Once Upon a Time in Mexico, Robert Rodriguez, 2003

 

 Ο τεξανός σκηνοθέτης Robert Rodriguez με το "Once Upon a Time in Mexico", το 2003, ολοκληρώνει την εντυπωσιακή τριλογία του, που ξεκίνησε με το "El Mariachi" -σκηνοθετικό ντεμπούτο-, το 1992 και συνεχίστηκε με το "Desperado" (δεύτερη μεγάλου μήκους), το '95. Περισσότερο γνωστός ο Ροντρίγκεζ είναι για το "Sin City" αλλά και το "From Dusk Till Down", που αρκετοί πιστώνουν εξ ολοκλήρου -λανθασμένα- στο σεναριογράφο και εκ των πρωταγωνιστών Quentin Tarantino (σίγουρα ωστόσο έχει βάλει το χεράκι του και στη σκηνοθεσία), ενώ έχει ξανασυνεργαστεί μαζί του στο "Four Rooms", σκηνοθετώντας το ένα επεισόδιο. 

 Εδώ, κάνει ένα γουέστερν, βουτηγμένο στο πιστολίδι, το οποίο διακόπτεται μόνο από τη μελωδική κιθάρα του Mariachi και χρησιμοποιεί ένα πολυπληθές καστ μεγάλων ονομάτων (ενώ πολλοί ακόμη ηθοποιοί συμμετέχουν ως guests), το οποίο ωστόσο δεν αρκεί για να πάρει κανείς στα σοβαρά μια ταινία, που η ίδια έχει περισσότερες βλέψεις προς την παρωδία...

 Η υπόθεση της ταινίας:

 El Mariachi (Antonio Banderas), περιπλανώμενος πληρωμένος δολοφόνος με έφεση στην κιθάρα.
Agent Sands (Johnny Depp), χαμαιλέοντας, διεφθαρμένος πράκτορας της CIA.
Barillo (Willem Dafoe), νονός καρτέλ όπλων και ναρκωτικών. General Marquez (Gerardo Vigil), αποστάτης στρατηγός.
El Presidente (Pedro Armendáriz Jr.), ρομαντικός πρόεδρος.
Όταν ο Barillo πληρώσει τον General Marquez για πραξικόπημα κατά του προέδρου, ο Sands θα προσεγγίσει τον Mariachi για να βγάλει από τη μέση τον Marquez.
Όλα αυτά στο Μεξικό του σήμερα...

 Καταρχάς να ξεκινήσουμε από τον τίτλο. Είναι μία έμμεσα αλλά ξεκάθαρα αναφορά στον «μέντορα» του είδους Sergio Leone. 

 Από 'κει και πέρα ο πολυτάλαντος Rodriguez, όπως συνηθίζει να κάνει σε όλες τις ταινίες του, έτσι κι εδώ καταπιάνεται πέραν της σκηνοθεσίας και με το σενάριο, την παραγωγή, το μοντάζ, τη σκηνογραφία, τα εφέ και τη μουσική επένδυση! Η ανάμιξή του αυτή σε τόσους πολλούς τομείς μια κινηματογραφικής παραγωγής του απέφερε το ψευδώνυμο "one-man film crew". Είναι κάτι που κάνει για οικονομία, αλλά επίσης, όπως ο ίδιος έχει γράψει σε βιβλίο του, "πρέπει να χρησιμοποιείς τη δημιουργικότητα και όχι το χρήμα για να λύσεις προβλήματα". 

 Τέλος η παραγωγή δεν ξεπέρασε σε κόστος τα 30 εκατομμύρια δολλάρια, σχετικά πολύ λίγα χρήματα συγκρίσει με τις χολιγουντιανές παραγωγές.

 Ο σκληροτράχηλος τιμωρός με την κιθάρα Ελ Μαριάτσι (μεξικανός κιθαρίστας που παίζει σε δημόσιες εκδηλώσεις), υποδυόμενος από ένα μέτριο Antonio Banderas, επιστρέφει και παίρνοντας εντολές από έναν εκκεντρικό και διεφθαρμένο πράκτορα της CIA ετοιμάζεται να εμποδίσει το πραξικόπημα που ετοιμάζει ένας βαρώνος ναρκωτικών ενάντια στον πρόεδρο του Μεξικό.

