Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

La Piel que Habito, Pedro Almodovar, 2011

 

 "La Piel que Habito", «Το Δέρμα που Κατοικώ», είναι η πρώτη απόπειρα θρίλερ, αν και όχι καθαρόαιμο, από τον Ισπανό Pedro Almodovar, ο οποίος υπογράφει εδώ, κάνοντας ένα μελόδραμα σε νουάρ ύφος, σίγουρα την πιο ώριμη ταινία του, όχι όμως και την κορυφαία, καθώς αντιμετωπίζει προβλήματα, που δεν μπορούν να την τοποθετήσουν δίπλα στα πραγματικά σπουδαία «Μίλα της», «Όλα για την μητέρα μου», «Καυτή Σάρκα».

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Με τη γυναίκα του να έχει υποστεί καθολικά εγκαύματα σ’ ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ο δρ. Ρομπέρ Λεντγκάρντ, διαπρεπής πλαστικός χειρουργός, προσπαθεί να δημιουργήσει ένα νέο δέρμα για να τη σώσει. Εκτός από τα χρόνια και τα χρήματα που ξοδεύει στην έρευνα και τα πειράματά του, ο Ρομπέρ χρειάζεται τρία ακόμα πράγματα: έναν συνεργό κι ένα ανθρώπινο πειραματόζωο και κανέναν ενδοιασμό

 Τρία πράγματα λοιπόν χρειάζεται ο διαπρεπής πλαστικός χειρουργός δρ. Λεντγκάρντ (ανεξήγητα συγκρατημένη και αποστασιοποιημένη βρήκα την ερμηνεία του Αντόνιο Μπαντέρας) για να διατηρήσει «ζωντανή» τη γυναίκα του, η οποία υπέστη σοβαρά εγκαύματα σε αυτοκινητιστικό, φτιάχνοντας ένα τεχνητό δέρμα, ανθεκτικό σε οποιαδήποτε φθορά: Ένα συνεργό, τον οποίο βρίσκει στο πρόσωπο της επί χρόνια πιστής γκουβερντάνας του, Μαρίγια (πολύ καλή ερμηνεία από τη Μαρίσα Παρέδες) που κρύβει μυστικά αλλά επιστρέφει στη βίλα - εργαστήριό του για να τον βοηθήσει χωρίς δεύτερη σκέψη, κανέναν ενδοιασμό, που όντως δεν είχε ποτέ, αφού πρόκειται για «τρελαμένο» χειρουργό, ο οποίος στο όνομα της επιστήμης και της προόδου είναι ικανός για όλα κι ένα ανθρώπινο πειραματόζωο. Το τρίτο, είναι φαινομενικά και ουσιαστικά το πιο δύσκολο. Όμως οι συγκυρίες, η τύχη/ατυχία και ένα σκληρό προς τον ίδιο χτύπημα, θα δρομολογήσουν τις εξελίξεις...

 Εκτός από την μυστηριώδη Μαρίγια, που βοηθάει το Ρομπέρ, στην τεράστια βίλα του χειρουργού βλέπουμε εξ αρχής να μένει, παρά τη θέλησή της βέβαια και εμφανώς αιχμάλωτη, μια κοπέλα ονόματι Βέρα (Έλενα Ανάγια), κλειδωμένη σε ένα από τα πολλά δωμάτια, όπου ασφυκτιά τόσο από την έλλειψη παραθύρων όσο και από την ελαστική φόρμα που αναγκάζεται να φοράει για ιατρικούς λόγους. Επιπλέον, κάμερες την καταγράφουν δημιουργώντας έτσι μια ηδονοβλεπτική αισθητική.
 Ένα συμβάν και συγκεκριμένα η άφιξη στη βίλα του γιου της Μαρίγια, Ζέκα, ένα τρομαγμένο «γατάκι» σε μορφή και με ζωώδη ένστικτα τίγρης, ο οποίος είναι φυγόδικος και αναζητεί τον δρ. Λαγκάρντ για να του ζητήσει να του αλλάξει το πρόσωπο ώστε να μπορέσει να ξεφύγει, παρά το γεγονός ότι οι δύο άνδρες δε διατηρούν καλές σχέσεις, θα ανατρέψει τις ισορροπίες και ουσιαστικά θα αποτελέσει την κρίσιμη σκηνή του φιλμ, καθώς επρόκειτο να ξετυλίξει ένα κουβάρι αποκαλύψεων και παλιών ιστοριών, αλλά και να βοηθήσει στην εξέλιξη της ιστορίας, για την οποία θα μάθουμε περισσότερα μέσα από flashbacks (προτιμότερα, εδώ, από τις παράλληλες αφηγήσεις).

