Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Jungfrukällan, Ingmar Bergman, 1959


 Από τον σπουδαίο Σουηδό δραματουργό Ingmar Bergman και το 1959. «Η Πηγή των Παρθένων» είναι ο ελληνικός τίτλος, ενώ η ταινία είναι γνωστή και με τον αγγλικό τίτλο «The Virgin Spring». Ο Μπέργκμαν είχε γίνει διεθνώς γνωστός με την ταινία «Το καλοκαίρι με τη Μόνικα» (1953), για να ακολουθήσουν οι: «Χαμόγελα καλοκαιρινής νύχτας» (1955), «Η έβδομη σφραγίδα» (1957),  «Άγριες φράουλες» (1957) και «Η Πηγή των Παρθένων» με την οποία έκλεισε η δεκαετία του '50 και η πρώτη του περίοδος που αφορά κυρίως στην αναζήτηση του Θεού.

 Η υπόθεση της ταινίας:
 Στη Σουηδία του 14ου αιώνα, η νεαρή Κάριν, κόρη του κτηματία Τέρε βιάζεται και δολοφονείται στο δάσος από δυο βοσκούς υπό το βλέμμα του μικρού αδερφού τους. Οι δράστες ζητούν στη συνέχεια να φιλοξενηθούν στο σπίτι του Τέρε, αγνοώντας την ταυτότητα του, οι πράξεις τους όμως αποκαλύπτονται όταν προσπαθούν να πουλήσουν το χρυσοκέντητο φόρεμα που έκλεψαν από το νεκρό θύμα.Ο Τέρε ετοιμάζει μια τελετουργική εκδίκηση βασισμένη σε παγανιστικές και χριστιανικές δοξασίες. Διασκευή ενός σουηδικού μύθου, που έκανε μεγάλη αίσθηση εξ αιτίας του περιγραφικού ρεαλισμού της σκηνής του βιασμού.

 Μεσαιωνική αλληγορία που υφαίνεται γύρω από το θέμα του βιασμού και της δολοφονίας μιας νεαρής παρθένας στη Σουηδία του 14ου αιώνα. Η αριστουργηματική αυτή ταινία του Μπέργκμαν εικονογραφεί πιστά τον παλαιό Σουηδικό μύθο στον οποίο είναι βασισμένη, διακρίνεται για την έξοχη ασπρόμαυρη φωτογραφία της, ενώ ακόμη η σκηνοθεσία του σημαντικότερου Σκανδιναβού κινηματογραφιστή είναι εκπληκτική και η ερμηνεία του Μαξ Φον Σίντοφ στον ρόλο του πατέρα εκδικητή είναι συγκλονιστική.
 
 Και ο σπουδαίος Σουηδός σκηνοθέτης επαναφέρει στην οθόνη τον Μεσαίωνα, αντιπαραθέτει με μοναδικό τρόπο τις φυσικές ομορφιές με τις ανθρώπινες(;) θηριωδίες, τον χριστιανισμό με τον παγανισμό (σε μία εκπληκτική τελετή εκδίκησης που έχει στήσει ο πατέρας - τιμωρός Μαξ Φον Σίντοφ) και θέτει ερωτήματα και διλήμματα γύρω από την οικογένεια, την πίστη, την εφαρμογή των νόμων και την εκδίκηση, κάνοντας παράλληλα μία τρομερή σπουδή πάνω στο χρόνο, στα νιάτα και τα γηρατειά, στα αποθημένα, στην απώλεια της αθωότητας, στη συμπόνια και τη συγχώρεση, στη δικαιοσύνη, στη φύση του κακού και του καλού.


 Μία από τις σπουδαιότερες ταινίες του Ingmar Bergman και μία από τις δικές μου αγαπημένες.

 Η ταινία απέσπασε Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας (1961), Χρυσή Σφαίρα και Ειδικό Βραβείο Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών (1960)!

 Βαθμολογία: 9/10

15 σχόλια:

  1. Κι εμένα μία από τις αγαπημένες μου ταινίες του Μπέργκμαν ο οποίος ξεδιπλώνει μπροστα στο φακό του με με μνοναδική μαεστρία μια συγκλονιστική οικογενειακή τραγωδία. Από τους καλύτερους ρόλους του Σίντοφ. Συμφωνώ σε όλα όσα λες για την ταινία.

    4,5: Πολύ καλή (+)

    0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. τι τραγικη ιστορια ! ειναι αληθινη ιστορια?

    καλημερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. argiri ειναι και η ιστορια και η σκληρη θεματολογια της ταινιας, αλλα αντικειμενικα θεωρω πως ειναι μεσα στις κορυφαιες του Μπεργκμαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Skouliki οχι αληθινη. Ειναι ιστορια βασισμενη σε εναν παλαιο σουηδικο μυθο.
    Καλη εβδομαδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. καταλαβα ευχαριστω

    επισης ακου τωρα τι θυμηθηκα
    σου εδωσα βραβειο καλε
    :)))
    καλο μηνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σ' ευχαριστω πολυ Skouliki, οπως ομως σου εγραψα δεν το ποσταρω εδω για λογους που εχουν να κανουν με τις αποψεις μου γυρω απ' τις καθε λογης βραβευσεις.

    Να εισαι καλα, επισης καλο μηνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δεν τις θεωρώ στις κορυφαίες του Μπέργκμαν. Έχει κάνει καμμία δεκαριά πολύ ανώτερες. Αυτή εδώ είναι σαφώς μεγάλη ταινία, αλλά μπροστά στα άλλα "τέρατα" του Σουηδού μοιάζει κάπως ανίσχυρη.

    Χειρότερή του για μένα είναι η "Σιωπή". Με μία μόνο θέαση, ίσως η χειρότερη ταινία που έχω δει ποτέ στη ζωή μου!!!!!

    Κορυφαία η Έβδομη Σφραγίδα!

    Faunt

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κορυφαια του η "Εβδομη Σφραγιδα", μαλλον συμφωνω. Χειροτερη του η "Σιωπη" διαφωνω καθετα!

    Οσο για την "Πηγη των Παρθενων" εγραψα οτι και προσωπικα μου αρεσε πολυ. Και αν παρ' ολα αυτα δεν την εβαζα σε καποιο μπεργκμανικο top10 δε σημαινει οτι δεν ειναι αριστουργηματικη. Μιλαμε για εναν κορυφαιο σκηνοθετη, οπου εχει κανει αμετρητα αριστουργηματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Και εγώ δε θα την έβαζα στις κορυφαίες του, αν και φυσικά είναι πάρα πολύ καλή. ίσως θα έβαζα ...
    (σκέψη, loading...) Persona, Φθινοπωρινή Σονάτα, Ansiktet, Sasom i en spegel. H Εβδομη Σφραγιδα, αν και φανταστική, πιστεύω οτι είναι υπερτιμημένη, και σε καμία περίπτωση η καλύτερή του (γούστα είναι αυτά, θα μου πείς)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Για χειρότερή του νομίζω πως το αυγό του φιδιού παίζει ζωρίς συναγωνισμό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. curious_ape009 για την "Εβδομη Σφραγιδα" (τυγχανει να ειναι η 1η μπεργκμανικη ταινια που ειδα) να πω πως οσο περισσοτερες ταινιες του Μπεργμαν βλεπω, τοσο κλινω προς το συμπερασμα οτι τελικα μπορει και να μην ειναι η κορυφαια του.
    Οπως προειπα μιλαμε για εναν απιστευτο σκηνοθετη που εχει κανει αμετρητα αριστουργηματα. Οποτε ισως και εμεις να χανουμε λιγο το μετρο μεσα απ΄τη διαδικασια του να ξεχωριζουμε τα «κορυφαια» αριστουργηματα μεσα απ' τα... υπολοιπα αριστουργηματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πολύ σωστό το τελευταίο σου σχόλιο. Παρασυρόμαστε απο την συζήτηση και λέμε αψήφιστα μεγάλες κουβέντες για ιερά τέρατα της 7ης τέχνης. Τί σημαίνει καλύτερη, και χειρότερη όταν μιλάς για Bergman, Kubrick, Kurosawa, κτλ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μια απο τις πιο υπερτιμημενες ταινιες του τοσο αγαπημενου μου Ingmar Bergman.Σκοτεινη, γοητευτικη ατμοσφαιρα.Ενδιαφερουσα ιστορια.Απιστευτη η ερμηνεια του Max von Sydow.Αλλα, πολυ ξεπερασμενη η σκηνη του βιασμου και πολλες ενοχλητικες αναφορες στο Θεο.Ισως να ειναι θρησκοληπτη ταινια, οπως πολυ την κατηγορουν.

    3: Καλη η 7/10

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Υπερτιμημενη δεν θα ελεγα, εχει να προσφερει πολλα: απο σκηνοθεσια και τρομερη ερμηνεια Σιντοφ μεχρι τα παμπολλα θεματα με τα οποια καταπιανεται.
    Οσο για το χριστιανικο ζητημα, ο Μπεργκμαν μπορει να ψαχνοταν γυρω απ' τη θρησκεια, αλλα παντοντε απο το πρισμα της αθεϊας στην οποια και ειχε προσχωρησει απο πολυ μικρη ηλικια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή