Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Dolls, Takeshi Kitano, 2002


 Με αυτή την πολύ όμορφη ταινία του σπουδαίου Ιάπωνα κινηματογραφιστή (και όχι μόνο) θα σας αφήσω για το πρώτο μέρος των διακοπών μου -φεύγω αύριο για 10 ημέρες-.
 "Dolls" ή στα ελληνικά «Κούκλες», ο τίτλος αυτού του φιλμ από τον πολυτάλαντο Takeshi Kitano και το 2002. Ο Κιτάνο είναι ένας πραγματικά πολύπλευρος καλλιτέχνης, αφού εκτός από σκηνοθέτης είναι και ζωγράφος, ποιητής, συγγραφέας, γλύπτης, παρουσιαστής τηλεοπτικών εκπομπών (εντάξει το τελευταίο μπορείτε να το παρακάμψετε) μεταξύ άλλων!
 Εδώ, με τις «Κούκλες» αφήνει στην άκρη τη σκληρότητα και τη βία, γνώριμα στοιχεία των προηγούμενων ταινιών του (Brother, Boiling Point, Violent Cop) και μας παρουσιάζει τρεις υπέροχες ιστορίες αγάπης.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Τρεις σύγχρονες ιστορίες αιώνιας αγάπης, εμπνευσμένες από τις κούκλες του παραδοσιακού ιαπωνικού θεάτρου Μπουνράκου. Στην πρώτη ιστορία ο Ματσουμότο και η Σαγουάκο είναι ένα ευτυχισμένο ζευγάρι, που σχεδιάζει να παντρευτεί. Μετά από οικογενειακές πιέσεις ο νεαρός άνδρας κάνει μια τραγική επιλογή οδηγόντας τη σύντροφό του να χάσει κάθε νόημα από τη ζωή της. Περιπλανιέται σαν χαμένη, δεμένη με τον αγαπημένο της με ένα μακρύ κόκκινο σκοινί. Στη δεύτερη ιστορία ο Χίρο είναι ένας ηλικιωμένος και άρρωστος αρχηγός της Ιαπωνικής μαφίας. Είναι ένας άνθρωπος με δύναμη και εξουσία, που βασανίζεται από τη μοναξιά. Καταλήγει να περιφέρεται στο πάρκο όπου, τριάντα χρόνια πριν, συνήθιζε να συναντιέται με την αγαπημένη του. Στην τρίτη ιστορία η Χαρούνα περνάει τον καιρό της σε μια απομονωμένη παραλία. Το πρόσωπό της καλύπτεται με επιδέσμους, λόγω ενός ατυχήματος. Πριν το ατύχημα ήταν μια δημοφιλής σταρ με χιλιάδες θαυμαστές. Ένας από αυτούς ο Νουκούι θα αποδείξει ότι είναι ο πιο αφοσιωμένος απο αυτούς...

 Αντλώντας έμπνευση από το παραδοσιακό Ιαπωνικό κουκλοθέατρο Μπουνράκου ο Κιτάνο παρουσιάζει τις τρεις ιστορίες αγάπης με υπέροχη κινηματογράφιση, πλούσιο λυρισμό και διάχυτη μελαγχολία, εντυπωσιακά φωτισμένη φωτογραφία και φυσικά με πάμπολλες πανέμορφες εικόνες που παραπέμπουν στην Ιαπωνία (ειδικά οι ανθισμένες κερασιές).


 Τρεις μη ρεαλιστικές ιστορίες που ωστόσο δείχνουν αληθινές παρουσιάζονται σα παραμύθι απ' τον Κιτάνο, ο οποίος βάζει τους ηθοποιούς του να ερμηνεύουν τους ρόλους τους σαν ανθρώπινες μαριονέτες. Εκπληκτικό!