 «Το Δέρμα που Κατοικώ» διαφημίζεται ως μία ακόμη αλμοδοβαρική πρόκληση, σε πιο σοβαρό και ώριμο στυλ, χωρίς τη γνωστή κιτς αισθητική του δημιουργού, ένα δυνατό θρίλερ πάντα όμως τυλιγμένο με το δραματικό μανδύα της σκληρής μοίρας που το κινηματογραφικό σύμπαν του σημαντικού σκηνοθέτη προτιμά να επιφυλάσσει για τους πρωταγωνιστές του, με πολύ καλή σκηνοθεσία, εξαίρετη φωτογραφία και λαμπερά χρώματα. Ως εδώ, τα πηγαίνει πολύ καλά, σχεδόν εξαιρετικά θα έλεγα. Όμως, ακόμη, διαφημίζεται ως παιχνίδι αναζήτησης της σεξουαλικής ταυτότητας (επίσης γνώριμο στοιχείο αρκετών αλμοδοβαρικών φιλμ) και ως τέτοιο, δυστυχώς, δεν αντεπεξέρχεται στις απαιτήσεις που προσδίδουν οι διάχυτες αναφορές. 

 Προσωπικά, δεν κρύβω την απογοήτευση που ένιωσα όταν έφτασε η ώρα της «αποκάλυψης». Ο έτσι κι αλλιώς σχεδόν ψυχωτικός υπηρέτης της επιστήμης, δρ. Λαγκάρντ, θα χρειαστεί(;) να βιώσει ένα προσωπικό σοκ σχετικά με κάτι που θα συμβεί σε αγαπημένο του πρόσωπο, το οποίο και θα τον ωθήσει στην... εκδίκηση!

 Μια σατανική και διεστραμμένη ιστορία εκδίκησης λοιπόν, κεντρίζει το ενδιαφέρον του Αλμοδόβαρ (αρχικά) αλλά και του θεατή (ξαφνικά), ο οποίος έκπληκτος βλέπει τον Ισπανό να αγγίζει αλλά τελικά να μην καταπιάνεται με το ζήτημα αναζήτησης της σεξουαλικής ταυτότητας αλλά και των διάφορων εμμονών!