 Πάντως, παρά το γεγονός ότι ο Μαριάτσι είναι ο πρωταγωνιστής, εκείνος που ξεχωρίζει -και μάλιστα με διαφορά- είναι ο Johnny Depp, στο ρόλο του διεφθαρμένου πράκτορα της CIA. Ο οποίος Depp δε μένει μονάχα στην ανάδειξη των αναμφισβήτητα υψηλών υποκριτικών του ικανοτήτων, αλλά έχοντας πάρει στο χαλαρό και την πλάκα (αυτά που έγραφα στην εισαγωγή) το ρόλο του και ακολούθως, την ταινία, προσδίδει ένα διαφορετικό και χιουμοριστικό τόνο στο όλο εγχείρημα. Η Salma Hayek «ζωντανεύει» μέσα από τις αναμνήσεις του δε δίνει καμιά τρομερή ερμηνεία αλλά είναι τουλάχιστον επικίνδυνα γοητευτική.

 Σε μία περιπέτεια η βία είναι βεβαίως άφθονη, ενώ το πιστολίδι θα ήταν ακατάπαυστο (ότι πρέπει για τους λάτρεις) αν δεν παρεμβάλλονταν οι μελωδικές νότες, που βγαίνουν κάθε φορά που ο Μαριάτσι γρατζουνάει την κιθάρα του. Η δράση εκτυλίσσεται με γρήγορους ρυθμούς, το χιούμορ αναγκαίο και προσφέρει γέλιο κατά σημεία κρατώντας παράλληλα τις ισορροπίες, ο έρωτας δε θα μπορούσε να λείψει (ούτε εδώ), ενώ τα ποικίλα ευρήματα που χρησιμοποιεί ο Ροντρίγκεζ είναι εντυπωσιακά. Ακόμη, οι αρκετές ανατροπές προσδίδουν αγωνία και αυξάνουν την (όποια) δραματουργική ένταση.

 Το πιο αρνητικό και ίσως ενοχλητικό σημείο της ταινίας είναι οι υπερβολικά πολλοί δευτερεύοντες χαρακτήρες, με τους οποίους κάπου ο θεατής χάνεται, ενώ ακόμη και οι τηλεοπτικές του προδιαγραφές, αλλά και οι καρτουνίστικοι ήρωές του.

 Το γαϊτανάκι βίας ξετυλίγεται μπροστά μας σκορπώντας το θάνατο σε όποιον συμμετέχει άμεσα ή έμμεσα στην ιστορία, καθώς πολλοί από τους εμπλεκόμενους αποδεικνύεται ότι έχουν προσωπικούς ανοικτούς λογαριασμούς, είτε ψάχνοντας για  κάποια εκδίκηση είτε κυνηγώντας τις φιλοδοξίες τους.

 Και ο σκηνοθέτης «μανούλα» των action flicks δε (φαίνεται ότι) δίνει μεγάλη σημασία στο στόρι του όσο στις εικόνες, τις εντυπωσιακές σκηνές δράσης, τη μουσική, την κίνηση της κάμερας κλπ. Κάτι που δεν τον απασχολεί καθόλου και άρα, γιατί να πειράξει εμάς; 

 Η τελευταία εντύπωση για αυτή την οπωσδήποτε cult ταινία είναι ότι θα μπορούσε υπό την καθοδήγηση ενός ταλαντούχου και όχι χαβαλετζή σκηνοθέτη να μετατραπεί σε ένα μικρό αριστούργημα. Κρίμα...

 Το «Κάποτε στο Μεξικό» δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από 102 λεπτά εντυπωσιακής δράσης, που δεν απογοητεύει, αν μη τι άλλο, τους λάτρεις τέτοιων ταινιών και προσφέρει κάτι παραπάνω από μιάμιση ευχάριστη ώρα κινηματογραφικού χαβαλέ.

 Βαθμολογία: 4,5/10