την έφεραν σε αυτή την κατάσταση με μοναδικό στόχο να εκδικηθεί" πρώτα όλους τους υπόλοιπους και φυσικά τον Bill".

Με την 4η μόλις ταινία που σκηνοθετεί (παλαιότερα είχε απλά γράψει τα σενάρια κάποιων ταινιών), ο Ταραντίνο πραγματοποιεί το παιδικό του όνειρο -όπως ο ίδιος εξομολογείται-, κάνοντας μια ταινία που περιέχει... τα πάντα: Πολεμικές τέχνες, μαφία, καράτε, ιαπωνικά manga, kung-fu, σπαγγέτι γουέστερν, b-movies, με περιτύλιγμα έναν ασταμάτητο βομβαρδισμό στυλιζαρισμένης δράσης, υπέροχες εικόνες, κοφτερές ατάκες, δυνατούς διαλόγους, καλές ερμηνείες, ενδιαφέρουσα αφήγηση και ένα φανταστικό soundrack.

Το σενάριο είναι πολύ "λίγο" και ίσως αποτελεί μειονέκτημα, αν και δε νομίζω να σκοτίζεται ιδιαίτερα ο σκηνοθέτης, που μάλλον εσκεμμένα ξεφεύγει απ' τη μεγάλη δύναμη που αντλούσε απ' το έξοχο σενάριο του "Reservoir Dogs" ή του "Pulp Fiction".
Εδώ δίνει βάση στο βασικό θέμα του Kill Bill, το μίσος και την εκδίκηση. Επιδιώκει να κάνει ένα b-movie, όπως ακριβώς το θέλει αυτός, απ' το να παραδοθεί σε πιθανούς "όρους" κινηματογράφησης.



Υπόθεση Kill Bill vol.2:
Τα μισά από τα μέλη της ομάδας των φονικών ερπετών είναι ήδη νεκρά από τα ορκισμένα για εκδίκηση χέρια της "Νύφης". Το λουτρό αίματος που έχει προηγηθεί προοιωνίζει το τέλος και των εναπομεινάντων μελών με τελικό στόχο φυσικά τον Bill. Στη πορεία μας όμως για τη τελική μάχη, θα δοθούν απαντήσεις και θα λυθούν απορίες που μας είχαν γεννηθεί εν μέσω σφαγών, οργής και μίσους. Τι ήταν άραγε αυτό που οδήγησε την άλλοτε "Black Mamba" να εγκαταλείψει την λαμπρή αιματοβαμμένη καριέρα της και το αφεντικό-εραστή της Bill; Ποια η σχέση των δυο τους; Τι απέγινε το αγέννητο παιδί της; Το παρελθόν και τα μυστικά που κρύβουν τα άτομα που εμπλέκονται στη σφαγή στο Ελ Πάσο του Τέξας πριν τέσσερα περίπου χρόνια βγαίνουν στο προσκήνιο στη πορεία της "Νύφης" προς τη λύτρωση". 

Το δεύτερο μέρος λοιπόν, που ολοκληρώνει την ταινία διαφέρει απ' το πρώτο ως προς τους έντονους ρυθμούς και την ασταμάτητη δράση. Είναι πιο cool, ενώ και οι ρυθμοί είναι πολύ πιο χαλαροί.
Έρχεται όμως με το ξεκίνημα να δώσει εξηγήσεις στους θεατές του πρώτου μέρους, όταν το Kill Bill vol. 1 έμοιαζε να μην πάταγε στέρεα σε κάποιο σενάριο και τα κενά να είναι πάρα πολλά.
'Οχι πια, δείχνει να φωνάζει ο Ταραντίνο, ο οποίος έχοντας ήδη προειδοποιήσει στο τέλος του Kill Bill vol. 1, βάζει τα πράγματα σε μια σειρά και καθιστά απολύτως κατανοητή πλέον την ιστορία.
Ακόμη, κάνει μια στροφή όσον αφορά στην ανεξέλεγκτη βία του πρώτου μέρους, παρουσιάζοντας μία εντελώς διαφορετική Uma Thurman, η οποία μοιάζοντας ευάλωτη, να έχει χάσει τη δυναμική και την αποφασιστικότητά της, δείχνει να μην μπορεί να ξεχωρίσει για ποιον λόγο πρέπει να ολοκληρώσει το σχέδιο εκδίκησή της.

Σε κάθε περίπτωση υστερεί συγκριτικά με το πρώτο μέρος, το οποίο υπερέχει οπτικά και ηχιτικά σε μεγάλο βαθμό. Εκπληκτική παρόλα αυτά είναι η σεκάνς μονομαχίας ανάμεσα στην Uma Thurman και την Daryl Hannah, ενώ αντίθετα μάλλον απογοητεύει η τελική μονομαχία της "Νύφης" με τον Bill, για την οποία άλλα θα περίμενε ο θεατής με όσα βλέπει μέχρι εκείνο το σημείο...

Σύνοψη:

Συνολικά λοιπόν, αφού όπως είπαμε πρόκειται για μία ταινία, το Kill Bill ξεχωρίζει για το άψογο στυλ του, για τη σκηνοθεσία του Ταραντίνο, το χαβαλέ που κάνει ο σκηνοθέτης, για τις αναφορές στην Κίνα και την Ιαπωνία μέσω των πολεμικών μαχών, του anime και των κόμικς manga, για το εκπληκτικό soundrack, τις σινεφιλικές αναφορές και τον φόρο τιμής που αποτίνει ο Κουέντιν σε διάφορα δικά του (και δικά μας) αγαπημένα κινηματογραφικά είδη.
Και τα δύο μαζί αποτελούν μια σπουδαία κινηματογραφική σύνθεση και οπωσδήποτε το Kill Bill ανήκει στις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας που διανύουμε και που σε λίγο οδεύει προς το τέλος της.

Κατά την προσωπική μου άποψη, τα Pulp Fiction και Reservoir Dogs είναι δύο φιλμ με τα οποία από νωρίς, ο Κουέντιν Ταραντίνο υπέγραψε την κορυφή της κινηματογράφησής του.
Πολύ απλά ταινία σαν το Reservoir Dogs δε νομίζω ότι ξαναγίνεται!
Ως εκτούτου, το Kill Bill δεν συγκρίνεται με αυτά, αλλά αποτελεί μία διαφορετική πρόταση που ξεχωρίζει για το υπέροχο στυλ της, τη σκηνοθεσία, τις ερμηνείες, τον "εκδικητικό άγγελο", Uma Thurman, τις διάχυτες σινεφιλικές αναφορές και το μοναδικό soundrack.

Βαθμολογία: 6,5/10