Chariots of Fire, Hugh Hudson, 1981

 "Οι Δρόμοι της Φωτιάς", όπως είναι ο μεταφρασμένος στα ελληνικά τίτλος, είναι μία ελαφρώς υπερτιμημένη κατά την γνώμη μου, αγγλική ταινία, που συγκινεί σε κάποια σημεία λόγο των αληθινών γεγονότων που αφηγείται. Από τον σκηνοθέτη Hugh Hudson (I Dreamed of Africa) και το 1981. Παρ' όλα αυτά την προτείνω, κυρίως χάρις στην πανέμορφη και βραβευμένη με Όσκαρ μουσική του δικού μας, Βαγγέλη Παπαθανασίου. Ή αλλιώς, Vangelis! Αλλά βέβαια και για τα υπέροχα μηνύματα που περνάει και έχουν να κάνουν με τα αθλητικά ιδεώδη, τα οποία τείνουμε να ξεχάσουμε τη σήμερον ημέρα...

 Η υπόθεση της ταινίας:
  Η αληθινή ιστορία δύο Βρετανών αθλητών του στίβου που συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς του 1924.
Ο Έρικ είναι ένας αφοσιωμένος Χριστιανός που τρέχει για να ευχαριστήσει του Θεό και αρνείται να τρέξει την Κυριακή, ενώ ο Χάρολντ, γιος ενός νεόπλουτου Εβραίου, τρέχει για τη δόξα και για να επιβεβαιώσει τη θέση του στην κοινωνία του Κέμπριτς.
Και οι δύο θα αγωνιστούν για το χρυσό μετάλλιο, αλλά και για αυτά που πιστεύουν με πάθος.

  Ξαναλέω, ότι η ταινία ίσως είναι υπερτιμημένη, καθώς ποντάρει πολλά στην "εκμαίευση" της συγκίνησης του θεατή, βασισμένη στην αληθινή, ευσυγκίνητη ιστορία των δύο ερασιτεχνών αθλητών. Ωστόσο, αξίζει, για τη μουσική του Vangelis, και φυσικά για το ιστορικό κομμάτι που αφορά στον αθλητισμό, που όλοι αγαπάμε, την αναδρομή στους Ολυμπιακούς Αγώνες και τα διάφορα -γνωστά και μη- αθλήματα, αλλά και τα όσα συνεπάγεται ο Αθλητισμός, αυτά τα στοιχεία και συναισθήματα που προωθεί και για όσα εξέφραζε άμα τη γενέσει του, εκείνα τα χρόνια στα οποία αναφέρεται η ταινία, αλλά και μέχρι λίγες δεκαετίες πριν. Δηλαδή, την ευγενή άμιλλα, τον υγιή συναγωνισμό (και όχι ανταγωνισμό), το αθλητικό ιδεώδες, την προαγωγή του "ευ αγωνίζεσθαι", την καλλιέργεια του αθλητικού πνεύματος, την αγωνία, το πάθος, τις ιδέες και τα πιστεύω των ίδιων των αθλητών, την μέγιστη τιμή του να λάβεις μέρος στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός, τους Ολυμπιακούς Αγώνες (που σήμερα ανάγονται σε αγώνες "λαμπρών εκδηλώσεων", ντόπας, χορηγών και υπέρογκων χρηματικών επάθλων!).
 Δυστυχώς βέβαια στις μέρες μας, αυτός ο κωλοεπαγγελματισμός έχει χαλάσει πολύ το αθλητικό πνεύμα, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία, που δεν μπορεί να αναλυθεί σε λίγες αράδες...

 Στην ταινία και πάλι. Οι Eric Liddell και Harold Abrahams ήταν Βρετανοί αθλητές του στίβου και εμείς παρακολουθούμε την πορεία τους μέχρι το Παρίσι για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, του 1924. Είναι ξεκάθαρο όμως, ότι Hudson δεν κάνει ένα αθλητικού περιεχομένου ντοκιμαντέρ. Απλά, χρησιμοποιεί ένα αληθινό, αθλητικό γεγονός για να αναπτύξει τους χαρακτήρες των 2 πρωταγωνιστών του, κάνοντας μία βαθιά ανθρωποκεντρική ταινία και για να προχωρήσει στις πολλές κοινωνικές, πολιτικές, θρησκευτικές, προεκτάσεις της ιστορίας του.
 Θα μάθουμε αρκετά και χρήσιμα στοιχεία για τη ζωή και τον χαρακτήρα των δύο αθλητών, θα παρακολουθήσουμε την πορεία της προετοιμασίας τους για το κορυφαίο αθλητικό γεγονός, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους, αλλά και τα πιστεύω τους και τις ομοιότητες και διαφορές που έχουν σαν προσωπικότητες.

 Ειδικά ο Eric Liddell υπήρξε πραγματικά σπουδαίος αθλητής και τα προσόντα του που θα δούμε στο φιλμ ανταποκρίνονται στις αληθινές δυνατότητες του Βρετανού πρωταθλητή του στίβου.

 Δεν πήρε Όσκαρ μόνο η μουσική του Παπαθανασίου, αλλά το "Chariots of Fire" τιμήθηκε με το Όσκαρ καλύτερης ταινίας (στερώντας το αγαλματίδιο από τους υπέροχους "Reds" του Warren Beatty!), αλλά και καλύτερου σεναρίου και κοστουμιών.

 Βαθμολογία: 6/10