Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

Οι καλύτερες (κι οι χειρότερες) ταινίες για το 2010


Έχοντας ολοκληρώσει τη θέαση των ταινιών του 2010, διεπίστωσα πως επρόκειτο για μία άκρως ενδιαφέρουσα και παραγωγική κινηματογραφικά χρονιά και αποφάσισα να καταγράψω ένα Top-10 καλύτερων ταινιών, που αφορούν στη χρονιά αυτή.

 Καταρχάς, αφού τονιστεί ότι εκ των πραγμάτων αποκλείεται να έχω παρακολουθήσει ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ κυκλοφόρησε το 2010 καθώς κι ότι πρέπει να θεωρείται αυτονόητο ότι δεν ασχολήθηκα επ' ουδενί λόγω με τις δεδομένα κακές ή αδιάφορες ταινίες, αξίζει να σημειωθεί ότι με το 2010, όπως και με κάθε έτος, αναφερόμαστε σε ταινίες που παίχτηκαν το 2010 σύμφωνα πάντα με το IMDB. Δεν παίζει ρόλο το ΑΝ και/ή ΠΟΤΕ βγήκαν στις ελληνικές αίθουσες ή ήρθαν κατευθείαν σε DVD στη χώρα μας.

 Τέλος, το Top-10 δεν αντικατοπτρίζει τις «αντικειμενικά» καλύτερες ταινίες αλλά εκείνες που προσωπικά ξεχώρισα για τον έναν ή τον άλλο λόγο, ενώ αξίζει να προστεθεί ότι την πρώτη λίστα ακολουθεί μία δεύτερη, ένα Top-5 χειρότερων ταινιών. Κι εδώ χρειάζεται η προσοχή σας, καθώς αποκλείονται ούτως ή άλλως οι πραγματικά κακές ταινίες και έτσι, στη λίστα σημειώνονται οι ταινίες εκείνες που άφηναν υποσχέσεις αλλά... δεν ή που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο απογοήτευσαν!

 ΥΓ: Εννοείται ότι όποιος επιθυμεί μπορεί να αναρτήσει τη δική του λίστα με Top καλύτερων ή χειρότερων ταινιών για το 2010.

 Πάμε λοιπόν:

 Οι 10 + 1 αγαπημένες ταινίες του 2010:

 10) 

  How I Ended This Summer, Aleksei Popogrebsky: Μια κρυμμένη αλήθεια βγαίνει στο φως, ανατρέπει τις ισορροπίες μεταξύ δύο απομονωμένων απ' τον κόσμο ανδρών και βάζει φωτιά στα παγωμένα τοπία της Αρκτικής. Ένα ατμοσφαιρικό και λιτό ψυχογράφημα που θριάμβευσε στο Βερολίνο!

 9) 

  The Way Back, Peter Weir: Ταινία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, από το σπουδαίο Αυστραλό, που περιγράφει την περιπλάνηση προς την ελευθερία μιας ομάδας στρατιωτών, οι οποίοι το 1942 απέδρασαν από στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στη Σιβηρία. Οι ανθρώπινες αντοχές δοκιμάζονται κάτω από απίστευτα σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες με το ερώτημα να είναι το εξής «απλό»: μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος για την ελευθερία του; Συγκλονιστική ιστορία, που όμως κουράζει, ενώ κάτι της λείπει για να εκτοξευθεί.

 8)

  Animal Kingdom, David Michôd: Ένα δυνατό σκηνοθετικό ντεμπούτο με μία αλληγορία της Μελβούρνης ως μεγαλούπολη-ζούγκλα που καταβροχθίζει τους πολίτες της - μέλη μιας οικογένειας που αλληλοβοηθούνται αλλά ως σαρκοφάγα τρώνε ο ένας τα σωθικά του άλλου. Με εξαιρετική αφήγηση στήνεται ένα οικογενειακό δράμα, σε παράλληλη ματιά με τον υπόκοσμο της Αυστραλίας. Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, με μια εξαιρετική Jacki Weaver, επίσης σάρωσε στο Σάντανς!

 7)

  Confessions (Kokuhaku), Tetsuya Nakashima: Η Ασία δύσκολα θα απουσίαζε από οποιοδήποτε Top αγαπημένων ταινιών. Εδώ, από την Ιαπωνία συγκεκριμένα, η υποψηφιότητα της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου για τα ξενόγλωσσα Όσκαρ. Μια καθηγήτρια εκδικείται τους μαθητές της, που ευθύνονται για το θάνατο του παιδιού της. Πολύ σκληρή ταινία εκδίκησης, ένα ψυχολογικό θρίλερ που μέσα από την εθνική αυτοκριτική προκαλεί έντονα. Για πολύ γερά νεύρα!

 6) 

  Inception, Christopher Nolan: Ο Νόλαν ανεβάζει τον πήχη των προσδοκιών όλο και ψηλότερα. Εδώ, αποπειράται να διεισδύσει στην άβυσσο των ονείρων και να εξετάσει όσο λεπτομερώς γίνεται τα όρια αληθινού και ψευδαίσθησης, πραγματικότητας και φαντασίας. Ατμοσφαιρικό, με ξέφρενους ρυθμούς, μοντέρνα κινηματογράφηση και αρκετά φιλόδοξο. Όχι όμως -μόνο- εφετζίδικο, τουναντίον, εφιαλτικά εντυπωσιακό.

 5) 

  Winter's Bone, Debra Granik: Η Jennifer Lawrence ερμηνεύει συγκλονιστικά μια 17χρονη, η οποία παίρνει όλα τα βάρη της οικογένειας στις πλάτες τις και με κότσια 10 αντρών τα βάζει με ένα σωρό αλήτες, τραμπούκους, αλκοολικούς και πρεζάκηδες μιας κλειστής κοινωνίας με δικούς της κανόνες. Θρίαμβος στο Σάντανς και 4 οσκαρικές υποψηφιότητες, για μια ταινία που δεν απευθύνεται σε ευρύ κοινό. Ένα σπαρακτικό δράμα, ένα ιδιαίτερο, «χειμωνιάτικο», μουντό νουάρ.

 4) 

  Another Year, Mike Leigh: Μια ταινία με όλα εκείνα τα στοιχεία που διέπουν το σινεμά του Μάικ Λι, ο οποίος μας παρουσιάζει ένα χρόνο ακόμη από τη ζωή ενός ηλικιωμένου ζευγαριού. Εξαιρετική ανάπτυξη χαρακτήρων και έκρηξη συναισθημάτων για ένα λιτό, ανθρώπινο και άκρως ειλικρινές φιλμ, που σε κερδίζει μεμιάς. Συγκλονιστική η Lesley Manville!

 3)

  Udaan, Vikramaditya Motwane: Η πρόταση της Ινδίας για τα Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Ένα πολυβραβευμένο σε ποικίλα φεστιβάλ ανά τον κόσμο εξαιρετικό δράμα, που έφτασε μέχρι τις Κάννες και αφορά στην «επανάσταση» ενός 17χρονου ενάντια στον αυταρχικό, βίαιο και αδιάφορο πατέρα του.

 2)

Uncle Boonmee who can Recall his Past Lives, Apichatpong Weerasethakul: Ο "θείος" από την Ταϊλάνδη με το απίθανο όνομα Απίτσατπονγκ Ουερασεθακούλ(!) θριαμβεύει στις Κάννες με το "Lung Boonmee Raluek Chat" (αυθεντικός τίτλος) κερδίζοντας το Χρυσό Φοίνικα παρακαλώ (με πρόεδρο βέβαια τον κορυφαίο παραμυθά, Τιμ Μπάρτον), στο διαγωνισμό του 2010. Ο πλέον special Φοίνικας των Καννών τα τελευταία χρόνια. Μυθολογία, μετενσάρκωση, ανιμισμός. Ένα φιλμ ήρεμο, αφαιρετικό, υπνωτικό, υποβλητικό. Κινηματογραφική εμπειρία, δίχως συμβατές νόρμες, βαθιά σινεφιλική από τις λίγες!

 1)
Venus Noire, Abdellatif Kechiche: Η συγκλονιστική ιστορία της Saartjie Baartman, μιας νοτιοαφρικανής που βρέθηκε με τη βία στην Ευρώπη από τον λευκό «αφέντη» της και που, επειδή γεννήθηκε με ιδιαίτερες και ασυνήθιστες σωματικές αναλογίες, έγινε διάσημη ως θέαμα ως άλλος «άνθρωπος ελέφαντας» στην καλή κοινωνία του 19ου αιώνα στο Παρίσι.
 Από τον αξιόλογο Γαλλοτυνήσιο σκηνοθέτη Abdellatif Kechiche αυτό το δυναμικά ρεαλιστικό και αδυσώπητα σκληρό φιλμ, που ακόμη κατακεραυνώνει το "λαμπερό" χώρο του θεάματος.

 Bonus (+1):

  Montevideo, Bog te video: Prica prva, Dragan Bjelogrlic: Μία υπέροχη ταινία εποχής, που ακολουθεί τό όνειρο μιας παρέας ταλαντούχων ερασιτεχνών ποδοσφαιριστών από το Βελιγράδι, να συμμετάσχουν με τη φανέλα της Γιουγκοσλαβίας στο πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, που διεξήχθη στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης το 1930. Ένα όνειρο, που τους επιτρέπει να γίνουν πραγματικοί αστέρες και ζωντανοί θρύλοι. Παράλληλα η ταινία ασχολείται και με την προσπάθεια μιας χώρας να στηθεί όρθια την περίοδο του μεσοπολέμου. Να σημειωθεί ότι αυτό είναι το πρώτο μέρος και περιμένουμε ήδη ανυπόμονα τη συνέχεια πάνω στο πολύ ενδιαφέρον αυτό θέμα.

 * Άλλες ταινίες που μου άρεσαν από αρκετά έως σε μεγάλο βαθμό, χωρίς αξιολογική σειρά: Blue Valentine, Black Swan, True Grit, Shutter Island, Incendies, The Ghost Writer, If I Want to Whistle, I Whistle.  

 * Καλές ταινίες που όμως δεν εντυπωσίασαν: Never Let Me Go, The American, The Kids Are All Right, Bibliothèque Pascal, You Will Meet a Tall Dark Stranger, Film socialisme, Route Irish, Copie conforme, The King's Speech, L'illusionniste, Beginners, The Fighter, The Town, Scot Pilgrim vs. the World, In A Better World, Julia's Eyes, Essential Killing, Potiche, Catfish.

 
* Οι 5 χειρότερες, με βάση τις προσδοκίες, ταινίες του 2010:

 5) 127 Hours, Danny Boyle: Μία πραγματικά κακή ταινία. Ένας σκηνοθέτης με αξιόλογα δείγματα γραφής κάνει εδώ, ένα απίστευτα αδιάφορο και βαρετό φιλμ. Δεν καταλαβαίνω την απήχηση και τον ενθουσιασμό που επέφερε!

 4) Outrage, Takeshi Kitano: Ο πολυτάλαντος δημιουργός κουράζει πάνω στο μόνιμο μοτίβο της ανεξέλεγκτης βίας των συμμοριών του αιματοβαμμένου Τόκυο.

 3) The Social Network, David Fincher: Ο σημαντικός σκηνοθέτης αναλώνεται κινηματογραφικά σε μία μπούρδα, στη μεγαλύτερη ίσως φούσκα της τεχνολογικής και δη, ιντερνετικής εποχής, το facebook. Το θέμα «πιασάρικο» αλλά αδιάφορο, η ταινία απλώς κακή.

 2) Ballada Trista de Trompeta (The Last Circus), Álex de la Iglesia: Μια ταινία love or hate, ξεκάθαρα. Στους μισούς αρέσει καταπληκτικά, οι άλλοι μισοί πλήτουν θανάσιμα. Καταλαβαίνετε σε ποια κατηγορία ανήκει ο γράφων...

 1) Biutiful, Alejandro González Iñárritu: Νομίζω ότι ο Ινιάριτου δικαίως κερδίσει τη συγκεκριμένη θέση, καθώς η τελευταία του ταινία όχι μόνο μένει μακρυά από τα υψηλά κινηματογραφικά στάνταρτνς του σπουδαίου δημιουργού, αλλά απογοητεύει οικτρά.

 * Άλλες ταινίες που απογοήτευσαν: Alice in Wonderland (δεν το περίμενα απ' τον Μπάρτον), Hereafter (αδύναμος Κλιντ).