«Ο άνθρωπος των αστεριών» είναι μεταφρασμένη στα ελληνικά, ως "The Star Maker" (αγγλικός τίτλος) όμως είναι ευρέως γνωστή, αυτή εδώ η ταινία του Giuseppe Tornatore, Ιταλού σκηνοθέτη του μαγευτικού και πολύ αγαπημένου "Cinema Paradiso" και των πολύ καλών "The Legend of 1900", "Malena", "A pure Formality".
Η υπόθεση της ταινίας:
Ο Τζο «Ντοτόρε» Μορέτι γυρνάει από χωριό σε χωριό με μια κάμερα κάνοντας δοκιμαστικά για στούντιο της Ρώμης. Όμως, ο «Ντοτόρε» είναι απατεώνας και χρεώνει κάτι λίγα για κάθε δοκιμαστικό υποσχόμενος καριέρα στο σινεμά. Μια από τις πελάτισσες, η Μπεάτα, θα τον ερωτευτεί και η κατάληξη θα είναι τραγική.
Στην χρυσή εποχή του κινηματογράφου, όλοι ονειρεύονται να γίνουν αστέρι. Ένας άντρας υπόσχεται να κάνει όλα τα όνειρα αληθινά…
Πάνω στο φαινομενικά απλό αυτό concept είναι βασισμένο το σενάριο, υπογεγραμμένο από τον Tornatore μαζί με τον Fabio Rinaudo.
Βρισκόμαστε λοιπόν στις αρχές της δεκαετίας του 1950, όπου ο Τζόε Μορέλι, μικροαπατεώνας από τη Ρώμη, γυρίζει με το αυτοκίνητό του στην ύπαιθρο της Σικελίας και "χτυπάει" κορόιδα. Συγκεκριμένα απευθύνεται στους ανυποψίαστους και αγράμματους ανθρώπους του ιταλικού Νότου και τάζει λαμπρή καριέρα στο σινεμά παρουσιάζοντας εαυτόν ως εκπρόσωπος μεγάλων κινηματογραφικών στούντιο και παίρνοντας 1500 λιρέτες από τον καθένα για ένα δοκιμαστικό.
Ο Sergio Castellitto, σε ένα από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του, υποδύεται τον "Ντοτόρε" Μορέλι, τον πρωτευουσιάνο απατεωνίσκο, που δημιουργεί φρούδες ελπίδες και ψεύτικα όνειρα στους κατοίκους των φτωχογειτονιών της Σικελίας. Σε ανθρώπους που απλώς, αγαπούν το σινεμά και το μόνο που επιθυμούν είναι να λυτρωθούν από τη μιζέρια και την ανέχεια του Νότου. Κάτι που θα προσπαθήσουν να πετύχουν με οποιοδήποτε κόστος ονειροπολώντας τα μεγαλεία που τους υποσχέθηκε ο "Δόκτωρ Απάτη".
Είναι όμως (ο Μορέλι) καλοκάγαθος άνθρωπος και η κάμερά του μπορεί και βγάζει την ειλικρινή πλευρά των ανθρώπων, όπως για παράδειγμα τα τραύματα ενός στρατιώτη, τη διαμαρτυρία μιας γυναίκας που τη θεωρούσαν πόρνη, ενός αστυνομικού που λατρεύει την ποίηση...
Είναι η εποχή που το σινεμά ακμάζει μεν, αλλά το παραμερίζει κάπως η τηλεόραση. Ακόμη το φιλμ περιέχει βιογραφικά στοιχεία μιας και ο Τορνατόρε γεννήθηκε στη Σικελία, την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής παρουσιάζει έξοχα και με έντονη νοσταλγία ο σκηνοθέτης.
Η κωμικοδραματική ηθογραφία αναπτύσσεται έξοχα από τον Τορνατόρε, ενώ τόσο η υπέροχη μουσική του μετρ Ένιο Μορικόνε όσο και η πανέμορφη φωτογραφία του Ντάντε Σπινέτι προσδίδουν μεγαλύτερη αξία στην ταινία.
Ένα γλυκόπικρο φιλμ, αφιερωμένο στη μεγάλη αγάπη του σκηνοθέτη, το Σινεμά.
Στο αξέχαστο «Σινεμά ο Παράδεισος» ο Τορνατόρε ύμνησε το σινεμά, τον έρωτα και εν τέλει τη ζωή. Εδώ, κάνει το ίδιο, μόνο που ντύνει στο στόρι με τον δραματικό μανδύα της απόγνωσης, απόρροια του έρωτα της Μπεάτα προς το Μορέλι, με το σχετικά προβλέψιμο αλλά σε κάθε περίπτωση σκληρό, σπαρακτικό φινάλε..
Η ταινία κέρδισε πάρα πολλά βραβεία (ειδικά ιταλικά) με σημαντικότερο το ειδικό βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ της Βενετίας, ενώ ήταν υποψήφια και για Oscar καλύτερου ξενόγλωσσου φιλμ.
Βαθμολογία: 7/10
To "Cinema Paradiso" είναι η σημαία των σινεφίλ, την ξαναείδα πρόσφατα και την τελευταία μισή ώρα βούρκωσα για ακόμα μια φορά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Τορνατόρε με αυτή την ταινία δημιούργησε προσδοκίες, οι οποίες αμέσως εξαφανίστηκαν με τα επόμενα μέτρια φιλμ του τα οποία δεν ανανεώθηκαν, δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από αυτό το νοσταλγικό-ζεστό/γλυκό κλίμα και πέρασαν απαρατήρητα.
Λοιπόν, τη συγκεκριμένη δεν την έχω δει. Αλλά, εκτός από τον Σινε-Παράδεισο έχω δει επίσης τη "Μαλένα" η οποία άξιζε μόνο για την πληθωρική παρουσία της Μπελούτσι και ο "Πιανίστας" που ήταν καλός.
Αυτή, όμως, ίσως την δω για πιο ολοκληρωμένη άποψη.
Την καλησπέρα μου και καλή σεζόν (έστω και καθυστερημένη, ελπίζω να γίνει δεκτή).
Με τον "Πιανιστα" θα αναφερεσαι, βεβαιως, στον "Θρυλο του 1900".
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το "Σινεμα ο Παραδεισος" συμφωνω, λατρευω αλλωστε αυτην την ταινια.
Δες το κι αυτο εδω, δε θα σε απογοητευσει, τουναντιον!
ΥΓ: Οχι ρε, δε γινεται δεκτη..
Θα μας τρελανεις Ιλο!
Καλη σεζον.
Δεν την έχω δει αλλά από αυτά που διάβασα από το κείμενό σου, έχει στοιχεία που μου άρεσαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου φαίνεται ότι τον Τορνατόρε θα τον κυνηγάει για πάντα το φάντασμα του "Nuovo Cinema Paradiso" διότι όσες έχω δει απέχουν πολύ από αυτήν. Εξαίρεται to “La sconosciuta” όπου το βρήκα καλό.
- Una pura formalità: άνισο.
- La leggenda del pianista sull'oceano: ψιλοβαρετό όπου παγιδεύτηκε στην επικών τόνων κλασσικότροπη και συμβατική αφήγησή της.
- Malèna: Ενδιαφέρουσα όπου το δεύτερο μισό της ταινίας με χάλασε αρκετά.
Εννοειται οτι το "Nuovo Cinema Paradiso" παραμενει αξεπεραστο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνω για τις υπολοιπες, οχι ομως και για το "The Legend of 1900", το οποιο δεν βρηκα κουραστικο. Η συμβατικη αφηγηση στα μειον της ταινιας, πραγματι.