"Ο Κλέφτης των Ποδηλάτων" του σπουδαίου Ιταλού σκηνοθέτη, Βιτόριο Ντε Σίκα, είναι μία από τις σημαντικότερες ταινίες της Ιταλίας, ο ορισμός του νεορεαλισμού, αλλά και μία ταινία-σταθμός στην ιστορία του κινηματογράφου. Μία ταινία απλή, υπέροχα λιτή και ευαίσθητα ανθρώπινη. Ή αλλιώς ένα κλασικό αριστούργημα.
Η Υπόθεση:
Η ταινία αρχίζει σε μια αλάνα, όπου ένα γεμάτο αγωνία τσούρμο ανέργων περιμένει να ακούσει ένα καλό νέο από τον υπεύθυνο του γραφείου εύρεσης εργασίας. Η τύχη χαμογελά σε κάποιον άνδρα που ονομάζεται Αντόνιο Ρίτσι, ο οποίος επιλέχθηκε από το Δήμο της Ρώμης να εργαστεί ως αφισοκολλητής. Η δουλειά όμως απαιτεί ποδήλατο και ο Ρίτσι δεν έχει πια, το έχει δώσει ενέχυρο. Έτσι, θα πει ψέματα, θα πάρει τη δουλειά και μαζί μια ωραία στολή. Μέχρι αύριο πρέπει να βρει ένα ποδήλατο. Η γυναίκα του έχει τη λύση: δίνει ενέχυρο τα σεντόνια της προίκας της και το ποδήλατο επιστρέφει στην οικογένεια. Πριν ξημερώσει οι ποδηλάτες-αφισοκολλητές ξεχύνονται στους δρόμους. Ανάμεσά τους και ο, ευτυχισμένος ακόμα, Ρίτσι. Την ώρα όμως που ανεβασμένος στη σκάλα του κολλά μια αφίσα που διαφημίζει την τελευταία ταινία της Ρίτα Χέιγουορθ, κάποιοι του κλέβουν το ποδήλατο...
Η ταινία, στην οποία πρωταγωνιστούν ερασιτέχνες ηθοποιοί, περιέχει και ορισμένες πανέμορφες σκηνές: Η μνημειώδης σεκάνς με το γεύμα πατέρα - υιού για παράδειγμα μέσα στην απλότητα της, σου μένει χαραγμένη στη μνήμη για πολύ καιρό.. Και βέβαια η τελευταία σεκάνς του έργου, πανέμορφη, συγκινητική, όπου ο Ρίτσι μέσα στην απόγνωση του και χωρίς να είναι κλέφτης, αρπάζει ένα ποδήλατο ανάμεσα στα εκατοντάδες που βρίσκονται στην πλατεία και προσπαθεί να ξεφύγει από το πλήθος που τον κυνηγάει. Δεν τα καταφέρνει όμως, το αγριεμένο πλήθος τον πιάνει, ο ιδιοκτήτης όμως που παρακολουθεί θα λυπηθεί τον Ρίτσι και θα τον αφήσει να φύγει. Τότε ο ήρωας μας, θα αγκαλιάσει το γιο του για να χαθεί μέσα στο πλήθος και να γίνει και πάλι ένας από δαύτους...
Ένα εντυπωσιακό, αν μη τι άλλο στοιχείο, άγνωστο σε αρκετό κόσμο:
Ο όρος "ιταλικός νεορεαλιστικός κινηματογράφος" ακούστηκε πρώτη φορά το 1942 μέσα στο Πειραματικό Κέντρο, τη σχολή κινηματογράφου που είχε ιδρύσει το φασιστικό κράτος του Μουσολίνι. Ο σκοπός του καθεστώτος ήταν να πλαισιώσει την προπαγανδιστική μηχανή με νέους κινηματογραφιστές, πιστούς στα φασιστικά ιδεώδη, οι οποίοι θα καταδείκνυαν την "ευτυχισμένη" ζωή του Ιταλού προλετάριου. To αποτέλεσμα όμως ήταν τελείως διαφορετικό.
Ευτυχώς!
Μια κλασική ταινία - σταθμός στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου και μία από τις αγαπημένες ταινίες του γράφοντος.
Βαθμολογία: 10/10
Ένα κλασσικό αριστούργημα και μία από τις αγαπημένες μου ιταλικές ταινίες. Ειδικά, η τελευταία σκηνή, με τον πατέρα να γελοιοποιείται στα μάτια του γιου, υποκύπτοντας τελικά στην ανάγκη και την δύναμη της εξαθλίωσης...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια απ' τις αγαπημενες μου ταινιες γενικα, οχι μονο ιταλικες!
ΑπάντησηΔιαγραφή