Ο Guillermo del Toro λίγα χρόνια πριν τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε με το "El laberinto del fauno" είχε γνωρίσει αναγνώριση τρομάζοντας κόσμο με αυτό το φανταστικό θρίλερ, στα ελληνικά «Στη Ραχοκοκκαλιά του Διαβόλου», ενώ είναι επίσης γνωστό ως "The Devil's Backbone". Στην παραγωγή βρίσκεται ο Pedro Almodovar, σενάριο και σκηνοθεσία υπογράφει ο del Toro, παίζουν: Marisa Paredes, Eduardo Noriega, Federico Luppi, Fernando Tielve, Inigo Garces.
Η υπόθεση:
Ισπανία 1939. Εμφύλιος πόλεμος. Ο δωδεκάχρονος Carlos (Fernardo Tielve) χωρίς να το γνωρίζει, εγκαταλείπεται σε ένα ορφανοτροφείο από κάτι φίλους του πατέρα του. Το απομονωμένο στη μέση της ερήμου ορφανοτροφείο, διευθύνεται από την Carmen (Marisa Paredes) και τον καθηγητή Casares (Federico Luppi). Στην αρχή, ο Carlos τα βρίσκει λίγο δύσκολα αφού ο επιστάτης Jacinto (Eduardo Noriega) καθώς και μερικά από τα ορφανά δεν δείχνουν να τον συμπαθούν, αλλά με τον καιρό, καταφέρνει να κάνει νέους φίλους, μεταξύ των οποίων και τον καθηγητή Casares. Ένα βράδυ ο μικρός πηγαίνει στην κουζίνα, για να γεμίσει μια κανάτα με νερό, όταν ακούει κάποιον να φωνάζει το όνομά του. Περίεργος να δει ποιος είναι, ακολουθεί την φωνή και κατεβαίνει στο υπόγειο όπου βλέπει μια περίεργη φιγούρα να τον πλησιάζει. Τρομαγμένος, τρέχει πίσω στο δωμάτιό του. Ποιος ήτανε που τον φώναζε και πως ήξερε το όνομά του; Γιατί ο επιστάτης δε θέλει κανέναν στο υπόγειο; Σίγουρα, κάτι μυστήριο συμβαίνει..
Ο μεξικανικής καταγωγής ισπανός σκηνοθέτης Guillermo del Toro υπογράφει εδώ, με την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του -μετά τα Cronos, Mimic- ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ βασισμένο στην παιδική φαντασία, αλλά χάνει εντελώς το πολιτικό κομμάτιο αφού μπερδεύει το φρανκικό καθεστώς της Ισπανίας, το οποίο δεν αναδεικνύεται καθόλου απ' τον πολιτικοποιημένο κινηματογραφιστή.
Με φόντο λοιπόν τις τελευταίες μέρες του τρομακτικού ισπανικού εμφυλίου, στο απομονωμένο ορφανοτροφείο Σάντα Λουσία θα παρατηθεί απ' τους κομμουνιστές ο νεαρός πρωταγωνιστής της ταινίας, ο 12χρονος Κάρλος. Κατά τα κλισέ πρότυπα παρεμφερών ιστοριών, ο μικρός θα ενσωματωθεί στη μικρή κοινωνία του ορφανοτροφείου σταδιακά και αφού αρχικά δεχτεί μία επιθετική συμπεριφορά. Παράλληλα όμως θα έρθει σε επαφή με το φάντασμα του Σάντι, ενός άλλου πιτσιρικά, που είχε δολοφονηθεί στο ίδιο ίδρυμα πριν από χρόνια και ζητά τί άλλο, εκδίκηση. Σύμμαχό του ο Κάρλος θα συναντήσει στο πρόσωπο του καλόκαρδου, προστατευτικού καθηγητή αλλά και της διευθύντριας Κάρμεν, με τεχνητό πόδι, σύμβολο της Αριστεράς κατά τα χρόνια του εμφυλίου.
Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα και αναδεικνύεται όμορφα σκηνοθετικά από το βιρτουόζο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, με άκρως εφιαλτική ατμόσφαιρα, πανέμορφες εικόνες, ορισμένα εντυπωσιακά εφέ και κάποιες τρομακτικές στιγμές, αλλά και σουρεαλιστικές πινελιές όλα ντυμένα με το μανδύα της παιδικής φαντασίας. Ενώ σταδιακά οδηγούμαστε στο φρικτό και απροσδόκητο φινάλε.
Όμως δυστυχώς για τον ίδιο το δημιουργό, την ταινία και φυσικά τους θεατές, το φιλόδοξο εγχείρημα του Ισπανού με την πολυεπίπεδη ανάγνωση και τη λειτουργικότητα σε διάφορα θέματα, από τη φανταστική παρουσίαση μιας παιδικής ιστορίας φαντασμάτων και τον υπόγειο τρόμο, την αέναη μάχη καλού και κακού μέχρι την πολιτική αλληγορία και την καταγγελία του φασισμού (στο πρόσωπο του επιστάτη Χασίντο, πρώην τρόφιμο του ορφανοτροφείου και κακού της ιστορίας) δε δουλεύει, καθώς μοιάζει ανέφικτο να κρατηθούν οι ισορροπίες, με αποτέλεσμα να χάνεται η μπάλα σε πολλά σημεία και ουσιαστικά να μην αναδεικνύεται παρά ελάχιστα μόνο το πολιτικό κομμάτι. Έτσι το φόντο του φρανκισμού απλώς αιωρείται, μάλλον σα φάντασμα κι αυτό μαζί με τον Σάντι, πάνω απ' τα κατάλοιπα που άφησε σε ολόκληρη τη χώρα ο εμφύλιος..
«Τι είναι ένα φάντασμα; Μια τραγωδία καταδικασμένη να επαναλαμβάνεται συνέχεια».
Βαθμολογία: 6/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου