Nuovo Cinema Paradiso, Giuseppe Tornatore, 1988

"Nuovo Cinema Paradiso", ελληνικός τίτλος "Σινεμά ο Παράδεισος" είναι η δεύτερη ταινία του Giuseppe Tornatore, αυτή που έκανε γνωστό τον σημαντικό Ιταλό σκηνοθέτη και μακράν ότι καλύτερο έχει υπογράψει μέχρι σήμερα.

 Έχω την εντύπωση ότι πρόκειται για μία πάρα πολύ συμπαθητική ταινία για όλους τους κινηματογραφόφιλους. Ανεξάρτητα απ' το εάν τη θεωρεί ο καθένας μεγάλη, πολύ καλή, αριστουργηματική ή σημαντική, προσωπικά δεν έχω ακούσει από κάποιον φίλο του σινεμά να χαρακτηρίσει κακή ή αδιάφορη αυτή την ταινία. Κάτι που δύσκολα συμβαίνει ακόμη και σε σπουδαία, κλασικά φιλμ! Αν και πιστεύω ότι ανάμεσα στις κλασικές συγκαταλέγεται και αυτή η υπέροχη ταινία του Τορνατόρε.
  Παρόλα αυτά θεωρώ ότι πιο "τιμητικό" τόσο για το φιλμ όσο και για τον σκηνοθέτη του, θα ήταν η τοποθέτησή του ανάμεσα όχι στις κλασικές, σημαντικές, μεγάλες, αλλά ανάμεσα στις πιο ωραίες και αγαπημένες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου..

 Η υπόθεση:
Το Σινεμά Παράδεισος αφηγείται την ιστορία του Salvatore (το παρατσούκλι του είναι Toto), ενός ορφανού αγοριού το οποίο γεννήθηκε και έζησε σε ένα μικρό χωριό της Σικελίας στην δεκαετία του '40 και '50. Τώρα διάσημος σκηνοθέτης πια, επιστρέφει στην Σικελία για την κηδεία του παιδικού του φίλου του Alfredo, ο οποίος εργαζόταν στον μοναδικό κινηματογράφο του χωριού και έκανε τις προβολές.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, περνάει από μπροστά του όλη του η ζωή. Ο πρώτος του έρωτας με την πανέμορφη Elena, τα χρόνια που έζησε στην κλειστή κοινωνία πριν από τριάντα χρόνια και τα καλά και τα άσχημα που του συνέβησαν στην ζωή του μέχρι τώρα.

 Ο Salvatore λοιπόν, ο ήρωάς μας θα επιστρέψει στην πόλη που γεννήθηκε ύστερα από πολλά χρόνια και ένα οδοιπορικό μνήμης θα περάσει μπροστά απ' τα μάτια του και απ' τα δικά μας. Θα θυμηθεί τη φιλία του με τον Alfredo (Philippe Noiret), έναν μηχανικό προβολής. Άλλωστε για χάρη του φίλου επέστρεψε στη Σικελία, για να παραβρεθεί στην κηδεία του. Και έτσι, θα θυμηθεί την πρώτη του επαφή με τον κινηματογράφο, τη σχέση λατρείας που ανέπτυξε με την 7η τέχνη, αλλά και την διέξοδο που θα βρει εκεί απ' την καθημερινότητα και τη ρουτίνα. Νοσταλγική αναπαράσταση απ' τον Τορνατόρε μιας εποχής που ο κινηματογράφος αποτελούσε το επίκεντρο ολόκληρης της πόλης, όπου γέμιζε σε κάθε προβολή με κάθε λογής ανθρώπους ανεξαρτήτως μορφωτικού, κοινωνικού ή ταξικού επιπέδου και όλοι οι θεατές μοιράζονταν τα συναισθήματά τους.


 Ο ίδιος ο τίτλος προδίδει ότι η ταινία θα είναι άμεσα συνυφασμένη με τον κινηματογράφο. Δεν είναι όμως κάποιο ντοκυμαντέρ για την δημιουργία και την ιστορία του κινηματογράφου. Με εφαλτήριο την αγαπημένη τέχνη ξεδιπλώνεται μια ιστορία με πλούσια συναισθήματα. Νοσταλγία, φιλία, αυτοθυσία, αθωότητα, αγάπη, τρυφερότητα, χαρά, πικρία, γέλιο, θλίψη και άλλα τόσα συνοδεύουν τις θύμισες του Σλαβατόρε, αλλά περνάνε και στον θεατή που αφήνεται στη μαγεία, που ένας κινηματογράφος σαν τον Ιταλικό ξέρει να δημιουργεί με έναν υπέροχο, ξεχωριστό τρόπο.

  Ο νεαρός Σαλβατόρε λοιπόν, θα αναπτύξει μια βαθιά φιλία με τον ηλικιωμένο μηχανικό προβολής, θα προτιμάει να ξοδεύει το λιγοστό χαρτζηλίκι του για ταινίες αντί για φαγητό, θα μάθει να χειρίζεται ο ίδιος τη μηχανή, μέχρι που μετά από πολλά συμβάντα, ο μικρός με τολμηρό αίσθημα αυτοθυσίας και θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του θα σώσει τον γέρο φίλο του όταν ο τελευταίος θα εγκλωβιστεί στο σινεμά από μια φωτιά που ξέσπασε.

 Αργότερα, έφηβος πια θα ερωτευθεί μία πολύ όμορφη κοπέλα, την Elena και όντας ντροπαλός θα περάσει καιρός μέχρι να την πλησιάσει. Εκείνη θα ανταποκριθεί στο κάλεσμά του και ο Τορνατόρε μας παρουσιάζει παράλληλα τους δύο μεγάλους έρωτες του Σαλβατόρε, αυτόν για την Ελένα και φυσικά εκείνον για το σινεμά, ενώ επίσης, σκηνοθετεί με ιδιαίτερη τρυφερότητα τους χαρακτήρες του και τους κάνει πάρα πολύ συμπαθείς σε εμάς. Ο Ιταλός σκηνοθέτης κάνει μία ταινία - ύμνο στον άνθρωπο και εμείς τον ευγνωμονούμε για αυτό!
 Όλες οι ερμηνείες είναι εκπληκτικές, η δε, υπέροχη μουσική του μοναδικού Ένιο Μορικόνε πλημμυρίζει κάθε σεκάνς με έντονα συναισθήματα.
 Ενώ το τέλος της ταινίας είναι απλά μαγικό. Είναι ένα απ' τα πιο δυνατά φινάλε στην ιστορία του κινηματογράφου και από εκείνα που δεν γίνεται να φύγουνν απ' τη μνήμη σου.

 Ένας ύμνος στον άνθρωπο, τον έρωτα, τον κινηματογράφο!

Βραβείο ΟΣΚΑΡ Ακαδημίας Κινηματογράφου - Χρυσή Σφαίρα - Νικήτρια 5 Βραβείων BAFTA Βρετ. Ακαδημίας - Μέγα Βραβείο Επιτροπής Φεστιβάλ Καννών.


Βαθμολογία: 9/10