 Κατά τα άλλα ο Αλμοδόβαρ δημιουργεί ένα πολυεπίπεδο, πολύχρωμο και φετιχιστικά αυτοαναφορικό σύμπαν γεμάτο σινεφιλικές και σημειολογικές αναφορές, κλείνει το μάτι στον Δρ. Φρανκενστάιν, ενώ γενικά διάχυτες είναι οι επιρροές από τον κινηματογράφο (από τα Μάτια χωρίς Πρόσωπο του Georges Franju και τον Lang μέχρι τον Murnau, τον Cronenberg και τον Hitchcock) και τη λογοτεχνία (πηγή έμπνευσης του σεναρίου του αποτέλεσε η Tarantula του Thierry Jonquet), μιλάει για την «τύφλωση» που προκαλεί η μανία για εκδίκηση, τη μοναξιά, τη μοναδικότητα, την αίσθηση του να πράττει κανείς ως Θεός αλλά και την τιμωρία που του επιβάλλεται για την «ύβρη» αυτή, την ανθρώπινη αλλά και τη σεξουαλική ταυτότητα (επιφανειακά όπως προανέφερα), βάζοντας από κοντά και τη μητρική αγάπη και αφοσίωση. Με όλα αυτά και σε παράλληλο κόσμο με την εκδίκηση, παρακολουθούμε τους προβληματισμούς του εξτρεμιστή κινηματογραφιστή για την ανθρώπινη αλαζονεία στα όρια της κτηνωδίας όταν πρόκειται για προσωπική ανέλιξη και διάκριση, ακόμη κι αν βγαίνει μπροστά το όνομα της επιστήμης, αλλά και τη ζωώδη, ενστικτώδη ικανοποίηση των καταπιεσμένων σεξουαλικών ενστίκτων πάνω σε ανθρώπινα πειραματόζωα.

 Βαθμολογία: 7/10

4 σχόλια:

  1. Mike αυτή την φορά έλαβα ειδοποίηση, έστω κι αν αυτή ήταν για άλλον τίτλο ταινίας (και συγκεκριμένα το "Once Upon a Time in Mexico"). Τα έχει παίξει το Blogger!

    Μου άρεσε που τόλμησε να κάνει κάτι το διαφορετικό κυρίως ως προς το είδος της και λιγότερο ως προς την θεματική της. Να σου πω την αλήθεια περίμενα να είχε πιο σφιχτοδεμένη πλοκή και περισσότερα στοιχεία από θρίλερ.

    Στην θέση του «Όλα για την μητέρα μου», εγώ θα έβαζα το "Volver" καθώς την θεωρώ υπερεκτιμημένη ταινία.

    4/5: Πολή καλή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πραγματικα, η πλατφορμα της Blogspot κανει διαφορα τρελα τελευταια...

    Μην ξεχνας οτι ειναι η πρωτη αποπειρα θριλερ που κανει και επιπλεον, προτιμα ξεκαθαρα να «παιξει» -για μια ακομη φορα- με τη σεξουαλικη ταυτοτητα.

    Και για μενα ειναι -λιγο- υπερεκτιμημενη ταινια, αλλα το "Volver" μου αρεσε λιγοτερο, οποτε... :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Βρε mike τον έχεις πάρει με στραβό μάτι τον Αλμοδοβάρ.

    Θεωρώ ότι είναι ένα κόσμημα, ένας από τους σημαντικότερους κινηματογραφιστές και αυτή του η ταινία είναι μια από τις πολλές αποδείξεις... Αυτό το σουρεαλιστικό και έντονο που έχει ο πυρήνας της Ισπανικής τέχνης σε όλο του το φάσμα βρίσκει ανταπόκριση και στον κινηματογράφο.

    4,5/5

    ΥΓ. Πολύ δυνατό το ιστολόγιο σου. Μπράβο!
    ΥΓ2. Δες το bad education (βαθμολογία 11/10) και θα με θυμηθείς. Θα αναθεωρήσεις τόσο πολύ την άποψη σου. Τόσο πολιτική (και δεν αναφέρει ούτε ένα πολιτικό σχόλιο), πραγματικό κομψοτέχνημα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλησπερα,
    δε μου αρεσει το στιλ του, δεν το εκρυψα ποτε!
    Ευχαριστω για το σχολιο και τα καλα λογια, τα τελευταια ειναι αυτα που με ωθουν στο να διατηρω το blog, ενω πια δε διαθετω πολυ ελευθερο χρονο..
    Σχετικα με τον Πεδρο, εχω δει ολοκληρη τη φιλμογραφια του, μαζι με τα μικρου μηκους, τον θεωρω σημαντικο σκηνοθετη οπωσδηποτε, απλως δε συγκαταλεγεται στους αγαπημενους μου ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή