Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Vincere, Marco Bellocchio, 2009


 "Vincere" από το Μάρκο Μπελόκιο (Marco Bellocchio) και το 2009. Μία ακόμη πολύ καλή ταινία από την Ιταλία, για την περασμένη δεκαετία. Vincere στα ιταλικά σημαίνει «να νικάς», όμως η ελληνική μετάφραση απέδωσε τον τίτλο «Κρυφή Ερωμένη». Μία ταινία που μάγεψε κοινό και κριτικούς στις Κάννες, αλλά τελικά δεν καρπώθηκε τον Χρυσό Φοίνικα, για τον οποίο ήταν υποψήφια.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Η νεαρή Ιda Dasler, γνωρίζει στο Μιλάνο έναν νεαρό φιλόδοξο και μάχιμο σοσιαλιστή, ονόματι Benito Mussolini. Παρακολουθώντας τους δυναμικούς του λόγους και εντρυφώντας παράλληλα στις ιδέες που γεμάτος θέρμη υπερασπίζεται, τον ερωτεύεται και συνάπτει μαζί του ερωτική σχέση. Δέχεται να χρηματοδοτήσει τον ίδιο και την εφημερίδα στην οποία ήταν εκδότης, ενώ παράλληλα φέρνει στον κόσμο τον Albino, καρπό του έρωτά τους. Όταν όμως ξεσπά ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Mussolini θα καταταχθεί στο στρατό και θα εξαφανιστεί από την ζωή της. Έτσι, αρκετά χρόνια μετά, η Ida θα προσπαθήσει να τον βρει και να τον ξαναφέρει κοντά στο παιδί τους αλλά και στην ίδια.

  Ο Μπελόκιο παραλίγο να κάνει το κινηματογραφικό «μπαμ» της δεκαετίας! Βασίζεται σε μία αληθινή ιστορία ενός διάσημου πολιτικού και αναπτύσσει μία ιστορία αγάπης, από την πλευρά όμως μόνο της γυναίκας, που ερωτεύθηκε με πάθος, εξαπατήθηκε και εν τέλει τρελάθηκε(;) παρατημένη και εγκαταλειμμένη σε ψυχιατρική κλινική.

 Ο βετεράνος Ιταλός σκηνοθέτης αναβιώνει στη μεγάλη οθόνη μία αληθινή αλλά ξεχασμένη ιστορία, η οποία η αλήθεια είναι πως μόλις πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας. Αυτήν της Ίντα Ντάσλερ, γυναίκας που πίστεψε στο όραμα ενός σοσιαλιστή, αντιμοναρχικού και φιλόδοξου νέου, ονόματι Μπενίτο Μουσολίνι. Θα φτάσει στο σημείο να πουλήσει τα υπάρχοντά της για να τον στηρίξει οικονομικά, χρηματοδοτώντας την εφημερίδα του, ενώ μόλις ο Μουσολίνι φύγει για τον πόλεμο και ουσιαστικά την ξεχάσει, η Ίντα, που τον έχει ερωτευθεί με όλο της το είναι, θα κάνει τα πάντα για να τον φέρει κοντά της και κοντά στον πρωτότοκο γιο του, Αλμπίνο, που ισχυρίζεται πως (δεν αποδείχθηκε ποτέ ότι πράγματι ήταν παντρεμένοι, μιας και δεν βρέθηκαν χαρτιά πιστοποίησης του γεγονότος) απέκτησαν μαζί. Έτσι, η ερωτευμένη στα όρια της τρέλας γυναίκα, στην κυριολεκτικά απέλπιδα προσπάθεια της να τον ξαναπλησιάσει, μέσα σε μία φασιστική Ιταλία σε έξαρση (ιδρυτής του φασιστικού κόμματος ο Μουσολίνι) είπε σε όλους την αλήθεια, κάτι που δυστυχώς για την ίδια έφερε καταστροφικά αποτελέσματα, καθώς βρέθηκε κλεισμένη σε άσυλο, ομοίως αργότερα και ο γιος της, όπου και πέθαναν με διαφορά λίγων ετών.

 Από την άλλη σκιαγραφείται με έξοχο τρόπο το προφίλ ενός μεγαλομανή, εγωιστή, φιλόδοξου και οπορτουνιστή πολιτικού ηγέτη, του Μπενίτο Μουσολίνι, του οποίου τόσο η πολιτική όσο και η σεξουαλική/ερωτική ζωή διακατέχονται από αδιαφορία προς τους ανθρώπους που συναναστρέφεται, επιπολαιότητα, συμφεροντολογία, εγωμανία.

 Η σκηνοθεσία του Ιταλού είναι εξαιρετική και μαζί με τα κοστούμια, τα σκηνικά, τη φωτογραφία και τη μουσική συνθέτουν μία άρτια, από καλλιτεχνικής άποψης, ταινία. Οι ερμηνείες είναι επίσης δυνατές, με την παρουσία της σέξι Τζιοβάνα Μετζοτζιόρνο (Giovanna Mezzogiono) να ξεχωρίζει (από τις καλύτερες γυναικείες ερμηνείες των τελευταίων χρόνων) ως δυναμική, πεισματάρα και παθιασμένα ερωτευμένη γυναίκα, ενώ πολύ καλός είναι και ο Fillipo Timi στο ρόλο του δικτάτορα (υποδέχεται και τον γιο του, Αλμπίνο, ως νέο άνδρα). Μόνο το σενάριο θα έλεγα ότι παρουσιάζεται αδύναμο, κυρίως λόγω των κενών από την πολυπρόσωπη και πολυδιάστατη ζωή του Μπενίτο Μουσολίνι, τη σταδιοδρομία του, την πολιτική ενασχόληση και ανέλιξή του, την απίστευτη (ή μήπως όχι και τόσο;) ιδεολογική μετάλλαξη από σοσιαλιστή σε φασίστα (με τα ίδια πιστεύω ξεκίνησαν και οι Χίτλερ, Καντάφι μεταξύ άλλων, διαγράφοντας και την ίδια εξέλιξη), τη χειραγώγηση των μαζών κ.ά.

 Μία ωραία ταινία και μία τραγική ανθρώπινη ιστορία, για μία «κρυμμένη» ερωτική σχέση (και όχι κρυφή ερωμένη) ενός ηγέτη του 20ου αιώνα, που ονειρευόταν την επέκταση της Ιταλίας σαν άλλη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μέσα σε αυτό ο Μπελόκιο ρίχνει όλο το βάρος της ιστορίας στην ερωτευμένη γυναίκα-θύμα του Μουσολίνι, παίρνοντας ηθελημένα πολιτικές αποστάσεις, στις απαρχές του φασιστικού καθεστώτος, το οποίο μαζί με την άνοδο και την πτώση του Ντούτσε περνούν σε δεύτερη μοίρα, (πολύ) πίσω από το δράμα της γυναίκας.

 Βαθμολογία: 7/10

2 σχόλια:

  1. Δηλαδή ωραίο ήταν αλλά απο την μέση και έπειτα..με έχασε.Λίγο επιφάνεια και πολύ υστερία.Σαν παραγωγή όμως ήταν άψογο απλά είναι μια ταινία που δεν θα ξαναέβλεπα(και αυτό για το CineAcademy είναι πολύ σοβαρό κριτήριο).Ο Μπελόκιο είναι σκηνοθέτης με άποψη πάντως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ουτε εγω θα το ξαναβλεπα..
    Ο Μπελοκιο ειχε αποκτησει κοινο με τις «Γροθιες στην τσεπη», καταπληκτικη ταινια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή