Σάββατο 25 Ιουνίου 2011

The Filth and the Fury, Julien Temple, 2000


 Από τις πιο ξεχωριστές μουσικές ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ. «Η Γοητεία της Οργής», όπως είναι ο ελληνικός τίτλος του "Filth and the Fury", είναι πιθανώς το πιο αντιπροσωπευτικό ντοκιμαντέρ που έγινε για το κίνημα της Punk, το οποίο διέγραψε τη δική του πορεία στο χώρο της Rock αλλά και της μουσικής σκηνής γενικότερα. Από τον Βρετανό σκηνοθέτη Julien Temple και το 2000.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Η 26μηνη ιστορία του πιο γνωστού punk συγκροτήματος, των Sex Pistols, μέσα από αφηγήσεις των ίδιων των μελών, αλλά και ανθρώπων που έζησαν από κοντά την πολυτάραχη πορεία του.

 Η ιστορία των Sex Pistols, της απόλυτης punk μπάντας που ξεκίνησε από το μηδέν, στοχεύοντας στο τίποτα και στη διαδρομή κατέκτησε τα πάντα... Η καταγραφή της ιστορίας της μουσικής μέσα από ένα ντοκιμαντέρ δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πέρα από τη γνώση και την έρευνα, χρειάζεται ισχυρό απόθεμα οράματος και πάθους για το αντικείμενο που θα καταπιαστεί κανείς. Ο Βρεττανός σκηνοθέτης Τζούλιαν Τέμπλ (Absolute Begginers) φανατικός οπαδός του rock n roll και του punk κινήματος και απόλυτος γνώστης των παρασκηνίων, γυρίζει το απόλυτο ντοκιμαντέρ για την πορεία των Sex Pistols και σκαλίζει την Ιστορία με σεβασμό, περιέργεια και μεγάλη αγάπη για το punk και τους ανθρώπους που κινήθηκαν μέσα και γύρω από αυτό. 

  Τα πράγματα είναι απλά. Γουστάρεις την Punk; Τότε θα λατρεύεις τους Sex Pistols. Ακόμη όμως κι αν το συγκεκριμένο μουσικό είδος σε αφήνει αδιάφορο, δεν μπορείς παρά να αναγνωρίσεις στο πρόσωπο των Sex Pistols τον κύριο εκπρόσωπο αυτού του ανατρεπτικού κινήματος.


 Γιατί η Πανκ ήταν, πριν και πέρα από οτιδήποτε άλλο, κίνημα. Και ως επί το πλείστον, τέτοια κινήματα γεννώνται είτε στη Μεγάλη Βρετανία είτε στην Αμερική. Στην περίπτωσή μας, έχουμε να κάνουμε με μία μπάντα, που ξεκίνησε στην Αγγλία, το 1976, με αφετηρία την αντίδραση των πολιτικοκοινωνικών γεγονότων της εποχής, αλλά και του τέλματος στο οποίο είχε επέλθει η ακμάζουσα στα 60s Ροκ μουσική.


 Είμαστε στα μέσα των 70s και στην Αγγλία αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα, κυρίως με τον πληθωρισμό, τις αποκρατικοποιήσεις και την ανεργία, ενώ βλέπουν τα πολιτεύματα (ειδικά επί Θάτσερ) να γυρίζουν την πλάτη στους πολίτες. Σα να μην έφταναν αυτά, η Ροκ μουσική, που την περασμένη δεκαετία είχε διαγράψει εκπληκτική πορεία βγάζοντας σπουδαία συγκροτήματα και αστέρες - είδωλα, διανύει φθίνουσα πορεία, με τους νέους να βρίσκονται έτσι προ -κοινωνικού- αδιεξόδου.

 Ώσπου ξαφνικά ένα νέο και ιδιαίτερο μουσικό γκρουπ ξεπετάγεται ως αντίδραση στο παραπάνω απογοητευτικό σκηνικό. Είναι οι Sex Pistols με επικεφαλής τον Johnny Rotten και ψυχή τον Sid Vicious, ο οποίος δεν υπήρξε σπουδαίος μουσικός, κάθε άλλο, όμως αποτέλεσε μία εξέχουσα επαναστατική μορφή. Η punk χαρακτηρίζεται ως πιο σκληρή και άγρια από τη rock, ο τόνος και ο ρυθμός της μουσικής εξαντλητικά δυνατός, ενώ τα τραγούδια μιλούν για τη φτώχεια, την ανέχεια, την απογοήτευση και το αδιέξοδο των νέων ανθρώπων, την κενότητα συναισθημάτων και αξιών, την επιβολή τρόπων και γούστων από τους "ειδικούς", τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και το βρώμικο ρόλο αυτών κ.ά.  
 Και όπως ήταν λογικό, το συγκρότημα αυτό απέκτησε -σταδιακά- φανατικούς οπαδούς, ενώ το κίνημα γενικά (με εκπροσώπους τους Jam, τους Clash, τους Stranglers κλπ) της νέας αυτής μουσικής εξαπλώθηκε ταχέως στη Βρετανία, την Αμερική και εν συνεχεία στην υπόλοιπη Ευρώπη, πραγματοποιώντας μία πολιτιστική επανάσταση και υιοθετώντας άτυπους κανόνες συμπεριφοράς, ντυσίματος κλπ.

 Βέβαια υπάρχει και η άλλη πλευρά, σχετικά με την ιστορία Sex Pistols, σύμφωνα με την οποία ο μάνατζερ του γκρουπ, Malcolm McLaren χρησιμοποίησε τα μέλη, στις πλάτες των οποίων έβγαλε πολλά εκατομμύρια δολάρια, ανοίγοντας παράλληλα το δρόμο για το marketing στη μουσική. Όχι πως δεν προϋπήρχε, καθώς μεγάλα ροκ συγκροτήματα όπως οι Rolling Stones είχαν μάνατζερς, όμως ο McLaren πήγε το πράγμα ένα βήμα παρακάτω...

 Προσωπικά λατρεύω τη Ροκ μουσική, όπως και τη Μέταλ, όμως η Πανκ δε με συγκίνησε ποτέ, δεν με ενθουσίασε ποτέ. Και συγκεκριμένα οι Sex Pistols, επιτρέψτε μου την «αυθαιρεσία», έγιναν αυτό που έγιναν από συγκυρία. Τα πιτσιρίκια (τότε) που ίδρυσαν το γκρουπ δήλωναν ότι ψάχνουν έναν τρόπο να βρουν χρήματα, για να εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαΐ, να «φτιαχτούν» και να αγοράζουν κανά καινούριο δερμάτινο! Να σημειωθεί επιπροσθέτως ότι ο ηγέτης τους, Sid Vicious διακρινόταν για την απίστευτη αφέλειά του ενώ έχει μείνει μέχρι σήμερα το μότο του Live Fast Die Young, το οποίο έκανε και πράξη "φεύγοντας" νωρίς, για να "συναντήσει" την αγαπημένη του Nancy Spungen. Παράλληλα εμφανίσθηκε και ο πανούργος και απατεώνας μάνατζερ και... το νερό κύλισε στο αυλάκι.


 Όμως, όντας ή μη κανείς φαν των Sex Pistols, οφείλει να παραδεχτεί στην προσφορά τους στο χώρο της Ροκ μουσικής, την οποία εν μέρει ανανέωσαν, ενώ με το κίνημα της Πανκ έδωσαν μία πραγματική γροθιά στο πολιτικό κατεστημένο.


 Στο καθαρά κινηματογραφικό κομμάτι, ο Τζούλιαν Τεμπλ (του πήρε επτά χρόνια να ολοκληρώσει το φιλμ) δεν ήθελε να γυρίσει ακόμη ένα μουσικό ντοκιμαντέρ, αλλά αποπειράθηκε να αφηγηθεί μία ιστορία, για ένα θρυλικό μουσικό συγκρότημα, κρατώντας όσο μπορούσε μία αντικειμενική ματιά, κάτι που ίσως αποτρέψει πολλούς να παρακολουθήσουν την ταινία.


 Στα μπόνους της σημαντικής αυτής ταινίας του Τεμπλ, μια σπάνια και όμορφη συνέντευξη του σκηνοθέτη με τον Σιντ Βίσιους, λίγο πριν τον θάνατο του μπασίστα του συγκροτήματος!


 Βαθμολογία: 7/10

2 σχόλια:

  1. ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΣΑΣ ΑΦΗΣΩ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΕΥΧΗΘΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΓΕΜΑΤΟ ΧΡΩΜΑΤΑ-ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ.ΘΑ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΠΑΛΙ ΝΑ ΣΑΣ ΒΡΩ ΚΑΛΑ ΟΛΟΥΣ-ΟΛΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙΚΟ ΜΟΥ ΤΕΛΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ.
    ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!!!!
    ΕΧΩ ΑΡΓΗΣΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΑΠΟ ΕΔΩ ΛΟΓΩ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ.
    ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΦΙΛΕ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλο καλοκαιρι φιλε μου, καλα να περασεις και καλα αποτελεσματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή