Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Santa Sangre, Alejandro Jodorowsky, 1989


 Ο σουρεαλιστικός, ψυχεδελικός και αρρωστημένος κόσμος του Χιλιανού πολύπλευρου καλλιτέχνη Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι (Alejandro / Alexandro Jodorowsky) απλώνεται -και- στο "Santa Sangre", που στα ελληνικά έμεινε «Σάντα Σάνγκρε» ενώ θα το βρείτε και ως "Holy Blood" (αγγλικός τίτλος), στην όχι τόσο εγκεφαλική αλλά σίγουρα πιο βατή ταινία της φιλμογραφίας του.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Ένας νεαρός άντρας μπαίνει σε ψυχιατρική κλινική. Μέσω φλάσμπακ, μαθαίνουμε ότι έχει παιδικά τραύματα, από τότε που αυτός και η οικογένειά του δουλεύανε σε τσίρκο. Τότε ο πατέρας του έκοψε τα χέρια της μητέρας του, φανατική αρχηγό της αιρετικής εκκλησίας του Santa Sangre, και μετά αυτοκτόνησε. Τώρα ο νεαρός δραπετεύει και βρίσκει την μητέρα του, που δεν έχει χέρια, και ενάντια στη θέλησή του, αντικαθιστά τα χέρια της, και μαζί ξεκινούν μια εκστρατεία φόνου και εκδίκησης.

 Η ιστορία ενός νεαρού που σκοτώνει από κληροδότημα της χωρίς χέρια(!) μητέρας του ξεκινάει ως θρίλερ τρόμου και εξελίσσεται σε σπλάτερ (η βία ασταμάτητη και το αίμα άφθονο), για να καθιερωθεί ως το απόλυτο cult φιλμικό δημιούργημα του εκκεντρικού και αυστηρά σινεφιλικού Alejandro Jodorowsky.


 Όμως τα φιλμ του Χιλιανού δεν κατηγοριοποιούνται καθώς δεν ακολουθούν συνηθισμένη δομή και ανάπτυξη, δεν υπακούν σε κινηματογραφικούς κανόνες και νόρμες, αλλά αντίθετα αποτελούν ένα ολότελα διαφορετικό σύμπαν: απ' τη μία αλλόκοτο, βίαιο, αιματηρό, προκλητικό, νοσηρό, δυσκολοχώνευτο και από την άλλη ιδιαίτερο, ψυχολογικό, εντυπωσιακό, εγκεφαλικό, σουρεαλιστικό, ατμοσφαιρικό, γοητευτικό.


 Ένα σύμπαν, με το οποίο ήρθαμε για πρώτη φορά σε επαφή στο "Fando and Lis", όπου ο σκηνοθέτης έβαλε το στίγμα του για τη συνέχεια, ενώ αργότερα απολαύσαμε το αριστουργηματικό σουρεαλιστικό γουέστερν "El Topo", του 1971, για να ακολουθήσει το παρανοϊκό "Holy Mountain", πριν το "Santa Sangre", το 1989.

 Τα παραπάνω επιβεβαιώνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης με την περίφημη ατάκα του «Οι περισσότεροι σκηνοθέτες κάνουν ταινίες με τα μάτια τους. Εγώ τις κάνω με τα αρχίδια μου», επιδεικνύοντας ισχυρή δόση μεγαλομανίας και ναρκισσισμού.


 Εδώ συγκεκριμένα, στην ομολογουμένως πιο βατή ταινία του, ο Χιλιανός αναπτύσσει μία αλληγορία. Ξεκάθαρα το "Santa Sangre" αναπαριστά στο σύνολό του τον εσωτερικό κόσμο, το "εντός" του πρωταγωνιστή, τον οποίο υποδύεται αρχικά ο μεγάλος γιος (Axel Jodorowsky) και εν συνεχεία ο μικρότερος (Adan) του σκηνοθέτη!


 Σε δεύτερη όμως ανάγνωση παρατηρούμε διάχυτους συμβολισμούς σε ολόκληρο το φιλμ. Μέσα από τους οποίος ο Γιοντορόφσκι απλώνει τις σκέψεις του, μοιράζεται τα συναισθήματά του, τοποθετείται επί των θεμάτων που τον απασχολούν.


