Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Le Gamin au Velo, Jean-Pierre et Luc Dardenne, 2011

 

 Οι αδελφοί Jean-Pierre και Luc Dardenne απ' το Βέλγιο, ιδιαίτερα αγαπητοί στην Ελλάδα κυρίως απ' την κορυφαία τριάδα τους (La Promesse, Rosetta, L' Enfant) επιστρέφουν τρία χρόνια μετά το "Le silence de Lorna", με το "Le Gamin au Velo" (The Kid with a Bike), «Το Παιδί με το Ποδήλατο», που τους χάρισε το Μεγάλο Βραβείο της κριτικής επιτροπής στις Κάννες (το μοιράστηκαν με τον Nuri Bilge Ceylan και το πολύ καλό «Κάποτε στην Ανατόλια»). Σε σενάριο των ίδιων, με τους: Τhomas Doret, Cécile De France κ.ά..

 Η υπόθεση:
 Ο δωδεκάχρονος Cyril έχει ένα και μοναδικό σχέδιο: να ξαναβρεί τον πατέρα του, ο οποίος τον άφησε προσωρινά(;) σε ένα ίδρυμα. Τα σημάδια δείχνουν ότι ο πατέρας του τον εγκατέλειψε σε αναζήτηση μιας νέας ζωής. Δεν απαντά στα τηλεφωνήματα, άδειασε το διαμέρισμά του, πούλησε το ποδήλατο του πιτσιρικά. Τυχαία, ο Cyril θα συναντήσει την Samantha (Cecile De France) μια ιδιοκτήτρια κομμωτηρίου, η οποία θα τον συμπαθήσει και θα αρχίσει να τον φιλοξενεί στο σπίτι της τα Σαββατοκύριακα. Όμως ο Cyril παρά την αγάπη που νοιώθει γι' αυτόν η Samantha θα συνεχίσει να αναζητά τον πατέρα του με κάθε τρόπο φτάνοντας σε βίαια και οργισμένα ξεσπάσματα..

 Τα τρομερά αδέλφια απ' το Βέλγιο, ο Ζαν-Πιερ κι ο Λικ Νταρντέν, πιστά στο ανθρωποκεντρικό τους σινεμά που αγαπήσαμε, με τον έντονο και πολύπλευρο κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό, αναπτύσσουν εδώ μια ιστορία με επίκεντρο έναν παρατημένο απ' τον πατέρα του πιτσιρικά και το... ποδήλατό του, αλλά και μία γυναίκα με την οποία ο μικρός θα αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση. Όλα αυτά μέσα από ένα οδυνηρό οδοιπορικό απότομης ενηλικίωσης.

 Με την απέριττη αφήγηση που τους συντροφεύει στην σπουδαία κινηματογραφική τους πορεία, το νατουραλισμό και τη χαρακτηριστική λιτότητα οι αδερφοί Νταρντέν μας χαρίζουν ακόμη ένα εξαιρετικό ψυχόδραμα για την ανθρώπινη φύση, ενώ επικεντρώνονται στον πυρήνα της οικογένειας και πώς αυτός μπορεί εύκολα να διασπαστεί εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων σε συνδυασμό με τα όποια κοινωνικά αδιέξοδα της εποχής.

 Οι φανερά απ' τις προηγούμενες ταινίες τους πεσιμιστές Νταρντέν, εδώ κάνουν την έκπληξη (κυρίως απέναντι στους ίδιους) και αφήνουν στο φινάλε της ταινίας μια αχτίδα φωτός, ελπίδας. Εκείνο βέβαια που κερδίζει μεμιάς το κοινό και δη, τους φανατικούς υποστηρικτές των Βέλγων είναι η άκρως λιτή και ρεαλιστικότατη βεβαίως παρουσίαση του θέματος. Χωρίς την παραμικρή υστερία αλλά και καμία φλυαρία και μόνο με το απαραίτητο παίξιμο των ηθοποιών (και συγκρατημένα συναισθήματα), η ιστορία ξετυλίγεται επαρκώς και ολοκληρώνεται στο σωστό χρονικό σημείο (μικρότερη της μιάμισης ώρας η διάρκεια) ώστε να μην ξεχειλώσει και χαθεί η ουσία.
 Γιατί αυτός είναι ο σκοπός της ανάδειξης κάθε κοινωνικού προβλήματος και του σχολίου πάνω σε καίρια ζητήματα, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, που δε μένουν στη σάτιρα ή την επιφανειακή αναφορά και τον περιττό διδακτισμό, αλλά προχωρούν σε μία βαθύτερη ανάδειξη των πτυχών του προβλήματος, εμβάθυνση των αιτιών και ουσιαστική καταγγελία.

 Ο πιτσιρικάς λοιπόν (αποκάλυψη ο Thomas Doret) αναζητά τον πατέρα του. Δεν μπορεί και δε θέλει να αποδεχτεί ότι ο πατέρας του τον εγκατέλειψε για πάντα. Τυχαία θα συναντήσει τη Σαμάνθα, ιδιοκτήτρια κομμωτηρίου και παρόλο που εκείνη θα τον φιλοξενήσει και θα δεθεί μαζί του, ο μικρός δεν ανταποκρίνεται στο κάλεσμά της. Κάλεσμα για φιλία βέβαια, συντροφικότητα κι επαφή, καθώς τα αδέλφια δεν περιπλέκουν και το ερωτικό στοιχείο μεταξύ της ενήλικης Σαμάνθα και του ανήλικου Σιρίλ.
 Βλέπετε, ο πιτσιρικάς πλην του πατέρα του βρίσκεται και σε αναζήτηση της αγάπης. Εγκαταλελειμμένος και «αδειασμένος» απ' το μοναδικό άνθρωπο που ένιωθε κοντά του, ο Σίριλ, που αναπτύσσει επιθετικές συμπεριφορές, δείχνει να μην έχει (συν)αισθήματα. Ή έστω είναι βαθιά κρυμμένα μέσα του, σε έναν κόσμο σκληρό, άδικο, γεμάτο αδιέξοδα, εμμονές και προβλήματα.
 Η Σαμάνθα (εξαιρετική η Σεσίλ ντε Φρανς) θα προσπαθήσει με όλο της το είναι να βγάλει στην επιφάνεια τα αισθήματα αυτά, καθώς είναι φανερά πρόθυμη να βγάλει όλα τα αποθέματα αγάπης στο πρόσωπο το μικρού.

 Αυτό το σινεμά των Νταρντέν ήταν ανέκαθεν εντυπωσιακό. Γιατί; Μα φυσικά, επειδή μέσα στην απλότητα και την "ηρεμία" του, κάνει εκκωφαντικό θόρυβο με την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, την αστείρευτη ενέργεια που βγάζουν οι συμπαθέστατοι ήρωές του, την αγωνία και την ένταση που μεταφέρεται στον καθηλωμένο στο κάθισμά του θεατή. Ο οποίος, περιμένει, ελπίζει, ότι αυτήν τη φορά η ανθρώπινη φύση που τόσο καταδιώκεται απ' τους Βέλγους, θα κατορθώσει έστω την ύστατη ώρα να κάνει ορθοπεταλιά στην ανηφόρα και να ατενίσει με αισιοδοξία το μέλλον.

 Και τα αδέλφια θα του κάνουν τη χάρη ανταμείβοντάς τον για τη μεγάλη του στήριξη προς τα πρόσωπά τους και τη θέρμη με την οποία έχει αγκαλιάσει τις ταινίες τους όλα αυτά τα χρόνια, κλείνοντας την ιστορία με μία καθόλα αισιόδοξη νότα.

 Μέγα Βραβείο Επιτροπής του Φεστιβάλ Κανών 2011.

 Βαθμολογία: 7,5/10

1 σχόλιο:

  1. Ηρθε ο καιρος να σας αφησω για λιγο για το καλοκαιρι.Φορεστε το ομορφο χαμογελό σας και πάρτε μαζι την ομορφότερη διάθεση οπου και αν πάτε.Ας διώξουμε για λίγο τα πράγματα που μας στενοχωρούν και ας απολαυσουμε ένα ησυχο καλοκαίρι.ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΒΡΩ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙΚΟ ΣΟΥ!!!!
    ΑΝ και εχω δει αρκετες ταινιες αυτη δεν την εχω δει.7,5 στα δεκα πολυ καλη ειναι.Ενδιαφερουσα!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή