Ένα ενδιαφέρον θρίλερ φυλακών σε συμπαραγωγή Ισπανίας - Γαλλίας, σκηνοθεσία Daniel Monzón και σενάριο Jorge Guerricaechevarría, Daniel Monzón, Francisco Pérez Gandul (συγγραφέας της ομώνυμης νουβέλας), του 2009, με: Luis Tosar, Carlos Bardem, Alberto Ammann, Antonio Resines, Marta Etura κ.ά.
Η υπόθεση της ταινίας:
Ο Juan Oliver θέλοντας να κάνει καλή εντύπωση στη νέα του δουλειά στο σωφρονιστικό ίδρυμα της Ζαμόρα, παρουσιάζεται μια ημέρα νωρίτερα, αφήνοντας την έγκυο γυναίκα του Elena στο σπίτι. Ενώ δύο συνάδελφοί του τον ξεναγούν στις εγκαταστάσεις ένα ατύχημα τον αφήνει αναίσθητο. Οι φρουροί τον μεταφέρουν στο άδειο Κελί 211, όπου προσπαθούν να τον συνεφέρουν. Την ίδια στιγμή στον τομέα ύψιστης ασφάλειας, εκεί όπου φυλάσσονται οι πιο επικίνδυνοι εγκληματίες και οι Βάσκοι τρομοκράτες, ξεσπά βίαιη εξέγερση. Τρομαγμένοι οι συνάδελφοι του Juan τον εγκαταλείπουν μόνο καθώς οι κρατούμενοι καταλαμβάνουν ολόκληρη την πτέρυγα. Όταν ο Juan συνέρχεται, συνειδητοποιεί ότι ο μοναδικός τρόπος για να επιβιώσει είναι όχι απλά να προσποιηθεί τον εγκληματία, αλλά και να πείσει για αυτό τον αδίστακτο αρχηγό των εξεγερμένων...
Με ένα έξυπνο «τρικ» μία αλλαγή ρόλων ξεκινούν όλα σε ακόμη μία ταινία - έκπληξη από την Ισπανία. Ο Χουάν Όλιβερ, αν και είναι δεσμοφύλακας, εξαιτίας μιας απρόβλεπτης, άτυχης στιγμής παίρνει την ακαριαία απόφαση να υποδυθεί τον κρατούμενο, για να κερδίσει την εύνοια του αρχηγού των εξεγερθέντων και να σώσει το τομάρι του.
Ο Daniel Monzón με την τέταρτη μεγάλου μήκους (αλλά και συνολικά) ταινία του, καταφέρνει επιτέλους να βρεθεί στο κινηματογραφικό προσκήνιο, μετά από τρεις ανεπιτυχείς προσπάθειες. Και το πετυχαίνει, κάνοντας με ημι-ντοκουμενταρίστικο στυλ ένα κλειστοφοβικό δράμα, που εκτυλίσσεται στην υπό κατάληψη φυλακή της Ζαμόρα.
Οι Ισπανοί έχουν ήδη δώσει διαπιστευτήρια και αποδεικνύουν διαρκώς ότι διαθέτουν εξαίρετη κινηματογραφική σχολή, χωρίς να ειδικεύονται σε κάποιο συγκεκριμένο είδος, αν και στα θρίλερ έστω, πρέπει δικαίως να χαρακτηριστούν μάστορες.
Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι το μεγάλο ατού της ταινίας είναι το καταπληκτικό σενάριο. Από την έναρξη κι όλας και το «ατύχημα» που ουσιαστικά αποτελεί την κρίσιμη σκηνή του φιλμ και θέτει σε ροή την ιστορία, με την αλλαγή ρόλου (από δεσμοφύλακας σε κρατούμενο και μάλιστα, δολοφόνο) να έπεται, η ταινία κερδίζει μεμιάς το θεατή και τον καθηλώνει.
Τρομερή ερμηνεία από ένα μεγάλο όνομα του ισπανικού σινεμά, τον Λουίς Τοσάρ και εκπληκτικό μοντάζ, όσον αφορά στα τεχνικά μέρη του φιλμ.
Όλα τα «κλισέ» των φυλακών είναι εδώ: ωμή βία, ακατάπαυστη βωμολοχία, άγριοι κατάδικοι, ναρκωτικά, κρυφά αλλά και φανερά αλισβερίσια κρατουμένων - δεσμοφυλάκων, επιβολή του ισχυρού, κώδικας μεταξύ των κρατουμένων, απειλές, αίμα κλπ, ενώ δε λείπει το πολιτικό στοιχείο, με τους φυλακισμένους βάσκους αυτονομιστές της ΕΤΑ.
Ωστόσο ο Μανσόν δεν προχωρά σε ευθεία πολιτική κατηγορία, προτιμώντας να κρατήσει τις ισορροπίες και μελετώντας ενδελεχώς όλες τις πλευρές αλλά και τις κοινωνικές προεκτάσεις μιας εξέγερσης, αφήνει στο θεατή την ευκαιρία να βγάλει τα δικά του πολιτικά, ιδεολογικά συμπεράσματα.
Το μόνο σίγουρο, ανεξαρτήτως ιδεολογιών του καθενός, είναι ότι αφενός το Κελί 211 θα σας αρέσει ως ένα θρίλερ φυλακών, από τα καλύτερα του είδους, ενώ θα γεννήσει (για ακόμη μία φορά) έντονο προβληματισμό και σημαντικά ερωτήματα γύρω απ' το κατά πόσο τελικά οι κρατούμενοι «σωφρονίζονται» στις φυλακές, απ' τις συνθήκες κράτησης, απ' την τιμωρία της απομόνωσης, κατά πόσο είναι δίκαια ή άδικα τα αιτήματα των εξεγερθέντων, την ανεξέλεγκτη βίαιη δράση της αστυνομίας εντός κι εκτός φυλακών, τη λήψη πολιτικών αποφάσεων, την ανάληψη ευθύνης για ό,τι συμβεί σε τέτοιες περιπτώσεις από τους επικεφαλής σε φυλακές και υπουργεία, αλλά και την προκλητική αδιαφορία που επιδεικνύει απέναντι σε (πάνω απ' όλα) ανθρώπους η Εξουσία (το Κράτος).
Το Κελί 211 είναι η πιο εμπορική ισπανική ταινία της χρονιάς αλλά κυρίως, η πλέον βραβευμένη, με υποψηφιότητες για 16 Γκόγια, περισσότερα από όλες τις άλλες μαζί, για να κερδίσει τελικά τα 8: καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, διασκευασμένου σεναρίου, Α' ανδρικού ρόλου, Β' γυναικείου ρόλου, πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού, μοντάζ, ήχου.
Βαθμολογία: 7,5/10
Έλα Mike τι γίνεται;
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα διαφωνήσω πολύ σχετικά με το σενάριο όπου πιστεύω έχει πολλά ελαττώματα καθώς μέσα σε όλη αυτήν την καλογυαλισμένη δράση υπάρχουν αρκετές υπερβολές, οι οποίες οδηγούν σε λιγάκι ακραίες και τραβηγμένες καταστάσεις όπου στο τέλος καταλήγουν και σε μελόδραμα. Άσε που θεωρώ ότι η αφήγησή της ήταν κάπως ελλειπτική, χωρίς συνοχηκότητα. Από την άλλη βέβαια, δεν λέω, έχει μπόλικη δράση όπου δεν θα σε κάνει να βαρεθείς καθόλου, ανατροπές, αρκετές συγκινήσεις, φλασμπακ και άλλα μικρά πραγματάκια που κάνουν την ταινία ένα άκρως ψυχαγωγικό θέαμα. Πάντως όλα τα λεφτά είναι ο Luis Tosar.
2,5/5: Ενδιαφέρουσα.
Γεια σου Αργυρη,
ΑπάντησηΔιαγραφήεγω παλι πιστευω οτι οι (δεδομενες) σεναριακες αφελειες δε μειωνουν την αξια της ταινιας. Βρηκα ακρως ενδιαφερουσα τη σεναριακη ιδεα και ειδα να αποτυπωνεται εξοχα απ' τον Μονσον. Με κερδισε απ' την πρωτη σεκανς, του ατυχηματος, που εβαλε το στορι σε ροη..
Ωστοσο συμφωνω για τον Luis Tosar. Σηκωνει ολο το βαρος στις στιβαρες ερμηνευτικες του πλατες.