 Περνώντας στο story του "Santa Sangre" θα ήθελα μονάχα να σημειώσω ότι πηγή έμπνευσης και μόνο για τον Γιοντορόφσκι αποτέλεσε η αληθινή ιστορία ενός Μεξικανού serial killer, ονόματι Gregorio Cárdenas. Δηλαδή ο αθεόφοβος απλώς εμπνεύστηκε από μία λίγο πολύ συνηθισμένη ιστορία (καταναλώνοντας βεβαίως άπειρες ψυχοτρόπες ουσίες) για να κάνει τη συγκεκριμένη ταινία. Δεν βασίστηκε σε αληθινά γεγονότα και δεν περιγράφει αληθινά γεγονότα!

 Περαιτέρω ανάλυση του σεναρίου (το υπογράφει ο ίδιος ο Jodorowsky) όχι μόνο δεν είναι αναγκαία αλλά δεν υπάρχει κάτι να προσθέσεις παρά να αφεθείς στο μαγευτικό κόσμο του Σάντα Σάνγκρε, αλλά και να αντιπαραθέσεις τις δικές σου απόψεις στα θέματα που τόσο εύστοχα και συμβολικά ανοίγει διάπλατα ο Γιοντορόφσκι.

 Δείτε το (μπορεί να είναι "περίεργο" αλλά καθόλου επιδεικτικό και "δήθεν") και ταξιδέψτε στον παραισθησιογόνο και μαγευτικό κόσμου του Χιλιανού, με τις πανέμορφες εικόνες, τους πάμπολλους συμβολισμούς, τα σουρεαλιστικά στοιχεία, τις σινεφιλικές ματιές, τις έξοχες ερμηνείες, τις εκ βαθέων αναζητήσεις, την έξαψη της φαντασίας και τη μοναδική αισθητική απεικόνιση.

 Βαθμολογία: 8/10

15 σχόλια:

  1. Όμορφο παρεάκι ο Jodorowsky, o Arrabal και ο Topor, ιδρυτές του κινήματος του Πανικού. Αγαπημένη ταινία το Φάντο και Λις σε σενάριο Arrabal. Τις καλησπέρες μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εμένα δεν μου άρεσε καθόλου. Θα το έβαζα στην κατηγορία των video-nasties (μιας και είναι στην δεκαετία του ’80) με κάποιες καλλιτεχνικές φιλοδοξίες που όμως σκοντάφτουν σε ένα σενάριο για τα πανηγύρια, στις απαράδεκτες ερμηνείες, στην κακόγουστη έως κιτς αισθητικής της και δεν θυμάμαι τι άλλο μιας και το είχα δει πριν κάμποσα χρόνια. Αυτό που θυμάμαι όμως είναι ότι με είχε πιάσει νευρικό γέλιο από αυτά που έβλεπαν τα μάτια μου. Σίγουρα πρόκειται για μια ταινία για ιδιαίτερα γούστα. Και να φανταστείς ότι το έχω στην ταινιοθήκη μου!
    Καλή κινηματογραφική σεζόν…

    0/5: Κακή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπερα NO14ME, μπορει το σινεμα του Χιλιανου να ειναι "απομακρο" και/η "αρρωστημενο" αλλα βγαζει μια γοητεια!
    Με Arrabal, δυστυχως, δεν εχω ασχοληθει καθολου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. argiris-cinefil, με αλλα λογια δεν σου αρεσει το σινεμα του Jodorowsky..
    Με το σεναριο ειδες, δεν ασχοληθηκα, αλλα επειδη δεν εχει ιδιαιτερη σημασια. Νομιζω οτι αδικεις την αισθητικη του φιλμ, τις εικονες και την ατμοσφαιρα του οποιου βρηκα εξαιρετικες.
    Παντως τετοιου ειδους ταινιες συνηθως ειναι love or hate, οποτε..
    Καλη σεζον να εχουμε, περιμενουμε και Λανθιμο μεταξυ αλλων!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μόνο αυτήν έχω δει από Jodorowsky, οπότε δεν μπορώ να πω ότι δεν μου αρέσει το σινεμά του. Μια μόνο ταινία δεν φτάνει για να κρίνεις έναν σκηνοθέτη. Θα δω κάποια στιγμή το "El topo" και το "The Holy Mountain" (μιας και υπάρχουν ελλ. υπότιτλοι) και τότε θα μπορώ να έχω μια άποψη. Πάντως το ότι το φιλμ έχει μια ιδιαίτερη αισθητική, είναι αναμφισβήτητο, απλά είναι θέμα γούστου ;).

    "Παντως τετοιου ειδους ταινιες συνηθως ειναι love or hate"
    - Συμφωνώ απολύτως. Μου αρέσουν τέτοιου είδους ταινίες γιατί συνήθως παθιάζεσαι μ' αυτές, είτε με το να τις λατρεύεις είτε με το να τις μισείς. Άσε που πολλές φορές βλέπεις να διατυπώνονται εντελώς διαφορετικές απόψεις κι αυτό έχει πάντα μεγάλον ενδιαφέρον.

    Για περί Λάνθιμο, τώρα το είπες στο κατάλληλο άνθρωπο! Μου φαίνεται ξέχασες ποια είναι η σχέση μου με τον ελληνικό κινηματογράφο :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πραγματι φιλε μου,
    αυτη η διασταση αποψεων παρουσιαζει εξαιρετικο ενδιαφερον. Οπως επισης, ειναι γεγονος και το εχουμε αναφερει πολλακις: καθε ταινια, καθε θεματικη, καθε ειδος κινηματογραφικο βλεπεται, εκλαμβανεται και αναλυεται διαφορετικα απο τον καθεναν. Ειναι θεμα γουστου και αισθητικης.

    Ρε συ, αφου κι εγω με το ελληνικο σινεμα δεν τα πηγαινω καθολου καλα. Αλλα ο Λανθιμος με τον «Κυνοδοντα» ανεβασε ψηλα τον πηχη και μοιρασε προσδοκιες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Για την πρώτη παράγραφο συμφωνώ κι επαυξάνω!

    Α ναι ε! Είχα την εντύπωση ότι τα πήγενες καλά. Πάντως χειρότερα από εμένα αποκλείεται γιατί αν θυμάμαι καλά ελληνική ταινία, παραγωγής από το 1990 και πάνω, πρέπει να έχω δει μόνο δύο!!!

    Κυνόδοντα δεν έχω δει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. τεραστια ταινια.δε λεω τπτ αλλο.επισης οσοι δν εχουν δει το el topo κ holy mountain να μην παραλειψουν.δε θα χασουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. argiris-cinefil, οχι μονο δεν τα πηγαινω καλα, αλλα εχω κοψει το σινεμα οσον αφορα στα ελληνικα φιλμ (μονο DVD κι αυτα αραια)..
    Ωστοσο δεν μπορω να κανω τα στραβα ματια σε πραγματικα αξιολογες προσπαθειες, οπως ειναι η ταινια του Λανθιμου. Να τον δεις τον "Κυνοδοντα", θα με θυμηθεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. the_man,
    καταρχας καλωσηρθες στο blog :)

    Τεραστια δε θα τη χαρακτηριζα, τουλαχιστον οσον αφορα στην κινηματογραφικη της αξια. Ειναι ομως σιγουρα ιδιαιτερη, εντυπωσιακη σε σημεια, νοσηρα γοητευτικη, ενω διακρινεται και για την αισθητικη της. Οι αλλες δυο που αναφερεις, αν και σιγουρα πιο δυσκολονοητες απο δαυτη, ειναι πιο εντυπωσιακες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλησπέρα Mike, καλησπέρα αγαπητοί φίλοι.
    Εδώ Monsieur Hulot.

    Αυτή είναι η πρώτη μου του Jodorowsky που είχα δει. Αυτός είναι ο Κινηματογράφος που αγαπώ.
    O Kινηματογράφος της φαντασίας, της ποίησης, του σουρεαλισμού, του ακατανόητου συμβολισμού.
    Στο "Santa Sangre" (όπως και στις υπόλοιπες ταινίες του τεράστιου Jodorowsky) μου συνέβη το εξής: η παράξενη, γοητευτική μαγεία του ακατανόητου.
    Συνήθως, ό,τι δεν καταλαβαίνουμε, το υποτιμάμε και το προσπερνάμε. Ομφαλοσκοπεί- λέμε- αυτός ο καλλιτέχνης, ο τρελός. Κάνει ταινίες για την παρέα του και τον εαυτό του. Συνήθως, λέμε πως το απόλυτο κριτήριο της μεγάλης τέχνης είναι το δύο το καλό. Δηλαδή, η ταινία να είναι απλή και προσβάσιμη για τον απλό και ταυτόχρονα σύνθετη με πολλά επίπεδα για τον δύσκολο θεατή, τον απαιτητικό.

    Διαφωνώ απολύτα και με τα δύο.
    Όλοι οι καλλιτέχνες, ανεξαιρέτως, κάνουν Τέχνη για τον εαυτό τους και ας μην θέλουν να το παραδεχτούν. Όλοι είναι νάρκισσοι, ακόμα κι αυτός που υποδύεται τον ταπεινό. Αυτός μάλιστα ακόμα περισσότερο, υπερβολική μετριοφροσύνη υποκρύπτει μέγιστη αλαζονεία και αθεράπευτο ναρκισσισμό.

    Τις ταινίες του Γιοντορόφσκι, του Λίντς, του Φελίνι, του Μπουνιουέλ και πολλών άλλων αινιγματικών και δύσκολων (αν θέλεται, αν και δεν συμφωνώ) τις απολαμαυάνω περισσότερο από κάθε άλλη. Σκηνοθέτες όπως ο Γουελς, ο Τρυφό, ο Ρενουάρ και πολλοί άλλοι κλασσικοί έχουν κερδίσει την εκτίμηση μου, αλλά όχι και το θαυμασμό μου, το ακράτητο κινηματογραφόφιλο πάθος μου, αυτήν την ταύτιση και τον ενθουσιασμό μου την προκαλούν μόνο αυτοί.

    Στο Σάντα Σάνγκρε θαύμασα τις εικόνες που έρρεαν, την καλπάζουσα φαντασία του σκηνοθέτη, την ποίηση (ο ίδιος ο Γιοντορόφσκι) των ε ι κ ό ν ω ν .Αυτό είναι ο κινηματογράφος, εικόνα και ήχος - αυτό να προσέχουν οι νέοι σκηνοθέτες, να μην πέφτουν στη μανιέρα της φλυαρίας και της αθεράπευτης λογοδιάρροιας (βλέπε Social Network μεταξύ άλλων). Αυτός είναι ο Κινηματογράφος: Σιωπή, μιλάει μέσα από τις εικόνες του - δεν χρειάζονται λόγια. Αυτό είναι θέατρο. Η εικόνα και ο ήχος ξεχωρίζει τον Κινηματογράφο από τη λογοτεχνία, από το θέατρο, από τις υπόλοιπες Τέχνες. Και αυτό ο Γιοντορόφσκι το ξέρει πολύ καλά αφού εδώ και σε όλες του τις ταινίες υπάρχει η τέλεια αρμονία αυτών των δύο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Eδώ Monsieur Hulot και πάλι (το σχόλιο διακόπηκε λόγω έκτασης)

    Είχα προτείνει την ταινία σε φίλο μου. Μιλήσαμε πρόσφατα και με πληροφόρησε πως την τίμησε, την παρακολούθησε. Μου είπε πως την βρήκε άρρωστη, πως δεν κατάλαβε τίποτα. Εξοργίστηκα.

    Μα , γ ι α τ ί να κ α τ α λ ά β ε ι ς ;;;

    Αφεθείτε στις εικόνες, αισθανθείτε. Η αίσθηση σε φέρνει πιο κοντά στη ζωή. Αφήστε τον σκηνοθέτη να σας πάρει από το χέρι και ταξιδέψτε μαζί του, στον κόσμο του. Δεν χρειάζεται να τον καταλάβαιτε, νιώστε τον.

    Στον Γιοντορόφσκι, όπως και στους δημιουργούς που ανέφερα παραπάνω πιστεύω ότι συμπηκνώνεται ο Κινηματογράφος, η ουσία του. Όλα ρέουν. Ρέουν οι εικόνες, η ποίηση, η ζωγραφική, η φαντασία η καλπάζουσα, η εκκεντρικότητα, το περίεργο, το παράδοξο, ο γρίφος, το αίνιγμα, πρόσωπα, εικόνες, ήχοι, όνειρα, πραγματικότητες. Μια ποταμιαία υπαρξιακή μελαγχολία που προέκυψε ύστερα από κρίση δημιουργίας και από μείγμα φαντασίας, παράνοιας και επιθανάτιου, εσωτερικού ρόγχου.
    Μια ατελείωτη εσωτερική ταραχή που όσο εγώ, ο εξωτερικός παράγοντας, προσπαθώ να το αγγίξω τόσο αδυνατώ να το αποκωδικοποιήσω. Ένα παραλήρημα που μέσα στην αφοπλιστική ειλικρίνειά του προσπερνάει και γκρεμίζει όλους τους κώδικες γραφής, ανάγνωσης και ερμηνείας πάνω στις οποίες στηρίχτηκαν οι περισσότερες ταινίες.

    Αυτή την πορεία ακολουθούν οι παραπάνω σκηνοθέτες. Γι'αυτό είναι αυθεντικοί. Γι'αυτό είναι μοναδικοί.

    Φυσικά, δεν λέω όχι και στην ερμηνεία. Λατρεύω την ερμηνεία, τη σκέψη, την (συγκρατημένη) εγκεφαλική προσέγγιση. Αυτές οι ταινίες θα σου δώσουν τροφή για σκέψη. Προσέξτε, όμως, την τροφή: δεν είναι μασημένη και εύκολη για να την καταναλώσεται εύκολα. Για να την χωνέψετε εύκολα και γρήγορα. Είναι ένα πλήρες γεύμα, μια πραγματική απόλαυση για τον ουρανίσκο.
    Αλλά η συμβουλή μου: αφήσου, νιώθε και ταυτόχρονα θα έρθουν και οι σκέψεις. Θα έρθουν αβίαστα. Η αίσθηση είναι ένα αυλάκι. Ένα αυλάκι που πρέπει να σκάψεις καλά. Μην πιέσεις όμως να έρθει μόνο του το νερό στο αυλάκι. Αφήσου, νιώσε και τότε το νερό θα έρθει από μόνο του. Τότε θα έχουμε την πλήρη αρμονία. Έτσι θα απολαύσεις την απόλυτη κινηματογραφική δημιουργία. Την μαγική, την περίεργη, την παράδοξη. Όπως είναι οι γρίφοι του Λίντς, ο εκκεντρισμός του Χέρτζογκ, ο σουρεαλισμός του Μπουνιουέλ, η μαγεία του Φελίνι, η νοσηρότητα του Γιοντορόφσκι, η παράνοια του Σβανκμάγιερ, η ποιητική τρέλα του Γκοντάρ, η προσωπική φυλακή του Μπέργκμαν .....

    Αν φτιάξεις το αυλάκι θα συμφιλιωθείς με αυτούς τους τεράστιους, μα παρεξηγημένους καλλιτέχνες.
    Αν αφεθείς τότε θα τους νιώσεις πραγματικά, θα τους καταλάβεις. Μην πιέζεις τον εγκέφαλό σου, η Τέχνη δεν είναι εγκεφαλική συμφόρηση.

    Για το Santa Sangre: 10/10 (το λιγότερο)

    ΥΓ1: Ο νέος Λάνθιμος, αφού ενδιαφέρεσαι, θα έλεγα πως ανήκει σε αυτή την κατηγορία που περιγράφω. Είναι ιδιαίτερος.

    ΥΓ2: Πήγα να δημοσιεύω το σχόλιο (ή τα σχόλια καλύτερα) και μου έγραφε πως ο λογαριασμός μου δεν έχει άδεια να αφήσει σχόλιο στο blog. Αν δεν είναι ηθελημένο και αν θέλεις, ρίξε μια ματιά.
    Ευχαριστώ θερμά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Γεια σου φιλε Ιλο,
    διαβασα προσεκτικα και με ενδιαφερον το εκτενες και απολυτα κατατοπιστικο σχολιο σου. Για να μην απαντησω ομως με ετερο σχολιο σεντονι, θα περιοριστω σε ενα συνοπτικο σχολιο:
    Συμφωνω απολυτα οτι βλεποντας ταινιες τετοιων δημιουργων ειναι ανουσιο και αδικο προς τους ιδιους να ψαχνουμε να βρουμε κρυμμενους συμβολισμους και να αποδιδουμε πολλαπλες ερμηνειες (αρκετες φορες μαλιστα λανθασμενα) σε καθε σεκανς η ακομη χειροτερα, σε καθε πλανο.
    Απο την αλλη ομως, η προτροπη σου (με την οποια επισης συμφωνω): "δειτε το και αφεθειτε στις εικονες, αισθανθειτε" δε βρισκει σμφωνο μεγαλο μερος του κοινου, οι οποιοι ως μη μυημενοι η οχι και τοσο απαιτητικοι θεατες, δεν εχουν την υπομονη να παρακολουθησουν τετοιου ειδους ταινιες. Ειδικα σε εποχες, οπου ολα ειναι πιο γρηγορα και τρεχουν με μεγαλες ταχυτητες, βρισκουν πιο προσφιλες εδαφος σε αντιστοιχης θεματικης ταινιες, ενω προτιμουν, εμφανως, τη μασημενη τροφη.
    Οπως και να 'χει, το σινεμα δημιουργων οπως ο Γιοντοροφσκι και αρκετοι εξ αυτων που αναφερεις, ειναι ξεχωριστο και αξιζει σιγουρα την προσοχη μας.

    Αυτο που επισημαινεις στο τελος δε γνωριζω που οφειλεται, θα το κοιταξω ομως.
    Παρακαλω οποιος αλλος εχει το ιδιο προβλημα να με ενημερωσει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Είδα πολύ πρόσφατα το Σάντα Σάνγκρε έχοντας δει μόνο το Ιερό Βουνό.
    Λάτρεψα και τις δύο ταινίες δίνοντας ωστόσο μεγαλύτερη εκτίμηση στο Σάντα Σάνγκρε. Έχοντας στο μυαλό μου την προηγούμενη ταινία, μια γενικότερη αίσθηση παράνοιας δηλαδή, μπήκα ξαφνικά σε έναν πολύ πιο ευαίσθητο και εύθραυστο κόσμο πράγμα το οποίο ένιωθα καθ' όλη την διάρκεια της ταινίας.
    Μου αρέσει επίσης και ο τρόπος με τον οποίο ο σκηνοθέτης φτιάχνει την δική του μυθολογία μέσα στα έργα. Δημιουργεί παράλληλες κοινωνίες πράγμα το οποίο ξεχώρισα και στο Ιερό Βουνό αν και η διάθεση του στο έργο αυτό ίσως να ήταν κάπως σαρκαστική, πικρόχολη ή τουλάχιστον έτσι το εξέλαβα δεν ξέρω..

    Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζω πολλά για τον κινηματογράφο, δεν γνωρίζω σχεδόν τίποτα και εντελώς τυχαία συναντήθηκα με το έργο του Χιλιανού. Ωστόσο δε νομίζω ότι υπήρχαν εικόνες και ήχοι χωρίς κάποιο ιδιαίτερο, βαθύτερο αν θες νόημα. Αυτό που αντιλήφθηκα ήταν ένα αρμονικά δομημένο πίνακα όπου η κάθε εικόνα σε οδηγεί στην άλλη, σχεδόν ξέρεις ποια θα είναι η επόμενη εικόνα γιατί έχεις καταλάβει το νόημα του κάθε συμβόλου.

    Δεν βρίσκω κάποιο ενδιαφέρον ούτε μια ιδιαίτερη τεχνική στο να πετάς αυθαίρετα εικόνες και χρώματα σε έναν καμβά. Χωρίς να θέλεις να δηλώσεις κάτι. Άν απλα με εξιτάρει το χρώμα και οι εικόνες παίρνω ένα καλειδοσκόπιο και κάνω την δουλειά μου.

    Απο τις αγαπημένες μου σκηνές ήταν το φτερούγισμα του αετού στο τέλος και το φαγοπότι με το νεκρό ελέφαντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Σκιατραφής και Ισόσπριος,
    καλησπερα, καλως ηλθες στο blog. Ο Γιοντοροφσκι ειναι κατα τη γνωμη μου πολυ σημαντικος δημιουργος. Απο 'κει και περα εχει ενδιαφερον η τοποθετηση σου, στην τελευταια παραγραφο του σχολιου, πριν αναφερθεις στις αγαπημενες σκηνες. Καταρχας να σημειωσω πως ουτε εγω πιστευω οτι ο Χιλιανος πεταει αυθαιρετα εικονες, ομως θεωρω οτι ειναι δυσκολο να γινει κατανοητος στο θεατη. Προσωπικα οχι μονο δεν ηξερα τι θα αντικρυσω σε καθε επομενο πλανο του, αλλα πολλες φορες επαυα (ακομη και στη δευτερη θεαση της ταινιας) να ψαχνω για συμβολισμους και αντ' αυτου αφεθηκα σε αυτο το αρρωστημενα μαγευτικο συμπαν του δημιουργου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή