Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

The Italian Job, Peter Collinson, 1969


 "The Italian Job", ή «Ληστεία αλά ιταλικά» απ' τον Peter Collinson και το 1963. Μία πολύ καλή και ευχάριστη ταινία, που ουσιαστικά έκανε διάσημο τον Michael Caine. Γυρίστηκε ένα αξιόλογο ομότιτλο remake το 2003 απ' τον Gary Grey.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Ο Τσάρλι Κρόκερ (Μάικλ Κέιν) μόλις έχει αποφυλακιστεί και ετοιμάζει ένα μεγαλοφυές σχέδιο
για αυτό που θα μείνει στην Ιστορία ως "το κόλπο του αιώνα". Με την παρότρυνση και τη βοήθεια
μιας εγκληματικής ιδιοφυΐας, του κυρίου Μπέικερ (Νόελ Κάουαρντ), ο Τσάρλι οργανώνει μια
ομάδα από κορυφαίους κακοποιούς για να ληστέψουν τέσσερα εκατομμύρια δολάρια κυριολεκτικά
"κάτω από τη μύτη" της αστυνομίας του Τορίνο. Με την ιταλική αστυνομία αλλά και τη Μαφία να τους καταδιώκουν, ο Τσάρλι ανακαλύπτει ότι το να αρπάξουν τα χρήματα δεν είναι και τόσο δύσκολο. Το πρόβλημα είναι το πώς θα ξεφύγουν με αυτά...


 Ο Τσάρλι λοιπόν (ένας πολύ καλός Μάικλ Κέιν) αποφυλακίζεται και αναλαμβάνει να πραγματοποιήσει το σχέδιο ενός πρώην συνεργάτη του: να ληστέψει ένα φορτίο ράβδων χρυσού που η κυβέρνηση της Κίνας στέλνει στο Τορίνο, ως αντάλλαγμα της συνεργασίας της με την εταιρεία Φίατ.
 Αμέσως μετά την αποφυλάκιση του τον μαζεύει η φιλενάδα του με το κλεμμένο αυτοκίνητο που ανήκει στον Πακιστανό πρέσβη. "Είμαι έξω απ' τη φυλακή 5' και ήδη βρίσκομαι μέσα σε ένα καυτό αμάξι" αναφωνεί ο Τσάρλι μόλις το αντιληφθεί!
 Στη συνέχεια μαζεύει την ομάδα των κορυφαίων κακοποιών και βάζει μπροστά το μεγάλο σχέδιο, το "κόλπο του αιώνα". "Δουλεύουμε σαν ομάδα και αυτό σημαίνει ότι θα κάνετε αυτό που σας λέω" λέει με νόημα ο Τσάρλι, ο αρχηγός!
 Το σχέδιο του όντως είναι τρομερό και πάει κατευχήν, μέχρι το τρομερά αγωνιώδες και «ανοιχτό» φινάλε που δίνει μπόνους στο φιλμ!

 Και ο Πήτερ Κόλινσον σκηνοθετεί μία απολαυστικότατη περιπέτεια και παράλληλα μία κλασική πια ταινία απ' τα '60s. Πρόκειται για μία ευχάριστη κωμωδία ασταμάτητης δράσης, ενώ έχει δικαίως καταγραφεί για την πιο τρελή καταδίωξη με αυτοκίνητα στην ιστορία του κινηματογράφου!

 Η «Ληστεία αλά ιταλικά» έχει αναγνωριστεί προσφάτως ως μία απ' τις 30 καλύτερες αγγλικές ταινίες όλων των εποχών. Οπωσδήποτε πάντως πρόκειται για μία άκρως ευχάριστη και διασκεδαστική ταινία.

 Βαθμολογία: 7,5/10

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

La Tourneuse De Pages, Denis Dercourt, 2006


 Μία ακόμη ενδιαφέρουσα γαλλική ταινία απ' τον Denis Dercourt και το 2006. Ουσιαστικά πρόκειται για ιστορία εκδίκησης με αρκετές ωστόσο σεναριακές υπερβολές, αλλά μία εκπληκτική ατμόσφαιρα και την υπέροχη μουσική ενορχήστρωση του Jérôme Lemonnier στο επίκεντρο.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Η δεκάχρονη μαθήτρια πιάνου Melanie Prouvost (Deborah Francois), κόρη φτωχής οικογένειας, μελετά σκληρά για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Εθνικό Ωδείο. Την κρίσιμη ημέρα και κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς της, μία κριτής, η διάσημη πιανίστρια Ariane Fouchecourt (Catherine Frot), την αποσυντονίζει υπογράφοντας ένα αυτόγραφο με αποτέλεσμα να καταστρέψει όποιες ελπίδες είχε για εισαγωγή. Η Melanie απογοητεύεται και εγκαταλείπει οριστικά το πιάνο. Περίπου δέκα χρόνια μετά, η ενήλικη Melanie βρίσκει δουλειά στο δικηγορικό γραφείο του Jean Fouchecourt (Pascal Greggory), γνωστού μεγαλοαστού δικηγόρου και συζύγου της Ariane. Η Ariane, μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που της κουρέλιασε την αυτοπεποίθηση, έχει αποσυρθεί στο σπίτι μελετώντας για μια περιοδεία ρεσιτάλ που θα την επαναφέρει στο προσκήνιο. Αδράζοντας μια ευκαιρία, η Melanie καταφέρνει να προσληφθεί ως γκουβερνάντα του γιου των Fouchecourt γεγονός που της επιτρέπει να βάλει σ' εφαρμογή το σχέδιο εκδίκησής της.

 Ουσιαστικά λοιπόν πρόκειται καθαρά για μία ιστορία εκδίκησης, την οποία ο Γάλλος σκηνοθέτης μετουσιώνει σε ένα ενδιαφέρον ψυχολογικό θρίλερ. Το σενάριο βασίζεται σε μία έξυπνη ιδέα, δυστυχώς όμως οι αρκετές υπερβολές που συναντάμε στην πορεία αποτελούν και την αδύναμη στιγμή της ταινίας.

 Όλα ξεκινούν με μία άτυχη και άδικη στιγμή για τη μικρή μας πρωταγωνίστρια, τη 10χρονη Melanie. Η οποία έχει ταλέντο στο πιάνο όμως την κρίσιμη ώρα των εισαγωγικών εξετάσεων -για την οποία ετοιμαζόταν χρόνια- η απαράδεκτη συμπεριφορά της διάσημης πιανίστας Fouchecourt που βρίσκεται στην κριτική επιτροπή (δίνει αυτόγραφο σε μία θαυμάστρια που μπούκαρε στην αίθουσα όπου διαγωνιζόταν η νεαρή ηρωίδα) της στερεί την μεγάλη της ευκαιρία να πραγματοποιήσει τα όνειρά της, κάνοντας την να θέλει να σταματήσει το πιάνο δηλητηριάζοντας την αθώα παιδική ψυχή της.
 Αυτό ήταν. Η μικρή, διαλυμένη ψυχολογικά σκέφτεται πλέον μονάχα ένα πράγμα: πώς θα πάρει εκδίκηση!

 Και κάπου εδώ αρχίζουν οι υπερβολές του σεναρίου. Μετά από πάμπολλες και υπερβολικές συμπτώσεις η ενήλικη πλέον Μελανί μπαίνει στο σπίτι της πιανίστας - στόχου της Αριάν, αφού πρώτα δούλεψε για λίγο στο δικηγορικό γραφείο του μεγαλοδικηγόρου και συζύγου της, Ζαν και κέρδισε τη συμπάθεια του!
 Στο σπίτι των Φουσεκούρ η Μελανί προσλαμβάνεται για να προσέχει τον γιο τους. Στην πορεία όμως η εύθραυστη και ώριμη κα Φουσεκούρ θα αντιληφθεί το μουσικό ταλέντο της γοητευτικής και ντροπαλής Μελανί και θα της ζητήσει να γίνει η προσωπική της βοηθός, ξεφυλλίζοντας τις σελίδες απ' τις παρτιτούρες όταν θα παίζει πιάνο. Πολύ γρήγορα θα καταφέρει να κερδίσει τη συμπάθεια και την εμπιστοσύνη της, ενώ θα την κάνει να τη δει και ερωτικά.
 Και τότε η ηρωίδα μας θα προχωρήσει στο τελικό σχέδιο της εκδίκησης...

 Η 19χρονη Ντέμπορα Φρανσουά είναι πολύ καλή στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ξεδιπλώνοντας το αναμφισβήτητο ταλέντο της. Καλή η ερμηνεία και απ' την Κατρίν Φρο.

 Και ο Ντενί Ντερκούρ σκηνοθετεί συγκρατημένα μία ιστορία ταξικής εκδίκησης μαζί με τις ψυχολογικές διαστάσεις που παίρνει και αφορά στη σχέση των δύο πρωταγωνιστριών. Επιπλέον αντλεί μεγάλη δύναμη ως επαγγελματίας μουσικός και δημιουργεί την κατάλληλη (μουσική) όμορφη ατμόσφαιρα.

 Έχουμε δει παρόμοιες ταινίες με γυναίκες - τιμωρούς άγγελους, βουτηγμένες όμως στο αίμα. Ενώ ο Ντερκούρ προτιμάει να φτάσει στην τελική κατάρρευση του στόχου της πρωταγωνίστριας - εκδικήτριας δίχως σταγόνα αίματος. Αρκείται στο να παρουσιάσει σταδιακά και απολύτως προβλέψιμα την ψυχολογική διάλυση της Φουσεκούρ και παράλληλα τον «θρίαμβο» της Melanie.

 Βαθμολογία: 6/10

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Ας παίξουμε ένα μπλογκοπαίχνιδο...

Τις τελευταίες εβδομάδες κυκλοφορεί ένα ακόμη παιχνίδι στη μπλογκόσφαιρα. Οι κανόνες του είναι απλοί:

 1) αναφέρεις αυτόν/-ούς που σε κάλεσε/-αν
 2) γράφεις 10 πράγματα που αγαπάς
 3) προσκαλείς 10 φίλους να «παίξουν»

 Ας ξεκινήσω λοιπόν αναφέροντας αυτόν που με κάλεσε: είναι ο SΚΡΟΥΤΖΑΚΟΣ, http://scroodgejkok.blogspot.com/.

 Και θα συνεχίσω με τη λίστα 10 πραγμάτων που αγαπώ. Η σειρά είναι τυχαία και δεν έχει να κάνει με ζήτημα προτίμησης ή μεγαλύτερης ευχαρίστησης του ενός απ' το άλλο:

 1) την ευγένεια & την ειλικρίνεια
 2) το καλό φαγητό συνοδευόμενο με το αντίστοιχα καλό κρασί
 3) τη μουσική
 4) τον κινηματογράφο
 5) τον αθλητισμό δίχως τον άκρατο επαγγελματισμό
 6) τα ταξίδια
 7) τον Παναθηναϊκό
 8) την καλή λογοτεχνία & το θέατρο
 9) τους επαναστάτες
 10) το έξυπνο χιούμορ

 Τέλος, θα καλέσω με τη σειρά μου 10 μπλόγκερς:

 1) http://pansofix.blogspot.com/
 2) http://louloudikanelas.blogspot.com/
 3) http://ascrispasitgets.blogspot.com/
 4) http://cinetv-world.blogspot.com/
 5) http://paper-celluloid.blogspot.com/
 6) http://365-meres-to-xrono-tainies.blogspot.com/
 7) http://moviesofothers.blogspot.com/
 8) http://www.cineacademy.blogspot.com/
 9) http://singapore-n-sling.blogspot.com/
 10) http://simadiakairwn.blogspot.com/

 * Αρχικά είχα ενδοιασμούς σχετικά με το να λάβω μέρος στο «παιχνίδι» αυτό, αλλά τελικά νικήθηκαν, μιας και...
 ...at the end it's just only another silly game :)

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Chinatown, Roman Polanski, 1974

 Μεταφορά απ' το άλλο μπλογκ με την "Chinatown" του Roman Polanski:

 Μία σπουδαία ταινία από τα ΄70s. Για πολλούς η επιτομή των film noir. Για άλλους μέσα στις 30 καλύτερες Αμερικάνικες όλων των εποχών. Όπως και να χει η "Chinatown" αποτελεί το μεγάλο αριστούργημα του Πολάνσκι.

 Η υπόθεση της ταινίας:

 "Ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Jack Gittes προσλαμβάνεται από μία κύρια που ισχυρίζεται ότι είναι η κυρία Mulwray με σκοπό να επιβεβαιώσει τις ανησυχίες της ότι ο σύζυγός της διατηρεί εξωσυζυγική σχέση. Λίγο μετά και αφού η υπόθεση αποκτά απροσδόκητη δημοσιότητα , η αληθινή κυρία Mulwray επισκέπτεται τον Gittes απειλώντας τον ότι θα τον μηνύσει εξαιτίας της τροπής που πήρε η όλη ιστορία. Στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί τον εαυτό του και να ανακαλύψει τι πραγματικά συμβαίνει, ο ντετέκτιβ μπλέκεται σε μία πολύπλοκη ιστορία μυστηρίου που περιλαμβάνει τουλάχιστον ένα φόνο, ένα σκάνδαλο που αφορά την υδροδότηση της πόλης, τη διαφθορά των αστυνομικών οργάνων και μία υπόθεση αιμομιξίας. Η ιστορία τοποθετείται στο Λος Άντζελες της δεκαετίας του ’30 και βασίζεται σε πραγματικό σκάνδαλο που συγκλόνισε την πόλη και είχε σχέση με την καταστροφή που προκλήθηκε το 1928 από την κατάρρευση του φράγματος του Αγίου Φραγκίσκου στην ίδια περιοχή".

Αυτή είναι η υπόθεση της ταινίας βασισμένη στο εξαιρετικό, δαιδαλώδες και βραβευμένο με Oscar σενάριο του Robert Towne. Το μεγάλο ατού, το οποίο εκτοξεύεται στα χέρια του ιδιοφυούς σκηνοθέτη.
Καταπληκτικός -όπως πάντα- ο Νίκολσον, femme fatale η Ντάναγουεϊ, δυναμικός κακός ο... σκηνοθέτης Τζον Χιούστον, πραγματικά σπουδαία ταινία.

* Η "Chinatown" προτάθηκε για ακόμη 10 Όσκαρ.
* Το σενάριο του Towne προέβλεπε happy end, αλλά ο Polanski επέμεινε (εμφανώς επηρεασμένος από τα γεγονότα που συνέβαιναν τότε στη προσωπική του ζωή) στο 'μαύρο' φινάλε που είδαμε και τελικά έμεινε στην ιστορία. Από τα κορυφαία φινάλε ever!
* Η Chinatown είχε προβλεφθεί να ακολουθηθεί από 2 συνέχειες. Μόνο η δεύτερη εμφανίστηκε στις οθόνες (The Two Jakes, 1990) γυρισμένη από τον ίδιο τον Νίκολσον αλλά η εμπορική της αποτυχία απέτρεψε το να γυριστεί και η 3η συνέχεια.
* Για το ρόλο της Mrs.Mulwray είχε προταθεί αρχικά η Τζέιν Φόντα αλλά ο Polanski επέβαλε τη Ντάναγουεϊ.

Βαθμολογία: 9,5/10

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Αγέλαστος Πέτρα, Φίλιππος Κουτσαφτής, 2000


 Η  «Αγέλαστος Πέτρα» είναι μία ιδιαίτερη ελληνική ταινία, ένα ντοκυμαντέρ από τον Φίλιππο Κουτσαφτή και το 2000, με θέμα την πόλη της Ελευσίνας. Τα γυρίσματα διήρκεσαν 10 ολόκληρα χρόνια με την κάμερα να παρακολουθεί και να καταγράφει τις ζωές ορισμένων κατοίκων της Ελευσίνας, τη βιομηχανική ανάπτυξη και τις επιπτώσεις που επέφερε.

 Η υπόθεση ης ταινίας:
 Στην αγέλαστο πέτρα κάθησε η θεά Δήμητρα όταν έψαχνε την Περσεφόνη. Στην Ελευσίνα, την πόλη των αρχαίων Μυστών. Μια ταινία χωρίς αγγεία, ανασκαφές, αρχαιολόγους, και βρώμικα επαρχιακά δρομάκια. Η κάμερα, για δέκα σχεδόν χρόνια τριγυρνάει στην πόλη και τη γύρω περιοχή. Τη γη των Ελευσίνιων Μυστηρίων, την πόλη της Δήμητρας και της Περσεφόνης που μετατράπηκε τις τελευταίες δεκαετίες από το τσιμέντο και την μόλυνση σε μια από τις υποβαθμισμένες –περιβαλλοντικά και κοινωνικά– περιοχές της Αθήνας. Τιμήθηκε με το Πρώτο Bραβείο Tαινίας Tεκμηρίωσης στα Kρατικά Bραβεία Ποιότητας 2000, το Bραβείο καλύτερης ταινίας της Π.E.K.K., και Bραβείο Kοινού Φεστιβάλ Kινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

 Επί 10 ολόκληρα χρόνια, από το 1989 έως το 1999 ο Φίλιππος Κουτσαφτής καταγράφει τις ζωές ορισμένων κατοίκων της Ελευσίνας, τις συνήθειές τους, την καθημερινότητά τους. Και παράλληλα την αγωνία και την μάχη των ανθρώπων αυτών, ώστε να διατηρήσουν τα εναπομείναντα ιστορικά μνημεία της αρχαίας πόλης, για τα οποία ουδείς δίνει σημασία από τους υπεύθυνους της βιομηχανικής ανάπτυξης, που πάνω στα «ερείπια» θέλουν να χτίσουν τα μεγάλα βιομηχανικά εργοστάσια.



 Στην εικόνα φαίνεται ο Παναγιώτης Φαρμάκης, τον οποίο βλέπουμε ανάμεσα σε άλλους κατοίκους της Ελευσίνας. Όπως αναγράφεται και στη λεζάντα, «αφιέρωσε τη ζωή του στη διάσωση των αρχαίων μνημείων απ' τις μπουλντόζες... Σύμβολο ζωντανό της τραγωδίας του ελληνικού πολιτισμού».

 Ο Π. Φαρμάκης υπήρξε ο σημαντικότερος -μεταξύ των υπόλοιπων κατοίκων της πόλης- εκφραστής της μάχης για την επιβίωση του πολιτισμού μας. Ένα παράδειγμα προς όλους μας που έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης όταν βλέπουμε παρόμοια περιστατικά να συμβάινουν και δεν αντιδρούμε. Όταν βλέπουμε τον αρχαίο πολιτισμό μας να σκορπίζεται, να χάνεται και μένουμε απαθείς. Όταν οι εθνικοί φωστήρες μας ξεπουλάνε τα μνημεία της ιστορίας μας, όταν αντίστοιχα ογκώδη βιομηχανικά οικοδομήματα παίρνουν τη θέση «άχρηστων» κατ' ορισμένους πετρών και ερειπίων...

 Μία πραγματικά σπουδαία ταινία, ένα έργο ζωής, δίχως υπερβολή από τον Κουτσαφτή, με εικόνες σπαρακτικές που δείχνουν την αγωνία και το άγχος των κατοίκων να αποτρέψουν το μελλοντικό ιστορικό έγκλημα. Το μπάτζετ είναι πραγματικά πολύ μικρό, αλλά φυσικά το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό και πολύ μεγάλης αξίας.
 Ένα σπουδαίο έργο πολιτισμού, ιστορίας, μνήμης και ανθρώπινης αξιοπρέπειας, μέσα απ' τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ιστορίες που αφηγείται ο κάθε κάτοικος που επιλέγει ο σκηνοθέτης.

 Μία εντελώς διαφορετική ελληνική ταινία, αφού ποτέ πριν δεν είχε γυριστεί κάτι παρόμοιο.

 Η ταινία βραβεύτηκε στο 41ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης με τέσσερα βραβεία, μεταξύ των οποίων εκείνα του κοινού και της Πανελλήνιας Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου.

 Βαθμολογία: 8,5/10

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Boys don' t cry, Kimberly Peirce, 1999


 Ακόμη μία μεταφορά απ' το άλλο μπλογκ, "Boys don't cry":

Ελληνικός τίτλος "Οι άντρες δεν κλαίνε":
Μία σημαντική στιγμή στον ανεξάρτητο Αμερικανικό κινηματογράφο. Ένα acting movie με δυνατές ερμηνείες με πρώτη και καλύτερη τη Hilary Swank που δικαίως κέρδισε και το πρώτο της Oscar α΄ γυναικείου ρόλου, αλλά και τη Χρυσή Σφαίρα α΄ γυναικείου ρόλου.
 Η ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Brandon (οι συγγενείς της κοπέλας του Μπράντον μήνυσαν τους παραγωγούς!):
Ο Μπράντον Τήνα είναι ένας νεαρός άνδρας που γεννήθηκε σε σώμα γυναίκας. Πρέπει να τα βρει με τον εαυτό του (της), την στιγμή που φοβάται να αποδεχτεί τί είναι, ενώ έρχεται σε σύγκρουση με την κοινωνία και τους ανθρώπους(;) που την απαρτίζουν.

 Αρκετές σκηνές της ταινίας σοκάρουν. Αρκετά πράγματα βγαίνουν στη φόρα και έχουν να κάνουν με τον πουριτανισμό, την υποκρισία, την ψευτιά, τη μιζέρια και τη μικροψυχία που βγάζουν οι κάτοικοι των Αμερικανικών επαρχιών (στη Nebraska εδώ) ακόμη και σήμερα για να ξεσκεπάσουν τη δήθεν απελευθερωμένη νοοτροπία που οι ίδιοι θέλουν να πιστεύουν ότι τους διέπει!

Μία πολύ σημαντική ταινία που ανοίγει ασπίδα προστασίας γύρω από τη διαφορετικότητα και την αντιμετώπιση (πολύ συχνά σκληρή και απάνθρωπη) που βιώνουν κάποιοι άνθρωποι, που απλά και μόνο διαφέρουν, από τον κοινωνικό τους περίγυρο.

Μια ταινία που γεννά ποικίλα συναισθήματα: Προβληματισμό, λύπη, οργή, αγανάκτηση. Αλλά και ένα αίσθημα αδικίας για τις κοινωνίες της σημερινής εποχής.
Αρνητικό σημείο οι εμμονές της σκηνοθέτιδας, Kimberly Peirce, με τη βία. Πάντως το γεγονός ότι έκανε τη συγκεκριμένη ταινία για να σοκάρει δε νομίζω ότι κάνει την ταινία "κακή". Κάθε άλλο!

Προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Βαθμολογία: 8/10