A Time for Drunken Horses, Bahman Ghobadi, 2000

 

 Ένα ακόμη άγνωστο διαμαντάκι από αυτά που αξίζει κάθε φίλος του ανεξάρτητου σινεμά να ανακαλύπτει. Απ' το Ιράν και τον βραβευμένο με Χρυσή Κάμερα σκηνοθέτη Bahman Ghobadi, μια ταινία που ελκύει το θεατή πριν από κάθε τι, με τον ιδιότυπο τίτλο «Μεθυσμένα Άλογα». Σε σενάριο του ίδιου του σκηνοθέτη, με τους: Ayoub Ahmadi, Ameneh Ekhtiar-Dini, Rojin Younessi, Madi Ekhtiar-Dini, Karim Ekhtiar-Dini.

 Η υπόθεση:
 Στο Ιρανικό Κουρδιστάν, πολύ κοντά στα σύνορα με το Ιράκ, πέντε αδέρφια προσπαθούν να επιβιώσουν, έχοντας μόλις τα απαραίτητα προς το ζην! Ο μικρότερος αδερφός μάλιστα, πάσχει από μία πολύ σοβαρή ασθένεια, τα φάρμακά του είναι ιδιαίτερα ακριβά, ενώ ο γιατρός κρίνει ότι επιβάλλεται να εγχειρισθεί το συντομότερο δυνατόν, για να σώσει τη ζωή του! Η οικογένεια όμως, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του μεγάλου αδελφού, είναι δυστυχώς, ανήμπορη να μαζέψει το απαιτούμενο ποσό... Έτσι η μεγαλύτερη αδερφή αναγκάζεται να δεχθεί πρόταση γάμου ενός Ιρακινού, με αντάλλαγμα εκείνος να βοηθήσει οικονομικά. Όμως λίγο πριν τον γάμο...

 Το ιρανικό σινεμά, μία ιδιαίτερη κινηματογραφική σχολή με σημαντική απήχηση (και) στην Ελλάδα και σπουδαίους εκπροσώπους, όπως οι: Kiarostami, Makhmalbaf, Majidi, ο «νέος» Farhadi (About Elly, A Separation) και ο κορυφαίος ίσως εξ όλων, Jafar Panahi.

 Εδώ, ο Ghobadi (βοηθός σκηνοθέτη του Κιαροστάμι στο «Ο άνεμος θα μας πάρει» και με 36 διεθνή βραβεία στις συνολικά 6 ταινίες του), μετέπειτα σκηνοθέτης του υπέροχου «Και οι Χελώνες μπορούν να πετάξουν», μας συστήνεται με την πρώτη μεγάλου μήκους του «Μεθυσμένα Άλογα» (Zamani Baraye Masti Asbha ο πρωτότυπος τίτλος), ένα ρεαλιστικό κοινωνικό δράμα για την επιβίωση αλλά και την αξιοπρέπεια του κουρδικού λαού.

 Η ιστορία εκτυλίσσεται γύρω από τον Ajoub, έναν πιτσιρικά που παλεύει με όλες του τις δυνάμεις να συντηρήσει τα πέντε του αδέλφια. Όπως και οι υπόλοιποι συνομήλικοι συγχωριανοί του, ο μικρός δουλεύει σαν σκλάβος για λογαριασμό των λαθρεμπόρων και όταν ο πατέρας του πεθάνει από νάρκη ο Ajoub θα επωμιστεί όλη την ευθύνη της προστασίας της οικογένειας, το σοβαρό στα όρια του ανίατου πρόβλημα υγείας του μικρού του αδερφού, καθώς και το ζήτημα που προκύπτει με το συνοικέσιο της αδερφής του.

 Για να περάσουμε στον τίτλο της ταινίας, που παραπέμπει στο γεγονός ότι οι λαθρέμποροι ποτίζουν με αλκοόλ τα μουλάρια, ώστε να αντέχουν περισσότερο στις συνθήκες κρύου και χιονιού.

 Το φιλμ είναι γυρισμένο εξ ολοκλήρου σε αληθινούς χώρους, με τα πάλλευκα βουνά του Κουρδιστάν να προκαλούν δέος, κάποιες σκηνές να μένουν χαραγμένες για την σκληρότητα, ακόμη και ωμότητά τους, οι πρωταγωνιστές είναι δίχως εξαίρεση ερασιτέχνες με τους βασικούς πρωταγωνιστές μάλιστα να είναι παιδιά, αλλά κυρίως η αφήγηση της ταινίας, που αφορά στον ρεαλιστικά σκληρό αγώνα των νεαρών παιδιών για επιβίωση, την κάνει ξεχωριστή προσφέροντας συγκίνηση στο θεατή (κυρίως τον δυτικό), ο οποίος αντιλαμβάνεται το πόσο τρομακτικά σκληρή μπορεί να είναι η πραγματική ζωή (ακόμη και σε ένα τόσο μακρινό μέρος) σε σχέση με τα «συγκινησιακά κατασκευασμένα» παραμύθια. Εννοείται πως απουσιάζουν παντελώς τα εφέ, ενώ το μπάτζετ ήταν πολύ μικρό, με την οικογένεια του σκηνοθέτη να συμβάλλει οικονομικά.

 Ο ιταλικός νεορεαλισμός, ένα σπουδαίο κινηματογραφικό κίνημα με τεράστια παράδοση, έχει διάχυτες επιρροές σε αυτό το διαμαντάκι, που κέρδισε καλές έως εξαιρετικές κριτικές ανά τον κόσμο, αλλά και πολλά βραβεία, ενώ είχε βρει διανομή στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

 Ένα ντοκουμενταρίστικα γυρισμένο ρεαλιστικό φιλμ, που αναδεικνύει τον ιταλικό νεορεαλισμό αλλά και το νατουραλισμό και εξυμνεί τον αγώνα ανηλίκων για επιβίωση και αξιοπρέπεια, σε ποιητική ατμόσφαιρα, αληθινή συγκίνηση και απαράμιλλη τρυφερότητα. Αυθεντικότατη ταινία βγαλμένη και δοσμένη μέσα απ' τη ζωή.

 Πληθώρα βραβείων σε πολλά διεθνή φεστιβάλ, με κυριότερα τη Χρυσή Κάμερα και το βραβείο FIPRESCI στις Κάννες, το 2000.

 Βαθμολογία: 7,5/10