Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Les Petits Mouchouirs, Guillaume Canet, 2010




 Τα «Μικρά Αθώα Ψέματα» (Little White Lies) μιας παρέας μας αποκαλύπτει ο Guillaume Canet στην τρίτη μόλις μεγάλου μήκους ταινία του, μετά την αδιάφορη κομεντί Mon Idole (2003) και το αξιόλογο αν και με προβλήματα Ne le dis à personne (2006). Σε σενάριο Guillaume Canet, με τους: Francois Cluzet, Marion Cotillard, Benoit Magimel, Gilles Lellouche, Jean Dujardin.

 Η υπόθεση:
 Κάθε χρόνο, ο Μαξ, ένας επιτυχημένος ιδιοκτήτης εστιατορίου, και η σύζυγός του προσκαλούν μια χαρούμενη παρέα φίλων στο όμορφο εξοχικό τους σπίτι δίπλα στη θάλασσα, για να γιορτάσουν τα γενέθλια του φίλου τους Αντουάν και να ξεκινήσουν έτσι τις διακοπές τους. Όμως φέτος, προτού εγκαταλείψουν το Παρίσι, ο φίλος τους Λούντο τραυματίζεται σε ένα ατύχημα, γεγονός που οδηγεί σε μια αλυσίδα αντιδράσεων και ανάμεικτων συναισθημάτων.
Οι διακοπές αυτές ωθούν τον καθένα από την παρέα να ανακαλύψει τι τον ενοχλεί και τι τον αναστατώνει. Είναι καιρός πλέον να "πέσουν οι μάσκες" και να ειπωθούν αλήθειες.

  Ο ηθοποιός Γκιγιόμ Κανέ (Jeux d'enfants) στην τρίτη του σκηνοθετική απόπειρα αναπτύσσει ένα δράμα χαρακτήρων βασισμένων στις παρεΐστικες σχέσεις μιας ομάδας ανθρώπων.
 Όλα ξεκινούν από το ατύχημα του Λούντο, γυναικά, εθισμένου στα ναρκωτικά και μέλους μιας μεγάλης παρέας κολλητών φίλων. Ένα ατύχημα θα συμβεί και θα βρεθεί στην εντατική παλεύοντας για τη ζωή του. Στους διαδρόμους της κλινικής συγκεντρώνονται τα υπόλοιπα μέλη της παρέας, οι κολλητοί του φίλοι, άλλοι περισσότερο ταραγμένοι απ' το συμβάν κι άλλοι πιο ψύχραιμοι, προσπαθούν να το αντιμετωπίσουν. Αρχικά δεν τους επιτρέπεται η είσοδος στην εντατική, όμως μετά το απαγορευμένο χρονικό όριο ένας ένας θα τον επισκεφθούν μεταβιβάζοντας τις ευχές τους για καλό χειρουργείο και ταχεία ανάρρωση.

 Κατόπιν εξελίσσεται το δραματουργικό μέρος της ιστορίας. Είναι καλοκαίρι και όπως κάθε χρόνο η παρέα είναι έτοιμη να κλείσει το καθιερωμένο ραντεβού στο εξοχικό του Μαξ για να γιορτάσει τα γενέθλια του Αντουάν. Όμως η φετινή χρονιά δεν μπορεί να είναι ίδια με καμία άλλη, τη στιγμή που ο Λούντο χαροπαλεύει στην εντατική. Σκέφτονται έντονα να αναβάλουν την ετήσια μάζωξη και θα επέλθει η πρώτη μεταξύ των σύγκρουση, όμως τελικώς αποφασίζουν να φύγουν μιας και "του είμαστε άχρηστοι εδώ" αφήνοντας τον Λούντο στην κλινική.

 Θα συναντηθούν στο εξοχικό του γηραιότερου της παρέας, Μαξ και το κουβάρι των συγκρούσεων μιας φαινομενικά και μόνο τέλειας παρέας θα ξεδιπλωθεί άρτια απ' τον Κανέ. Τα ψέματα, μικρά κι αθώα ή μεγάλα κι ένοχα θα βγουν στην επιφάνεια και το άρτια παρουσιασμένο οικοδόμημα της αγαπημένης παρέας πηγαίνει περίπατο, μαζί με τα συναισθήματα, τις ανάγκες, τα άγχη, τις ανασφάλειες, τις επιθυμίες και τα απωθημένα καθενός εκ των οκτώ μελών της. Κι όλα αυτά υπό το διαρκή φόβο της ενδεχόμενης απώλειας του νοσηλευόμενου φίλου του.

 Η Μάριον Κοτιγιάρ, σύντροφος στη ζωή του σκηνοθέτη, που μάλιστα περιμένει το παιδί τους τις επόμενες μέρες, λάμπει και ξεχωρίζει ανάμεσα στο δυνατό καστ, αποτελούμενο από σημαντικούς ηθοποιούς της Γαλλίας.
 Και ο Κανέ με αφορμή το ξεσκέπασμα των ψεμάτων και των κρυμμένων μυστικών θα ξεμπροστιάσει τη μεσοαστική κοινωνία του Παρισίου (οι κολλητοί φίλοι είναι Παριζιάνοι που απλώς, επιλέγουν την εξοχή για να χαλαρώσουν και να περνούν τα καλοκαίρια τους μακρυά απ' τη βαβούρα της πρωτεύουσας) και θα αναπτύξει ένα παρεΐστικο δράμα χαρακτήρων, εξαιρετικά ισορροπημένο μεταξύ αβίαστης συγκίνησης και ρεαλιστικού χιούμορ, με ανατροπές και διαρκείς εκπλήξεις που κρατούν το θεατή μέχρι τέλους, παρά την πολύ μεγάλη διάρκεια (2 1/2 ώρες) και ένα απίθανο σάουντρακ.

 Η πιο προσωπική δουλειά του Γκιγιόμ Κανέ, όπως άλλωστε έχει δηλώσει ο ίδιος ο Γάλλος είναι και μακράν η καλύτερη στιγμή του, η οποία του επέφερε και πολύ υψηλά ποσοστά κερδών από τα περίπου 5.000.000 εισιτήρια που έκοψε στη Γαλλία.

 Αν εξαιρεθεί το μελό φινάλε και δευτερευόντως η μακρά διάρκεια, θεωρώ πως μπορεί να γίνει λόγος για μία απ' τις καλύτερες γαλλικές ταινίες των τελευταίων χρόνων.

 Βαθμολογία: 7/10