«Παρίσι, Σ' Αγαπώ», μία συρραφή ιστοριών με θέμα το Παρίσι και όσα χαρακτηριστικά συνοδεύουν την Πόλη του Φωτός. Μία γλυκιά και όμορφη ταινία, σκηνοθετημένη από τους Alfonso Cuaron, Alexander Payne, Coen, Gus Van Sant, Gerard Depardieu, Isabel Coixet, Tom Tykwer, Walter Salles, μεταξύ άλλων, σε μία έμπνευση της παραγωγού Claudie Ossard.
Η υπόθεση της ταινίας:
Ένας κακόμοιρος Αμερικάνος τουρίστας γίνεται άθελά του το αντικείμενο τσακωμού ενός νεαρού ζευγαριού. Μια φτωχή μετανάστρια αφήνει το μωρό της στον παιδικό σταθμό για να ταξιδέψει στην άλλη άκρη της πόλης όπου και εργάζεται ως νταντά σ' ένα πλούσιο σπίτι. Ένας άνδρας που είχε σκοπό ν' αφήσει τη γυναίκα του, θα την ξαναερωτευτεί όταν μάθει ότι εκείνη είναι θανάσιμα άρρωστη. Μια μάνα που θρηνεί το παιδί της, έχει την ευκαιρία να του πει ένα τελευταίο αντίο. Ένας νέος τουρίστας ερωτεύεται ένα θηλυκό βαμπίρ. Ένας τυφλός σπουδαστής αναπολεί τη σχέση του με μια όμορφη Αμερικανίδα ηθοποιό. Δύο πρώην σύζυγοι συναντιούνται για να κανονίσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες του διαζυγίου τους. Δύο νυν σύζυγοι προσπαθούν ν' αναβιώσουν την άνοιξη του γάμου τους για να τον σώσουν. Μια μοναχική Αμερικανίδα περιγράφει τις σκέψεις από το ταξίδι της στο Παρίσι.
Παρακολουθούμε να ξετυλίγεται μπροστά μας ένα πολύχρωμο και ποικιλόμορφο κουβάρι 18 μίνι επεισοδίων στην πρωτεύουσα της Γαλλίας, το Παρίσι. Οι διαφορετικές, αυτοτελείς ιστορίες είναι γραμμένες και σκηνοθετημένες από συνολικά 20 δημιουργούς (υπάρχουν και συνεργασίες), ενώ πληθώρα ηθοποιούν παρελαύνουν από την οθόνη. Οι σημαντικότεροι: Στιβ Μπουσέμι, Μιράντα Ρίτσαρντσον, Εμιλι Μόρτιμερ, Φανί Αρντάν, Μπο Χόσκινς, Ζιλιέτ Μπινός, Γουίλεμ Ντεφό, Νικ Νόλτε, Ελάιζα Γουντ, Μάγκι Γκίλενχαλ, Νάταλι Πόρτμαν, Τζίνα Ρόουλαντς, Μπεν Γκαζάρα.
Στόχος φυσικά της ταινίας και κατ' επέκταση της κυρίας Οσάρ είναι να αναδειχθεί σε κάθε πτυχή και πλευρά του Παρισιού, συνοδευόμενο από πάμπολλα κοινωνικοπολιτικά και πολυπολιτισμικά στοιχεία. Και φυσικά, η πανέμορφη αυτή Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα είναι η αφορμή για να κατακλύσουν την οθόνη η αγάπη και ο έρωτας μέσα από διάφορες μορφές: ρομάντζο, χαρές, λύπες, αγωνίες, σκέψεις, πάθη, δυσκολίες, τραγικές καταστάσεις, κωμικές, δραματικές, θρίλερ, σκοτεινές, φιλοσοφικές, υπαρξιακές, απώλειες, όνειρα, ελπίδα κ.ά. Ομόφωνη παραδοχή όλων: «Paris, Je T' Aime»!
Ωστόσο το αρνητικό της ταινίας, που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε εξαιρετική κινηματογραφική πρόταση καθότι οπωσδήποτε ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη, είναι το πρόβλημα διαχείρισης του χρόνου. Οι πάρα πολλές -αν και μικρές- ιστορίες δεν μπορούν να αναδειχθούν παρά ελάχιστα μέσα σε μόλις δύο ώρες που διαρκεί συνολικά η ταινία και έτσι «χάνονται» ή περιορίζονται αισθητά. Η δική μου αντι-πρόταση, διπλή: είτε μεγαλύτερη διάρκεια είτε μικρότερη διάρκεια με την προϋπόθεση να μειώνονταν και το επεισόδια.
Βέβαια είναι ορισμένα εξ αυτών που ξεχωρίζουν και αποτελούν πραγματικά σπουδαίες μικρού μήκους θα έλεγα, ταινίες. Όπως π.χ. των λατρεμένων Κόεν ή αυτό του Τομ Τίκβερ ή το σκετσάκι του Βάλτερ Σάλες ή της Ιζαμπέλ Κοϊξέ.
Και μην ξεχνάτε ότι μέσα από την ταινία κάνουμε ένα όμορφο ταξίδι στο πανέμορφο Παρίσι, στον Πύργο του Άιφελ, τις όχθες του Σηκουάνα, τη Μονμάρτη, τη Βαστίλλη, κ.ά.
Δυστυχώς όμως εξαιτίας του μειονεκτήματος που προανέφερα το αποτέλεσμα κρίνεται από ορισμένους ως άνισο. Όμως σε κάθε περίπτωση αποτελεί μία ιδιαίτερη κινηματογραφική εμπειρία.
Βαθμολογία: 6/10
Όντως ιδιαίτερη κινηματογραφική εμπειρία. Λατρεύω το Παρίσι και μου άρεσε πάρα πολύ το κολάζ των ιστοριών. Δεν πειράζει που δεν υπήρχε χρόνος για περαιτέρω ανάπτυξη των υποθέσεων. Απεναντίας, σου αφήνει τη μαγεία να τις φανταστείς εσύ ο ίδιος όπως θες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞεχωρίζω μάλλον αυτή με τη Νάταλι Πόρτμαν.
Γεια σου Mike.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρκετά ενδιαφέρουσα και συμπαθητική η προσπάθεια όλων αυτών των σκηνοθετών να αναδείξουν μέσα από τις ιστορίες τους όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την Πόλη του Φωτός, το Παρίσι. Αλλά σκοντάφτει πάνω στο μειονέκτημα που αναφέρεις στο κείμενό σου, με το οποίο συμφωνώ κι εγώ.
2,5: Απλώς ενδιαφέρον (+)
0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα
Δεν ξέρω εάν αυτή η ταινία μου άρεσε γιατί ήταν καλή ή γιατί λατρεύω το Παρίσι.Μου έχει μείνει όμως η ιστορία με την Binoche,με την αμερικανίδα στο τέλος και η Ιστορία του Gus vansant στο Marais.
ΑπάντησηΔιαγραφήEskli, ισχυει εν μερει αυτο που λες, αν κι εγω θα επιμεινω στην αποψη που εξεφρασα στο post.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλησπερα argiri,
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτο ακριβως που γραφεις :)
academy,
ΑπάντησηΔιαγραφήπολυ πιθανο το δευτερο.
Ωραιες οι ιστοριες που αναφερεις. Παντως, και μονο για το «ταξιδι» που κανει η ταινια στο Παρισι, αξιζει.
Γεια σου Mike.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο είχα δει πριν κάποια χρόνια στις Νύχτες Πρεμιέρας. Δεδομένη η ανισότητα του, αλλά κάποια μέρη είναι εξαιρετικά. Μου έχουν χαραχθεί στο νου: το κωμικό των Κοέν, το σύγχρονο του Τίκβιερ, το τρυφερό του Σάλες... Λάτρεψα και την παρουσία του Γκαζάρα. Άρχοντας ο άνθρωπος.
Νομίζω πως είναι κατά πολύ ανώτερο του "New York, I love you" που θυμάμαι ελάχιστα παρότι πιο πρόσφατο.
"Paris, je t'aime": 3/5
"New York, i love you: 2/5
καλησπερα moody,
ΑπάντησηΔιαγραφήεννοειται οτι ειναι πολυ καλυτερο απο το «New York, I Love you»!
Σιγουρα ξεχωριζουν καποια μερη, αλλα συνολικα παντως, μου αρεσε σαν ταινια.
Μετριότατο, δυστυχώς. Ειδικά το σκετσάκι του Ντόιλ και αυτό στην αρχή-αρχή είναι από τα χειρότερα πράγματα που έχω δει, για πολλές σφαλιάρες με το συμπάθιο. Εμένα μου άρεσαν πολύ αυτά των Κοέν, Σομέτ, Τικβέρ και Πέιν. Τα άλλα κυμαίνονται από το μετριοσυμπαθητικό ως το κακό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα φίλε μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο είδα κι εγώ!
Άνισα επεισόδια σε ένα μωσαϊκό που έχει μερικές καλές στιγμές. Αυτές είναι των Coixet, Coen, Suwa, Schmitz και το καλύτερο, πιστεύω, πως ήταν αυτό του Chomet.
Τα σκετσάκια των Van Sant, Cuarón, Assayas και Thomas ήταν τα χειρότερα, κατά τη γνώμη μου.
Συμπαθητική ταινία, αλλά από την άλλη λυπάσαι που τόσα μεγάλα ονόματα συγκεντρώθηκαν για κάτι επιδερμικό και τουριστικό.
3/5