Antoine et Colette, Francois Truffaut, 1962

 

 Ο έρωτας στα χρόνια της εφηβείας... ανά τον κόσμο μέσα από μία διεθνή, πολυγλωσσική συνεργασία διάφορων δημιουργών. Εδώ, ο Francois Truffaut, «ανοίγει» το σετ των ιστοριών του σπονδυλωτού “L'amour à vingt ans” («Έρωτας στα Είκοσι») με το μεγαλύτερης διάρκειας φιλμάκι (32') ακολουθώντας το alter ego του, Antoine Doinel (Jean-Pierre Leaud) από τα «400 Χτυπήματα» και τις νεανικές περιπέτειες στον εφηβικό έρωτα.

 Η υπόθεση, γνωστή: Η ιστορία ενός δεκαεφτάχρονου ο οποίος ερωτεύεται παράφορα μια κοπέλα, που την είδε σε μια συναυλία.

 Η Γαλλία, η Ιταλία, η Πολωνία, η Δυτική Γερμανία, αλλά και η Ιαπωνία εκπροσωπούνται από τους Francois Truffaut, Renzo Rossellini, Andrzej Wajda, Marcel Ophuls και Shintaro Ishihara, αντίστοιχα και μας παρουσιάζουν διάφορες οπτικές του εφηβικού έρωτα, με κάθε συναίσθημα χαρμολύπης και κάθε ευτυχή ή μη κατάληξη, που αυτός επιφέρει.

 Πρωταγωνιστής ο Antoine Doinel, κινηματογραφικός ήρωας και alter ego του Φρανσουά Τρυφό, ο οποίος παρακολούθησε κινηματογραφικά τον άνθρωπο που τον υποδύθηκε, Jean-Pierre Leaud καθόλη τη νεανική, προεφηβική και εφηβική ηλικία του, μέσα από συνολικά πέντε φιλμ. 

 Το πρώτο ήταν, φυσικά, τα «400 Χτυπήματα», ένα φιλμ πανέμορφο, τρυφερό και ημιαυτογραφικό του σπουδαίου σκηνοθέτη, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του "ηγέτη" του γαλλικού νέου κύματος, το 1959.

 Ακολούθησε αυτό εδώ τρία χρόνια αργότερα, πριν από τα Baisers volés (1968), Domicile conjugal (1970) και L'amour en fuite (1979), που έκλεισαν την 5άδα.

 Ο Antoine Doinel λοιπόν, εδώ, είναι ένας 17χρονος πιτσιρικάς, ο οποίος ζει μόνος του, καθώς θεωρεί αρκετά σημαντική την ανεξαρτησία του και το να καταφέρνει να κερδίζει από μόνος του τα προς το ζην, δίχως την παραμικρή βοήθεια και την στήριξη άλλων. Αυτό το πετυχαίνει δουλεύοντας σε ένα εργοστάσιο παραγωγής δίσκων βινυλίου. 

 Ακούγοντας τις αγαπημένες του όπερες και γενικά, κλασική μουσική στο πικ απ και περνώντας τον ελεύθερο χρόνο του πότε με τον φίλο του René (τον παιδικό του φίλο στα 400 Χτυπήματα) και πότε σε κινηματογραφικές αίθουσες, μουσικά κοντσέρτα και συναυλίες, ο Αντουάν θα γνωρίσει την Κολέτ (Marie-France Pisier), μια μικροαστή, σχεδόν συνομήλικη κοπέλα την οποία μεμιάς θα ερωτευθεί. Θα κάνει τα πάντα για να ευχαριστεί την ίδια και τους γονείς της. Εκείνη όμως δεν τον βλέπει καθόλου ερωτικά, αντίθετα δείχνει να απολαμβάνει τη φιλία που έχει χτιστεί μεταξύ των γύρω από συζητήσεις, ως επί το πλείστον μουσικού ενδιαφέροντος.

 Ο Αντουάν αδυνατεί ή δε θέλει να αποδεχθεί τις φιλικές προθέσεις της Κολέτ εντείνοντας την ερωτική προσέγγιση έως ότου προσγειωθεί απότομα με την απόρριψη, όταν, σε ένα από τα τραπέζια που του κάνει συχνά η οικογένεια, η Κολέτ θα καλέσει το νέο της φίλο, με τον οποίο θα φύγει μαζί για βραδινή έξοδο, μπροστά στα έκπληκτα μάτια τόσο του Αντουάν όσο και των γονιών της, που σε όλο το διάστημα της γνωριμίας των είναι φιλικοί και ευχάριστοι απέναντί του, ενώ δείχνουν ότι θα ήθελαν να γίνει κάτι μεταξύ των παιδιών.

 Μία ιδιαίτερα όμορφη ματιά του Τρυφό πάνω στον δίχως ανταπόκριση εφηβικό έρωτα.

 Όσο για το “L'amour à vingt ans” συνολικά, που ήταν υποψήφιο για τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου (1962), για την ιστορία στο φιλμάκι του Rossellini μια σκληρή ερωμένη θέλει τον εραστή της δεμένο με σκοινί. Σε εκείνο του Wajda ένας στρατιώτης γίνεται ήρωας και κερδίζει τον θαυμασμό μιας γυναίκας. Σε αυτό του Ophuls ένας δημοσιογράφος αναγκάζεται να κάνει οικογένεια μετά από ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη και τέλος, στου Ishihara ένας εργάτης γίνεται δολοφόνος γυναικών.

 Βαθμολογία: 6,5/10