 Τρεις ιστορίες διαφορετικές, με κοινά όμως σημεία αναφοράς την Αγάπη και τη Φύση. Η πρώτη ως άπιαστο όνειρο, ανεκπλήρωτος πόθος ή εμφάνιση συναισθημάτων που πλημμυρίζουν τους ήρωες (έρωτας, ρομαντισμός, πίστη, αφοσοίωση, απώλεια, κλπ.) και πράξεις/ επιλογές συνοδευόμενες από τις επακόλουθες συνέπειες και η δεύτερη μέσα από τις χρωματιστές εικόνες και τα πανέμορφα τοπία που πλημμυρίζουν την οθόνη: ανθισμένες κερασιές, χιονισμένα βουνά, πεσμένα φύλλα, δέντρα, βράχοι, κύμματα κ.α..
 Και πίσω απ' την Αγάπη και τη Φύση κρύβεται η Μοίρα, η οποία καθοδηγεί τις Κούκλες - Μαριονέτες του Κιτάνο.
 Μπορεί οι "Κούκλες" να καθοδηγούνται απ' τη Μοίρα, όμως έχουν για οδηγό τον Έρωτα. Που τις προστατεύει, τις βοηθάει να ξεπεράσουν κάθε εμπόδιο, τις κρατάει ζωντανές και δυνατές κάτω από αντίξοες συνθήκες. Είναι εκεί για να υπενθυμίζει ότι όντας αληθινός, ειλικρινής, ανιδιοτελής και απόλυτος μπορεί να αποτελέσει τον κατάλληλο οδηγό για να ολοκληρώσουν οι "Κούκλες" τον προορισμό τους. Ακόμη κι αν στο μέσο της διαδρομής γίνει παράλογος ή ακόμη και καταστροφικός.

 Ο Ιάπωνας σκηνοθέτης ακροβατεί μεταξύ κωμωδίας και δράματος και υπογράφει με μελαγχολία και λυρισμό την καλύτερη ταινία του, ενώ το γεγονός ότι δεν επιφυλάσσει κάποιο happy end για καμία απ' τις ιστορίες του, δεν μειώνει στο ελάχιστο τη μαγεία που βγάζουν στο θεατή οι "Κούκλες".

 Βαθμολογία: 8,5/10

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street, Tim Burton, 2007




 Ακόμη μία μεταφορά από το άλλο μπλογκ, το μεγάλο αριστούργημα του Tim Burton: «Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street»:

 "Sweeney Todd: Ο φονικός κουρέας της οδού Φλιτ", είναι ο πιστά δοσμένος στα ελληνικά τίτλος αυτής της πανέμορφης ταινίας του Tim Burton. Ο μεγάλος παραμυθάς, εδώ, με κάτι εντελώς ξεχωριστό από τα... αθώα "παραμυθάκια" του, συνεργάζεται για μία ακόμη φορά με τον "μούσο" του, Johnny Depp, και δημιουργεί ένα "ασυνήθιστο" μιούζικαλ, σε μεταφορά του πετυχημένου θεατρικού μιούζικαλ του Stephen Sondheim. Και το στολίζει με ένα σωρό εντυπωσιακά στοιχεία, που κάνουν το "Sweeney Todd" ένα μακάβριο, σκοτεινό, αιματοβαμένο, επικό αριστούργημα!

 Η υπόθεση της ταινίας:
Ο κουρέας Σουίνι Τοντ τιμωρείται άδικα από το διεφθαρμένο δικαστή Τάρπιν και φυλακίζεται, μαινόμενος για εκδίκηση, όχι μόνο για την τύχη του, αλλά και για τη σκληρή μοίρα της γυναίκας του και της κόρης του. Όταν αποφυλακίζεται, επιστρέφει στο κουρείο του με έναν αιματηρό σκοπό: να "ξυρίζει" τα… κεφάλια των κυρίων που τον επισκέπτονται και που του φέρθηκαν άτιμα στο παρελθόν. Βοηθός του θα είναι η διαβολική Μις Λάβετ, η οποία έχει ένα μαγαζάκι με πίτες κάτω από το κουρείο, μόνο που οι πίτες που πουλάει είναι…δηλητηριασμένες! Χιούμορ, τρόμος και συναίσθημα, υπό τα ανάλαφρα τραγούδια του Σόντχαϊμ και την επίβλεψη της ρομαντικής ματιάς του Μπάρτον.
Η ταινία κέρδισε το 2008 δύο Χρυσές Σφαίρες για Καλύτερη ταινία και Α' Ανδρικού ρόλου με τον Τζόνι Ντεπ ενώ έχει κερδίσει ακόμα 6 βραβεία και 17 υποψηφιότητες σε διάφορα φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων και 3 υποψηφιότητες για Όσκαρ το 2008 (Α' Ανδρικού ρόλου με τον Τζόνι Ντεπ, Ενδυματολογίας με τον Κολίν Άτγουντ και Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης με τους Ντάντε Φερέτι & Φραντσέσκα ΛοΣκιάβο).

 Καινοτόμος για ακόμη μία φορά, ο μεγάλος παραμυθάς Tim Burton (Edward Scissorhands, Big Fish, Charlie and the Chocolate Factory , Corpse Bride και φυσικά ο καλύτερος Batman ever!), με αυτό το ιδιότυπο μιούζικαλ, αυτή την αιματοβαμένη όπερα, υπογράφει το αριστούργημά του!
Παίρνει στα χέρια του ένα θρυλικό μιούζικαλ του Broadway, του βραβευμένου θεατρικού συνθέτη Στίβεν Σόντχαϊμ, τεστάρει για πρώτη φορά τις... φωνητικές ικανότητες των Ντεπ και Κάρτερ (έξοχοι και οι δύο -και- σε αυτόν το ρόλο) και προσθέτει στοιχεία εντυπωσιακά στυλιζαρισμένα, απογειώνοντάς το στην κυριολεξία! 


 Οι ερμηνείες είναι πολύ δυνατές. Ο Johnny Depp είναι πολύ καλός (όχι όμως εξαιρετικός!), ενώ εκείνη που κλέβει ουσιαστικά την παράσταση είναι η Helena Bonham Carter, η οποία ξεδιπλώνει έξοχα έναν αναμφισβήτητα πιο πολύπλοκο χαρακτήρα από εκείνον του Depp! Και οι δύο, ως ζευγάρι, το μόνο πράγμα που έχουν στο μυαλό τους είναι ο σχεδιασμός των φόνων. Ο Τοντ για να εκδικηθεί εκείνους που του στέρησαν τη ζωή του, τον έστειλαν φυλακή και του απομάκρυναν τη γυναίκα και τα παιδιά του. Και η μις Λάβετ απλά επειδή είναι παθιασμένα ερωτευμένη μαζί του.

 Και ο Alan Rickman είναι πολύ καλός ως σαδιστής δικαστής Turpin, ενώ μικρό ρόλο - έκπληξη έχει ο Sacha Baron Cohen!



 Και ο μέγας Burton στήνει μέσα σε μόλις δύο ώρες, ένα μεγαλόπρεπο -non stop singing- gothic μιούζικαλ, με στοιχεία εκδίκησης, θανάτου, αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, παραμυθένιας ατμόσφαιρας, λεπτής ειρωνίας, μαύρου χιούμορ, και όλα αυτά "στολισμένα" με ένα καλαίσθητο λουτρό αίματος!

 Η ιστορία εκδίκησης στήνεται εντυπωσιακά, εκτελείται τελετουργικά, για να οδηγηθούμε στο προδιαγεγραμένο, τραγικό φινάλε των ηρώων. Ε, βέβαια, τί άλλη κατάληξη θα μπορούσαν να είχαν δύο άνθρωποι με τόσο μίσος μέσα τους και ένα ιστορικό φόνων πίσω τους; Άλλωστε τίποτε άλλο δεν τους ένοιαζε. Ήθελαν να ολοκληρώσουν το σχέδιο εκδίκησης και ήταν έτοιμοι να πληρώσουν το οποιοδήποτε κόστος για αυτό. Είναι βέβαιο όμως, ότι πίσω από το "προσωπείο" της εκδίκησης, ο Τοντ κρύβει ένα πρόσωπο βίαιο, αιμοδιψές που αναζητά το αίμα για να κατευνάσει την γεμάτη δολοφονικά ένστικτα "ψυχή" του!


 Και καθόλη τη διάρκεια τα υπέροχα τραγούδια δίνουν μία μαγική διάσταση στην ιστορία!


Κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία για την ταινία:

Η τρομακτική ιστορία του φονικού κουρέα της Φλιτ Στριτ πρωτοεμφανίστηκε το 1846 ως λαϊκό ανάγνωσμα φτηνού αγγλικού περιοδικού, διασκευάστηκε για πολλά θέατρα της εποχής, έδωσε υλικό σε βιβλία, λαϊκά άσματα και ραδιοφωνικές εκπομπές, και γυρίστηκε ταινία το 1936. Το 1973 ο θεατρικός συγγραφέας Κρίστοφερ Μποντ έδωσε στην ιστορία την τελική θεατρική της μορφή, στην οποία βασίστηκαν ο Στίβεν Στόνχαϊμ και ο Χιου Γουέλερ για το διάσημο πια «θρίλερ-μιούζικαλ» που ανέβηκε το 1979 στο Μπρόντγουεϊ.


