Ένα όμορφο ντοκιμαντέρ, μία μεγάλη παραγωγή από τη UNICEF για «όλα τα αόρατα παιδιά».
Μια ταινία για όλα τα αόρατα παιδιά, σε κάθε γωνιά της γης. Για όλα τα παιδιά του πολέμου, τα παιδιά της πείνας, τα παιδιά της φτώχειας, τα παιδιά της βίας, τα παιδιά της εγκατάλειψης. Και για όλους εμάς που μάθαμε τόσο εύκολα και τόσο καλά, να μη βλέπουμε, να μην ακούμε, να μη θυμόμαστε…
Μια τεράστια παραγωγή, με τη στήριξη της UNICEF, αλλά και του UN World Food Programme και του Ιταλικού Υπουργείου Εξωτερικών, με τη συμμετοχή σπουδαίων σκηνοθετών, που ο καθένας εκπροσωπεί ένα κράτος ή μια περιοχή του πλανήτη μας. Επτά μικρές ταινίες, επτά συγκλονιστικές ιστορίες που μας οδηγούν στις γειτονιές του πλανήτη.
Ο Εμίρ Κουστουρίτσα εκπροσωπεί τη Σερβία & το Μαυροβούνιο με την ταινία «Blue Gipsy». Ο Σπάικ Λι εκπροσωπεί τις ΗΠΑ με την ταινία «Jesus, Children of America». Ο Μεντί Σαρέφ εκπροσωπεί την Αφρική με την ταινία «Tanza». Η Κάτια Λουντ εκπροσωπεί τη Βραζιλία με την ταινία «Bilu & Joao». Ο Ρίντλεϊ Σκοτ & η Τζόρνταν Σκοτ εκπροσωπούν τη Μεγάλη Βρετανία με την ταινία «Jonathan». Ο Στέφανο Βενερούζο εκπροσωπεί την Ιταλία με την ταινία «Ciro». Ο Τζον Γου εκπροσωπεί την Κίνα με την ταινία «Song Song & Little Mao».
Σπονδυλωτή ταινία επτά διαφορετικών ιστοριών από επτά (οκτώ με τη συνεργασία Ρίντλεϊ και Τζόρνταν Σκοτ) σκηνοθέτες, οι οποίοι ανέλαβαν να «μιλήσουν» για τα παιδιά του κόσμου, που ταλαιπωρούνται και καταπιέζονται, υφίστανται σωματική και ψυχική βία, πεινούν, ζουν στα όρια της φτώχειας και της ανέχειας, εγκαταλείπονται, περιθωριοποιούνται, μαθαίνουν να ασκούν βία, γίνονται φορείς του AIDS, πεθαίνουν...
Είναι τέτοιο το θέμα της ταινίας, που δεν επιδέχεται κριτικής ή ανάλυσης. Πρόκειται για φιλμ που οφείλουν να δουν όλοι, καθώς χαρακτηρίζεται από γνήσια ευαισθησία, τρυφερότητα και ανθρωπιά και αποσκοπεί ακριβώς στο να μεταλαμπαδεύσει στο κοινό την ευαισθησία γύρω από τη δυστυχία όλων των αόρατων παιδιών του κόσμου. Αξίζει την προσοχή σας!
Προσωπικά θα ξεχώριζα τη συγκλονιστική ιστορία του Σπάικ Λι, ενώ να σημειώσω ότι ορισμένες διακατέχονται από υπέρμετρο συναισθηματισμό, αλλά κάποιες άλλες αποτελούν πραγματική γροθιά στο στομάχι.
Βαθμολογία: 7/10
Την είχα δει πριν 4-5 χρόνια κι αυτό που θυμαμαι είναι η κινέζικη ιστορία, η ιστορία του κοριτσιού με HIV και οτι η αφρικανικη ταινία δε μου άρεσε καθόλου
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΝ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΡΙΤΗ ΚΑΙ ΠΕΡΝΑΩ ΚΑΠΩΣ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΑ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΗΣΥΧΑ Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΙΓΟΥΡΑ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΟΥΜΕ ΟΛΟΙ.
ΑΡΓΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.
θεουσα,
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτες που αναφερεις (ειδικα η δευτερη) ειναι πραγματι πολυ καλες. Η αφρικανικη παλι, οχι και τοσο. Νασαι καλα.
SΚΡΟΥΤΖΑΚΟ,
ΑπάντησηΔιαγραφήνασαι καλα φιλε μου, σε ευχαριστω πολυ.
Την πρόβαλε, πρόσφατα, η ΕΤ1, αλλά την έχασα ρε γμτ! :(
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια αυτό του Σπαικ Λι έχω ακούσει τα καλύτερα.
Του Emir σου άρεσε;
Θα τη δω σύντομα, πάντως, όπως και μια άλλη σπονδυλωτή: το "Παρίσι σ' αγαπώ" όπου μου κίνησε την περιέργεια το κείμενό σου.
Καλό βράδυ, να' σαι καλά!
Το είχα δει τότε, πριν μια 5ετία και σήμερα μου έχει απομείνει η συναισθηματική δύναμη του John Woo.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλε Hulot θα σου παρουσιαστουν κι αλλες ευκαιριες να το δεις. Του Λι ηταν συγκλονιστικο, οπως εγραψα. Του Κουστουριτσα λιγα πραγματα. Καλυτερο συνολικα απο το «Παρισι, Σ' αγαπω», το οποιο ομως εχει τις δικες του καλες στιγμες και φυσικα εικονες απο το πανεμορφο Παρισι.
ΑπάντησηΔιαγραφήmoody,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλη η κινεζικη, αν και ο συναισθηματισμος ειναι εντονος στις περισσοτερες ιστοριες.
Χθες την είδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερισσότερο μου άρεσε το σκετσάκι του Κουστουρίτσα: Το μοναδικό μη πολιτικώς ορθό με μια διάθεση προβληματισμού και αισιοδοξίας συνοδευμένη από σουρεαλιστικές καταστάσεις, οργιαστική φαντασία και ξέφρενο μουσικό μοτίβο.
Πολύ καλό του Σπάικ Λι, αλλά τόσο απαισιόδοξο και πεσιμιστικό, ώστε κάπου απωθεί.
Υπέροχο και συγκινητικό της Κάτια Λοούντ.
Αυτά τα 3 ξεχώρισαν, οι υπόλοιπες δεν μουν είπαν και πολλά.
Το αφρικάνικο για να σοκαριστεί ο κάθε βολεμένος...
Των Σκοτ τελείως εκτός τόπου και χρώνου και έντονα αμπελοφιλοσοφικό.
Το ιταλικό συμπαθές, αλλά φορμαλιστικό.
Ο κινέζος βιρτουόζος κάνει μια όμορφη προσέγγιση, αλλά ολίγον εκβιαστική.
Νομιζω οτι του Κουστουριτσα δεν το ειδες με... αντικειμενικη ματια :p
ΑπάντησηΔιαγραφήτο Αφρικανικο τελικα ειναι το πιο αδιαφορο..
Εσένα γιατί δεν σου άρεσε του Κουστουρίτσα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μένα, στην τέχνη υπάρχει ελάχιστη αντικειμενικότητα. Εγώ, π.χ. είμαι αντικειμενικός με τις πιο παλιές ταινίες.
Π.χ. δεν τρελαίνομαι για Όρσον Γουέλς, αλλά κατανοώ την αξία του γι'αυτό θα έβαζα στον αδιάφορο, για μένα, "Πολίτη Κέιν" ένα 8/10 για καθαρά αντικειμενικούς λόγους.
Aν θέλεις, διάβασε και το κείμενό μου για την ταινία όπου εκεί τις αναλύω πιο πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧμμ, μολις ειδα οτι λιγο παραπανω γραφω για τον Εμιρ «λιγα πραγματα».. Οχι ενταξει, απλως δεν θα τον εβαζα στην κορυφη καθως δεν ξεπερναει το φιλμακι του Σπαϊκ Λι (συγκλονιζει κι ας δειχνει απαισιοδοξο, στοχος του ηταν να υποδειξει ως αιτια την ελλειψη προληψης). Του Κουστουριτσα παλι, θα μπορουσε να εχει διαφορετικη καταληξη. "Ελευθερος" στη φυλακη και "καταδικασμενος" στον εξω κοσμο; Ε, δεν το δεχομαι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο εχω διαβασει το κειμενο σου φιλε μου, απλως δεν ειχα χρονο για σχολιο!