Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Hable con ella, Pedro Almodovar, 2002


 "Hable con ella" ή "Talk to Her" όπως είναι ο αγγλικός διεθνής τίτλος («Μίλα της» ο ελληνικός) απ' τον Pedro Almodovar και το 2002. Αυτόν το χαρισματικό Ισπανό σκηνοθέτη, που ωστόσο προσωπικά ποτέ δεν μου άρεσε το στυλ του, ενώ είναι και πολύ "κιτς" -ένας όρος που θεωρώ ότι αρμόζει στον Αλμοδόβαρ-. Παρ' όλα αυτά αυτή εδώ η ταινία ξεχωρίζει και αποτελεί μία απ' τις ώριμες στιγμές της φιλμογραφίας του.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Ο Benigno είναι ένας νεαρός νοσοκόμος ο οποίος περιποιείται την Alicia μια χορεύτρια που βρίσκεται σε κώμα. Ο Marco είναι ένας δημοσιογράφος ο οποίος βρίσκεται στο νοσοκομείο γιατί η φίλη του η Lydia, μια ταυρομάχος, βρίσκεται επίσης σε κώμα. Οι δυο άντρες συναντιούνται και ανάμεσά τους γεννιέται μια αληθινή φιλία. Ο πρώτος μιλάει στην ασθενή του γιατί πιστεύει ότι έτσι την κρατά στην ζωή και συμβουλεύει τον Marco να κάνει το ίδιο. Ο δεύτερος πιστεύει ότι κάτι τέτοιο δεν υφίσταται και δεν κάνει προσπάθειες να επικοινωνήσει με την φίλη του. Ο πρώτος πιο αισιόδοξος για την ζωή, πιστεύει ότι η επικοινωνία και ο λόγος κάνουν θαύματα ενώ ο δεύτερος πιο απαισιόδοξος θα αρχίσει να βλέπει την ζωή με άλλο μάτι.

 Ο Αλμοδόβαρ λοιπόν μετά από καιρό δεν κάνει μία "γυναικεία" ταινία. Έτσι όπως μας είχε συνηθίσει δηλαδή, να κάνει ταινίες για γυναίκες. Με εξαίρεση φυσικά το υπέροχο "Todo sobre mi Madre". Το "Μίλα της" έχει σα κύρια θεματική τους άντρες, την αντρική φιλία, αλλά και την αγάπη των αντρών προς τις γυναίκες, ενώ εξετάζεται και το θέμα του έρωτα, αλλά και της μοναξιάς.
 Πρωταγωνιστές είναι ο νοσηλευτής Μπενίνο και ο δημοσιογράφος Μάρκο. Πολύ καλές οι ερμηνείες των Javier Camara και Dario Grandinetti αντίστοιχα. Κανείς εκ των δύο δεν είναι πετυχημένος επαγγελματικά. Οι δυο τους (δε γνωρίζονται) κάθονται σε διπλανές θέσεις σε μία δραματική χορευτική παράσταση του Cafe Muller της Pina Bausch, στην εναρκτήρια σεκάνς της ταινίας. Ο Μάρκο, ευσυγκίνητος γαρ, δακρύζει παρακολουθώντας το χορόδραμα με τις δύο γυναίκες πρωταγωνίστριες κι ο Μπενίνο τυγχάνει και τον κοιτάει. Ξεκάθαρος συμβολισμός του Αλμοδόβαρ με τις γυναίκες που φυσικά θα είναι αυτές που θα δούμε στη συνέχεια της ταινίας, αλλά και τους -ίδιους- άντρες που θα τις κοιτάνε, όχι απ' το κάθισμα του θεάτρου, αλλά απ' το κρεββάτι του πόνου και θα τις βοηθάνε, όπως κάνει και ο άντρας στην παράσταση. Λίγο αργότερα θα συναντηθούν στο νοσοκομείο, που εργάζεται ο Μπενίνο και που φροντίζει την Αλίσια, μία νεαρή χορεύτρια που βρίσκεται σε κώμα 4 χρόνια. Ο Μπενίνο, που είναι κρυφά ερωτευμένος μαζί της συνηθίζει να της μιλάει πιστεύοντας ότι έτσι τη βοηθάει. Ο Μάρκο επισκέφτεται τη δική του αγαπημένη, τη Λύδια, μία ταυρομάχο που επίσης είναι σε κώμα (είχε χτυπηθεί από ταύρο). Όμως είναι γενικά απισιόδοξος προς τη ζωή και δεν πολυπιστεύει τις πρακτικές του Μπενίνο, με τον τελευταίο να τον παροτρύνει να αρχίσει κι εκείνος να της μιλάει..

 Ο Αλμοδόβαρ αφηγείται/παρουσιάζει την ιστορία πολύ ώριμα και συγκινητικά. Βέβαια δεν παραλείπει το γνώριμό του, κιτς στοιχείο όταν χρησιμοποιεί κάποια φλας μπακ και φλας φόργουορντ μεταφέροντάς μας τόσο στο παρελθόν και στις ζωές των γυναικών πριν πέσουν σε κώμα, όσο και στο μέλλον και το πώς θα ήταν οι ζωές και των τεσσάρων ηρώων με τις ασθενείς να είναι και πάλι καλά.

 Πολύ χρήσιμο στην αφήγηση αυτή και ωραίο δοσμένο είναι το έξυπνο χιούμορ του Αλμοδόβαρ, ενώ δε λείπει και αυτή η σατυρική ειρωνία του, με αποκορύφωση εκείνη την απίθανη σεκάνς με το απόσπασμα από μία ταινία του βωβού κινηματογράφου με τίτλο "Συρρικνωμένος εραστής" και τον πρωταγωνιστή (ένας "ζαρωμένος"," συρρικνωμένος" άντρας) να διεισδύει στο αιδοίο της ερωμένης του, όπου και φυσικά λόγω μεγέθους... χάνεται!

 Και παράλληλα μία δυνατή φιλία θα αναπτυχθεί ανάμεσα στους δύο άντρες. Και φυσικά αιτία γι' αυτό θα αποτελέσουν οι γυναίκες τους. Μπορεί φαινομενικά οι δύο γυναίκες να είναι "απούσες", καθώς βρίσκονται σε κώμα, αλλά ο Αλμοδόβαρ, ως γκέι αφενός και ως λάτρης της γυναικείας δύναμης αφετέρου, δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει μία ταινία βασισμένη σε άντρες. Μας λέει λοιπόν ότι οι γυναίκες μπορεί να "φυτοζωούν" αλλά είναι πιο "ζωντανές" από αυτό που φαίνεται. Κι αυτό γιατί η φαινομενικά "νεκρή" κατάστασή τους επηρρεάζει όσο τίποτε άλλο τους άντρες τους, που μένουν στάσιμοι παρατηρητές καθ' όλη τη διάρκεια (όπως και στο θέατρο), ενώ διαρκώς ξεσπάνε σε λυγμούς. Αν συνυπολογιστεί ότι ο Μπενίνο έχει δηλώσει πως είναι ομοφυλόφιλος για να του επιτραπεί να φροντίζει την αγαπημένη του, αλλά και τα επαγγέλματα των αντρών, τότε καταλαβαίνει κανείς ότι μόνο οι άντρες δε βρίσκονται στο προσκείμενο -και- σε αυτό το αλμοδοβαρικό φιλμ.

 Συνολικά και με εξαίρεση την "κοιλιά" που κάνει σε ένα σημείο, το "Μίλα της" ξαναλέω, είναι απ' τις καλύτερες ταινίες του Almodovar. Ανθρώπινη και συγκινητική, χωρίς τις προσωπικές εμμονές του σκηνοθέτη (τουλάχιστον όχι έντονες) και το κιτς στοιχείο που τον διακρίνει, με ένα πρωτότυπο και ιδιαίτερο θέμα, καλές ερμηνείες και ένα διαφορετικό φινάλε.

 Πολύ όμορφη είναι και η φωτογραφία της ταινίας, αλλά και η μουσική επένδυση του Alberto Inglesias.

 Το "Hable con ella" κέρδισε το Όσκαρ καλύτερου σεναρίου, ήταν υποψήφιο για εκείνο της σκηνοθεσίας, ενώ συνολικά είχε πάρα πολλές διακρίσεις και κατέκτησε αρκετά διεθνή βραβεία.

 Βαθμολογία: 7,5/10

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Rio Grande, John Ford, 1950


 Μεταφορών συνέχεια με το σπουδαίο γουέστερν του Τζον Φορντ, "Rio Grande":

 Με τον αυθεντικό τίλο "Rio Grande" και αμετάφραστο, κυκλοφορεί στα ελληνικά αυτό εδώ το σπουδαίο western του αξεπέραστου και μάστορα του είδους, John Ford και του 1950. Θα το βρείτε και ελληνιστί ως "Ρίο Γκράντε", αλλά κανονικά δεν έχει μεταφερθεί στην ελληνική γλώσσα. Anyway...

 Η υπόθεση της ταινίας:

Ο Κέρμπι Γιορκ είναι διοικητής στο απομακρυσμένο φρούριο του Rio Grande και μεταξύ νεοσύλλεκτων που εκπαιδεύει σκληρά για να αντιμετωπίσουν τους απειλητικούς Ινδιάνους Απάτσι.
Μεταξύ των νεοσύλλεκτων βρίσκεται και ο γιος του αλλά ο Κέρμπι δεν το ξέρει γιατί έχει να τον δει δεκαπέντε χρόνια. Όταν εμφανίζεται η πρώην γυναίκα του Κέρμπι για να πείσει το γιο της να εγκαταλείψει το επικίνδυνο οχυρό, η κατάσταση θα πάρει άλλη τροπή...


 Κλασικό πια, 60 ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη προβολή έχει περάσει στο πάνθεον του είδους και αποτελεί ένα απ' τα σημαντικότερα western του τεράστιου John Ford, αλλά και γενικότερα, αυτού του ιδιαίτερου κινηματογραφικού είδους, φυσικά.

 Με τον John Wayne στον πρωταγωνιστικό ρόλο και την Maureen O'Hara για το απαραίτητο, αλλά όχι και σαχλό όπως έχουμε παρακολουθήσει σε άλλα, ουκ ολίγα σχετικά φιλμ, ρομάντζο, η ταινία κερδίζει πόντους και από τις ερμηνείες. Φυσικά ξεχωρίζει για το δίδυμο John Ford - John Wayne, που μαζί γύρισαν δεκάδες ταινίες και αποτελούν ένα από τα πιο θρυλικά ζευγάρια σκηνοθέτη - πρωταγωνιστή στην ιστορία του κινηματογράφου.

 Είναι γουέστερν και είναι και στο κλασικό ύφος του είδους, επομένως περισσότερη ανάλυση δεν χρειάζεται.

 Εκτός βέβαια από μία σημαντικότατη πρόσθετη λεπτομέρεια:
 Το 1951 Ένωση Σεναριογράφων της Αμερικής ψήφισε το Rio Grande ως το πιο καλογραμμένο γουέστερν (σενάριο, Τζέιμς Κέβιν ΜανΓκίνες) !

 Κατά την άποψη μου, το "Rio Grande" βρίσκεται μέσα στις 5-6 καλύτερες στιγμές του Τζον Φορντ (που συνολικά γύρισε πάνω από 140 ταινίες(!) μαζί με τις μικρού μήκους), μαζί με "The Man Who Shot Liberty Valance", "The Searchers", "She Wore a Yellow Ribbon", "Fort Apache", "My Darling Clementine".


 Βαθμολογία: 8/10

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

The Pledge, Sean Penn, 2001



 Μεταφορά απ' το άλλο μπλογκ με την «Υπόσχεση» του Sean Penn:

"Η Υπόσχεση" είναι μια πολύ όμορφη ταινία ενός νέου σκηνοθέτη (Sean Penn), που έχει δείξει εξαίρετα δείγματα στις λίγες έως τώρα ταινίες του. Ο συμπαθής και ταλαντούχος ηθοποιός δοκιμάζει τις ικανότητες του στη σκηνοθεσία με το "The Indian Runner" (1991) για να ακολουθήσουν άλλες 3 ταινίες μέχρι σήμερα, "Crossing guard" (1995), "The Pledge" (2001) και το πολυβραβευμένο "Into the Wild" (2007).

"Η Υπόσχεση" βασισμένη στο πολύ καλό σενάριο των Τζέρι και Μέρι Όλσον Κρομολόφσκι, από τη νουβέλα του Φρίντριχ Ντίρενμα, είναι ένα πολύ δυνατό αστυνομικό θρίλερ, με καλό καστ: Βανέσα Ρεντγκρεϊβ, Έλεν Μίρεν, Μίκι Ρουρκ, Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, Ρόμπιν Ράιτ Πεν, Άαρον Έκχαρτ, Σαμ Σέπαρντ, Τζακ Νίκολσον.

"Ο Γκας Χάλμγκρεν, αρχηγός της τοπικής αστυνομίας (Τζακ Νίκολσον), κάπου στις μεσοδυτικές πολιτείες των Η.Π.Α., αναλαμβάνει την τελευταία του υπόθεση, πριν συνταξιοδοτηθεί... Πρόκειται για ένα διπλό έγκλημα: Βιασμός και άγρια δολοφονία ενός μικρού κοριτσιού! Ο ίδιος αναλαμβάνει το δύσκολο καθήκον να ενημερώσει τους δύστυχους γονείς και δίνει, μόνος του, μια υπόσχεση στον εαυτό του: Να συλλάβει, πάση θυσία, το δολοφόνο! Μετά από κάποια μαρτυρία, συλλαμβάνεται ένας ιθαγενής Ινδιάνος, ο οποίος κάτω από τρομερές πιέσεις, ομολογεί και στη συνέχεια... αυτοκτονεί! Όλοι πιστεύουν ότι έχει αποδοθεί πλέον, δικαιοσύνη… Ο Αρχηγός όμως, έχει πολλούς λόγους να πιστεύει ότι πραγματικός δολοφόνος κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος!"

Ο Τζακ Νίκολσον στον πρωταγωνιστικό ρόλο δίνει ακόμη μία αξεπέραστη ερμηνεία, πέρα από κάθε κριτική. Άλλωστε αποτελεί το μεγάλο ατού αυτής της δραματικής αστυνομικής περιπέτειας με την σπονδυλωτή, αργόσυρτη αφήγηση και ένα φινάλε που σίγουρα σου μένει για καιρό, σπάνιας ερμηνευτικής δεινότητας από τον συγκλονιστικό Νίκολσον!
Κατηγορήθηκε (εδώ στην Ελλάδα τουλάχιστον) για μισανθρωπισμό. Αν αυτός είναι ο λόγος που "Η Υπόσχεση" πέρασε σχεδόν απαρατήρητη από την χώρα μας... νομίζω ότι αδικείται κατάφωρα!

Βαθμολογία: 7/10

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

El Secreto de sus Ojos, Juan Jose Campanella, 2010


 "The Secret in their Eyes" («Το Μυστικό στα Μάτια της»), η ευχάριστη έκπληξη απ' την Αργεντινή και το σκηνοθέτη Juan Jose Campanella («Ο γιος της νύφης»), που κέρδισε πολλά βραβεία με κυριότερο το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Πραγματικά πρόκειται για πολύ καλή ταινία, αλλά προσωπικά διαφωνώ με τη μεγάλη διάκριση που πέτυχε, μιας και στις περσινές υποψηφιότητες υπήρχε η «Λευκή Κορδέλα», το μεγάλο αριστούργημα του Haneke. Anyway...

 Η υπόθεση της ταινίας:

 Ιούνιος 1974, Μπουένος Άιρες: ο αστυνομικός Μπενχαμίν Εσπόζιτο αναλαμβάνει τη διερεύνηση  της βάναυσης δολοφονίας μιας νεαρής γυναίκας, η οποία βρίσκεται νεκρή στο σπίτι της. Ο σύζυγός της Ρικάρντο Μοράλες είναι συγκλονισμένος από την είδηση και πιέζει τον Εσπόζιτο να του ορκιστεί ότι θα βρει τον δολοφόνο και θα τον οδηγήσει στη δικαιοσύνη. Ο Μπενχαμίν στηρίζεται στη βοήθεια του  συναδέλφου και φίλου του Πάμπλο, ο οποίος αν και αντιμετωπίζει πρόβλημα με το ποτό είναι ιδιαίτερα έμπειρος και σχολαστικός, και της νεαρής γοητευτικής προϊσταμένης του Ιρένε Μενέντεζ-Χέιστινγκς. Η Ιρένε έχει μόλις επιστρέψει στη χώρα μετά από σπουδές στην Αμερική και του έχει δείξει μια ιδιαίτερη συμπάθεια και εμπιστοσύνη. Ύστερα από εντατικές προσπάθειες, καταφέρνουν να συλλάβουν τον ύποπτο Ισίντορο Γκόμεζ και να τον οδηγήσουν στην ανάκριση. Οι διασυνδέσεις όμως του Γκόμεζ με το παρακράτος των μυστικών υπηρεσιών, στέκονται εμπόδιο στο έργο τους και παρότι η έρευνά τους δεν ολοκληρώνεται, αναγκάζονται να αρχειοθετήσουν το έγκλημα χωρίς να το εξιχνιάσουν.


  Ο Campanella εκπλήσσει ευχάριστα με αυτό το πολύ δυνατό εγκεφαλικό θρίλερ μυστηρίου. Το σενάριο δια χειρός Καμπανέγια είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα του Αργεντινού συγγραφέα Eduardo Sacheri, «La pregunta de sus  ojos». Η υπέροχη φωτογραφία του Φελίξ Μόντι «ζωντανεύει» την ατμόσφαιρα των 70s που τη συνοδεύουν οι κοινωνικοπολιτικές ματιές του Χουάν Χοσέ Καμπανέγια (σε μία Αργεντινή λίγο πριν το στρατιωτικό πραξικόπημα), οι ερμηνείες είναι καλές και η ανάπτυξη των χαρακτήρων δίνεται εξαιρετικά απ' το σκηνοθέτη.

 Η ιστορία εξελίσσεται σε δύο χρόνους. Το παρόν του 1999 και το παρελθόν του 1974. Φυσικά και το παρελθόν μας απασχολεί περισσότερο, αφού εκεί γυρνάει ο πρωταγωνιστής και πρώην ομοσπονδιακός πράκτορας, Benjamín Espósito (Ricardo Darin), για να λύσει το μυστήριο σχετικά με την υπόθεση βιασμού και δολοφονίας, που τον είχε επηρεάσει βαθιά και τον στοιχειώνει όλα αυτά τα 25 χρόνια, στην προσπάθεια που καταβάλει να γράψει -ως συγγραφές πια- το πρώτο του μυθιστόρημα.
 Παράλληλα παρακολουθούμε και το ιστορικό ενός χαμένου έρωτα, του ρομαντικού πρωταγωνιστή με την αφεντικίνα του Ιρένε, αλλά και την προσπάθεια επανασύνδεσης στο σήμερα.

 Οι χαρακτήρες είναι όλοι συμπαθείς (έχει φροντίσει ο σκηνοθέτης γι' αυτό), οι ρυθμοί είναι οκ, η ένταση κρατάει σε διάρκεια, το αστυνομικό σκέλος ενδιαφέρον, οι διάλογοι πολύ καλοί, το χιούμορ έξυπνο, όμως η λύση του μυστηρίου γίνεται όλο και πιο προβλέψιμη μέχρι τα τελικά «αποκαλυπτήρια», που απλώς επιβεβαιώνουν την κάθαρση που αναζητούσαν τόσο οι ήρωες όσο και οι θεατές.

 Συνολικά πρόκειται για μία πολύ καλή ταινία, όχι όμως κάποιο συγκλονιστικό αριστούργημα. Ταινία που θα τη δεις και θα τη συζητήσεις για καιρό, ειδικά κάποιες σεκάνς είναι αριστουργηματικές και σου μένουν, όμως δε θα σου αναπτύξει την επιθυμία να την παρακολουθήσεις ξανά. Τουλάχιστον αυτό συνέβη σε εμένα..

 Πληθώρα βραβεύσεων στην Αργεντινή αλλά και στο εξωτερικό, με σημαντικότερη στιγμή το Oscar ξενόγλωσσης ταινίας. Τεράστια εισπρακτική επιτυχία στην Αργεντινή (τη μεγαλύτερη όλων των εποχών), μεγάλη ταμειακή απήχηση και στην Ισπανία, ενώ ιδιαίτερα δημοφιλής έγινε σε όλη την Ευρώπη, όπου απέκτησε φανατικό κοινό.

 Βαθμολογία: 7,5/10

Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

All the president' s men, Alan J. Pakula, 1976



Επιστροφή απ' τη Μυτιλήνη, όπου πέρασα το πρώτο σκέλος των φετινών μου διακοπών και για πρώτο post μεταφέρω απ' το άλλο μπλογκ τη σπουδαία πολιτική ταινία του Alan Pakula, "All the President's Men":

Τα συγκλονιστικά γεγονότα που συντέλεσαν στην αποκάλυψη του σκανδάλου "Watergate" και οδήγησαν στην παραίτηση του Προέδρου Νίξον παρουσιάζονται εξαιρετικά σε μια μοναδική στο είδος της ταινία. Στο "Όλοι οι άνθρωποι τυ Προέδρου" του Άλαν Πάκουλα, ίσως το σημαντικότερο πολιτικό θρίλερ στην ιστορία του κινηματογράφου.

Με λίγα λόγια η ιστορία του περιβόητου σκανδάλου:
Όλα ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 1972. Στα γραφεία του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, συλλαμβάνονται κάποιοι διαρρήκτες που φέρουν επάνω τους "κοριούς" για υποκλοπές τηλεφωνημάτων. Ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον αρνείται κάθε ανάμιξη…
Στις 9 Αυγούστου 1974, παρά τις προσπάθειες του 37ου προέδρου των ΗΠΑ να αποφύγει την παραπομπή του στη δικαιοσύνη, εξαναγκάζεται σε παραίτηση. Αν και ο Λευκός Οίκος διέψευσε τα πάντα και ο Νίξον επανεξελέγη το Νοέμβριο του 1972 με μεγάλη πλειοψηφία, το Μάιο του 1973 άρχισαν οι αποκαλύψεις. Στην αρχή αποκαλύφθηκε η σχέση τριών κορυφαίων στελεχών της κυβέρνησης με τις υποκλοπές, οι οποίοι καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν. Στη συνέχεια παραιτήθηκε ο υπουργός Δικαιοσύνης Έλιοτ Ρίτσαρτνσον, εξαιτίας των πιέσεων που δέχτηκε και την προσπάθεια αποπομπής του ειδικού ανακριτή, Άρτσιμπαλντ Κοξ, ο οποίος είχε αναλάβει την υπόθεση. Όλα τα στοιχεία ενοχοποιούν το άμεσο περιβάλλον του Νίξον, άρα και τον ίδιο. Ο ομοσπονδιακός δικαστής Τζον Σιρίκα που κινεί τα νήματα διαλεύκανσης του μεγαλύτερου πολιτικού σκανδάλου στην ιστορία των ΗΠΑ, ανακηρύσσεται από το περιοδικό Τάιμ, ο άνθρωπος της χρονιάς. Ο αντιπρόεδρος, Τζέραλντ Φορντ, αναλαμβάνει την προεδρία μετά την παραίτηση Νίξον και μερικές εβδομάδες μετά, με προεδρικό διάταγμα απονέμει χάρη στον προκάτοχό του "για όσα αδικήματα ενδέχεται να διέπραξε από τις 20 Ιανουαρίου 1969 μέχρι τις 9 Αυγούστου 1974".

Οι δημοσιογράφοι που ξεσκέπασαν το σκάνδαλο:
Ο Καρλ Μπερνστάιν και ο Μπομπ Γούντγουορντ, ήταν δύο δημοσιογράφοι στην Ουάσινγκτον Ποστ. Οι δύο αυτοί άνθρωποι, ήταν που, ουσιαστικά με τις επίπονες έρευνές τους, έφεραν στο φως το σκάνδαλο. Αξιοποιώντας τα στοιχεία της πηγής τους, που οι εφημερίδες της εποχής ονόμαζαν Βαθύ Λαρύγγι, έκαναν έρευνα σε βάθος τα αποτελέσματα της οποίας έδειξαν την πόρτα εξόδου από την προεδρία στο Ρίτσαρντ Νίξον. Επί δεκαετίες οι δύο άνδρες αρνούνταν να αποκαλύψουν την ταυτότητα της πηγής τους, έχοντας δεσμευτεί πως θα την αποκαλύψουν μόνο μετά το θάνατό του. Την περασμένη Πέμπτη διαβάσαμε στις εφημερίδες πως ο μυστηριώδης άνθρωπος, που όλοι γνώριζαν ως Βαθύ Λαρύγγι, αποκαλύφθηκε ο ίδιος σε συνέντευξή του στο περιοδικό Βάνιτι Φέιρ. Ήταν ο Μαρκ Φελτ, 91 ετών σήμερα και πρώην υποδιευθυντής του Εφ Μπι Άι. Οι Μπερνστάιν και Γούντγουορντ, μετά την ομολογία του Φελτ, επιβεβαίωσαν την αλήθεια των λόγων του. Όπως είπε ο ίδιος στη συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό, ένας από τους λόγους που τον ώθησε στην πράξη του, ήταν η οικογένειά του που κατάφερε να τον πείσει πως η πράξη του είναι ηρωική και θα αποδειχτεί ωφέλιμη για τον ίδιο.


Η ιστορία λοιπόν είναι γνωστή στους περισσότερους. Αυτό όμως δεν αποθαρρύνει στο παραμικρό τον σκηνοθέτη, Άλαν Πάκουλα, από το να εμπλουτίσει το καταπληκτικό σενάριο που έχει στα χέρια του, με αμείωτη ένταση και αγωνία ως προς την έκβαση της υπόθεσης, και ξεδιπλώνοντας επί της οθόνης τις διαρκείς σεναριακές ανατροπές να κρατάει ζεστό το ενδιαφέρον του υποψιασμένου θεατή. Όσο δε, για εκείνους οι οποίοι παρακολουθήσουν το "All the president' s men" δίχως να είναι ενήμεροι των πραγματικών γεγονότων, αυτοί σίγουρα θα αποζημιωθούν με το παραπάνω! 
Και βέβαια, ο μεγάλος Αμερικανός σκηνοθέτης αντλεί δύναμη, πέρα από το εκπληκτικό -και βραβευμένο- σενάριο, κυρίως από το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Δύο σπουδαίοι ηθοποιοί, Ο Ντάστιν Χόφμαν και ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, υποδυόμενοι τους δύο δημοσιγράφους που ξεσκέπασαν το σκάνδαλο "Γουότεργκεϊτ", ξεδιπλώνουν το τεράστιο ταλέντο τους αφήνοντας εποχή ως ένα από τα καλύτερα δίδυμα στην ιστορία του Σινεμά. 

Βαθιά πολιτικό σινεμά, από τις σημαντικότερες και σπουδαιότερες πολιτικές ταινίες.


Βαθμολογία: 9/10