Η κορυφαία στιγμή του Tim Burton, το μεγάλο αριστούργημα του δαιμόνιου Αμερικανού σκηνοθέτη. Υποκλίνομαι!


Βαθμολογία: 9,5/10

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

El Laberinto del Fauno, Guillermo del Toro, 2007


 «Ο Λαβύρινθος του Πάνα» («The Pan's Labyrinth»), ένα πολύ όμορφο παραμύθι για ενήλικους από τον Μεξικανό Guillermo del Toro και το 2007, με το οποίο ο λάτρης του φανταστικού ολοκληρώνει την άτυπη "σκοτεινή τριλογία" του, μετά τα «The Devil's Backbone» και «Cronos».

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Ισπανία, 1944: το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου. Η Κάρμεν, που πρόσφατα ξαναπαντρεύτηκε, μετακομίζει με την κόρη της Οφηλία, στο σπίτι του καινούριου της συζύγου Βιντάλ, λοχαγό στον στρατό του δικτάτορα Φράνκο. Μην μπορώντας να αντέξει εύκολα την καινούρια της ζωή, το νεαρό κορίτσι ψάχνει να βρει καταφύγιο σε έναν μυστηριώδη λαβύρινθο, που ανακαλύπτει δίπλα στο νέο της σπίτι. Ο Πάνας, ο φρουρός του, ένα μαγικό πλάσμα, της αποκαλύπτει ότι είναι η χαμένη από καιρό πριγκίπισσα του μυθικού αυτού βασιλείου. Για να βρει την αλήθεια, η Οφηλία πρέπει να φέρει εις πέρας τρεις επικίνδυνες αποστολές, αποστολές που δεν μοιάζουν σε τίποτα με ό,τι έχει αντιμετωπίσει ως τώρα στη ζωή της.

 Ο Μεξικανός σκηνοθέτης και λάτρης του φανταστικού, Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, εδώ, στην καλύτερη ίσως δημιουργία του παίρνει μία παραλλαγή της «Αλίκης στη χώρα των Θαυμάτων» και της βάζει για φόντο την σπαραγμένη από τον τρομερό εμφύλιο του '40, Ισπανία. Και για πρώτη φορά ο Ντελ Τόρο ακροβατεί μεταξύ αληθινού και φανταστικού, με τον βίαιο πραγματικό κόσμο από τη μία και τον φανταστικό κόσμο που δημιουργεί η μικρή Οφηλία για να ξεφύγει από την άλλη. Έναν κόσμο όμως που δεν θυμίζει σε τίποτα αντίστοιχους φωτεινούς, χαρούμενους, ονειρεμένους κόσμους που πλάθουν συνήθως τα μικρά παιδιά, αλλά ένα σύμπαν σκοτεινό και βίαιο, που δεν διαφέρει πολύ από τον πραγματικό. Που όμως είναι αισιόδοξος και ελπιδοφόρος.
 Και ο Ντελ Τόρο που υπογράφει και το σενάριο δημιουργεί ένα υπέροχο, φανταστικό σύμπαν γεμάτο σύμβολα και αλληγορίες.

 Μετά το πέρας του Ισπανικού εμφυλίου και στις απαρχές του φασιστικού καθεστώτος του Φράνκο, η Οφηλία, ένα 10χρονο ονειροπόλο κορίτσι ζει με τη μητέρα της, Κάρμεν και τον πατριό της, Βιντάλ, λοχαγό που του έχει ανατεθεί να εξοντώσει τους επαναστάτες και αντιστασιακούς. Μόνη της πια, αφού η μητέρα της έχει συμβιβαστεί με την αυταρχική ζωή του νέου της συζύγου και μη μπορώντας να αντέξει τη νέα της ζωή μέσα στην απορρέουσα πολεμική ατμόσφαιρα "δραπετεύει" δημιουργώντας έναν φανταστικό κόσμο, όπου θα πραγματοποιήσει ένα μαγευτικό ταξίδι προς την προσωπική της λύτρωση από τις ενοχές που κουβαλάει εξαιτίας των αμαρτιών όλων των υπολοίπων. Θα έχει για "οδηγό" της τον φαύνο φύλακα του Λαβυρίνθου (ένα μέρος γεμάτο νεράιδες, Φαύνους και παράξενα τερατόμορφα πλάσματα), τον Πάνα, ένα τέρας. Ο Πάνας προέρχεται από την Ελληνική μυθολογία και τον τραγόμορφο θεό Πάνα, όμως μέσα στην ταινία ουδέποτε αναφέρεται το όνομα "Πάνας" αλλά το "Φαύνος" που προέρχεται από τον ρωμαϊκό πολιτισμό (η «θεότητά» του ενσωματώνει το Ολον στη φύση και στον άνθρωπο - καλό και κακό, χωρίς ηθική ισορροπία. Είναι, στην πραγματικότητα, ένας ουδέτερος χαρακτήρας που μπορεί να προωθήσει τη δημιουργία ή την καταστροφή.).
 Βέβαια το αληθινό τέρας ο Ντελ Τόρο μας το παρουσιάζει στο πρόσωπο του λοχαγού Βιντάλ, που τον υποδύεται εξαιρετικά ο Sergi Lopez. Ένα αληθινό ανθρωπόμορφο τέρας, πολύ πιο τρομακτικό από εκείνα που συναντάει η μικρή ηρωίδα στον Λαβύρινθο του φανταστικού της κόσμου.
  Και εδώ η θέση του σκηνοθέτη είναι ξεκάθαρη. Δεν ωραιοποιεί τον πόλεμο, όπως έχουμε δει να συμβαίνει σε πολλές ταινίες, αλλά παίρνει σαφή θέση κατά του φασισμού και κάθε μορφής καταπίεσης και καταπάτησης και αφήνοντας στην άκρη τις τραγικές και αποδεδειγμένα ολέθριες συνέπειες του εμφυλίου αφήνει ανοιχτή μια χαραμάδα ελπίδας μέσα από το φανταστικό ταξίδι της Οφηλίας. Το οποίο ταξίδι ολοκληρώνεται με το πιθανώς διφορούμενο, απόλυτα ταιριαστό όμως με το κλίμα της ταινίας, φινάλε.
 Η μικρή Ivana Baquero δίνει μία συγκινητική ερμηνεία και ξεχωρίζει μετά από εκείνη του Λόπεζ.

 Τα εφέ που χρησιμοποιεί σε μεγάλο βαθμό ο Ντελ Τόρο, δίχως να πολυνοιάζεται για το αν η ταινία θα ξεφύγει από τα όρια του καλλιτεχνικού σινεμά και θα αγγίξει εκείνα του εμπορικού, είναι εκπληκτικά. Όπως επίσης εκπληκτικά είναι τα σκηνικά και πανέμορφη η σκοτεινή φωτογραφία. Ωστόσο τα μεγάλο ατού της ταινίας είναι τα αλληγορικά και φανταστικά στοιχεία που χρησιμοποιεί ο Μεξικανός δημιουργός, καθώς και το μαγικό πάντρεμα αυτών με τα παιδικά παραμύθια και την Ελληνική μυθολογία μέσα από τις τρεις παράλληλες ιστορίες του.

 Οι συμβολισμοί του Ντελ Τόρο είναι τόσοι πολλοί που δεν αρκούν μερικές αράδες για να αναλυθούν σε ικανοποιητικό βαθμό. Αλλά από την άλλη δε νομίζω ότι είναι αναγκαίο να καταφεύγουμε σε βαθείς αναλύσεις επί αναλύσεων για την "επεξήγηση" μιας ταινίας.

 Η ταινία ήταν υποψήφια για 6 όσκαρ και κατάφερε να κερδίσει τα τρία: Όσκαρ Καλλιτεχνικής διεύθυνσης και σκηνικών (Ευγένιο Καμπαλέρο, Πίλαρ Ρεβουέλτα), Όσκαρ Φωτογραφίας (Τζουλιέρο Ναβάρο), Όσκαρ Μοντάζ (Ντέιβιντ Μάρτιν, Μοντσέ Ριμπέ). Επίσης συνολικά έχει κερδίσει 61 διεθνή βραβεία και ακόμα 56 υποψηφιότητες, με σημαντικότερες εκείνες για την Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας και τον Φοίνικα στις Κάννες.


 Ένα πανέμορφο παραμύθι, αυστηρά για ενήλικες, μία εντυπωσιακή ταινία, από τις ωραιότερες της περασμένης δεκαετίας.

 Βαθμολογία: 8/10

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

Bringing up baby, Howard Hawks, 1938


 Μεταφορών συνέχεια με την αριστουργηματική screwball κωμωδία του Howard Hawks, "Bringing up Baby":

Στο "Bringing up baby" που αποδίδεται στα ελληνικά ως "H γυναίκα με τη λεοπάρδαλη" ή "Ξύπνα μωρό μου", ο μύωπας παλαιοντολόγος (Kάρι Γκραντ), μανιακός συλλέκτης δυσεύρετων οστών ενός δεινοσαύρου, γνωρίζει μια σπιρτόζα και ατίθαση κοπέλα (Kάθριν Xέπμπορν) που τον ερωτεύεται. O αγαθός, καταπιεσμένος και εκτός πραγματικότητας επιστήμονας αναγκάζεται, από τη χαριτωμένη, άταχτη και λίγο παλαβή γυναίκα, να αποβάλει το προστατευτικό κέλυφος της σοβαροφάνειας, και να πέσει με τα μούτρα σε μια τρελή ερωτική περιπέτεια, γεμάτη παρεξηγήσεις και γκάφες.
Σε αυτό το αριστούργημα της screwball κωμωδίας, ο σπουδαίος σκηνοθέτης Χάουαρντ Χοκς αποτυπώνει άριστα στην οθόνη τη κωμική φλέβα που διαθέτει, χαρίζοντάς μας μια απίθανη και ξεκαρδιστική κωμωδία που ξεπερνά κατά πολύ σε κωμικά στοιχεία και ατάκες αρκετές μεταγενέστερες κωμωδίες!
Κύριο θέμα που ο Χοκς τόσο εδώ όσο και σε άλλες ταινίες του διακωμωδεί ευχάριστα και ανατρέπει ειρωνικά και δηκτικά είναι αυτό του ρόλου των δύο φύλλων.

Απολαυστική, ξεκαρδιστική, υπέροχη κωμωδία. Σε τρομερά κέφια και το πρωταγωνιστικό δίδυμο Κάρι Γκραντ, Κάθριν Χέπμπορν.

Βαθμολογία: 9/10

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Fight Club, David Fincher, 1999


 Ακόμη μία μεταφορά από το άλλο blog με το "Fight Club" του David Fincher:

 Μία πολύ καλή ταινία από τον David Fincher (Se7en, The Game, Panic Room, Zodiac) και το 1999.
 Κατά πολλούς, ότι σπουδαιότερο έχει υπογράψει ο σημαντικός αυτός Αμερικανός σκηνοθέτης, ο οποίος βέβαια σκηνοθέτησε λίγες ταινίες συγκριτικά με τα μουσικά βίντεο που γύρισε κατά κόρον!

 Η υπόθεση της ταινίας, γνωστή:
Ένας νεαρός γιάπης, που υποφέρει από επίμονες αϋπνίες, γνωρίζεται με τον εκκεντρικό Tyler Durden. Ιδρύουν το Fight Club, μια λέσχη στην οποία για να γίνει κάποιος δεκτός ως μέλος, πρέπει να λάβει μέρος σε αγώνες πυγμαχίας με γυμνά χέρια και να αναπτύξει μια στενή, ιδιόμορφη σχέση με τον πόνο.

 Ο David Fincher λοιπόν σκηνοθετεί μαεστρικά, με υπέροχο στυλ. Μεγάλο ατού του "Fight Club" η σκηνοθεσία!
  Αλλά φυσικά δε μένει εκεί. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης (απλά) καταφέρνει χρησιμοποιώντας τις -αποδεδειγμένα μεγάλες- δυνατότητες που διαθέτει να εκμεταλλευτεί στο έπακρο το εξαιρετικό σενάριο που έχει στα χέρια του και που ανήκει στον Chuck Palahniuk, από το μυθιστόρημα του οποίου εμπνεύστηκε ο Fincher τη δημιουργία του φιλμ. Και φυσικά, δεύτερη σημαντική βοήθεια παίρνει απλόχερα απ' τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Καταρχήν ο Edward Norton, ηθοποιάρα, έχει δώσει διαπιστευτήρια και παλαιότερα και εδώ δίνει ακόμη μία μεγάλη ερμηνεία. Εν συνεχεία ο Brad Pitt. Νομίζω ότι -και- εδώ δίνει απαντήσεις. Έχει σχολιαστεί πολύ άσχημα, έχει (κατα)κριθεί άδικα και νομίζω ότι στο "Fight Club" αφήνει τα διαπιστευτήρια ενός ηθοποιού, με τα όλα του. Και φυσικά η Helena Bonham-Carter, που προσωπικά την έχω απολαύσει σε όλες τις ταινίες της που έχει τύχει να παρακολουθήσω. Πολύ ταλαντούχα και... μυστυριωδώς σέξι!

  Ο ανώνυμος αφηγητής λοιπόν (Edward Norton) πάσχει από χρόνια αϋπνία ενώ εργάζεται βοηθώντας ετοιμοθάνατους, κάτι που του δίνει ψυχική δύναμη αλλά και ένα νόημα στην κατά τον ίδιο άδεια ζωή του. Τυχαία θα γνωρίσει τον Τάιλερ (Brad Pitt), ο οποίος θα του συστηθεί ως "επαναστάτης ενάντια στην τρομοκρατία της βιομηχανικής καταπίεσης". Οι δυο τους θα ιδρύσουν το "Fight Club", μία λέσχη όπου διεξάγονται αγώνες πυγμαχίας με γυμνά χέρια μέχρι τελικής πτώσης!
 Χωρίς να το καταλάβουν οι δύο «συνέταιροι», παράνομες λέσχες όμοιες με αυτήν που ίδρυσαν θα ανοίγουν ασταμάτητα, σε κάθε γωνιά της πόλης. Ο "γιάπης" θα τρομοκρατηθεί, θα σκεφτεί να κάνει πίσω. Αλλά είναι ήδη αργά! Χωρίς να το ήθελε, έχει παγιδευτεί σε έναν κόσμο απομακρυσμένο, τρομακτικό, εφιαλτικό...

 Μέχρι να φτάσουμε στο εντυπωσιακά ανατρεπτικό φινάλε, από τα καλύτερα που έχουμε παρακολουθήσει ποτέ στον κινηματογράφο!

 Ο Fincher δεν παίρνει θέση. Δεν "ονομάζει", δεν προτείνει λύσεις, δεν εξηγεί... Για αυτό τον λόγο άλλωστε η ταινία αυτή χαρακτηρίστηκε ως μία εκ των πλέον αμφιλεγόμενων ταινιών των τελευταίων χρόνων!
 Ταινία επαναστατική και ταυτόχρονα φασιστική, αναρχική και παράλληλα μηδενιστική, βίαιη και ρομαντική, καινοτόμος σε κάθε περίπτωση, ξεχωριστική, έξυπνη ιδέα, αλλά προσωπικά μου αφήνει την εντύπωση ότι ήθελε να πει περισσότερα από όσα εν τέλει κατάφερε!

Θεωρώ ότι δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι βρήκε τεράστια ανταπόκριση στο νεανικό κοινό. Ένα κοινό το οποίο ένεκα της ηλικίας, είναι περισσότερο ενθουσιώδες, βράζει το αίμα του, αλλά και επίσης είναι πολιτικά αναποφάσιστο, μπερδεμένο στη δημιουργία συνειδήσεων και διαμόρφωση απόψεων, ή ακόμη και συγχυσμένο...
Για αυτό το λόγο είναι κατανοητό να του αρέσει οτιδήποτε "επιτηδευμένο", "πιασάρικο", "εξυπνακίστικο", όπως είναι το Fight Club!

ΥΓ.: Αφού δεν μας τα εξηγεί ο Fincher, ας πω κάτι όπως το είδα εγώ: Νομίζω ότι τα μηνύματα της ταινίας είναι περισσότερο φασιστικά από επαναστατικά. Και αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι οι διάφορες «επαναστάσεις» στις οποίες καταφεύγουν οι ήρωες, είναι μάλλον περισσότερο κάποια ανώριμα ξεσπάσματα που μάλιστα συνοδεύονται από ανήκουστες πράξεις βίας και φασιστικής νοοτροπίας! 
Υπάρχουν καλύτεροι τρόποι να διεκδικήσει κανείς το δίκιο του και φυσικά σημαντικότεροι λόγοι για να επαναστατήσεις!!


 Με βάση λοιπόν τα νοήματα που περνάει ή ορθότερα τον τρόπο με τον οποίο το κάνει, το "Fight Club" είναι «λίγο». Κινηματογραφικά πάλι πρόκειται για αριστούργημα. Σενάριο, σκηνοθεσία, ερμηνείες, μουσική, και ένα μοναδικό, ανατρεπτικό φινάλε. Όλα top!


 Βαθμολογία: 7,5/10