Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Παρακαλώ γυναίκες μην κλαίτε, Σταύρος Τσιώλης, Χρήστος Βακαλόπουλος, 1992


 Με τον τίτλο «Παρακαλώ γυναίκες μην κλαίτε», μία όμορφη, ιδιαίτερη ελληνική ταινία, σε σενάριο και σκηνοθεσία Σταύρου Τσιώλη, Χρήστου Βακαλόπουλου, που μεταφράστηκε "Please, ladies, don' t cry".

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Το καλοκαίρι του 1992, δυο διάσημοι αγιογράφοι (και αστρονόμοι) καταφθάνουν από την Αθήνα σ' ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας, για ν'αποκαταστήσουν τις κατεστραμμένες τοιχογραφίες σε βυζαντινό εξωκλήσι του δέκατου πέμπτου αιώνα. Η άφιξή τους κατακλύζει με νέα ζωή την ξεχασμένη εκκλησία, αλλά η ταινία αναγκάζεται να παρακολουθεί την...μη επιτέλεση του έργου έως και τον ερχομό του χειμώνα, οπότε και οι δυο διάσημοι αγιογράφοι (και αστρονόμοι) κατεβαίνουν προς τη θάλασσα για να ξεχειμωνιάσουν... 

 Δύο διάσημοι αγιογράφοι και αστρονόμοι λοιπόν, ο Θεοφάνης κι ο Θεοδόσιος (Αργύρης Μπακιρτζής, Δημήτρης Βλάχος), πηγαίνουν σε ένα ορεινό χωριό της Αρκαδίας, για να αποκαταστήσουν τις κατεστραμμένες τοιχογραφίες μιας μικρής βυζαντινής εκκλησίας του 15ου αιώνα. Κοντά τους θα μαθητεύσει, στην υψηλή τέχνη, μια νεαρή κι αγνή κοπέλα, η Άννα (Δώρα Μασκλαβάνου). Ο κόσμος συρρέει στην εκκλησία, προσφωνώντας τους αγίους, εκείνοι όμως στην πραγματικότητα είναι δύο μικροαπατεώνες, οι οποίοι αμπελοφιλο-σοφούν, παρατηρούν με το τηλεσκόπιο τις καμπύλες των γυναικών και διοργανώνουν μια σικέ δημοπρασία. Με την έλευση του χειμώνα, τα θαύματα θα πάρουν τέλος, και κάθε κατεργάρης θα γυρίσει στον πάγκο του.

 Με κεκαλυμμένο χιούμορ και αρκετά ιδιόρρυθμο, σε βαθμό που αναμένεται να ξενίσει όσους περιμένουν να παρακολουθήσουν μια κοινή κωμωδία, οι δύο δημιουργοί που συνυπογράφουν το σενάριο και τη σκηνοθεσία, ακροβατούν μεταξύ κωμικού και τραγικού και αναπτύσσουν, χρησιμοποιώντας την ελληνική ύπαιθρο και τον Οίκο του Θεού ως καμουφλάζ, μια σάτιρα ηθών και καταστάσεων πάνω στους κάθε λογής απατεωνίσκους, τσαρλατάνους, λαμόγια, οι οποίοι κατακλύζουν την καθημερινότητά μας (πολιτικοί, επιχειρηματίες, κ.ά) και παγιδεύουν στα δίχτυα τους αθώους συνανθρώπους μας.

 Πλάγια κριτική, καμουφλαρισμένο χιούμορ και ειρωνεία εν μέσω αποθέωσης του μινιμαλισμού. Μία ιδιαίτερη ταινία ενός σινεμά διαφορετικού, που φυσικά, ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα σε μία χρονική περίοδο που ο ελληνικός κινηματογράφος βρισκόταν σε φθίνουσα πορεία.

 Βαθμολογία: 7/10

3 σχόλια:

  1. Σας χρησιμοποίησα ολίγον και σας λινκάρισα εδώ... ελπίζω να είστε οκ. Αν θέλευε να βάλω αλλιώς το λινκ... νο προμπλεμ. http://cinepivates.com/2012/11/proof.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεια χαρα σε ολη την παρεα εκει,
    φυσικα και δεν υπαρχει προβλημα, καλη συνεχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τριήμερο Φεστιβάλ για τον Σταύρο Τσιώλη στο Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ.
    http://cinepivates.com/2013/05/tsiolfest.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή